Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός: Οι «δέκα μέρες» που αλλάζουν το αφήγημα!

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι οι εφετινοί τελικοί της Stoiximan Basket League, αποτελούν την καλύτερη διαφήμιση για το ελληνικό πρωτάθλημα και αποτελούν το πιο “must” τηλεοπτικό προϊόν σε ολόκληρη την μπασκετική Ευρώπη.

Από την μία πλευρά, ο νέος «βασιλιάς» της Euroleague, Παναθηναϊκός, που έπαιξε μπασκετάρα στην γερμανική πρωτεύουσα και από 17ος πέρυσι, σήκωσε το 7ο ευρωπαϊκό τρόπαιο της ιστορίας του, κερδίζοντας με το σπαθί του την καθολική αναγνώριση της μπασκετικής κοινής γνώμης στην «Γηραιά Ήπειρο»!

Και από την άλλη ο περυσινός δευτεραθλητής Ευρώπης με τις τρεις διαδοχικές παρουσίες σε Final 4, Ολυμπιακός, ο οποίος μέσα σε ένα τετραήμερο βίωσε ίσως την μεγαλύτερη απογοήτευση της τελευταίας 3ετίας.

Δεν είναι λίγο πράγμα να φτάνεις τρία σερί χρόνια στην πηγή (γιατί το δύσκολο είναι η πρόκριση στο κορυφαίο ραντεβού της ευρωπαϊκού μπάσκετ) και να μην πίνεις νερό και ξαφνικά να βλέπεις τον πιο μεγάλο σου αντίπαλο να το σηκώνει, απέναντι στον «κακό σου δαίμονα» (Ρεάλ), με τον Σλούκα MVP και στην πρώτη φορά μετά από 12 χρόνια με 7/7 σε τελικούς της EL!

Αυτές οι δέκα μέρες, λοιπόν, που ταιριάζουν με ένα από τα πιο ιστορικά κι ευφάνταστα συνθήματα που έχουν βγει ποτέ στην ιστορία της μπασκετικής αντιπαλότητας Παναθηναϊκού-Ολυμπιακού (από το 2009 στο Βερολίνο μετά την χειρονομία του Γιάννη Μπουρούση) και που μεσολάβησαν από τον τελικό της “Uber Arena” (26/05) μέχρι το Game 1 των τελικών του πρωταθλήματος (05/06), είναι πλέον ξεκάθαρο ότι έχουν παίξει καθοριστικό ρόλο γι’ αυτό το 2-0 που φέρνει τους «ερυθρόλευκους» ένα βήμα μακριά από το 3ο συνεχόμενο νταμπλ.

Και αυτό γιατί με βάση την εικόνα που έχουν παρουσιάσει στους δύο πρώτους τελικούς και παρά την μεγάλη και διπλή ατυχία που προέκυψε με τον τραυματισμό του αμυντικού ογκόλιθου, Μουστάφα Φαλ (γιατί είχε προηγηθεί το «κόψιμο» του Ράιτ και η επιλογή του Κάνααν), ο Μπαρτζώκας και οι παίκτες του «δούλεψαν» εξαιρετικά το πνευματικό κομμάτι και εμφανίστηκαν στο παρκέ του ΟΑΚΑ, έχοντας την ιδανική συγκέντρωση και το απόλυτο mindset, που πρέπει να έχει μία ομάδα, η οποία δεν θέλει να χάσει τα σκήπτρα του πρωταθλήματος.

Αντίθετα, αυτό το δεκαήμερο αποδεικνύεται ότι αποσυντόνισε και άδειασε ενεργειακά τους «πράσινους», οι οποίοι σε κανέναν από τους δύο τελικούς δεν έχουν βγάλει στο γήπεδο την αμυντική σκληράδα, που τους οδήγησε στην κορυφή της Ευρώπης. Κακά τα ψέματα, όταν μία ομάδα που σε όλη την ευρωπαϊκή διαδρομή σκοράρει κατά μ.ο. 78,8 πόντους και δεν έχει ποτέ πλησιάσει τους 90 σε back to back παιχνίδια, ξεκινάει τους τελικούς με μέση παραγωγικότητα 90,5 πόντους, αντιλαμβάνεστε ότι και η άμυνα των αντιπάλων έχει βάλει το χεράκι της.

• Ολυμπιακός - Παναθηναϊκός (Game 2) | H Post Game Εκπομπή

Σύμφωνοι και άλλες φορές έχει συμβεί κάτι παρόμοιο με τους πρωταθλητές της Euroleague να γίνονται «σάκος του μποξ» στους τελικούς του εθνικού πρωταθλήματος (πέρυσι η Ρεάλ και το 2013 ο Ολυμπιακός, έχασαν με 3-0 από Μπαρτσελόνα και Παναθηναϊκό αντίστοιχα), μετά από το ντελίριο ενθουσιασμού, τους εορτασμούς και τις φιέστες που ακολούθησαν το Final 4, ωστόσο, δεν είδαμε ποτέ παίκτες να μετακομίζουν για δύο μέρες στην Μύκονο με ό,τι αυτό συνεπάγεται, όπως συνέβη φέτος με μερικούς από τους πρωταθλητές Ευρώπης στο Βερολίνο! Και με τους τελικούς να βρίσκονται προ των πυλών, να αποτελούν την τελευταία αγωνιστική εικόνα της χρονιάς και να παίζουν καθοριστικό ρόλο για το τελικό αφήγημα!

Με το σκορ να είναι 6-3 στις εφετινές «αιώνιες» αναμετρήσεις και 22-5 στην τελευταία τριετία, αν οι «ερυθρόλευκοι» κατακτήσουν το πρωτάθλημα (πολλώ δε μάλλον με 3-0), τότε θα έχουν πετύχει τους τρεις από τους τέσσερις στόχους τους απέναντι στον Παναθηναϊκό και θα έχουν χάσει το μεγάλο τους «απωθημένο» τα τελευταία 11 χρόνια (το τρόπαιο της Euroleague), σε ένα Final 4 που δεν αντιμετώπισαν τους «πράσινους» και σε μία διοργάνωση, στο πλαίσιο της οποίας τους κέρδισαν 2 φορές!

Για να μιλήσουμε και λίγο αγωνιστικά (το μπάσκετ που βλέπουμε μέχρι στιγμής είναι εκπληκτικό τηρουμένης της πίεσης και της σκοπιμότητας για το αποτέλεσμα), ο Παναθηναϊκός του Game 2 ήταν πολύ καλύτερος από εκείνος του ΟΑΚΑ. Μπήκε στο ματς με ιδέες, το προσέγγισε διαφορετικά απ’ ότι στον πρώτο τελικό και στο 1ο μέρος ήταν κυρίαρχος μέσα από την επίθεση, ξεφεύγοντας μία φορά με +7 (17-24 στο 9’) και άλλη μία με +8 (28-36 στο 16’).

Και αυτό γιατί μέχρι το 22ο λεπτό έπαιρνε πολλά από πολλούς και γιατί παρ' ότι ο Ναν δεν ήταν στα καλύτερά του, αντιδρούσε θετικά στην πίεση των γηπεδούχων κι έσπαγε την μπάλα. Αυτός ήταν ο βασικότερος λόγος που οι «φιλοξενούμενοι» είχαν άνω του 50% στα σουτ εντός πεδιάς στην ανάπαυλα!

Η ομάδα του Αταμάν, όμως, δεν είχε και πάλι ενέργεια και μυαλό για να συγκεντρωθεί στην άμυνα, αλλά και μέγεθος στην θέση του σέντερ για να κοιτάξει στα μάτια τον εκπληκτικό Μιλουτίνοφ! Ο Ολυμπιακός των 6 λαθών και του 30,7% στα τρίποντα στο α' ημίχρονο, πήγε στα αποδυτήρια με την διαφορά στην μισή κατοχή (38-39) και όλα αυτά, ενώ δεν είχε πάρει τίποτε από Κάνααν και Γουόκαπ και ελάχιστα από ΜακΚίσικ και Παπανικολάου!

Κι ενώ στο 2ο μέρος, ο Ναν (4π. με 2/8 σουτ το 1ο μέρος) ξεκίνησε με δύο παλικαρίσια καλάθια σε δύο back to back επιθέσεις, έκανε την απερισκεψία να διαμαρτυρηθεί για 2η φορά στους διαιτητές, με αποτέλεσμα να τιμωρηθεί με τεχνική ποινή (3ο φάουλ) και να δώσει την ευκαιρία στον Ολυμπιακό να βρει το momentum που έψαχνε και δεν έβρισκε μέχρι εκείνο το σημείο στον 2ο τελικό.

Κατά την ταπεινή μου άποψη, από εκείνη την απώλεια συγκέντρωσης του Ναν στην μεγάλη εικόνα του στόχου, που δεν ήταν άλλη από το break, είναι πιθανό να κριθεί το εφετινό πρωτάθλημα. Ο Ολυμπιακός έτρεξε ένα σερί 9-0, έβαλε στην εξίσωση τον κόσμο που εξερράγη στις κερκίδες του κατάμεστου ΣΕΦ και πριν προλάβει καλά-καλά να αντιδράσει ο Αταμάν, η διαφορά είχε πάει στους 14 πόντους (60-46 στο 25’) με επιμέρους σκορ 19-5!

Θα μου πείτε ότι ήταν ακόμη νωρίς και ο «επτάστερος» αντέδρασε πλησιάζοντας στους 7 (74-67 στο 34’), στους 6 και στους 5 (76-70 και 79-74 στο 36’) και δεν θα διαφωνήσω. Ωστόσο, όταν ο αντίπαλος έχει επιθετική πολυφωνία και εν τέλει παίρνει πολλά από πολλούς (πέντε διψήφιοι στο ΣΕΦ μετά τους έξι στο ΟΑΚΑ) και ο Τούρκος τεχνικός έχει μόνο τον Λεσόρ (21π., 9ρ., 2κλ., 2κοψ. & 5λ. με 9/10 σουτ) να διατηρείται για δεύτερο σερί ματς στο ύψος των περιστάσεων (στην επίθεση), τότε δεν θα μπορούσε να περιμένει κάτι καλύτερο από το τελικό 92-86.

Μιλώντας για τον Αταμάν, είμαι της άποψης ότι δεν τον τιμά να «επιδιώκει» την αποβολή του (δηλώσεις έκανε αυτή την φορά ο Μπετσίροβιτς), τις περισσότερες φορές που τα παιχνίδια ξεφεύγουν από τον έλεγχο της ομάδας του. Επίσης, όσο επιδραστικός ήταν ο Αϊζάια Κάνααν στο παρκέ με τους 16 πόντους που σκόραρε στο 2ο μέρος και υπέγραψε το 2-0, δικαιώνοντας τον Μπαρτζώκα για την επιλογή ενός ακόμη «μπαρουτοκαπνισμένου» guard αντί ενός αθλητικού ψηλού (όταν ακόμη ήταν διαθέσιμος ο Φαλ), άλλο τόσο αχρείαστη και προκλητική ήταν η χειρονομία που έκανε στον Σλούκα για τα χρήματα...

Όλοι ξέρουμε ότι ο Έλληνας MVP του Final 4 της Euroleague δεν έφυγε από τον Ολυμπιακό για τα χρήματα! Αλλά και για τα χρήματα να έφευγε (9 εκατομμύρια Ευρώ πήρε για 3 χρόνια), ποιος επαγγελματίας παίκτης στην ηλικία των 34 ετών, θα αγνοούσε ένα τέτοιο συμβόλαιο;

Υγ.1: Πληροφορήθηκα την φρικτή είδηση του θανάτου του Πάρη (φροντιστής του Παναθηναϊκού), καθώς τελείωνα το κείμενο που μόλις διαβάσατε. Είναι στιγμές που πραγματικά τίποτε με όλα όσα ασχολούμαστε και μας απασχολούν, δεν έχουν σημασία και πραγματικά ένιωσα ότι όλα αυτά που έγραψα είναι ανούσια μπροστά στο τέλος που μπήκε ξαφνικά στο νήμα της ζωής ενός συνανθρώπου μας.

Υγ.2: Ο Πάρης Δερμάνης, που έδινε από την Πρωτομαγιά την δική του σκληρή μάχη (υπέστη καρδιακό επεισόδιο την παραμονή του Game 4 με την Μακάμπι στο Βελιγράδι) ήταν ένας πολύ ευχάριστος μπασκετάνθρωπος, γεμάτος ζωή και διάθεση για αστεία και χιούμορ! Τον γνώρισα πριν σχεδόν από 25 χρόνια όταν ήταν στην ΑΕΚ του αείμνηστου Ντούσαν Ίβκοβιτς κι έκτοτε ήταν συνεχώς μία από τις πιο χαρακτηριστικές κι αγαπητές φιγούρες των γηπέδων και των αποδυτηρίων, θητεύοντας στον Παναθηναϊκό και την Εθνική ομάδα.

Υγ.3: Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει και θερμά συλλυπητήρια στην οικογένειά του!

Υγ.4: Το καλάθι του Κάνααν φάνηκε με γυμνό μάτι ως οριακά αντικανονικό από την κερκίδα και τα δημοσιογραφικά. Με την ταχύτητα της φάσης και την άμεση επαναφορά της μπάλας από την τελική γραμμή, οι διαιτητές προφανώς δεν το είδαν, αλλά και να το διαπίστωναν, δεν είχαν δικαίωμα να διακόψουν το ματς για να πάνε στο instant replay (μόνο στο τελευταίο δίλεπτο) και ο Παναθηναϊκός δεν είχε δικαίωμα για άλλο challenge. Αν o αγώνας ήταν για την Euroleague, μπορούσαν να πάνε να το τσεκάρουν...