H oμάδα που αρνείται να παραδοθεί

Κάπως έτσι, οι τελικοί του «ή εμείς ή κανείς» και της ατελείωτης τοξικότητας πήραν παράταση ζωής. Άλλες δύο μέρες, μέσα στον καύσωνα, μέχρι να βγάλουν οι διεθνείς καμιά μπέμπελη και να δουν το Προολυμπιακό από την τηλεόραση. Το μόνο που με ενδιέφερε, πριν ακόμη ξεκινήσουν, το είπα και το ξαναείπα στο Old School όσο ακόμη το σκορ ήταν 0-0: «Να τελειώνουμε όσο πιο γρήγορα γίνεται».

Τώρα που αυτό πήγε περίπατο, εύχομαι μόνο να παιχτεί μπάσκετ την Παρασκευή (όπως παίχτηκε στα περισσότερα ματς αν μείνουμε μέσα στις τέσσερις γραμμές), να κερδίσει ο καλύτερος (όπως κέρδισε και στα τέσσερα παιχνίδια που προηγήθηκαν), να ολοκληρωθούν οι τελικοί αναίμακτα (όπως ολοκληρώθηκε ο αποψινός κόντρα στους οιωνούς) και να μεταφερθούμε ήσυχοι στο γαλάζιο αποδυτήριο του ΣΕΦ, με όσο γίνεται περισσότερους από τους «πρασινοκόκκινους» διεθνείς.

Ο Παναθηναϊκός είναι πλέον το γκραν φαβορί για τον τίτλο, Γκραντ φαβορί για να κάνω ένα φτηνό λογοπαίγνιο με το όνομα του παίκτη που υπέγραψε πρώτος την ανατροπή. Έχει πει την τελευταία λέξη του ο Ολυμπιακός; Προφανώς όχι, και άλλωστε δεν έχει περάσει παρά μόνο ένας μήνας από τότε που οι «ερυθρόλευκοι» έβγαλαν διπλό σε πέμπτο παιχνίδι, με θύμα έναν αντίπαλο σιδερένιο (Μπαρτσελόνα).

Αλλά ο Παναθηναϊκός του Ιουνίου είναι η ομάδα που πετάει ψηλά σκαρφαλωμένη πάνω στο κύμα του Βερολίνου και πιστεύει ότι δεν θα ηττηθεί από κανέναν , πουθενά. Πρόκειται για διαστημική αυτοπεποίθηση θράσος όχι χιλίων καρδιναλίων, αλλά ενός πρωταθλητή. Εάν υποχρεώθηκε να αποκρούσει δύο ματς-μπολ πριν ισοφαρίσει, ήταν επειδή πιάστηκε σε βαθύ ύπνο αμέσως μετά τον ευρωπαϊκό θρίαμβο.

Αφυπνίστηκε έγκαιρα, ακριβώς επειδή μύρισε τη σαμπάνια στο απέναντι καμαράκι. Αλλά δεν είναι δα πολύ περισσότερες από 50% οι πιθανότητές του. Ο Ολυμπιακός δεν είχε μόνο δύο -οριακά χαμένες- ευκαιρίες για να σφραγίσει τον τίτλο, αλλά και μία τρίτη, αυτήν που θα θυμάται με πίκρα εάν τελικά ηττηθεί: το προσπέρασμα που έμεινε ανεκμετάλλευτο το βράδυ της Δευτέρας στο ΟΑΚΑ. Απέμενε ένα τετράλεπτο και, για μια φορά, ο Παναθηναϊκός έμοιαζε έτοιμος να παραδοθεί. Αποδείχθηκε οφθαλμαπάτη.

Ο Κέντρικ Ναν ξεπάστρεψε τον Ολυμπιακό με 20 προσωπικούς πόντους στο δεύτερο ημίχρονο. Τα 7 δίποντα που πέτυχε σε αυτό το διάστημα (σε 10 απόπειρες) είναι εξωφρενικό νούμερο, τα δε κατορθώματά του άνθισαν πάλι στο λίπασμα που τοποθέτησε νωρίτερα ο Κώστας Σλούκας, όταν η γη έτρεμε. Το αφήγημα του Βερολίνου έρχεται και ξανάρχεται να κόψει τα γόνατα του αντιπάλου: όταν μιλάμε για πλέι-οφ, για αγώνες όπου οι άμυνες δαγκώνουν και το ISO πέφτουν σύννεφο, απαιτούνται μπροστάρηδες, ηγέτες, κολοσσιαία «εγώ».

Όταν ο Ολυμπιακός χρειάστηκε ένα τέτοιο, ο Τόμας Γουόκαπ καθόταν αποκαμωμένος στον πάγκο, ενώ ο Αϊζέια Κάνααν απάντησε: «Όχι εγώ». Ο Αμερικανός, που πρωταγωνίστησε σε προηγούμενους τελικούς, είχε δύο ολοκάθαρα σουτ ισοφάρισης στο 83-86, αλλά τα σούταρε και τα δύο στο σίδερο, σαν να είχε ήδη ξεγράψει την πιθανότητα ανανέωσης του συμβολαίου του. Στο ίδιο σίδερο σταμάτησε και με σειρά από ελεύθερες βολές (13 από τις 35), πειστήρια ότι το άγχος ήταν μεγάλο και το καλάθι έδειχνε μικρότερο απ’ ότι ήταν.

Ο καλύτερος «παίκτης» του Ολυμπιακού είναι ο προπονητής του και αυτό ενίοτε αποτελεί πρόβλημα. Ο Γιώργος Μπαρτζώκας ήθελε να δώσει τα κλειδιά σε κάποιον για το τελευταίο σπριντ προς τον τίτλο και δεν έβρισκε κανέναν. Η τελική στατιστική δίνει στον Ολυμπιακό έξι παίκτες με 11-13 πόντους και αυτό είναι παθογένεια όσο είναι και γαλόνι, εάν καταλαβαίνετε τι εννοώ.

Τη διαφορά, βέβαια, την έκανε ο «πράσινος» καμικάζι που κερδίζει σε ανάστημα με κάθε βράδυ που περνάει. Ο Τζέριαν Γκραντ σάλπισε την αντεπίθεση με τρίποντο που πέτυχε από τη σέντρα στη λήξη του ημιχρόνου (όπως έκαναν κάποτε, με την ίδια φανέλα, στο ίδιο γήπεδο, ο Ντίνο Ράτζα και ο Φραγκίσκος Αλβέρτης), συνέχισε να παιανίζει με την επανέναρξη, όταν πέτυχε τρία απανωτά καλάθια, γέμισε τη στατιστική του με καλούδια δίπλα στους 15 πόντους (4 ασίστ, 3 κλεψίματα), σφράγισε το διπλό με εύστοχες βολές όταν όλοι οι άλλοι αστοχούσαν, πάνω απ’ όλα είπε ένα βροντερό «no» στην απόπειρα των γηπεδούχων να ισοφαρίσουν.

Εάν το refuse to lose του Παναθηναϊκού πρέπει να καθρεφτιστεί σε δύο φάσεις, αυτές ήταν οι απανωτές τάπες με την οποία οι παίκτες του σκέπασαν το καλάθι στο 83-85: Γκραντ στον Παπανικολάου στο ανοιχτό γήπεδο, Λεσόρ στον Γουίλιαμς-Γκος στο τρίποντο. Ο τελικός είχε μπει στο τελευταίο δίλεπτο και ο Ολυμπιακός δεν τον ξανάφερε ποτέ στα ίσα, αν και είχε τις ευκαιρίες του.

Ο Παναθηναϊκός δέχθηκε μόλις 34 πόντους μετά την ανάπαυλα με 10/31 σουτ, ενώ είχε εισπράξει 51 στο πρώτο με 17/25. «Παίξαμε την άμυνα που έπρεπε, δώσαμε τη μπάλα στον Ναν και παραμερίσαμε για να κάνει το κομμάτι του», είπε ο Γκραντ. «Κάποια στιγμή τον πλησίασα υπερβολικά και ο κόουτς μου έβαλε τις φωνές, για να φύγω από τη μέση». Ο Ολυμπιακός ποιον Ναν είχε; None, δηλαδή κανέναν.