Άρης: Ο Γιάννης Καστρίτης «καίγεται» για την άμυνά του και επέλεξε τον Ρόουλ Άλκινς ο οποίος βιάστηκε να μεγαλώσει…

• Η προσμονή για το «μεγάλο» συμβόλαιο

Για το ποιόν του 27χρονου Αμερικανού μπορούν να γραφτούν εκατοντάδες χιλιάδες λέξεις καθότι το διαδίκτυο προσφέρει πλούτο πληροφοριών και λεπτομερέστατη καταγραφή των πεπραγμένων του από τα χρόνια του στο high school όταν είχε χαρακτηριστικό «κορυφαίος γκαρντ της Νέας Υόρκης».

Την ίδια εποχή ο ίδιος δεσμεύτηκε ότι θα φτάσει στην κορυφή των Ηνωμένων Πολιτειών, τελικώς κατάφερε να εισαχθεί στο ΝΒΑ παίζοντας δέκα αγώνες με τους Σικάγο Μπουλς. Μια πρόχειρη περιήγηση επίσης, θα σχηματίσει σαφέστατη εικόνα περί των δύσκολων και φτωχικών παιδικών χρόνων ως μέλος πολύτεκνης οικογένειας με ρίζες από την Αϊτή. Κυρίως όμως θα προσφέρει όλες τις πληροφορίες για τον τόπο διάκρισής του, τον δικό του Παράδεισο στα ανοιχτά γήπεδα της Νέας Υόρκης στα οποία δοκιμάζεται κάθε Νεοϋορκέζος πριν ξεκινήσει την επαγγελματική σταδιοδρομία του.

Ήταν τόσο υψηλό το επίπεδο αναγνωρισμότητάς του σε σημείο παρεξηγήσεως. Μια μέρα περπατούσε στο Λος Άντζελες και μια χούφτα πιτσιρικάδων τον πλησίασαν προς όφελος εξασφάλισης ενός αυτόγραφου. Όταν έγραψε το όνομα του κι έβαλε την τζίφρα του, αυτοί σάστισαν. «Νομίζαμε ότι είναι ο Ντάνιελ Καλούγια (ηθοποιός) του είπαν…». Αυτοί αποχώρησαν απογοητευμένοι και ο Άλκινς θυμάται ακόμη αυτό το περιστατικό.

Περισσεύουν τα αφιερώματα για την αφεντιά του, προφανώς όμως έχουν μικρή σημασία τα (προ δεκαετίας) επιτεύγματα του και ακόμη λιγότερη ότι τότε είχε συμπεριληφθεί στη λίστα των πλέον ανερχόμενων γκαρντ στις Ηνωμένες Πολιτείες. Οι εκτιμήσεις σχηματίζουν μια εικόνα, δεν διαμορφώνουν όμως τη σταδιοδρομία κανενός. Εξάλλου, ένα ελληνικό ρητό είναι απολύτως ξεκάθαρο και αναφέρει… «φρέσκια κουλούρια» καθώς το παρόν έχει μεγαλύτερη αξία από το παρελθόν.

Αν κανείς προσεγγίσει αυτή τη συμφωνία με αριθμητικά κριτήρια θα καταλήξει στο συμπέρασμα ότι έγινε για να καλυφθεί το κενό του τραυματία Ντιμόι Χοτζ για τον οποίον δεν υπάρχει ξεκάθαρη εικόνα περί της ουσιαστικής επιστροφής του στη δράση. Δύο θλάσεις στο ίδιο σημείο και σε μικρό διάστημα δεν είναι καλό μαντάτο. Βάζοντας κάτω τα χαρακτηριστικά των παικτών, προφανώς, θα διαπιστωθούν ομοιότητες, τούτο όμως έχει να κάνει με την πληθώρα στοιχείων που διαθέτει ο Ρόουλ Άλκινς.

Στο πανεπιστήμιο της Arizona έπαιζε combo guard, μετά το… γύρισε σε guard/forward για να επιστρέψει στα γνωστά λημέρια του στην περσινή χρονιά του στο Ισραήλ. Ο ρόλος διαμορφώνεται αναλόγως των αναγκών της κάθε ομάδας. Με καθαρά αγωνιστικά κριτήρια, ο Γιάννης Καστρίτης προχώρησε στην επιλογή του γιατί αυτό που απέδωσε ο Άρης στα φιλικά παιχνίδια, στο Super Cup αλλά και στην πρεμιέρα του Eurocup, ως ένα βαθμό, απέχει από τη δική του μπασκετική λογική. Κατά την προσφιλή συνήθειά του κάλυψε τους αθλητές του, προφανώς όμως βλέπει και ο ίδιος ότι η ομάδα του είναι soft στην άμυνα. Η Βενέτσια σταμάτησε στους 95 πόντους, ο Παναθηναϊκός στην τελευταία περίοδο του ημιτελικού ήδη σκεφτόταν τον τελικό (του Super Cup) με τον Ολυμπιακό και με το Περιστέρι το παθητικό των 73 πόντων δεν ήταν ρεαλιστικό βάσει και της δημιουργίας του αντιπάλου.

Ο Άλκινς επιλέχθηκε προς όφελος της προσθήκης ενός παίκτη με μεγαλύτερη αφοσίωση στην άμυνα. Με σκληράδα, πιο «γεμάτο» κορμί, ανθεκτικό να υπηρετήσει διαφορετικούς αγωνιστικούς ρόλους και περισσότερο «μπουκαδόρο». Το τρίποντο είναι από τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν το επιθετικό παιχνίδι του και στην τελευταία διετία σούταρε με 33.8% σε G League και Ισραήλ, λατρεύει όμως και τη διείσδυση χρησιμοποιώντας τον όγκο του. Αυτός είναι «μεγάλος» για το μπόι του (1.96μ.), όχι φυσικά όπως η σωματοδομή του Ζάιον Ουίλιαμσον γιατί κι αυτό έχει γραφτεί. Ο ίδιος είχε πει ότι… «είμαι ένας ολ αράουντ παίκτης. Βασικό χαρακτηριστικό μου είναι η ανθεκτικότητα μου. Στο κολέγιο μου είχε ζητηθεί να είμαι ο καλύτερος αμυντικός κι αυτός ήταν ο πρώτος ρόλος που υπηρέτησα». Τον ίδιο θα έχει και στον Άρη.

Η προσμονή για το «μεγάλο» συμβόλαιο

Αν μπορούσε να γυρίσει τον χρόνο πίσω, πιθανότατα, ο Άλκινς θα επέλεγε την ολοκλήρωση των σπουδών του στην Αριζόνα από την πρόωρη διαθεσιμότητα για το ντραφτ όπως έκανε έπειτα από τον δεύτερο χρόνο του στο πανεπιστήμιο. Προφανώς αυτή ήταν εξαιρετική, δεν σήμανε όμως και την ετοιμότητά του για το μεγάλο βήμα. Αποδείχθηκε βιαστικός κι αυτό φάνηκε από την εξέλιξη της πορείας του καθώς μετά το two way contract στους Σικάγο Μπουλς μετακόμισε στην Πορτογαλία, στην πρώτη ευρωπαϊκή εμπειρία του. Ακολούθησε η Γερμανία. Κατά τις πληροφορίες που συλλέγονται από την αγορά, έπειτα από την καλή περσινή σεζόν του στο Ισραήλ με 14 πόντους, 5.4 ριμπάουντ, 4.1 ασίστ και 1.2 κλεψίματα ανά αγώνα, το καλοκαίρι «ψάχτηκε» για την επιστροφή του στο ΝΒΑ και παράλληλα έβαλε υψηλά οικονομικά κριτήρια για την Ευρώπη. Γι’ αυτόν τον λόγο παρέμενε ελεύθερος αν και πήρε προσφορές στα χέρια του. Ο Γιάννης Καστρίτης τον επέλεξε γιατί πέρσι λειτούργησε σε μια αγορά την οποία ο προπονητής του Άρη την ξέρει… σαν την παλάμη του. Δεν είναι τυχαίο εξάλλου το γεγονός ότι αρκετές από τις επιλογές του έχουν περάσει από το Ισραήλ.

Στη δε συζήτηση που είχε μαζί του, αφού αντιλήφθηκε την αποδοχή του ρόλου, βάσει των όσων του μετέφερε ο Άλκινς, ήταν σε εντατικό πρόγραμμα προπονήσεων. Το τελευταίο έχει τη σημασία του γιατί ο Αμερικανός θα βουτήξει απευθείας στον Θερμαϊκό Κόλπο και δεν υπάρχει η πολυτέλεια του χρόνου. Για να απαιτήσει συμβόλαιο διαρκείας είναι αναγκαίο να αποδείξει ότι είναι απαραίτητη η παρουσία του.

Το ίδιο βέβαια ισχύει και για τους υπόλοιπους ξένους οι οποίοι βρίσκονται αυτή τη στιγμή στο ρόστερ. Είναι γελασμένος όποιος νομίζει ότι ο Άλκινς προστίθεται στο ρόστερ για να καλύψει (προσωρινά) το κενό του Χοτζ ή γιατί ο Ντόνοβαν Κλέι σύντομα θα κουνήσει μαντήλι. Ο 27χρονος αποκτήθηκε διότι αυτό που αποδίδει ο Άρης στην άμυνα δεν ανταποκρίνεται στα «θέλω» του προπονητή. Τα καμπανάκια έχουν χτυπήσει και αφορούν τους πάντες. Ακόμη και τον Λάντερς Νόλεϊ ο οποίος δείχνει ευχέρεια κινήσεων στην επίθεση αλλά το κύριο κριτήριο του προπονητή του είναι η αφοσίωση στην άμυνα και η πρόθεση να ρίξει το κορμί του στη φωτιά. Αυτό το στοιχείο (αρχικά) κράτησε και στη συνέχεια ανέδειξε πέρυσι τον Ρόνι Χάρελ ο οποίος επίσης είχε αμφισβητηθεί τον Σεπτέμβριο για να ακολουθήσει η αποθέωσή του. Το ίδιο κριτήριο κυριαρχεί στη σχετική πυραμίδα αξιολόγησης όλων από τον Γιάννη Καστρίτη.