Άρης: Πρώτα γίνεσαι ομάδα και μετά επιζητάς τη βελτίωση

Προφανώς το αποτέλεσμα είναι ο αντικειμενικός και κύριος στόχος στον επαγγελματικό αθλητισμό, δεν είναι όμως και… ουρανοκατέβατο. Προϋποθέτει κόπο. Μια ομάδα οφείλει να δουλέψει αρκετά για να φτάσει στο σημείο εξασφάλισής του και στην παρούσα στιγμή ο Άρης απέχει από αυτόν τον προσδιορισμό. Προς το παρόν πετάει πυροτεχνήματα στον αέρα, σαν αυτό που φώτισε στον ουρανό της Λιθουανίας μέσα από το εμφατικό πέρασμα από την έδρα της Λιετκαμπέλις.

Στα υπόλοιπα παιχνίδια, το αποτέλεσμα ήταν το μικρότερο δυνατό πρόβλημα για το συγκρότημα του Γιάννη Καστρίτη διότι το κύριο πρόβλημά του ήταν η εικόνα. Και στέκομαι στην εικόνα γιατί σε καμία περίπτωση δεν καλλιέργησε την αίσθηση ότι πρόκειται για ομάδα αλλά για ένα σύνολο παικτών οι οποίοι δεν βρίσκονται στην ίδια σελίδα με συνέπεια τον απόλυτο περιορισμένο αριθμό συνεργασιών στις δύο πλευρές του παρκέ. Και το τελευταίο δεν φωτογραφίζει τόσο την επίθεση όπου οι αυτοματισμοί και η επικοινωνία στο σωστό timing δεν επιτυγχάνονται από τη μία μέρα στην άλλη, αλλά απαιτούν χρόνο και εκατοντάδες εργατοώρες στο παρκέ, όσο στη soft συμπεριφορά στον βασικό άξονα της αγωνιστικής λογικής του προπονητή. Στην άμυνα.

Η προπονητική φιλοσοφία του Γιάννη Καστρίτη είναι γνωστή και οδήγησε σε πετυχημένα αγωνιστικά μοντέλα σαν αυτά που λάνσαρε ο Άρης στην τελευταία τριετία. Είναι αυτό το… above the limits που συνηθίζουν να λένε και οι Αμερικάνοι η οποία υποχρεώνει τους παίκτες να ξεπεράσουν τα όριά τους και να χαρακτηρίζονται από την πρόθεση υποστήριξης του συμπαίκτη τους. Αν πράγματι υπάρχει αυτή η πρόθεση, τα αποδεικτικά στοιχεία έρχονται μέσα από τις αμυντικές επιδόσεις είτε πρόκειται για την ατομική άμυνα είτε για την κίνηση υποστήριξης του συμπαίκτη σου. Μέχρι στιγμής, σε διάρκεια, ο φετινός Άρης δεν έχει κανένα από αυτά τα στοιχεία αλλά τη λογική ενός υπαλλήλου ο οποίος κοιτάζει να κάνει τη δουλειά του μη έχοντας σκοπό την παροχή βοήθειας στον διπλανό του, παρότι αντιλαμβάνεται ότι την έχει ανάγκη.

Αν λοιπόν ο Άρης έχει μαζέψει 44 λιγότερα ριμπάουντ στα πρώτα τέσσερα παιχνίδια (σ. σ. βγάζω από την εξίσωση τον αγώνα με τη Λιετκαμπέλις) δεν είναι αποτέλεσμα μόνο της ποιότητας του αντιπάλου αλλά και της συμπεριφοράς των δικών του παικτών. Δεν είναι τόσο μεγάλο πρόβλημα το ότι οι τελικές πάσες του (51) είναι λιγότερες από τα λάθη (65) γιατί υστερεί σε αυτοματισμούς. Πρόβλημα είναι ότι οι αντίπαλοί του έχουν σχεδόν διπλάσιες ασίστ (83) σε σχέση με λάθη (49) γιατί λειτουργούν δίχως πίεση και απέναντι σε μια ομάδα η οποία το τελευταίο στοιχείο που την χαρακτηρίζει είναι η σκληράδα και η ένταση στην άμυνά της είναι σε καθεστώς… mute. Στην πραγματικότητα, είναι μαλθακή σαν βούτυρο και τα φάουλ που κάνει είναι περισσότερο προϊόν επιπολαιότητας απ’ ότι ανάγκης.

Ξέχωρα λοιπόν από τις κρίσεις επί των ατομικών χαρακτηριστικών του κάθε παίκτη και των συγκρίσεων που είναι αναπόφευκτες, ο βασικός προβληματισμός είναι αν τα στοιχεία που διαθέτουν οι παρόντες μπορούν να υπηρετήσουν το αγωνιστικό μοντέλο που πρεσβεύει η ομάδα και ο προπονητής. Η ελλιπέστατη προετοιμασία είναι πρόβλημα αλλά όχι το βασικό ή τουλάχιστον δεν φαίνεται να είναι το βασικότερο στην παρούσα φάση. Προφανώς ο Άρης δεν έχει Χάρελ, Σανόγκο, παίκτες δηλαδή οι οποίοι έβαζαν την ομάδα αρκετά επίπεδα πιο ψηλά απ’ οτιδήποτε άλλο. Ωστόσο, είναι αναγκαίο να βρεθούν παράλληλα της κατανόησης των αγωνιστικών προτεραιοτήτων. Αν δηλαδή ένας παίκτης νιώθει ευτυχισμένος επειδή είχε καλά νούμερα σε παιχνίδι στο οποίο η ομάδα του απέτυχε παταγωδώς, αυτό είναι πρόβλημα. Εκεί απαιτεί αλλαγή του «τσιπ» και προσγείωση στον ρεαλιστικό στόχο του συνόλου.

Τα παραπάνω ζητήματα οφείλουν να απασχολήσουν τον Άρη στο εσωτερικό του. Ούτε φωνές χρειάζονται, ούτε κραυγές απελπισίας αλλά μια αντρίκια συζήτηση παράλληλα του ξεκαθαρίσματος ρόλων και προτεραιοτήτων. Αν δηλαδή θέλει κάποιος να υπηρετήσει συγκεκριμένο αγωνιστικό μοντέλο ή σκοπεύει να συνεχίσει να δίνει βάση στη στατιστική του βάζοντας το ομαδικό αποτέλεσμα σε δεύτερη μοίρα.

Αντί επιλόγου. Προφανώς έχω ξεκάθαρη εικόνα για το τι μπορούν να πετύχουν οι Τζέιμς Μπανκς, Τζος Ρόμπερτς κι αν είναι κατάλληλοι ή όχι γι’ αυτό που θέλει ο Άρης. Συμφωνώ ότι θα έπρεπε να είχαν γίνει καλύτερες επιλογές. Αν όμως εστιάσει κανείς στο δέντρο, θα χάσει το δάσος. Είναι ευδιάκριτη η απουσία σημείου αναφοράς στη ρακέτα αλλά στην παρούσα στιγμή προηγείται η δημιουργία ομάδας με… κεφαλαία γράμματα.