ΑΕΚ: Υπογλυκαιμίες, αϋπνίες κι ευτράπελα πριν την κατάκτηση του BCL!

• Δημήτρης Μαυροειδής: «Δεν θα δουν το γήπεδο οι Γάλλοι»
• Βασίλης Ξανθόπουλος: «Οι υπογλυκαιμίες και το προαίσθημα»
• Γιαννούλης Λαρεντζάκης: «Δεν κοιμήθηκα όλο το βράδυ»
• Βασίλης Καββαδάς: «Τα... μούτρα του Ξανθόπουλου»

Super Τζάκποτ*: Επικά έπαθλα* σε κορυφαία φρουτάκια. |21+ * Ισχύουν οροι και προϋποθέσεις.

Η 6η Μαΐου είναι μια όμορφη ημερομηνία στην σύγχρονη ιστορία της ΑΕΚ.

Κι αυτό, διότι, πριν από ακριβώς δύο χρόνια, οι «κιτρινόμαυροι» ξεπέρασαν το εμπόδιο της Μονακό στο Final 4 του BCL, που έγινε στο ΟΑΚΑ, και κατέκτησαν το πρώτο ευρωπαϊκό τους τρόπαιο, μετά από τα 18 χρόνια του Saporta Cup, αλλά και τα 50 χρόνια από το έπος του '68.

Τα συναισθήματα πριν την αναμέτρηση ανάμεικτα... Άγχος, στρες, ανυπομονησία, ενθουσιασμός, αγωνία, χαρά.

Η αδρεναλίνη «χτυπούσε» κόκκινο και ο καθένας έπρεπε να κοντρολάρει τον εαυτό του, να βρει τρόπους να ξεδώσει και να βάλει τις σκέψεις του σε τάξη, για να πετύχει τον κοινό σκοπό.

Οι συζητήσεις των παικτών έδιναν κι έπαιρναν στο ξενοδοχείο που διέμενε η «κιτρινόμαυρη» αποστολή εκείνο το τριήμερο του 2018.

Οι Δημήτρης Μαυροειδής, Βασίλης Ξανθόπουλος, Γιαννούλης Λαρεντζάκης και Βασίλης Καββαδάς θυμούνται για χάρη του gazzetta.gr τί έκαναν ώρες πριν τεθούν αντιμέτωποι με τους Γάλλους και σηκώσουν το ευρωπαϊκό τρόπαιο ψηλά.

Δημήτρης Μαυροειδής: «Δεν θα δουν το γήπεδο οι Γάλλοι»

«Δεν έκανα κάτι, πέρα από τα συνηθισμένα. Η ομάδα εκείνη ήταν φτιαγμένη για να πάρει αυτά που πήρε. Κάναμε ό,τι μας έλεγαν οι προπονητές μας κι όλοι οι αρμόδιοι. Ήταν νομοτελειακό να φτάσουμε στην επιτυχία.

Θυμάμαι, πάντως, ότι το πρωί του τελικού, ήμασταν στο δωμάτιο με τον Λάρυ και κάποια στιγμή μού είπε "Ρε Δημήτρη θα κερδίσουμε; Είναι καλοί αυτοί"... Τού είπα κατά λέξη "Σκάσε, θα κερδίσουμε! Δεν θα δουν το γήπεδο οι Γάλλοι"!

Όπως κι έγινε... Δεν το είδαν!».

Βασίλης Ξανθόπουλος: «Οι υπογλυκαιμίες και το προαίσθημα»

«Θυμάμαι που μετά τον ημιτελικό με την Μούρθια, γυρίσαμε στο ξενοδοχείο, φάγαμε κι είχαμε τρομερή υπερένταση. Κάποια στιγμή, γύρω στις 00:30 - 01:00, με έπιασε μια υπογλυκαιμία και προσπαθούσα να βρω ένα γλυκό να φάω. Κατέβηκα στη ρεσεψιόν, ρώτησα αν είχε room service ακόμα, αλλά δεν είχε. Τότε, πέτυχα έναν κύριο εκεί, που τον ήξερα, και με ρώτησε "Τί έπαθες;" και τού είπα ότι ψάχνω να φάω ένα γλυκό. Μού είπε να με "πετάξει" σε ένα περίπτερο και δέχθηκα. Κάναμε κανά πεντάλεπτο να φτάσουμε, πήρα σοκολάτες και με το που μπήκα στο αυτοκίνητο, αμέσως άνοιξα μία να φάω, γιατί δεν άντεχα! Μετά ήρθα στα ίσια μου!

Όταν έφτασα στο ξενοδοχείο, πέρασα από το δωμάτιο των φυσιοθεραπευτών. Ήταν 2-3 άτομα εκεί, που έκαναν μασάζ και φυσιοθεραπείες. Με κοίταξαν με τις σακούλες και μού είπαν "πάνω στην ώρα ήρθες"! Τους έδωσα τις σοκολάτες και γύρισα στο δωμάτιό μου.

Επίσης, κάτι άλλο που συνέβη, αλλά ήταν στην διάρκεια του τελικού με την Μονακό και μού έχει μείνει πολύ αυτή η σκηνή στο μυαλό μου... Κάνω επαναφορά από την sideline στα τελευταία δευτερόλεπτα. Δίνω την μπάλα στον Μάικ (Γκριν), τού την χτυπάνε και μού φαίνεται ότι βγαίνει η μπάλα out από το πόδι του (στο 14:10 στο παρακάτω βίντεο). Η μπάλα πήγε προς τον πρόεδρο, τον κύριο Αγγελόπουλο, που καθόταν στα courtseats μαζί με τον κύριο Κουτά. Πηγαίνω να την πάρω και μού κάνει "Βασίλη το πήραμε". Οι διαιτητές εκείνη την ώρα έβλεπαν το instant replay. Εγώ γύρισα και τού είπα ψιθυριστά στο αυτί "Πρόεδρε, την μπάλα την έβγαλε ο Μάικ". Όντως, τελικά έτσι το έδωσαν, αλλά μετά, στα τελευταία 5-6 δευτερόλεπτα που σούταρε τις βολές ο Μάικ, μού βγήκε όλη η υπερένταση (18:45) κι ήταν ίσως η πρώτη φορά που έχασα λίγο τον έλεγχο, αλλά εκεί κατάλαβα ότι είχαμε κερδίσει και ήταν τρομερό συναίσθημα!

Ακόμη, θυμάμαι και πριν το παιχνίδι με την Μούρθια, ότι λέγαμε όλοι ότι είχαμε άγχος, γιατί ήταν και το πιο κρίσιμο παιχνίδι στην ουσία, από τα δύο, και πιστεύαμε πως, αν περνούσαμε στον τελικό, θα το παίρναμε. Κι εγώ, επειδή γενικότερα και στην ζωή μου, είμαι χαμηλών τόνων, έλεγα σε όλα τα παιχνίδια "παιδιά πάμε βήμα - βήμα, βλέπουμε τι θα γίνει". Τότε, λοιπόν, ήμουν στο δωμάτιο με τον Καββαδά και μού λέει "κοντέ, τι βλέπεις για σήμερα;", γιατί πάντα, όταν παίζαμε έναν αγώνα κρίσιμο, με ρώταγε διάφορα κι εγώ ήμουν πάντα στο "θα δούμε, δεν ξέρω". Ε, εκείνο το μεσημέρι θυμάμαι ότι σηκώθηκα από το κρεβάτι, μετά τον ύπνο, και τού είπα "Μπίλι, αισθάνομαι πολύ καλά σήμερα! Θα το πάρουμε". Κι όντως, έτσι κι έγινε... Και μετά παίξαμε και στον τελικό, και το πήραμε!».

Γιαννούλης Λαρεντζάκης: «Δεν κοιμήθηκα όλο το βράδυ»

«Ήμουν στο δωμάτιο με τον Μαυροειδή και κουβεντιάζαμε διάφορα. Μετά, ήρθαν και ο Ξανθόπουλος με τον Βασιλόπουλο, κι όλοι μαζί, επειδή είχαν πολλές και διαφορετικές εμπειρίες, μού έλεγαν ιστορίες από τα παλιά. Θυμάμαι και τον Μαυροειδή να μού λέει χαρακτηριστικά "Λάρυ, αύριο δεν χάνουμε ποτέ!".

Εκείνο το βράδυ δεν κοιμήθηκα... Ξύπνησα στις έξι το πρωί και περίμενα να περάσουν οι ώρες. Να πάω στο γήπεδο και να παίξω τον αγώνα της ζωής μου! Το μεσημέρι του αγώνα, μάλιστα, ο Γιώργος Χήνας μού έστελνε παλιά βίντεο της κερκίδας, από διάφορα παιχνίδια, και μού έλεγε "θα ζήσεις κάτι παρόμοιο".

Είχα λίγο άγχος και τρομερή υπερένταση, αλλά περίμενα πως και πως να έρθει η ώρα του τζάμπολ. Τα υπόλοιπα, μετά το τζάμπολ, τα ξέρετε κι είναι ήδη ιστορία!».

Βασίλης Καββαδάς: «Τα... μούτρα του Ξανθόπουλου»

«Αυτό που θυμάμαι είναι ότι ήμουν στο δωμάτιο με τον Ξανθόπουλο, κι από το άγχος που είχε, ξέδινε στη γυμναστική. Έκανε κάμψεις, κοιλιακούς, plank, ισορροπίες... Εγώ τον πείραζα, τον τραβούσα βίντεο και τα έστελνα στη γυναίκα του.

Επίσης, πάντα έβαζε ξυπνητήρι 45 λεπτά πριν την προγραμματισμένη ώρα που έπρεπε να πάμε για πρωινό και μού έσπαγε τα νεύρα! Ο τύπος είναι "τρελός", αλλά τον αγαπάω!

Θυμάμαι, ακόμη, που είχα ξυπνήσει βράδυ να πάω τουαλέτα... Τα φώτα ήταν σβηστά και στο γυρισμό μπέρδεψα τα κρεβάτια κι έπεσα πάνω του! Φαντάζεστε την αντίδραση του, αφού κοιμόταν! Τα άκουσα λίγο και στο πρωινό τού ζητούσα συγγνώμη, γιατί μού έκανε μουτράκια!».