Εθνική Ελλάδας, Eurobasket 2022: Πρώτα έρωτας και μετά μετάλλια

Δηλώνω εξαρχής οπαδός της εθνικής ομάδας μπάσκετ. Εκτιμώντας παράλληλα την προσπάθεια κάθε ομάδας, εθνικής ή μη στον αγωνιστικό χώρο. Αν και υποτίθεται πως λόγω επαγγέλματος οφείλω να ρίχνω μια "ίση" ματιά προς όλα τα αθλήματα έχω κι εγώ τις αδυναμίες μου. Για παράδειγμα έχω το μπάσκετ και το πόλο στο πάνω ράφι. Υποκειμενικά όλα αυτά ασφαλώς.

Δεν σας ενδιαφέρουν τα προσωπικά μου γούστα ασφαλώς απλά αναφέρω όλα τα παραπάνω για να το πάω το θέμα στην εθνική ομάδα μπάσκετ. Των ανδρών. Γιατί αν το πήγαινε στις άλλες εθνικές ομάδες, ειδικά αυτές των μικρών ηλικιών θα θέλαμε μια εγκυκλοπαίδεια και αρκετά μαντήλια για τα δάκρυα. Ας αφήσουμε κάνα χρόνο να δούμε αν και πως θα δουλέψει το αναπτυξιακό για να φανεί το αν θα έχουμε μεταξωτές κορδέλες ή φύκια. Θέλω να πιστεύω στις καλές προθέσεις. Στην εκτέλεση της συνταγής είναι το θέμα.

Πάμε στη "μεγάλη" εθνική. Διαβάζω με προσοχή όσα γράφουν οι φίλοι και (χωρίς ουδεμία διάθεση ειρωνείας) καλοί συνάδελφοι. Στην ουσία δεν έχω κάπου να διαφωνήσω (για παράδειγμα) στα όσα έγραψε ο Αντώνης Καλκαβούρας για την προσμονή να δούμε ξανά την εθνική μας στο γήπεδο, ειδικά σε πλήρη σύνθεση, με συνειδητοποιημένο (όπως όλα δείχνουν) Γιάννη και συνολικά μεγαλύτερη ωριμότητα σε όλους τους τομείς.

Δεν θα συμφωνήσω όμως στην..."καψούρα". Και εξηγώ. Η περίπτωση είναι όπως και στα συναισθηματικά μας. Άμα κυρώσει κάτι στην καρδούλα μας, θέλει μπορεί και διπλάσια προσπάθεια για να ανάψει πάλι η φλόγα Πάει καιρός που το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα κυρίως μας ξενερώνει παρά μας δίνει λόγους να το ερωτευτούμε. Και επειδή η "καψούρα" είναι (με βάση...τας περιγραφάς) στάδιο ανώτερο του έρωτα αυτό που σίγουρα την σκοτώνει είναι αυτό ακριβώς. Το ξενέρωμα.

Θα πω μάλιστα ότι τα τελευταία χρόνια περισσότερο πιθανό ήταν, για εμένα, να καψουρευτώ την εθνική των παραθύρων με τα ηρωικά, λεβέντικα παιχνίδια της παρά την "καλή" ομάδα που ερχόταν (χωρίς δικιά της ευθύνη βέβαια και λόγω της αστειότητας με τον εμφύλιο στο μπάσκετ) να κάνει την τελική προσπάθεια και συνήθως κατέρρεε υπό το βάρος των προσδοκιών. Αυτών που υπάρχουν και τώρα σε ποσότητα που υπερβαίνει τα γαλόνια της εθνικής. Της παρούσας και όχι αυτής του 1987, του 1989 ή του 2005 ακόμα και του 2009. Ομάδες που δεν μας καψούρεψαν μόνο για τα μετάλλια που πήραν αλλά και για άλλους λόγους που είχαν να κάνουν με το τι εισπράτταμε από αυτές μέσα στο γήπεδο. Αυτές κέρδισαν τα γαλόνια τους στο "μέτωπο" που πολέμησαν οι ίδιες.

Θα πείτε πως, ότι... είσπραξη και να είχαμε σε θέαμα και πάθος χωρίς μετάλλιο στο τελικό ταμείο, η ιστορία δεν θα είχε την ιδέα απήχηση ούτε θα φτιαχνόταν ο μύθος. Σωστά, αλλά πιστεύω ότι ο συνδυασμός του ταλέντου, και της εμπειρίας, με το πάθος και τα... άντερα , ειδικά στο μπάσκετ σου δίνει τελικά και τη διάκριση. Ίσως όχι πάντα αλλά σίγουρα με συνέπεια.

Το θέμα λοιπόν είναι ότι,τα τελευταία χρόνια, όχι μόνο δεν βλέπαμε εθνική αλλά δεν βλέπαμε και καλή,. ουσιαστική, σωστά στημένη (για τα δεδομένα των εθνικών) ομάδα.

Με όλα αυτά στέκομαι πολύ επιφυλακτικά απέναντι στην επερχόμενη προσπάθεια στο Ευρωμπάσκετ. Φαινομενικά έχουμε τα περισσότερα από τα ποιοτικά συστατικά για τη σωστή συνταγή. Αυτό λέει κάτι αλλά υπάρχει δρόμος. Όχι μακρύς γιατί στην περίπτωση της εθνικής μιλάμε για σπριντ και όχι για μαραθώνιο. Πρέπει να διαγνώσεις προβλήματα, να διορθώσεις και να πετύχεις σε σύντομο χρονικό διάστημα.

Μη σας κουράσω κι εγώ με πράγματα που έχουν καταγραφεί, αλλά ούτως ή άλλως τα γνωρίζετε όσον αφορά την αξία των στελεχών (σε πάγκο και γήπεδο). Να ομολογήσω ότι ήταν έκπληξη για εμένα η παρουσία του Γιάννη στο Ευρωμπάσκετ. Έχοντας μπροστά μας τα δύο επόμενα χρόνια Παγκόσμια πρωτάθλημα και (πιθανόν) Ολυμπιακούς, διοργανώσεις με απίστευτα μεγαλύτερο ενδιαφέρον για το ΝΒΑ, κρατούσα μικρό καλάθι για τη συμμετοχή στην μικρότερης σημασίας (από τις τρεις) διοργάνωση. Θεωρώ πως ήταν αποτέλεσμα της επιθυμίας του ίδιου του παίκτη και αυτών που αισθάνεται ότι χρωστάει στην Ελλάδα (προσωπικά θεωρώ ότι δεν είναι και πολλά άλλα τον τιμάει η αγάπη του).

Σίγουρα θα είναι μια παρουσία υπό "επιτήρηση" από τους Μπακς. Απόλυτα λογικό και αναμενόμενο, απλά μένει να δούμε πόσο Γιάννη θα βλέπουμε μέσα στο γήπεδο. Ακόμα και έτσι όμως, πρώτον η παρουσία του δίνει άλλο ειδικό βάρος στην αποστολή και -δεύτερον- προτιμώ μια ομάδα που δεν θα κρέμεται από έναν παίκτη με τον κίνδυνο να τον κάψει και να καεί και αυτή.

Άρα, στο τέλος (και.πριν από το ξεκίνημα της προσπάθειας που αφορά αρχικά την -πολύτιμη- προετοιμασία) ας κρατήσουμε ότι μιλάμε για μια αρχή. Για ένα νέο ξεκίνημα. Σημαντική η εμπειρία του Ιτούδη και παικτών όπως ο Καλάθης, ο Σλούκας, ο Παπανικολάου, ο Παπαπέτρου , η ωριμότητα.του Γιάννη και όλα όσα εσείς θέλετε να προσθέσετε αλλά η εθνική καλείται να μπει στο γήπεδο για να κερδίσει τους αντιπάλους, τον...ψυχολόγο της και το κοινό της. Όσο περισσότερο αποφεύγουμε να μοιράζουμε μετάλλια ένα μήνα πριν το Ευρωμπάσκετ, τόσο περισσότερο μπορούμε να βρούμε το πνεύμα του μαχητή που θα μας οδηγήσει στην πιθανότητα να καρφώσουμε τη σημαία μας στην κορυφή του βουνού.