Δεν έγερνε, τελικά, η Ισπανία...

Την παραμονή του προημιτελικού του Ευρωμπάσκετ 2015 απέναντι στους Ισπανούς στο αχανές «Πιερ Μωρουά» της Λιλ, η σιγουριά στο ελληνικό στρατόπεδο ξεχείλιζε από τ’ αυτιά. «Ήρθε η ώρα, δεν το χάνουμε αυτό το ματς», μου έλεγε στο περιθώριο της τελευταίας προπόνησης ένα μέλος του προπονητικού τιμ (Κατσικάρης, Πρίφτης, Σκουρτόπουλος). «Θα εκδικηθούμε για το 2007», υποσχόταν ο Γιάννης Μπουρούσης, με το τραύμα του ημιτελικού της Μαδρίτης ανοιχτό ακόμη στο κορμί.

Παρασυρμένος από το κύμα αισιοδοξίας, δανείστηκα για το σχόλιό μου έναν στίχο του Θανάση Παπακωνσταντίνου: «Τώρα, που η Ισπανία γέρνει…». Ίσως ήταν κακό κάρμα εκ μέρους μου η βεβήλωση του σχεδόν ιερού τραγουδιού («Διάφανος»). Όταν έφτασε η ώρα της κρίσης στο παρκέ, έγερνε το γαλάζιο βαπόρι και όχι το κόκκινο. Οι Ισπανοί κέρδισαν με 73-71, προκρίθηκαν στα ημιτελικά και στη συνέχεια κατέκτησαν το τρόπαιο, με θριάμβους επί των Γάλλων (80-75 στην παράταση, μπροστά σε 27.000 κόσμο) και των Λιθουανών (80-63). Το τραύμα του Μουντομπάσκετ 2014 κλείστηκε έτσι στο χρονοντούλαπο.

Είπα να ξεθάψω από το αρχείο το στατιστικό του αγώνα –που θα έφερνε την Εθνική μας στο κατώφλι του βάθρου- για να καταλάβω από πού πήγαζε η άκρατη βεβαιότητα. Όταν διάβασα τη σύνθεση των Ισπανών, ζαλίστηκα: Πάου Γκασόλ, Μίροτιτς, Σέρχιο Ροντρίγκεθ, Γιουλ, Ρούντι, Ρέγιες, Κλαβέρ, Ρίμπας. Και ανενεργοί στον πάγκο οι Σαν Εμετέριο, Βίβες, Αγκιλάρ, Ουίλι Ερνανγκόμεθ. Πού πα’ ρε Καραμήτρο; Από πού κι ως που είσαι «σίγουρος νικητής»;

Είχαμε και εμείς καλή και πλήρη ομάδα, χωρίς απουσίες, με 10ο παίκτη τον Μάντζαρη, 11ο τον Καϊμακόγλου και 12ο τον Περπέρογλου. Στον προημιτελικό, όμως, ο Κατσικάρης έκλεισε το rotation σε έξι παίκτες, οι οποίοι θα ήταν επτά αν δεν έκανε ο Μπουρούσης 5 φάουλ σε 9 λεπτά συμμετοχής: Καλάθης, Σπανούλης, Ζήσης, Αντετοκούνμπο, Πρίντεζης, Κουφός. Ο 20χρονος Γιάννης έπαιζε «τριάρι» εξορισμένο στις γωνιές, αλλά βρήκε τρόπο να επηρεάσει το παιχνίδι, με 12 πόντους και 9+8 ριμπάουντ.

Η Εθνική μας ηττήθηκε αν και τελείωσε τον αγώνα με +5 ριμπάουντ, +4 ασίστ, +9% στα δίποντα. Χαντακώθηκε ουσιαστικά από την αδυναμία της να σταματήσει το πικ εντ ρολ των Σέρχιο και Πάου, το οποίο κατέληγε είτε σε καλάθι (27 πόντους ο μετέπειτα MVΡ Γκασόλ) είτε σε βολές (9-24 συνολικά) είτε σε σουτ του Μίροτιτς από τις γωνίες (18 π., 2/4 τρ., 8/8 β.).

Τα υπόλοιπα «σπόρια» τα πρόσθεσε ως συνήθως ο πανούργος Ρέγιες. Το 0-10 του πρώτου διλέπτου δεν βοήθησε καθόλου. Ο Καλάθης πέτυχε 14 πόντους, ο Πρίντεζης 13, ο Σπανούλης 10 στο –επί της ουσίας- κύκνειο άσμα της «γαλάζιας» καριέρας του. Οι Σλούκας, Παπανικολάου, Περπέρογλου, Μάντζαρης, Καϊμακόγλου έπαιξαν από 0-4 λεπτά.

Μακρηγόρησα για το κομβικής σημασίας παιχνίδι του 2015, όχι μόνο επειδή πονάει ακόμη, αλλά και για να τονίσω τη διαφορά στο έμψυχο υλικό της τότε Ισπανίας με τη σημερινή. Εν έτει 2022, έναν χρόνο μετά την ύστατη πανστρατιά των 30άρηδων (και την 6η θέση) του Τόκιο, έχουν απομείνει από τη χρυσή γενιά μόνο τα φαντάσματα του Γιουλ και του Ρούντι.

Ο Ναβάρο, ο Πάου, ο Καλδερόν και ο Ρέγιες σταμάτησαν, ο Μαρκ Γκασόλ παίζει για την πλάκα του στην Α2. Ο Σέρχιο Ροντρίγκεθ αποστρατεύτηκε από την Εθνική, ενώ ο MVP του Μουντομπάσκετ 2019 Ρίκι Ρούμπιο έμεινε εκτός φέτος λόγω τραυματισμού. Ο (λαβωμένος) Μίροτιτς κωφεύει στα όποια καλέσματα εδώ και χρόνια, ενώ η περίπτωση του Ιμπάκα εγκαταλείφθηκε. Ο Κλαβέρ μεγάλωσε, ο Αμπρίνες αγνοήθηκε.

Η Εθνική Ισπανίας που παρατάχθηκε απέναντι στη δική μας την Τρίτη στο ΟΑΚΑ και την Πέμπτη στο μαδριλένικο Παλάθιο Ντε Ντεπόρτες (σκηνικό του δράματος το 2007) μοιάζει αποψιλωμένη από προσωπικότητα, προσωπικότητες και κλάση. Πέρα από τους αδελφούς Ερνανγκόμεθ και τους δύο «Ελ Σιντ» της Ρεάλ, δυσκολεύτηκα να αναγνωρίσω έστω ένα πρόσωπο ή όνομα.

Η σπουδή της Ομοσπονδίας για στρατολόγηση του Λορέντζο Μπράουν (ενός αθλητή που δεν έχει αγωνιστεί ποτέ σε ισπανική ομάδα), ο οποίος μάλιστα ξεκινάει πενταδάτος, είναι μία προφανής κίνηση απελπισίας. Tόσο βασανιστική είναι λοιπόν η λειψανδρία που αντιμετωπίζουν οι κραταιοί Ισπανοί στους γκαρντ; Εάν το 2015 λέγαμε ότι «τους έχουμε», τι ακριβώς βγάζει στα χαρτιά η σημερινή ισορροπία δυνάμεων; Ότι θα τους καταπιούμε ζωντανούς αν τους βρούμε μπροστά μας σε κανένα νοκ-άουτ, αυτό βγάζει. Θα φάω το καπέλο μου, αν η πλήρης Ελλάδα χάσει από δαύτους στο Βερολίνο.

Μισό λεπτό, όμως. Τα ίδια δεν λέγαμε και προ τριετίας στην Κίνα; Η «ρόχα» είχε τότε τον Ρούμπιο σε ημιαγρία κατάσταση, και τον Μαρκ Γκασόλ στις τελευταίες παραστάσεις του, αλλά το υπόλοιπο ρόστερ το αποτελούσε ένα τσούρμο παρόμοιο με το σημερινό: Κολόμ, Ρίμπας, Ρούντι, Γιουλ, Κλαβέρ, Ερνανγκόμεθ εις διπλούν, Οριόλα, Ραμπασέδα, Μπεϊράν. Ναι, αυτοί κατέκτησαν το χρυσό μετάλλιο το 2019 στο Πεκίνο, με τον ίδιο προπονητή (Σέρτζιο Σκαριόλο).

Ας είμαστε, λοιπόν, μετρημένοι και επιφυλακτικοί και ας κρατήσουμε το πάθημα της Λιλ ως μάθημα. Πού ξέρετε; Μπορεί ο Αροστέγκι-Λόπεθ να είναι ο επόμενος Ναβάρο, ο Πραντίγια να εξελιχθεί σε νέο Μίροτιτς, ο Σάιθ να γίνει Ιμπάκα και ο Αμπάλδε να θυμηθεί εκείνο το ρεσιτάλ του απέναντι στον Παναθηναϊκό. «Έφτασε η στιγμή να δείξει την αξία του ο Σκαριόλο», έλεγε ένας κυνικός τις προάλλες στο ΟΑΚΑ. «Μέχρι τώρα ήταν διαχειριστής προσωπικοτήτων, αλλά τώρα καλείται να κοουτσάρει και να αναδείξει παίκτες».

Η Ισπανία, τονίζω, κατέκτησε χρυσά ευρωπαϊκά μετάλλια τις τελευταίες εβδομάδες στα Ευρωμπάσκετ Κ20 και Κ18, καθώς και ασημένιο στο Παγκόσμιο Κ17, την ίδια ώρα που οι δικές μας ομάδες έπαιζαν μπάσκετ του 1970 και πάτωναν. Τους Άνδρες που θα φορέσουν τα κόκκινα στο Βερολίνο καλό θα ήταν να τους αποφύγουμε, για να μη ξυπνήσουμε τα γέρικα φαντάσματα και για να μη φάμε, τελικά, το καπέλο μας.

Βάσει «αγκύλης», πάντως, το νωρίτερο που μπορούμε να τους συναντήσουμε τους Ισπανούς είναι -εφ' όσον φτάσουμε μέχρι εκεί- στον προημιτελικό της 13ης-14η Σεπτεμβρίου. Ακριβώς επτά χρόνια μετά τη Λιλ.