Η Εθνική των μεγάλων «θέλω»

Ακούσατε πώς έτριζε το γέρικο αλλά ανέκαθεν κατηφορικό Φόρουμ στα τρίποντα του Φοντέκιο και του Πολονάρα αμέσως μετά το 59-45 ή όταν μείωσαν σε 81-77 στο τελευταίο δίλεπτο; Δεν είναι καθόλου εύκολο να νικήσεις τον γηπεδούχο σε γεμάτο γήπεδο, όποιος και αν είναι αυτός, από όπου και αν φυσάνε οι άνεμοι.

Με πρόχειρους υπολογισμούς και από μνήμης, θυμάμαι μόνο 3 νίκες μέσα στο σπίτι του αντιπάλου σε 14 ή 15 αγώνες της Εθνικής σε μεγάλες διοργανώσεις από το ‘87 και μετά: το 1990 επί της Αργεντινής (με πρωτοφανή αποθέωση του Παναγιώτη Γιαννάκη), το 1994 επί του Καναδά στο Τορόντο (στο ματς που μας έστειλε στην τετράδα του Μουντομπάσκετ), το 2015 επί των Κροατών στο Ζάγκρεμπ (σε ματσάκι του πρώτου γύρου).

Τους Ιταλούς τους είχαμε σημαδέψει από το 2016, στο γειτονικό Τορίνο, όταν πιστεύαμε ότι η μεταξύ μας αναμέτρηση θα έβγαζε ένα εισιτήριο για το Ρίο. Τελικά, μας ξεπάστρεψε αμφότερους τότε η Κροατία του Μπογκντάνοβιτς. Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο ήταν ακόμη παιδάκι 21,5 ετών.

Έξι χρόνια αργότερα, όλο το Μιλάνο ανέπνεε στον ρυθμό του. Πέρα από τους 1500-2000 Έλληνες που κράτησαν την Εθνική όρθια όταν το γήπεδο έγερνε (και που, οι περισσότεροι, θα γυρίσουν στη βάση τους αύριο), είδα αμέτρητους θεατές να τραγουδάνε τον εθνικό ύμνο της Ιταλίας ντυμένοι με φανελάκια των Μπακς!

Ο Γιάννης είναι πλέον ένα παγκόσμιο φαινόμενο. Όπως έγραφα λίγο πριν το ημίχρονο, συχνά μου ‘ρχεται να παραδώσω τη διαπίστευσή μου και να βγω να αγοράσω εισιτήριο για να τον παρακολουθήσω, σαν τους τυχερούς κοινούς θνητούς που έχουν πιάσει στασίδι στο παλαιικό Φόρουμ. Το χρυσό παιδί μας το αξίζει και με το παραπάνω…

Απομένει να αποδείξει η -ακόμη ελλιπής- Εθνική ότι το αξίζει και η ίδια. Mέχρι το τέλος του δρόμου! Αμφιβάλλει κανείς ότι μπορεί; Το κοντέρ γράφει ήδη 2 νίκες, απέναντι σε αντιπάλους ισχυρούς και πλήρεις, που βέβαια δεν έχουν αξιώσεις μεταλλίου. Αλλά και ημείς, στο 50% είμαστε ακόμη, για να μη πω χαμηλότερα.

Απέναντι στους συγκριτικά ξεκούραστους Ιταλούς, η Εθνική πάτησε το παρκέ με το θράσος χιλίων Ρωμαίων καρδιναλίων και πήρε διαφορές 9-12 πόντων από το πρώτο ημίχρονο κιόλας. «Όσες ώρες και αν παίζουμε, δεν πρόκειται να μας κερδίσετε», έλεγε η εικόνα της. Βεβαίως, τα ίδια συνέβησαν και χθες, απέναντι στην Κροατία, που ουδέποτε δείλιασε.

Οι Ιταλοί, χωρίς τον Γκαλινάρι, και με τον Μπελινέλι θεατή στις εξέδρες, δεν είχαν το μέταλλο για να τουμπάρουν τέτοιο ματς, απέναντι σε ομάδα που αισθάνεται ότι βρίσκεται καβάλα στο κύμα. Τα σλάλομ και τα καρφώματα του Γιάννη είναι το προφανές δέλεαρ για το γυμνό μάτι, αλλά τα ποδάρια των αντιπάλων τα κόβει πρώτη η άμυνα. Οι Ιταλοί ξεκίνησαν με 2/12 σουτ και το λίπασμα είχε ήδη απλωθεί στο χωράφι.

Όταν επικοινώνησα με τον Δημήτρη Ιτούδη αργά το βράδυ της Παρασκευής, μετά το ματς με τους Κροάτες, τον βρήκα να διαβάζει τη στατιστική και να μετράει τις δεύτερες επιθέσεις της Εθνικής («16 επιθετικά ριμπάουντ, μεγάλο πράγμα») και τα ελάχιστα λάθη: τα στοιχεία που δείχνουν διακαή επιθυμία και υψηλό δείκτη αυτοσυγκέντρωσης. Απόψε, το μοτίβο ήταν παρόμοιο, με πρόσθετο παρονομαστή το τρέξιμο στο ανοιχτό γήπεδο, απέναντι στην αργή Ιταλία. Αίφνης, πάνε μέσα και οι βολές: 18/23 η ομάδα όλη, 8 στις 9 ο Γιάννης .

Όσο για το τρίποντο, που τόσο έχει συζητηθεί, το γράφω άλλη μία φορά, με κίνδυνο να μου πείτε ότι χάλασε το πικ-απ: σε κάθε ματς, η Εθνική μας, η «άσουτη» ντε, έχει διψήφιο αριθμό τριπόντων (13 απόψε), με ποσοστό πάνω από 30 τοις εκατό (35% σήμερα).

«Επειδή οι αντίπαλες άμυνες γίνονται γροθιά για να κλείσουν τον Γιάννη», θα πείτε. Ναι, αλλά ο Γιάννης πασάρει σωστά και έγκαιρα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Και οι συμπαίκτες του ανταποκρίνονται.

Μένει να δούμε αν ο Γιάννης θα επιμείνει στο μακρινό σουτ, τώρα που έχει 1/8 στο τουρνουά. Αν θέλετε τη γνώμη μου, αν τη θέλει και ο ίδιος δηλαδή, οι αντίπαλες άμυνες θα παραμείνουν ίδιες κι απαράλλαχτες στη φιλοσοφία τους ακόμα και αν ο Γιάννης τους βάλει 5/5 τρίποντα.

Στην εξίσωση θα πρέπει πλέον να προστεθεί το βάθος της ομάδας: ο Γιώργος Παπαγιάννης κατέφτασε για να δώσει άλλη διάσταση στο παιχνίδι της ομάδας (όπως έκανε σε 2-3 φάσεις όπου έκρυψε τον ορίζοντα, μαρκάροντας ακόμα και στην περιφέρεια). Την επόμενη φορά, ο ψηλός θα πάρει και μπάλες, οπότε θα έχουμε αληθινό «πεντάρι».

Ο Γιαννούλης Λαρεντζάκης, ο προτελευταίος στην ιεραρχία, μπήκε σε κρίσιμο σημείο (στο 59-54), βραχυκύκλωσε τον Φοντέκιο, έβαλε και μία σουτάρα, εμφανίστηκε σαν έτοιμος από καιρό. Από Δευτέρα, καταφτάνει σιγά σιγά και ο αληθινός Παπαπέτρου, που πασχίζει, διακρίνεται, αλλά δεν έχει ρυθμό.

Μετά τον διπλό θρίαμβο της πρεμιέρας, η Εθνική μας έχει σχεδόν εξασφαλισμένη την πρωτιά του Ομίλου, πάει να πει ότι την 11η Σεπτεμβρίου θα αντιμετωπίσει στο Βερολίνο τον 4ο της Πράγας (κανένα Ισραήλ, καμιά Πολωνία, καμιά Φινλανδία, καμιά Τσεχία), ενώ στην επόμενη πίστα θα την περιμένει κάποιος από τους φιλόδοξους που συνωστίζονται στον Όμιλο της Κολωνίας: Γαλλία, Σλοβενία, Λιθουανία, Γερμανία.

Δεν βλέπω, όμως, γιατί πρέπει να φοβηθούμε οποιονδήποτε. Μετά τον διπλό θρίαμβο του διημέρου, την πλήρη Ελλάδα τη φοβούνται οι πάντες. Αυτοί είναι που ψάχνουν πώς θα την αποφύγουν.