Εμείς πότε θα γίνουμε... “αντιπαθητικοί”;

Ως φίλος του μπάσκετ που ναι μεν δεν αγάπησε (μέχρι το βράδυ της Κυριακής), αλλά και δεν αντιπάθησε ποτέ τους Ισπανούς, θεωρώντας ότι μόνο να μάθουμε έχουμε από αυτούς τα τελευταία (κοντά) είκοσι χρόνια, δεν έχω πολλά να πω για την επικράτησή τους στο Ευρωμπάσκετ, παρά μόνο ότι... ναι και για μένα ήταν μεγάλη έκπληξη το χρυσό μετάλλιο. Όχι όσον αφορά τη νίκη τους στον τελικό, αφού εκεί ήταν (πια) πανέτοιμοι -από όλες τις απόψεις- απέναντι σε αντίπαλο που δεν φημίζεται για τα ψυχικά και πνευματικά του εφόδια, αλλά γιατί δεν περίμενα ότι χωρίς τα μεγάλα τους αστέρια θα μπορούσαν και πάλι να ανέβουν στην κορυφή. Ακριβώς όμως αυτή τους η επιτυχία μοιάζει να είναι πιο γλυκιά απ' όλες για τους Ίβηρες, αφού ετούτη τη φορά πρέπει επιτέλους να έκαναν και τον πιο δύσπιστο να αποδεχθεί ότι... “Δεν γίνεται βρε αδερφέ! Κάτι πρέπει να γίνεται πολύ καλά εκεί και όσον αφορά το πλάνο τους”.

Τα πολλά φετινά τους μετάλλια σε όλες τις ηλικίες σε ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, είχαν ανοίξει την κουβέντα πριν το Ευρωμπάσκετ των ανδρών. Πιθανολογούσαμε όλοι ότι, με αυτή την προοπτική, μπορούν να σηκώσουν μια τρύπα κάποιων ετών μέχρι να επανέλθουν δυναμικά και στην κορυφαία των διοργανώσεων. Είχαμε άδικο και το απέδειξαν, χωρίς να τους έχουν γίνει χάρες, χωρίς να υπάρχει κάποια παρέμβαση διαβολικής τύχης για να γίνουν πρωταθλητές Ευρώπης. Και, προσωπικά, ομολογώ ότι αυτή τη φορά το χάρηκα και δεν το...αποδέχθηκα απλώς. Αυτή η Ισπανία ήταν πολύ περισσότερο πλάνο και “μπάσκετ” από αυτές των μεγάλων αστέρων, αν και πιστεύω ότι με αυτή τους την επιτυχία πρέπει να καταλάβουμε ακόμα περισσότερο πόσο σχέδιο είχαν και οι προηγούμενες.

Αρκετοί θα μιλήσετε για διαιτησία, προκλητικούς, αντιπαθητικούς και άλλα τέτοια που έχουν φυτρώσει χρόνια τώρα, δίπλα στις επιτυχίες των Ισπανών. Η άποψή μου επί του θέματος είναι πως οι αποτυχίες μας απέναντι τους, ακόμα και όταν νιώσαμε ότι είχαμε το πάνω χέρι (σε επίπεδο εθνικής ομάδας) έχουν φτιάξει αυτή την εικόνα με συμπεράσματα που αδικούν εμάς, παρά αυτούς. Κανονικά θα έπρεπε να έχουμε μάθει περισσότερο μπάσκετ τόσα χρόνια. Αντίθετα, όσον αφορά την κοινή γνώμη, γίναμε σφόδρα κομπλεξικοί 15 χρόνια τώρα. Πιστεύω όμως ότι οι εκάστοτε διεθνείς μας μπορούσαν να εκτιμήσουν περισσότερο την αξία των αντιπάλων τους μέσα στο γήπεδο, απ' ότι εμείς που βλέπαμε ότι θέλαμε. Όσο για τις...κουβεντούλες, τα φλόπινγκ και άλλα τέτοια αλίμονο αν τα βλέπουμε τόσα χρόνια στα γήπεδα μόνο από τους Ισπανούς. Επίσης, για έναν περίεργο λόγο που έχει να κάνει με την... “μαντάμ Σουσού” προσέγγιση μας (όχι μόνο στα αθλητικά αλλά γενικότερα το πώς βλέπουμε τον εαυτό μας μέσα στον κόσμο) θεωρούμε ότι εμείς είμαστε απίστευτα συμπαθείς και όλοι οι άλλοι, για διάφορους λόγους, αντιπαθείς.

Φτάνοντας στο τέλος του λοιπόν, αυτό το όμορφο και χορταστικό Ευρωμπάσκετ, με δίκαιο νικητή και κατόχους μεταλλίων (ας έβαζε ο Φοντέκιο τις βολές είναι η απάντηση σε όσους μιλούν για “τύχη” των Γάλλων στο πέρασμά τους από την οκτάδα στα ημιτελικά) και αφού ότι ήταν να γραφτεί για την εθνική μας και την παρουσία της σε αυτό έχει καλυφθεί, ας προσγειωθούμε στην ελληνική πραγματικότητα. Αυτή που λέει ότι:

• Σε λιγότερο από ένα μήνα ξεκινάει το πρωτάθλημα της Basket League με ελάχιστες προοπτικές να είναι πιο αναβαθμισμένο από τις προηγούμενες σεζόν. Για το ότι ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός (αν έχει πετύχει έστω και εν μέρει η αγωνιστική του ανακαίνιση) είναι μακράν των υπολοίπων ανώτεροι δεν είναι μεμπτό γι' αυτούς ασφαλώς. Αυτή είναι η πραγματικότητα σε μια διοργάνωση που εδώ και καιρό έχει χάσει την επαφή που είχε με το κοινό του μπάσκετ στην Ελλάδα. Όχι απαραίτητα λόγω της κυριαρχίας των δύο «αιωνίων», αλλά και γιατί με τις τρελές συνεχείς αλλαγές ξένων και τον ελάχιστο χώρο να ξεπεταχθούν Έλληνες παίκτες, δεν υπάρχει η σύνδεση με την ομάδα σου, όπως παλιά.
• Την ίδια περίοδο θα ξεκινήσουν τα εθνικά πρωταθλήματα που θα καταλήξουν σε ένα μεγάλο ξεκαθάρισμα στο τέλος της σεζόν προκειμένου να αρχίσουν οι κατηγορίες να επανέρχονται στα πραγματικά αριθμητικά μεγέθη τους, μετά το έγκλημα του “μείνετε όλοι, ανεβείτε και άλλοι τόσοι” που έγινε την πρώτη χρονιά του Covid και επηρέασε αρνητικά και τις τοπικές κατηγορίες. Και αυτά που γίνονται συνήθως στη μάχη για αποφυγή του υποβιβασμού δεν... θέλετε να τα ξέρετε. Η ΕΟΚ και η ΚΕΔ όμως πρέπει. Και να τα ξέρουν και να τα αποφύγουν.
• Κατά τον Γενάρη θα έχουμε μια μεταγραφική περίοδο για τις εθνικές κατηγορίες, όπου θα χάσει η μάνα το παιδί και οι μισές ομάδες ένα σωρό παίκτες, που είτε θα φεύγουν χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε κανένα, είτε θα τους δείχνουν την πόρτα οι ίδιες για να μην τους πληρώνουν. Καθότι προστασία μέσα στο πλαίσιο του μαύρου χρήματος και των “οδοιπορικών” δεν υπάρχει για καμία από τις δύο πλευρές. Και η αλήθεια είναι ότι σε ένα στρεβλό σύστημα δεν ευθύνονται απαραίτητα ούτε οι παίκτες, ούτε οι ομάδες.
• Σ' αυτές τις κατηγορίες η ΕΟΚ έδωσε πλέον τη δυνατότητα για τη χρησιμοποίηση ξένων (Α2) ή κοινοτικών (Β' – Γ' Εθνική) παικτών και παικτριών. Γιατί σίγουρα αυτό που έλειπε από τα πρωταθλήματα είναι περισσότεροι μη Έλληνες παίκτες. Στις γυναίκες π.χ που στο τέλος θα μαζεύουν οι ομάδες τα κορίτσια με το τουφέκι, οι τέσσερις ξένες στην Α1 (όπου οι ομάδες δεν μπορούν να αγωνιστούν συχνά - πυκνά λόγω οικονομικών προβλημάτων) μοιάζουν... ιδανική λύση, έτσι;
• Αυτές τις μέρες έχουν ξεκινήσει ήδη οι ακαδημίες, αυτά που λέγαμε παλιά, εμείς οι αρχαίοι... “τσικό” και τώρα είναι... “academy”. Όπου άλλες πουλάνε φύκια (για να ταϊζουν την ματαιοιδοξία αρκετών γονιών) και άλλες κάνουν σωστά τη δουλειά τους. Αλλά αυτό (ποιος κάνει τι) δεν το ξέρει προς το παρόν κανένας στην αρμόδια τοπική Ενωση (ανά την Ελλάδα) και σίγουρα στην ΕΟΚ. Ας ελπίσουμε ότι αυτό θα αρχίσει να γίνεται μετά τον απολογισμό του, άσχημου για τις μικρές εθνικής μας ομάδες, καλοκαιριού. Γιατί κλιμάκια ενώσεων, προεθνικές και εθνικές δεν είναι δημόσιες σχέσεις, ούτε ευκαιρία να παίρνουν τα παιδιά μια εμφάνιση που θα την επιδεικνύουν, ούτε... “κονέ” για ενδεχόμενη μεταγραφή στην συνέχεια. Και αυτοί που ορίζουν τους επικεφαλής προπονητές πρέπει να έχουν γνώση. Της προπονητικής και όχι του παραγοντισμού.

Εσάς που ασχολείστε μόνο με την εθνική ομάδα των ανδρών (και καλά κάνετε) είναι λογικό να μην σας απασχολούν όλα τα παραπάνω και σίγουρα όχι αυτά που (δεν) συμβαίνουν στην κοιτίδα του ελληνικού μπάσκετ. Αλλά αν μας αρέσει αυτό το (για εμένα) υπέροχο άθλημα, από εκεί πρέπει να ξεκινήσει η διαδικασία για να φτάσουμε κάποια στιγμή να γίνουμε και εμείς... αντιπαθητικοί και να φτάσουμε σε διακρίσεις στην Ευρώπη. Επιτυχίες που θα έρθουν μέσα από ένα πλάνο ανάπτυξης και τη διαθεσιμότητα που θα μας δίνει μια δεξαμενή παραγωγής. Έτσι ώστε να μην κάνουμε το σταυρό μας κάθε φορά που τελειώνει μια διοργάνωση, για το τι έρχεται στο μέλλον.

Κατανοώ ότι στο ίδιο διάστημα, μέσω των συλλόγων μας στην Ευρώπη, το μπάσκετ μπορεί να βιώσει επιτυχίες. Αλλά εδώ μιλάμε για το μπάσκετ (που νοσεί) συνολικά. Κρατήστε το υπέροχο ποστάρισμα του Γιάννη: “Με την εθνική ομάδα ερωτεύτηκα ξανά το μπάσκετ” και μακάρι αυτό το συναίσθημα, που το νιώσαμε και εμείς με ότι και να βιώσαμε τελικά στο Ευρωμπάσκετ, να το κάνουμε επιτέλους κινητήριο δύναμη.