Το μεγαλύτερο πρόβλημα του ελληνικού μπάσκετ

• Το αστείο ελληνικό Πρωτάθλημα
• Μικρός αριθμός Ελλήνων διεθνών παικτών
• Παραγωγική διαδικασία
• Προπονητική σχολή

Τώρα που η σκόνη της ελληνικής συμμετοχής στο Eurobasket κατακάθισε, ενώ η ισπανική χρυσόσκονη είναι ακόμα στον αέρα και μας προκαλεί και μια μικρή αλλεργία μπαίνοντας στα ρουθούνια μας, μάλλον πρέπει να ασχοληθούμε με τις αιτίες κι όχι τις αφορμές της αποτυχίας.

Πρώτα πρώτα πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε τον όρο «αποτυχία» μαζί και τον όρο «επιτυχία». Εδώ θα μου επιτρέψετε μια υπόθεση εργασίας. Αν η ελληνική εθνική ομάδα είχε ανέβει στο βάθρο των νικητών όχι ως πρώτη αλλά ως ηττημένη των ημιτελικών, θα ήμασταν ευχαριστημένοι μ' ένα χάλκινο μετάλλιο; Προσωπικά πιστεύω, ότι αν είχαμε ηττηθεί από την Ισπανία στον ημιτελικό και νικούσαμε στον μικρό τελικό, πάλι μαύρες πλερέζες θα φορούσαμε. ‘Αρα ό,τι δυσάρεστο συνέβη στο Βερολίνο, είναι απλά αφορμή συζήτησης, ενώ πρέπει να μιλήσουμε για τις αιτίες.

Το αστείο ελληνικό Πρωτάθλημα

Εννοείται πως μια πολύ δυνατή Εθνική Ομάδα, θα μπορούσε να στελεχώνεται από Έλληνες που αγωνίζονται στο εξωτερικό, η δεξαμενή όμως των Ελλήνων παικτών που κυνηγούν την ανέλιξη, δε θα μπορούσε παρά να προέρχεται από ένα ανταγωνιστικό εθνικό Πρωτάθλημα. Σε αυτό λοιπόν το εθνικό πρωτάθλημα επικρατούν τα ban, η αδυναμία συμφωνίας ακόμα και για ημερομηνίες έναρξης-λήξης, η αδυναμία συμφωνίας για τον αριθμό των ξένων παικτών, η αδυναμία κεντρικής διαχείρισης, η αδυναμία εύρεσης χορηγών και γενικά η αδυναμία είναι το δυνατό μας σημείο.

Μαζί με τα «αντεθνικά» εγγυημένα συμβόλαια Ολυμπιακού - Παναθηναϊκού στη Euroleague που καταδικάζουν όλους τους άλλους στη μετριότητα, έχουμε μια πρώτη γεύση ενός άνοστου πρωταθλήματος. Αν υπήρχαν 4 συμβόλαια στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση θα ήταν τελείως διαφορετικά τα πράγματα και για την Εθνική Ομάδα.

Μικρός αριθμός Ελλήνων διεθνών παικτών

Διεθνής δεν μπορεί να λογίζεται ο παίκτης που απλά φόρεσε το εθνόσημο μια δυο φορές αλλά αυτός που δυνητικά μπορεί να στελεχώσει την Εθνική αξιοκρατικά. Τις δεκάδες κλήσεις παικτών τις ζήσαμε και στην Εθνική ποδοσφαίρου με τα γνωστά φτωχά αποτελέσματα. Πόσοι είναι λοιπόν αυτοί στους οποίους μπορεί να υπολογίζει ο εθνικός προπονητής;

Μετά την ήττα από την Γερμανία διάβασα και άκουσα για τις απουσίες μας και για τους ανέτοιμους. Στην πραγματικότητα αυτή η συζήτηση περιστρέφεται γύρω από δυο ονόματα, τον Ντίνο Μήτογλου και τον Ναζ Μήτρου-Λονγκ ως υποτιθέμενο αντικαταστάτη του Ντόρσεϊ στη θέση του νατουραλιζέ. Από μόνες τους νομίζω αυτές οι δύο «απουσίες» καταδεικνύουν πως το ελληνικό μπάσκετ ξέμεινε από παίκτες, από επιλογές. Πάπαλα, νάδα!

Παραγωγική διαδικασία

Κι ερχόμαστε στο ψωμί της υπόθεσης, στην ουσία. Πριν φτάσουμε στο πενιχρό πρωτάθλημα, στους καλούς ή κακούς αναπτυξιακούς προπονητές, στο «σκεπτόμενο ελληνικό μπάσκετ» και άλλα πολλά, υπάρχει κάπου το στατιστικό στοιχείο πόσα παιδιά προσέρχονται στις ακαδημίες μπάσκετ κάθε χρόνο; Προσωπικά γνωρίζω για ιστορικές ακαδημίες που έκλεισαν, ναι ο κορονοϊός έπαιξε ρόλο, βλέπω με τα μάτια μου γηπεδάκια στις γειτονιές άδεια, εκεί που η δική μου γενιά έστηνε καραούλι να μας παίξουν οι μεγάλοι ή να έρθει η σειρά μας 10 κι 11 το βράδυ.

Τα πιτσιρίκια είναι όλο και περισσότερο στις οθόνες, όλο και λιγότερο στις μπασκέτες, όλο και λιγότερο σε αθλητικές δραστηριότητες. Τουλάχιστον αυτό βλέπω, μακάρι στατιστικά να αποδεικνύεται το αντίθετο. Μικρότερη δεξαμενή, λιγότερος σχολικός αθλητισμός, λιγότεροι αθλητές, μικρότερη η εξέλιξη σε συνειδητοποιημένους παίκτες.

Η 5η θέση δεν λογίζεται σαν επιτυχία αλλά αν η όλη επαφή με την Εθνική Ομάδα αυτό το καλοκαίρι, ο Γιάννης Αντετοκούνμπο και η καριέρα του «καψουρέψουν» πιτσιρικάδες και πιτσιρίκες με το μπάσκετ, είναι μια καλή αρχή, ένα θετικό πρώτο βήμα. Το μεγαλύτερο λοιπόν πρόβλημα του ελληνικού μπάσκετ είναι ο μηδενισμός. Από εκεί που εξυψώνουμε το επαρκές στο ρόλο του φαβορί, να θεωρούμε αποτυχία ακόμα και το μικρό βήμα προς τα μπρος. Εξαιρώντας τους συμπαθείς Πολωνούς που δεν βρέθηκαν στο δρόμο μας, δεν είμαστε καλύτεροι ούτε από τους Ισπανούς, ούτε από τους Γάλλους, ούτε από τους Γερμανούς.
Γιατί σαν οργανωμένη μπασκετική κοινωνία (δεν θίγω το γενικότερο κοινωνικό σύνολο) δεν είμαστε ανώτεροι ούτε των Ισπανών ούτε των Γάλλων ούτε των Γερμανών. Κάποτε ήμασταν, πιθανώς να ξαναϋπάρξουμε αλλά τώρα δεν είμαστε.

Προπονητική σχολή

Ο προπονητής Δημήτρης Ιτούδης με κάλυψε απόλυτα όταν ανέλαβε τη συνολική ευθύνη κυρίως στο κομμάτι της πνευματικής προετοιμασίας. Αυτό που κανείς δε θα μας πει, είναι ότι χρειαζόμαστε πνευματική προετοιμασία και όλοι όσοι παρακολουθούμε την Εθνική Μπάσκετ, για να μη βαφτίζουμε το κρέας ψάρι. Την έλλειψη αθλητικότητας και ταχύτητας να μην τη βαφτίζουμε «ελληνική σκεπτόμενη προσέγγιση του μπάσκετ». Είναι μια ανειλικρινής προσέγγιση που ρίχνει στάχτη στα μάτια.

Για να κρίνω τον Ιτούδη σαν κόουτς, πέρα από το ότι δεν έχω την κατάρτιση να το κάνω, πρέπει να μου αποδείξει κάποιος, ότι το ελληνικό μπάσκετ προσέφερε κι άλλες επιλογές επάνδρωσης της Εθνικής, που αυτός δεν αξιοποίησε. Πως κάπου υπήρχαν πιο γρήγορα πόδια, πιο εύστοχα χέρια, πιο ανταγωνιστικοί αθλητές. Συνολικά το ελληνικό μπάσκετ διαθέτει μερικούς πολύ καλούς προπονητές. Περισσότερο αυτό όμως οφείλεται στα απόνερα του ’87, στο πέρασμα των σπουδαίων Σέρβων από τα μέρη μας και στην ατομική πρωτοβουλία, παρά στο ότι κατέχουμε τη γνώση.

Από κάτω προς τα πάνω λοιπόν φίλοι μου. Από τα θεμέλια οικοδομούνται όλα, όχι από το ρετιρέ. Και το μεγαλύτερο πρόβλημα του ελληνικού μπάσκετ είναι πως τα θεμέλια είναι σαθρά και πως οι περισσότεροι παραμυθιαζόμαστε εθελουσίως. Όταν αυτά θεμελιωθούν σωστά και σταθερά, δικαιούμαστε να ζητάμε τη θέα προς τα μετάλλια. Φέτος κάναμε ένα μικρό, πολύ μικρότερο αυτού που θέλαμε χτίσιμο. Υπάρχει πολλή δουλειά μπροστά μας. Αρχικά να φέρουμε παιδιά στα γήπεδα.