Πρόκριση στα τελικά; Ποιος ασχολείται;

Η πρόκριση της Εθνικής Ανδρών στα τελικά του Μουντομπάσκετ πανηγυρίστηκε όπως έπρεπε, και ίσως λίγο παραπάνω: ακούγεται λίγο σαν απομεινάρι παλιών καιρών, να ανοίγουμε σαμπάνιες (όχι για διάκριση, αλλά για) πρόκριση. Όποιος δυσκολεύεται να αντιληφθεί πόσο νερό κύλησε κάτι από τις γέφυρες τις τελευταίες 3-4 δεκαετίες δεν έχει παρά να ακούσει το σπηκάζ του Φίλιππου Συρίγου στα τελευταία δευτερόλεπτα του τελικού του Ευρωμπάσκετ 1987: «Η πρόκριση, στα χέρια αυτού του τίμιου γίγαντα», είπε, με κομμένη ανάσα, ο αείμνηστος συνάδελφος, και μέντοράς μου. Όχι το τρόπαιο. Η πρόκριση!

Πριν περάσει μήνας από τη μικρή εποποιία της πόλης Μονς, πρόκριση στους 24 επαναλαμβάνω και όχι διάκριση, ήρθε η σειρά της Εθνικής Γυναικών για να πετύχει σφραγίσει το δικό της εισιτήριο. Όχι Παγκόσμιο, αλλά Ευρωπαϊκό. Στην περίπτωση των κοριτσιών, ωστόσο, πρόκριση (στα τελικά του Ευρωμπάσκετ) ισοδυναμεί με διάκριση. Τηρουμένων των αναλογιών, οι Γυναίκες βρίσκονται ακόμη στην προ του ’87 εποχή. Εκεί, δηλαδή, όπου βολόδερναν οι Άνδρες πριν εμφανιστεί η ευλογημένη γενιά του Γκάλη, του Γιαννάκη, του Φασούλα και του Χριστοδούλου. Στον καιρό, όπου πανηγυρίζαμε και μόνο για την συμμετοχή.

Η Εθνική Γυναικών, με ομάδα καλούτσικη για τα ευρωπαϊκά δεδομένα και ποτισμένη με τις αρετές της ελληνικής σχολής (αυτές που ξέρουν να καμουφλάρουν τα προφανή κουσούρια) έδινε διπλό αγώνα πρόκρισης στη Ρόδο, με αντιπάλους την Εσθονία και τη Μεγάλη Βρετανία. Εάν κέρδιζε, που κέρδισε, θα έφτανε στο 4-0 και θα είχε σχεδόν βέβαιο τον προβιβασμό, αφού οι δύο πρώτες ομάδες του Ομίλου (όπου μετέχει και η Πορτογαλία) προκρίνονται για τα τελικά. Στη Λιουμπλιάνα και στο Τελ Αβίβ, για να μη ψάχνετε.

Εάν μιλούσαμε για Γαλλία ή για Ισπανία ή για Βέλγιο ή για Πολωνία ή για μία σειρά από άλλες ευρωπαϊκές χώρες, όπου η έννοια «γυναικείος αθλητισμός» (και γυναικείο μπάσκετ) έχει πραγματικό ανάστημα, θα γινόταν μία μικρή πανστρατιά. Τα εισιτήρια θα γίνονταν ανάρπαστα στην τοπική κοινωνία και το γήπεδο θα γέμιζε. Η τηλεόραση θα φρόντιζε να αφιερώσει δύο περίοπτα δίωρα στην προσπάθεια των κοριτσιών. Θα ακουγόταν, τέλος πάντων, ένας κάποιος θόρυβος.

Η Ελλάδα επιφύλαξε στην Εθνική Γυναικών του εθνικού της αθλήματος την ίδια μεταχείριση που επιφυλάσσει συνολικά στις γυναίκες, εντός και εκτός γηπέδων. Λησμονιά και αφάνεια. Τα χαϊλάιτ από τις δύο νίκες τα είδαμε στο κανάλι της FIBA, αλλά όχι στα εγχώρια. Γήπεδο μισοάδειο, αν και η είσοδος ήταν ελεύθερη για το κοινό. Μεσαιωνική τηλεοπτική μετάδοση, όχι από την τηλεόραση, αλλά από το ίντερνετ. Στο τέλος του δεύτερου αγώνα, μας είπαν με δικά μας έξοδα ότι «η Εθνική προκρίθηκε στο Ευρωμπάσκετ». Το οποίο, βέβαια, δεν ισχύει, τουλάχιστον όχι ακόμη. Υπάρχει συνδυασμός αποτελεσμάτων, ακραίος αλλά χειροπιαστός, που αφήνει την ελληνική ομάδα εκτός νυμφώνος. Δεν βαριέσαι, αδερφέ, ουδείς ασχολείται…

Εάν το μπάσκετ γυναικών στην Ελλάδα έχει μία υποτυπώδη δημοφιλία (και ηχηρές μεταγραφές επιπέδου Λεουτσάνκα), αυτό οφείλεται στην όψιμη κόντρα του Ολυμπιακού με τον Παναθηναϊκό, που βοηθάει να βγάλουν το άχτι τους οι χουλιγκάνοι και οι χουλιγκάνοι με τις γραβάτες. Εάν στους τελικούς έπαιζαν Αθηναϊκός-Εσπερίδες ή Σπόρτινγκ-Καλαμαριά όπως τα παλιά τα χρόνια, δεν θα χαραμίζαμε ούτε χασμουρημένο μονόστηλο. Οι όποιες ηχηρές μεταγραφές γίνονται για να στερηθεί ένα ρούμπο ο «αιώνιος αντίπαλος», στις παιδιάστικες κόντρες του ίντερνετ. Το έχει πιάσει δα το βλέμμα σας: «Την έχουμε μεγαλύτερη από εσάς, γιατί σε όλα τα αθλήματα συνολικά οι τίτλοι είναι 143-127». Να μη ξέρεις αν πρέπει να γελάσεις ή να κλάψεις.

Ντρέπομαι που το λέω, αλλά ούτε κι εγώ πήρα χαμπάρι τους αγώνες της Εθνικής Γυναικών, μέσα στην τούρλα της Euroleague, της Basket League και του …Μουντιάλ. Η νέα διοίκηση της ΕΟΚ κάνει μία φιλότιμη προσπάθεια να δώσει πνοή στην ημιθανή φοράδα, αλλά το εγχείρημα είναι πολύ δύσκολο, όσες άοκνες προσπάθειες και αν καταβάλουν η Εβίνα Μάλτση και η Άννυ Κωνσταντινίδου. Άλλωστε, οι κορυφαίες Ελληνίδες μπασκετμπολίστριες αγωνίζονται –οι περισσότερες- σε ομάδες του εξωτερικού, εδώ και αρκετά χρόνια: η Σπανού, η Φασούλα, η Χριστινάκη, ουτε ξέρω ποιες ξεχνάω, χώρια τα κολεγιοκόριτσα που σπουδάζουν στις ΗΠΑ.

Θυμάμαι το 2015 πόση αγάπη έτρεφαν οι Γάλλοι φίλαθλοι στη Λιλ για τη Στέλλα Καλτσίδου, που έπαιξε αρκετά χρόνια στην τοπική ομάδα, αλλά σήμερα είναι βοηθός προπονήτρια (του Τζώρτζη Δικαιουλάκου) στην Εθνική ομάδα. Της Ελλάδας; Όχι. Της ...Σλοβενίας. Ας μη τη σκαλίσουμε περισσότερο αυτή την ιστορία, του διαπλεγμένου ντόμινο του προπονητών που προσγείωσε στον ελληνικό Ομοσπονδιακό πάγκο των Γυναικών τον Πέτρο Πρέκα (ο οποίος τυγχάνει ασίσταντ του Δικαιουλάκου στην ιταλική Σκίο), γιατί θα με κατηγορήσετε πάλι ότι σκάβω το λάκκο του Λιόλιου. Eνώ τα καταφέρνει μια χαρά και μόνος του.

Η Εβίνα Μάλτση, με το πηγαίο ταλέντο και την πανίσχυρη προσωπικότητα, ήταν μία μορφή που δεν χώρεσε ποτέ στα ελληνικά σύνορα. Την Άννυ Κωνσταντινίδου τη θυμάμαι να παίζει στα Πατήσια και σας διαβεβαιώ ότι δεν ήταν και τόσο υπερβολική η έκφραση «θηλυκός Γκάλης». Ας μη θυμηθώ τις τραγικές ιστορίες της Βάσως Μπεσκάκη και της Μαρίας Λαρεντζάκη, δύο κοριτσιών με μπόι και καρδιά γίγαντα.

Προσπαθώ να πω, ότι το μπάσκετ των γυναικών μας δεν είναι του πεταματού, ούτε σήμερα, ούτε χθες, ούτε αύριο. Κάθε άλλο. Εξάλλου, η αξιόλογη παρουσία της Εθνικής ομάδας σε πρόσφατες διοργανώσεις μας ξεκόλλησε για τα καλά από την ημιόροφο, με κορωνίδα την πρόκριση στα ημιτελικά του Ευρωμπάσκετ 2017 στην Τσεχία. Ναι, σωστά διαβάσατε, ημιτελικά. Ποιος το θυμάται, αλήθεια; Πότε ήταν η τελευταία φορά που οι Άνδρες έφτασαν στην τετράδα μεγάλης διοργάνωσης, να χάσουν μικρό τελικό και να κλαίνε; Πόσο ψηλά θα έφταναν οι Γυναίκες, εάν είχαν κάτω από τις πατούσες τους γόνιμο λίπασμα όπως αυτό του ανδρικού μπάσκετ; Ή μήπως δεν αποτελεί επαρκές δείγμα γραφής (και προόδου) το πόλο, με την πληθώρα των διακρίσεων ανεξαρτήτως φύλου;

«Κορίτσια για φίλημα», γράφουμε συχνά όταν κάποια ομάδα γυναικών (ή μεμονωμένη αθλήτρια) πετυχαίνει κάποια αξιοσημείωτη διάκριση. Σας διαβεβαιώ ότι οι αθλήτριες απεχθάνονται αυτό το σεξιστικό κλισέ, όσο το απεχθάνομαι και εγώ. Και επικαλούμαι τη μαρτυρία (και τον θυμό) σχεδόν όλων των πρωταθλητριών που συμμετείχαν στο πρόσφατη ημερίδα του Gazzetta.gr για τον γυναικείο αθλητισμό. Ακούνε «κορίτσια για φίλημα» και πετάνε νύχια από τα νεύρα τους. Ακούστε ή διαβάστε όλες τις ομιλίες της ημέρας, θα σας ανοίξουν τα μάτια, όπως άνοιξαν και τα δικά μου.

Όχι, δεν είναι για φίλημα τα κορίτσια, για χειροκρότημα είναι. Για θαυμασμό. Για να πάμε στο γήπεδο και να υποκλιθούμε στο ταλέντο και στη δουλειά τους. Για να τις αποδεχθούμε όσο ισχυρό, ή έστω ίσο με τους μαντράχαλους, φύλο. Για να ξεστραβωθούμε, όσοι πιστεύουμε (όχι εγώ πάντως) ότι η θέση της γυναίκας είναι κάπου μεταξύ κουζίνας, πλυσταριού και κρεβατοκάμαρας. Για την Ελληνίδα αθλήτρια, η πραγματική πρόκριση θα είναι να βρει τη θέση της στο σαλόνι, στο γραφείο, στο γυμναστήριο, στο κοινοβούλιο, στην κοινωνία.