Η πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής μας

«Και πού είσαι, μικρέ, εμείς θα πάμε όλοι στο γήπεδο, αλλά εσύ θα μείνεις πίσω στο γραφείο, για να μαζέψεις τα τηλεγραφήματα των πολιτικών αρχηγών σε περίπτωση νίκης. Αν νικήσουμε, που αποκλείεται, θα πας τα μεσάνυχτα στην Ομόνοια για τα πανηγυρικά». Μα, κύριε προϊστάμενε, οι πολιτικοί αρχηγοί θα κατέβουν όλοι στο γήπεδο. Μέχρι και ο πρόεδρος Σαρτζετάκης θα είναι εκεί! Μόνος μου το είπα, μόνος μου το άκουσα. Ο κυρ Μανώλης της Απογευματινής είχε φτάσει κιόλας στους ανελκυστήρες, ασθμαίνων, με το άγχος να του κόβει την ανάσα. Άγχος όχι για το ματς, αλλά για τον όγκο της δουλειάς.

«Τουλάχιστον τα τηλεγραφήματα των πολιτικών αρχηγών τα αφήνετε σε καλά χέρια», σκέφτηκα να σαρκάσω πριν χωνέψω το καψόνι. Αλλά δεν πρόφτασα να ψελλίσω ούτε «μα». Τη γρουσούζα τη μπλε βερμούδα την έκαψα μόλις επέστρεψα στο Χαϊδάρι.

Το αζήτητο εισιτήριο το παρέλαβε ως μάννα εξ ουρανού ο Γιώργος Σιγάλας, ο μετέπειτα αρχηγός της Εθνικής ομάδας ντε, με τρίσποντη καραμπόλα από τα χέρια ενός συναδέλφου ο οποίος τύγχανε εξάδελφος του εκκολαπτόμενου αλλ’ ακόμη 16χρονου μπασκετμπολίστα με το κορμί λαμπάδα.

Όταν έφτασε η ώρα για το τζάμπολ του τελικού, δεν υπήρχε στο γραφείο ψυχή ζώσα, εκτός από το θύμα του καψονιού, έναν κλητήρα, κάτι ανυποψίαστες κοπέλες από το αρχείο φωτογραφιών που είδαν φώτα και μπήκαν για φλερτ, και τον καφετζή, ο οποίος κατέβασε τα τηλέφωνα και αρνιόταν να δεχθεί παραγγελίες όσο παιζόταν το ματς.
Όσο εγώ μέσα μου έβραζα, οι Σοβιετικοί προσπέρασαν για πρώτη φορά μετά από ώρα: 55-52 με έμμεσο τρίποντο του Σαρούνας Μαρτσουλιόνις. Χρειάστηκε να φτάσει ο τελικός στην παράταση, για να προσπεράσει ξανά η ελληνική ομάδα: 89-91, με χορευτικό του Νίκου Γκάλη. Μας έφαγε τα σωθικά το άγχος, εκείνο το αλησμόνητο βράδυ.

Τα συχαρίκια των πολιτικών αρχηγών δημοσιεύτηκαν κανονικά, αφού το μειράκιον είχε την πρόνοια να τα συγκεντρώσει πριν ακόμη ξεκινήσει το ματς. Σιγά που θα περίμενα να φτάσουν μαύρα μεσάνυχτα, για να τηλεφωνήσει στον Κίμωνα Κουλούρη. Σιγά που θα περίμενε να φτάσουν μαύρα μεσάνυχτα ο Κίμων Κουλούρης, για να συντάξει τον συγχαρητήριο παιάνα. Τα κόμματα είχαν από νωρίς έτοιμα τα τσιτάτα, ξαναζεσταμένα, προκάτ και ξύλινα, όπως οι τίτλοι στις εφημερίδες της επόμενης ημέρας.

Η εξέδρα των νυσταλέων αλλά για την περίσταση ενθουσιασμένων επισήμων ήταν κατοικημένη από άσπρα λινά κοστούμια και από ανθρώπους που δεν καταλάβαιναν γρυ απ’ όσα έβλεπαν. Ανδρέας και Μητσοτάκης μαζί και χώρια, με το ανάδελφον προεδρικό ζεύγος να τους χωρίζει για να μην αρπαχτούν. Πιο κάτω η Μελίνα και ο Γεννηματάς, όλοι τους φευγάτοι έκτοτε.

Στο μικρόφωνο ο Συρίγος, στη σκηνοθεσία ο Περπερίδης. Κώστας Πολίτης εναντίον Αλεξάντερ Γκομέλσκι, στη σκακιέρα του γηπέδου, μονομάχοι πια στη σκακιέρα των ουρανών. Πίσω από τον θεόρατο Τκατσένκο οι Γκομπόροφ και Πανκράσκιν, οι δύο γίγαντες που έχασαν το κρίσιμο ριμπάουντ, βιαστικοί και αυτοί στο δρόμο προς τον Άδη. Γνωστή μεταξύ αγνώστων και με την ταραγμένη ψυχή γεμάτο άγχος, η Τζένη Γκάλη.

Κρέζιμιρ Τσοσιτς και Ντιάθ Μιγκέλ, οι ηττημένοι των ημιτελικών. Ο Ντράζεν, να περιμένει φουρκισμένος την απονομή. Και ο κυρ Μανώλης, να τρέχει προς την έξοδο και να ψάχνει ταξί στην παραλιακή, για να επιστρέψει στο γραφείο και να επιβλέψει την έκδοση της εφημερίδας. Τους θυμάμαι με συγκίνηση και ξαναζώ ένα πρόωρο προσκλητήριο νεκρών.

Οι κόκκινες φανέλες των ξερακιανών οχτρών με τους παλαιομοδίτικους λασπωτήρες στο μαλλί έγραφαν κυριλικά «CCCP». Οι κάρτες της τηλεόρασης, αγγλιστί: «USSR». Και η φωνή του Συρίγου, εκεί, να τρυπάει το γυαλί, σαν καθησυχαστικό εμβατήριο με γρέζι.

«Good luck to Russia», ευχήθηκε ο Αλεκσάνταρ Πέτροβιτς, ο αδελφός του αχώνευτου ντε, μετά την ήττα της Γιουγκοσλαβίας στον ημιτελικό. Δεν υπήρχε τότε χώρα «Russia», αλλά και η χώρα «Yugoslavia» βρισκόταν στα τελευταία της, καθώς το φυτίλι του εμφυλίου σπινθηροβολούσε. Η Ελλάδα μοιράστηκε το βάθρο του Ευρωμπάσκετ 1987 με χώρες που τότε έπνεαν τα λοίσθια και που πλέον έχουν αποδημήσει εις Κύριον. Πιστές, και αυτές, στο προσκλητήριο νεκρών.

«Αυτά δεν συμβαίνουν ούτε στη Μαυριτανία», δήλωσε λίγο πριν αναχωρήσει για την παγερή γενέτειρα του ο ασπρομάλλης Γκομέλσκι. Δεν φανταζόταν, ο καψερός, ότι η Ελλάδα είναι η τελευταία αφρικανική χώρα της Ευρώπης.

Ο τελικός μεταδόθηκε lo-fi σε εθνικό δίκτυο, αφού Σοβιετικοί πράκτορες κατέστρεψαν τους αναμεταδότες της ΕΡΤ1 στα νησιά. Μπορεί και να το φαντάστηκα το τελευταίο, αλλά η βραδιά δεν σήκωνε αναλύσεις και έρευνες. Νυν υπέρ πάντων ο αγών. «Το Κύπελλο θα πάρουμε με τσαμπουκά», τραγουδούσαν οι φίλαθλοι και οι μη φίλαθλοι που πλημμύρισαν τις εξέδρες. «Να τοι, οι πρώτοι, σε όλη την Ευρώπη».

Αργότερα άφησαν στην άκρη τα φλώρικα ευρωπαϊκά και ανέσυραν από το συρτάρι τα ελληνοπρεπή: «Εδώ θα γίνει ο τάφος σας». Το επόμενο, αφιερωμένο στον διαιτητή Σαντσίς, τον Ισπανό που φορούσε τα κόκκινα γυαλιά: «Εί-σαι μα-λά-κας»! Ένας με δυνατή φωνή κατσικώθηκε κοντά στα μικρόφωνα της ΕΡΤ και έγραψε ιστορία με τις στεντόρειες παρεμβάσεις που ακούγονταν σε εθνικό δίκτυο: «Πήδα ρε γουρούνι!», «Αλήτες είναι ρε!» Η ευγενής Μάργκαρετ έκλεινε τα αυτιά της, για να μη της λερωθούν. Η Μελίνα του λιμανιού και του σαλονιού δεν χαμπάριαζε από βωμολοχίες. Όσο είχε στα ρουθούνια της τη θάλασσα του Πειραιά, ένιωθε σαν στο σπίτι της.

Δύο σειρές αστυνομικοί, όχι όρθιοι, αλλά στρογγυλοκαθισμένοι πρώτο τραπέζι πίστα, να βλέπουν το ματς από απόσταση επαφής και να μη πιστεύουν στην τύχη τους. Μία θάλασσα από κοντομάνικα πουκάμισα, πασοκικής αισθητικής μουστάκια και αναμμένα τσιγάρα. Λάβαρα «Αthens 1996» και «η ταβέρνα Πυρσός Κατερίνη μαζί σας». Ο Ρόνι Σεϊκέλι («Σακαλή» επιχείρησαν να τον βαφτίσουν κάποτε), καθισμένος στον πάγκο της ελληνικής ομάδας με απροσδιόριστη ιδιότητα. Αρκούσε που είχε πρόσωπο. Και κορμί.

Τηλεοπτική μετάδοση δίχως διαφημίσεις στα τάιμ-άουτ και δίχως κάρτα με σκορ και χρονόμετρο. Το διχασμένο λόμπι του Ριζοσπάστη στα δημοσιογραφικά, Έλληνες κομμουνιστές που κοιλοπονούσαν για νίκη της ΕΣΣΔ και του υπαρκτού σοσιαλισμού. Ο υιός Συρίγος να μαλώνει τον πατέρα του επειδή έλεγε τον Τκατσένκο «Σαμπόνις». Οι συριγισμοί στην εκφορά των σοβιετικών επωνύμων: «Τσατσένκο», «Μαρτσουλένις», «Χομίτσιους».

Ναι, και «γερο-Γιοβάισα». Το όνομα Γιοβάισα συντασσόταν απαραιτήτως με το τρυφερό πρόθεμα: «γερο-». O Λιθουανός σκόρερ, που αστόχησε στο τελευταίο σουτ της παράτασης, ήταν 33 ετών, αλλά τα ζαρωμένα χαρακτηριστικά του προσώπου του τον έκαναν να δείχνει 73. Σήμερα μοιάζει πιο ίδιος, παρά ποτέ.

Ξαναβλέπω το ματς και, αυτό που σας έγραφα πιο πάνω, φοβάμαι ότι κάτι θα γίνει στο ριπλέι και θα χάσουμε. Ότι δεν θα αντέξει ο Φασούλας, να παίζει με 3 και 4 φάουλ απέναντι στους δεινόσαυρους που προέρχονταν από τα γκρίζα βάθη του παραπετάσματος. Ότι το αδιανόητο καλάθι του Γκάλη στο πρώτο ημίχρονο θα αποδειχθεί τωόντι αδιανόητο και ως εκ τούτου αδύνατο.

Ότι η ασίστ-κουτάλα του Γιαννάκη προς τον Γκάλη στο 48-46 θα κηρυχθεί παράνομη και θα ακυρωθεί από κάποιο αδυσώπητο δικαστήριο του ξύλινου αθλητισμού. Ότι ο Φάνης με το τσακισμένο γόνατο θα πει «τετέλεσται» και δεν θα κερδίσει όλα εκείνα τα επιθετικά ριμπάουντ στο τέλος. Ότι δεν θα μείνουν ανεκμετάλλευτα από τους Σοβιετικούς τα 8 λεπτά που έμεινε χωρίς πόντο ο χρυσοδάκτυλος Νικ στο δεύτερο ημίχρονο.

Ότι το 61-69 του 30ού λεπτού θα γίνει 61-75 με δύο τρίποντα του Τιχονένκο ή του Βάλτερς και θα κλειδαμπαρώσει το όνειρό μας στο χρονοντούλαπο. Ότι ο Πολίτης θα απωλέσει την Ολύμπια ψυχραιμία του και θα παίξει τον τελικό σε μια τρελή ζαριά. Ότι ο «Μπέρι» Ανδρίτσος θα λυγίσει από την ευθύνη και θα σουτάρει μία από τις κρίσιμες βολές στο σίδερο. Ότι ο Ιωάννου θα σκάσει από την τρεχάλα και θα γονατίσει από τον τσιγαρόβηχα.

Ότι ο «δράκος» θα φύγει για το νοσοκομείο με διάσειση και δεν θυμάται ούτε το όνομα της Ευγενίας, μετά την αγκωνιά του τρομακτικού «Τσατσένκο». Ότι θα κατατεθεί αναδρομικά κάποια ένσταση, όπου το εκπρόθεσμο καλάθι της μη-ισοφάρισης από τον Βάλτερς στο τέλος της κανονικής διάρκειας θα κριθεί εμπρόθεσμο ελλείψει VAR και θα μετρήσει κανονικά.

Ότι ο Καμπούρης θα τρέξει προς την άμυνα αντί να υπακούσει στις Μοίρες και να ξαμολυθεί στο κυνήγι ενός ριμπάουντ που άλλαξε τις ζωές μας. Ότι ο γερο-Γιοβάισα θα τραβήξει τον λαχνό της ζωής του, σε εκείνο το σουτ της ύστατης στιγμής, αφήνοντάς όλη την Ελλάδα ξερή και πνίγοντάς την σε αλμυρά, πικρά δάκρυα.

Διανοείστε, πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή όλων μας, αν μας το μπουμπούνιζε ο Λιθουανός με τη γιαγιαδίστικη μούρη; Το συλλογικό θυμικό θα βασανιζόταν μέχρι σήμερα από ένα αβυσσαλέο «παραλίγο», από ένα «γαμώτο» που δεν θα έσβηνε με κανένα ελιξήριο λήθης. Θα ξαναβλέπαμε πικραμένοι το βίντεο, αναζητώντας το μαγικό γρανάζι που γυρίζει τον χρόνο πίσω, ώστε να παίξουμε όλοι μαζί μία τελευταία άμυνα, μία τάπα, ένα κλέψιμο, για την Ελλάδα ρε γαμώτο.

Ώστε να ζήσουμε, μετά, το Ζάγκρεμπ, τη Γάνδη, το Παρίσι, τη Ρώμη, τη Βαρκελώνη, το Βελιγράδι, τη Σαϊτάμα, την Κωνσταντινούπολη, ποιος ξέρει τι άλλο μεθύσι μας ξημερώνει. Η 14η Ιουνίου 1987 ήταν η πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής μας. Χάρη στα αλύγιστα ευλογημένα χέρια του Αργύρη Καμπούρη. Χάρη στα τρεμάμενα χέρια του Σεργκέιους Γιοβάισα. Τρεισήμισυ δεκαετίες, τώρα, τσαλαβουτάμε με χρυσό μαγιό στο συντριβάνι της Ομόνοιας, χάρη σε δύο νέους άνδρες, που προικίστηκαν από τη φύση με φυζίκ γέροντα.