Εθνική Νέων Ανδρών: Το «στρατηγικό» bonus και το ισπανικό πλάνο του αναπτυξιακού!

Πριν μπούμε στην ουσία αυτού του κειμένου και σχολιάσουμε την υπερπροσπάθεια των Νέων Ανδρών μας στην Πολωνία αλλά και τα πολλά χαμόγελα που έχουν προσφέρει απλόχερα στους απανταχού Έλληνες μπασκετόφιλους τις τελευταίες ημέρες, νιώθω την ανάγκη να καταθέσω ότι χρειάζονται μεγάλα «καρύδια» για αυτό το 2/2 που έχουν πετύχει στα παιχνίδια χωρίς επόμενη μέρα.

Δεν θυμάμαι ποτέ κάποιο αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα να τελειώνει την φάση των ομίλων με δύο επώδυνες ήττες στις λεπτομέρειες (από τους διοργανωτές και τους Γάλλους), να τερματίζει στην τελευταία θέση του group του και παίζοντας αγώνα νοκ-άουτ (με την πρώτη ομάδα του ομίλου διασταύρωσης), να έχει τόσο παλικαρίσια αντίδραση απέναντι σε έναν αντίπαλο, που πέρυσι στην Κρήτη, κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο.

Κι όλα αυτά, παρ’ ότι βρισκόμασταν κατάφατσα με το φάσμα του αποκλεισμού από την 8άδα, τους αγώνες κατάταξης και το απευκταίο σενάριο να μπλέξουμε στο 13-16 και να κινδυνεύσουμε ακόμη και με υποβιβασμό!

Συνήθως σε τέτοιες καταστάσεις μας πνίγει το άγχος και δεν έχουμε την απαιτούμενη συγκέντρωση και πνευματική προετοιμασία, ώστε να παίξουμε σύμφωνα με τις πραγματικές μας δυνατότητες και να διεκδικήσουμε στα ίσα τις πιθανότητες που μας αναλογούν.

Και φυσικά μόνο αμελητέο δεν πρέπει να θεωρηθεί, το γεγονός ότι συνεχίσαμε από το σημείο που σταματήσαμε απέναντι στο Ισραήλ και κόντρα στους πανύψηλους Λιθουανούς, παίξαμε το καλύτερο επιθετικό μας παιχνίδι, είχαμε μονοψήφιο αριθμό λαθών (9) και πήραμε μία πανάξια πρόκριση (87-82) στα ημιτελικά!

Η μεγάλη διαφορά με τους διεθνείς μας, όμως, έχει να κάνει με το ότι σε όλη την διάρκεια του τουρνουά – και ίσως μάλιστα περισσότερο στις ήττες – έδειξαν ότι είναι ΟΜΑΔΑ, με προσήλωση στον στόχο.

Σημαντικό ρόλο έχει παίξει και η σωστή καθοδήγηση και διαχείριση (με κάποιες μικρές ενστάσεις από την σκοπιά του εξωτερικού παρατηρητή) του Κώστα Παπαδόπουλου, ο οποίος αποδεικνύει ότι η περυσινή του επιτυχία (χάλκινο μετάλλιο πάλι με την Νέων Ανδρών), μόνο τυχαία δεν είναι!

Και οι βασικότεροι λόγοι έχουν να κάνουν με τρεις παραμέτρους: Πρώτον, ότι η ομάδα δεν ξεχειλίζει ούτε από ταλέντο, ούτε έχει τα μεγάλα ύψη μέσα στην ρακέτα!

Δεύτερον, ότι τα περισσότερα παιδιά δεν έχουν καν ακόμη παραστάσεις υψηλού επιπέδου. Είναι χαρακτηριστικό ότι εκτός του Καρακώστα, που ήταν βασικός στον Παπάγου και διακρίθηκε στην Elite League (διόλου τυχαίο ότι είναι ο παίκτης που έχει ξεχωρίσει περισσότερο και πήρε μετεγγραφή στο Μαρούσι) και του Χιτικούδη που έπαιζε σχεδόν 25 λεπτά στο κολέγιο (North Carolina A&T State), όλοι οι υπόλοιποι είτε έπαιξαν λίγο χωρίς σταθερό χρόνο συμμετοχής, είτε αγωνίστηκαν σε χαμηλότερο επίπεδο.

Ο Ζούγρης στην Α1 Κατηγορία (Περιστέρι), οι Σαμοντούροβ (Παναθηναϊκό και Πανερυθραϊκό) και Πλώτας (Προμηθέα και Προμηθέα 2014) με διπλά δελτία σε Α1, Α2 και Γ’ Εθνική αντίστοιχα, οι Ιωάννου και Κωνσταντινίδης στην Α2 και οι εναπομείναντες σε μικρότερες κατηγορίες (National League 1 & 2).

Τρίτον, μόλις δύο παίκτες προέρχονταν από την περυσινή ομάδα (Ζούγρης και Πλώτας) και ήταν εξοικειωμένοι με το σύστημα και την φιλοσοφία του ομοσπονδιακού προπονητή.

Ωστόσο, το γεγονός ότι εδώ και τρία χρόνια υπάρχει μία ενιαία και σταθερή μπασκετική κουλτούρα και νοοτροπία και φιλοσοφία σε όλες τις μικρές Εθνικές ομάδες (χαρακτηριστικό που είναι απότοκο του ισπανικού μοντέλου) και ανά ηλικιακή βαθμίδα συγκεκριμένος σχεδιασμός και συντονισμένη καταγραφή των παιδιών που ξεχωρίζουν, βοηθάει στην σταδιακή επίτευξη και ενός ολοένα και βελτιωμένου αποτελέσματος.

Με βάση, λοιπόν, όλα τα παραπάνω η εφετινή προσπάθεια έχει στεφθεί ήδη με επιτυχία, λαμβάνοντας υπ’ όψιν ότι η περυσινή πρωταθλήτρια (Σερβία) και δευτεραθλήτρια Ευρώπης στο U18 (Ισπανία), έμειναν εκτός 8άδας και 4άδας αντίστοιχα!

Ο,τιδήποτε περισσότερο πετύχουμε από ‘δω και στο εξής θα αποτελέσει από το κερασάκι στην τούρτα του συνολικού εγχειρήματος (3ή ή 4η θέση), έως και το απόλυτο τρύπημα του ταβανιού μας (αν παίξουμε στον τελικό).

Οι Γάλλοι, που πήραν περίπατο πέρυσι το χρυσό μετάλλιο στο Ηράκλειο (U20) και μας νίκησαν (62-68) στο τελευταίο λεπτό του μεταξύ μας αγώνα στην 1η φάση των αγώνων, δεν αποτελούν φόβητρο, αλλά έχουν πολύ μεγαλύτερο μέγεθος και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι έχουν παρατάξει σχεδόν την 2η ομάδα τους (μόνο οι Ρισασέ, Σαρ, Σαλόν, Νταντιέ και Αζενσά επελέγησαν στο draft και βρίσκονται στα σαμερ λιγκ).

Αν δουλέψει η ζώνη που πιθανότατα θα παίξουμε (τους κράτησε χαμηλά στο πρώτο ματς, λόγω του 19,1% στα τρίποντα), δεν χάσουμε τα ριμπάουντ (είχαμε 12 λιγότερα) και είμαστε αξιοπρεπείς επιθετικά (σουτάραμε με 33,3% εντός πεδιάς), τότε θα έχουμε τύχη.

Κλείνοντας, θέλω να καταθέσω μερικά συμπεράσματα στα οποία έχω καταλήξει, έχοντας παρακολουθήσει και τα πέντε παιχνίδια (ρεκόρ 3-2) της Εθνικής Νέων Ανδρών στη Γκντίνια.

• Combo guard με τόσο υψηλό μπασκετικό IQ κι εξαιρετικό διάβασμα του παιχνιδιού, που συνδυάζονται με πολύ καλό σουτ και σπουδαία δημιουργία, σαν τον Γιάννη Καρακώστα (μ.ο. 16,8π., 3,2ρ., 3,4ασ. με 43,3% τριπ.), έχει καιρό να βγάλει το ελληνικό μπάσκετ. Και φυσικά αυτή η εικόνα οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην εμπιστοσύνη που είχε στην ομάδα των «στρατηγών». Είμαι της άποψης ότι αν το παιδί δυναμώσει λίγο και αξιοποιηθεί σωστά, θα μας απασχολήσει για πολλά χρόνια.

• Ο Βαγγέλης Ζούγρης (μ.ο. 12,8π., 8,8ρ., 2,0ας., 1,2κλ. & 2,0κοψ.) αξίζει τον απεριόριστο σεβασμό όλων των υγιών μπασκετικών φιλάθλων για την προσέγγιση που έχει στο παιχνίδι. Έχω πολύ καιρό να δω παίκτη που βγάζει περισσότερη επιθυμία και πάθος να παίξει απ’ όσο αναλογούν στα προσόντα του και που τα τελευταία τρία καλοκαίρια παρουσιάζει αξιοσημείωτη βελτίωση. Με τέτοιο πάθος, τόσα ψυχικά χαρίσματα και με τόση εργατικότητα, αν ο 20χρονος κατά συνθήκη σέντερ του Περιστερίου είχε τα σωματικά προσόντα του Αλέξανδρου Σαμοντούροβ, θα ήταν στα υπ’ όψιν του ΝΒΑ!
• Για να μην παρεξηγούμαι, ο “Σαμο" (μ.ο. 8,8π., 6,2ρ., 1,8ας., & 2,0κοψ. με 85,7% βολ. & 81,3% διπ. σε 30,6’) δεν κάνει κακό τουρνουά. Ωστόσο, από την γλώσσα του σώματός του, είναι προφανές ότι πρώτα ο ίδιος δεν φαίνεται να έχει περισσότερες απαιτήσεις από τον εαυτό του και αρκείται στα βασικά. Το ταλέντο και τα σωματομετρικά του χαρακτηριστικά είναι για πολλά περισσότερα πράγματα απ’ αυτά που ο ίδιος βγάζει στο παρκέ και η ευθύνη για την κατώτερη των προσδοκιών εικόνα του και στασιμότητα που τον διακρίνει, βαραίνει σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό τον ίδιο και σε μικρότερο τον Παναθηναϊκό. Αν έχει κάποιο ελαφρυντικό για τα πεπραγμένα του στην Πολωνία, ίσως αυτό να οφείλεται στο ότι δεν έχω δει σχεδόν ούτε ένα play για να αξιοποιηθεί το mismatch που έχει με κοντύτερους αντιπάλους, μετά από αλλαγές, στις λίγες φορές πάντως που βρίσκεται μέσα στο «ζωγραφιστό» (και με δική του απόφαση επιλέγει να μην απειλήσει το καλάθι).

• Στην περίπτωση του Πλώτα (μ.ο. 11,4π., 2,0ρ., 3,4ασ. & 1,6κλ. σε 28,4’) , ο coach Παπαδόπουλος αξίζει συγχαρητήρια για την επιμονή του να του δίνει σταθερά έναν πρωταγωνιστικό ρόλο στην επίθεση, ανεξάρτητα αν ο Πατρινός guard είναι ο 2ος πιο άστοχος παίκτης (32,8% εντός πεδιάς) του μεγάλου rotation που έχουμε. Αν αυτό το παιδί με το πολύ εκρηκτικό πρώτο βήμα, τα πολύ γυμνασμένα πόδια και τον πολύ δυνατό κορμό, δεν αποκτήσει αυτοπεποίθηση μέσα από τις πολλές (καμιά φορά υπερβολικές) προσπάθειες που παίρνει, ποιος θα τις πάρει σε αυτό το ρόστερ αλλά και πως θα μπορέσει να ψηθεί ως μπασκετμπολίστας;

Υγ1.: Η συμμετοχή του Γιάννη Μπουρούση στην παράταξη «Πρώτα το Μπάσκετ», που έχει επικεφαλής τον Παναγιώτη Φασούλα, αν μη τι άλλο δίνει άλλη αίγλη στην προεκλογική περίοδο που έχει ήδη αρχίσει, από την άποψη ότι ότι η όλη διαδικασία δεν θα είναι σε καμία περίπτωση βαρετή.

Υγ.2: Θα είμαι σε θέση να τοποθετηθώ, αφού ακούσω προσεκτικά τις θέσεις τους, ωστόσο, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο λίγος χρόνος που έχουν στην διάθεσή τους αλλά και η πιο παραγωγική και επιδραστική διοίκηση της ΕΟΚ στον 21ο αιώνα (λίγοι αμφισβητούν ότι ο Βαγγέλης Λιόλιος και οι συνεργάτες του, παίρνουν υψηλή βαθμολογία σε αρκετούς και νευραλγικούς τομείς για την λειτουργία του ελληνικού μπάσκετ), τους αναγκάζουν να ξεκινούν την προσπάθειά τους, έχοντας να καλύψουν ένα μεγάλο handicap.