Εθνική Νέων Ανδρών: Να σταματήσει το «παραμύθι» ότι δεν υπάρχουν Έλληνες παίκτες!

Αν οι νεότεροι μπασκετόφιλοι, που δεν έζησαν το έπος του ’87, δεν μπορούν ακόμη να συνειδητοποιήσουν το μέγεθος της επίδρασης που είχε η εκείνη η επιτυχία στην ελληνική κοινωνία, δεν μπορούν να αντιληφθούν το ρίγος συγκίνησης που κατακλύζει όλους εμάς (εκείνης της γενιάς) κάθε φορά που ακούμε το «τιρινίνι» (Final Countdown) και δεν ιδρώνει το αυτί τους, όταν τους μιλάμε για την παρακαταθήκη του Γκάλη, του Γιαννάκη, του Φασούλα, του Φάνη, του Καμπούρη και των άλλων παιδιών, η απάντηση στο «γιατί;» έρχεται κάθε καλοκαίρι!

Τότε που όλοι οι αγώνες των Εθνικών ομάδων (ανεξαρτήτως ηλικιακής κατηγορίας), γίνονται ξαφνικά αντικείμενο συζήτησης μεταξύ των φιλάθλων!

Πολύ απλά επειδή οι περισσότεροι, όχι απλά μπαίνουν στην διαδικασία να παρακολουθούν τα παιχνίδια στην τηλεόραση ή στο διαδίκτυο και να ενημερώνονται για την πορεία των ελληνικών ομάδων, αλλά φτάνουν στο επίπεδο να ταυτίζονται με τους Έλληνες διεθνείς!

Να τους αποθεώνουν ή να τους ρίχνουν ανάθεμα, λες και εν προκειμένω, ήξεραν μέχρι χθες ποιος είναι ο Καρακώστας, ο Κωνσταντινίδης, ο Χιτικούδης, ο Μπουντούρης και ο Παρασκευόπουλος!

Αναφέρω τα παραπάνω παιδιά, πολύ απλά γιατί κατά πρώτο λόγο ο Σαμοντούροβ (λόγω της, προ διετίας, μετεγγραφής του στον Παναθηναϊκό) και κατά δεύτερον ο Ζούγρης (Περιστέρι) με τον Πλώτα (Προμηθέα), είχαν μία μεγαλύτερη προβολή και κατ’ επέκταση αναγνωρισιμότητα, επειδή ανήκουν σε ομάδες της Basket League.

Όλο αυτό που περιγράφω και οφείλεται στην ιστορία που έγραψαν οι προηγούμενες γενιές, αποκαλείται παράδοση και αποτελεί κατάκτηση του ελληνικού μπάσκετ, από τα μέσα της δεκαετίας του ’80, δηλαδή τα τελευταία σχεδόν 40 χρόνια.

Η συνέχεια έχει να κάνει με τις επιτυχίες που ακολούθησαν σε διασυλλογικό επίπεδο, στην τεχνογνωσία που αναπτύχθηκε, στα πρότυπα που δημιούργησαν οι Έλληνες μπασκετμπολίστες που βγήκαν από τα στενά ελληνικά όρια κι έγιναν θρύλοι του αθλήματος, στην εκτόξευση των Ελλήνων προπονητών στο ευρωπαικό στερέωμα, με αποκορύφωμα το φαινόμενο Αντετοκούνμπο, ο οποίος κατέκτησε όλον τον κόσμο κι έφτασε στο σημείο να θεωρείται μέσα στους πέντε κορυφαίους παίκτες του πλανήτη!

Απότοκοι όλων όσων προανέφερα είναι οι απανταχού Ζούγρηδες, Καρακώστες και Σαμοντούροβ όλης της Ελλάδας, που έρχονται από πίσω και πλέον – τουλάχιστον μέχρι να γίνουν 20 χρονών – έχουν στο πλευρό τους ένα αναπτυξιακό πρόγραμμα που νοιάζεται, ασχολείται και τουλάχιστον τους δίνει την ευκαιρία να δείξουν τι αξίζουν. Και να προσπαθήσουν να πείσουν τους συλλόγους της Α1 Κατηγορίας, ότι το παραμύθι «δεν υπάρχουν Έλληνες παίκτες», πρέπει πλέον να σταματήσει!

Υπάρχουν και παραϋπάρχουν, αρκεί να τους περιβάλλουν οι ομάδες με εμπιστοσύνη, να τους βάλουν στο παρκέ με την ανοχή στα λάθη τους και να επενδύσουν 1-2 χρόνια στο ταλέντο τους. Γιατί κανένας δεν έγινε φτασμένος επαγγελματίας με το… καλημέρα! Κι αν ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός δεν έχουν αυτή την πολυτέλεια, ας το επιχειρήσουν οι υπόλοιπες 10 ομάδες της Basket League!

Πόσο πιο αποδοτική, σε επίπεδο αγωνιστικής εικόνας, θα ήταν η ομάδα μας στην Πολωνία, αν είχε τους μισούς της παίκτες, έστω μερικώς «παιγμένους» στο υψηλότερο επίπεδο;

Για να μη γελιόμαστε, από πλευράς αξίας, ποιότητας και ταλέντου, η Ελλάδα δεν ήταν η 3η καλύτερη ομάδα του Πανευρωπαϊκού πρωταθλήματος κάτω των 20 ετών, που ολοκληρώθηκε στην Γκντίνια!

Ούτε φέτος, αλλά ούτε πέρυσι στο Ηράκλειο, όπου και πάλι υπό τις οδηγίες του Κώστα Παπαδόπουλου ανέβηκε στο τρίτο σκαλί του βάθρου, χαρίζοντας το 31ο και το 32ο μετάλλιο στην ιστορία των μικρών Εθνικών ομάδων!

Κι αυτός είναι ο λόγος που και οι δύο αυτές επιτυχίες συνιστούν τεράστια υπέρβαση της συνολικής προσπάθειας και ίσως την πιο πειστική επιβεβαίωση της οργάνωσης και της δουλειάς που γίνεται εδώ και τρία χρόνια στο νευραλγικό κομμάτι της παραγωγικής διαδικασίας.

Δώστε λίγο βάση… Η Εθνική Νεων Ανδρών που σκόρπισε χαμόγελα στους Έλληνες φιλάθλους και κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στο Πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα που ολοκληρώθηκε στην Βόρεια Πολωνία, τελείωσε τους αγώνες της (ρεκόρ 4-3) ως:

• Η 14η επίθεση του τουρνουά (μ.ο. 69,6π.) σε 16 ομάδες
• Η 13η στα κλεψίματα (μ.ο. 6,7)
• Η 12η σε αξιολόγηση (14ο ήταν το Βέλγιο, ενώ μακράν του 2ου, πρώτη ήταν η Ισπανία που κατέλαβε την 7η θέση, ενώ μάλλον ήταν η ομάδα με τις μεγαλύτερες δυνατότητες)
• Η 12η στα ριμπάουντ (μ.ο. 26,9)
• Η 10η στις ασίστ (μ.ο. 16,9)
• Η 9η στα λάθη (μ.ο. 16,1)

Κοινώς, τα παραπάνω νούμερα δείχνουν ότι στις πιο βασικές κατηγορίες ήταν μία ομάδα κάτω από την μέση και σίγουρα όχι της 8άδας! Πολλώ δε μάλλον του βάθρου!

Το γεγονός ότι τα ελληνικά παιδιά, με τόσα πολλά μειονεκτήματα σε σχέση με τους περισσότερους αντιπάλους τους, κατόρθωσαν να πετύχουν μία τόσο σπουδαία – back to back – υπέρβαση, δεν μπορεί παρά να οφείλεται στον χαρακτήρα τους, στην ελληνική μπασκετική κουλτούρα με την οποία έχουν μπολιαστεί και πρωτίστως στην οργάνωση, το πλάνο και την μεθοδική δουλειά που γίνεται στο αναπτυξιακό πρόγραμμα της ομοσπονδίας, καθώς επίσης και στην καθοδήγηση και το “mentoring” των προπονητών!

Αν εξαιρέσουμε τους 4-5 πέντε πιο γνωστούς αυτής της ομάδας, από που προέκυψαν παιδιά όπως ο Παρασκευόπουλος, ο Μπουντούρης και ο Καπετάκης για την Εθνική κάτω των 20 ετών, καθώς επίσης και ο Σπάρταλης, ο Χαντζής (της εφήβων) αλλά και άλλα νεότερα ταλέντα που έρχονται από πιο πίσω;

Το ότι καταφέραμε κι αφήσαμε πίσω μας, δυνάμεις όπως η Λιθουανία (5η), η Ισπανία (7η), Ιταλία (9η), η Σερβία (11η), η Γερμανία (12η) και η Τουρκία (14η) και αναγκάσαμε δύο φορές τους πρωταθλητές Ευρώπης, Γάλλους να πέσουν πολύ κάτω από τα standards τους (μ.ο. 68,5π. με 17,1% τριπ.) και να «ματώσουν» για να μας κερδίσουν (62-68 & 57-69), δείχνει πραγματικά το μεγαλείο της πολύ συντονισμένης προσπάθειας που έγινε και φέτος, χωρίς το ρόστερ μας να ξεχωρίζει σε τίποτε σε σχέση με τις υπόλοιπες ομάδες.

Έχουμε, όμως, το know how, την κουλτούρα του μπάσκετ στις φλέβες μας και πλέον δουλευουμε σκληρά με σπουδαία τεχνική και οργανωτική καθοδήγηση. Το επιτελείο της ομοσπονδίας που ασχολείται με τα νέα παιδιά που παίζουν μπάσκετ και ξεχωρίζουν ανά την επικράτεια, καταγράφει πλέον τα πάντα, κάνει προγραμματισμό, επιμορφώνει τους προπονητές και σε γενικές γραμμές δουλεύει σκληρά για να δημιουργήσει μία υποδομή με σωστές και στέρεες βάσεις.

Γι’ αυτό και πιστεύω ότι στο Πανευρωπαϊκό εφήβων που έρχεται στην Φινλανδία (Τάμπερε, 27 Ιουλίου – 4 Αυγούστου), το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα θα είναι μέσα στις 5 καλύτερες ομάδες! Παρά την έλλειψη μεγέθους στην θέση του σέντερ και του παίκτη σημείου αναφορά στον «άσο»!

Προσοχή! Αυτό δεν σημαίνει ότι, de facto, θα πάρει μετάλλιο! Ωστόσο, από πλευράς ταλέντου, η φουρνιά των γεννηθέντων του 2006 είναι ίσως ό,τι καλύτερο έχει να επιδείξει το ελληνικό μπάσκετ τα τελευταία 7-8 χρόνια (μετά τους 96άρηδες και τους 97άρηδες) και με λίγη τύχη, θα έχει όλα τα φόντα να πρωταγωνιστήσει σε ένα τουρνουά με σαφώς μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας και ποιότητας απ’ ότι το Eurobasket U20!

Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το μετάλλιο είναι αυτοσκοπός. Ο βασικός στόχος είναι να δείξουμε για πολλοστή φορά ότι τα ελληνόπουλα μπορούν να παίξουν καλό μπάσκετ κι αξίζουν καλύτερης μεταχείρισης στην ίδια τους την χώρα. Και όχι κανονισμούς σαν κι αυτόν της αύξησης των ενεργών ξένων (από 7 σε 8) παικτών που έχει δικαίωμα να δηλώνει κάθε ομάδα στην Basket League.

Υγ.1: Η παρουσία του Βαγγέλη Ζούγρη (μ.ο. 11,6π., 8,3ρ., 1,7ασ., 1,7κλ. & 1,9κοψ. με 52,6% στα σουτ σε 29,3’) στην καλύτερη πεντάδα του τουρνουά, για 2η συνεχή χρόνια, αποδεικνύει πόσο προσηλωμένο ήταν το παιδί, όλη την χρονιά, στην ατομική του βελτίωση, χωρίς να απογοητευτεί από τον μικρό, αλλά σταθερό ρόλο που είχε στο rotation του Περιστερίου.

Υγ.2: Χαρακτηριστικά όπως η καρδιά, το τσαγανό, ο τσαμπουκάς και η ασίγαστη επιθυμία του να παίξει μπάσκετ, δεν μεταλαμπαδεύονται σε έναν μπασκετμπολίστα και σίγουρα είναι ικανά να υπερκαλύψουν το handicap του μεγέθους για την θέση του.

Υγ.3: Θέλω να πιστεύω ότι η παρουσία του Γιώργου Λιμνιάτη (έχει δουλέψει πολλά χρόνια με ταλαντούχα παιδιά στις μικρές ηλικίες και Εθνικές ομάδες) στον πάγκο του Περιστερίου, θα αποδειχθεί ευλογία για την περίπτωσή του (όπως για εκείνη του Αβδάλα), από την άποψη ότι φέτος πρέπει να του δοθεί ο έξτρα χρόνος και οι μεγαλύτερες ευθύνες. Αν μη τι άλλο έδειξε ότι το αξίζει!

Υγ.4: Μετράμε πλέον αντίστροφα για το πρώτο τζάμπολ του ολυμπιακού τουρνουά και νομίζω ότι όλοι ανυπομονούμε να δούμε τι «ψάρια πιάνει» η Εθνική μας στο αποψινό (21.00) πιο δυνατό τεστ του καλοκαιριού απέναντι στην δευτεραθλήτρια κόσμου, Σερβία.

Υγ.5: Τα τελευταία φιλικά παιχνίδια επιβεβαίωσαν την μεγάλη εκτίμηση που τρέφω για την ομάδα του Καναδά και της Αυστραλίας (θα είναι υπέρβαση για μας να τους νικήσουμε στην Λιλ), πολύ απογοητευτική ήταν η εικόνα της Γαλλίας, που δεν έχει δημιουργό και παρά τα εντυπωσιακά κορμιά της, παίζει ανορθόδοξο μπάσκετ, ενώ μην εκπλαγείτε αν δείτε το Νότιο Σουδάν στην 8άδα!