Η άμυνα είναι πάντα εκεί, η επίθεση όμως λείπει

Ο απολογισμός των τεσσάρων εύστοχων βολών στις οκτώ τελευταίες επιθέσεις μάλλον υποδηλώνει τη βασική αιτία της ήττας από την Κλουζ ασχέτως του ότι στο μυαλό του καθενός πάντα αποτυπώνεται η τελευταία εικόνα της (χαμένης) διπλής προσπάθειας κάτω από το καλάθι από τους Γκάλινατ-Ντε Σόουζα. Είτε το άξιζε είτε όχι, αντικειμενικά, αυτή η εικόνα ήταν η πλέον αντιπροσωπευτική του χθεσινού Άρη, μιας ομάδας δηλαδή με ψυχή χιλίων λεόντων στην άμυνα αλλά και τρομερή δυσλειτουργία στην επίθεση. Οι μόλις 12 ασίστ κατά μέσο όρο σε Eurocup και Basketleague, στοιχειοθετούν το πλέον ατράνταχτο πειστήριο και αποτελούν τη χειρότερη επίδοση ομάδας και στις δύο διοργανώσεις.

Λίγο πολύ, τούτο ήταν αναμενόμενο καθότι είναι το αναπόφευκτο κακό για κάθε φρέσκια και νεόκτιστη ομάδα. Το έλλειμμα επικοινωνίας αποκαθίσταται προϊόντος του χρόνου και μέχρι τότε, μόνο το ατομικό ταλέντο προσφέρει σιγουριά στην επίθεση. Προς το παρόν, ο Άρης το εισπράττει (σταθερά) από τον Βασίλη Τολιόπουλο ο οποίος παράλληλα είναι ο κύριος δημιουργός του καθώς του αναλογεί το 1/3 των τελικών πασών. Μάλιστα, στο ελληνικό Πρωτάθλημα, οι αριθμοί είναι ακόμη πιο αφοπλιστικοί επί της αναγκαιότητας της παρουσίας του, αυτό επιβεβαιώθηκε και χθες. Και δεν είναι μόνο οι πόντοι ή οι τελικές πάσες όσο η αμυντική προσαρμογή του αντιπάλου και οι χώροι που δημιουργούνται προς όφελός των υπολοίπων.

Κακά τα ψέματα, στην επίθεση, ο Άρης δεν έχει απολαύσει τους καρπούς του ατομικού ταλέντου κι αυτό το συμπέρασμα δεν «φωτογραφίζει» μόνο τον Μάρκους Καρ ο οποίος από χθες νιώθει δαχτυλοδεικτούμενος έπειτα από τα 0/11 σουτ. Ο Καναδός δύσκολα αναγνωρίζεται και από τους ίδιους τους συμπαίκτες του καθώς οι εμφανίσεις του στα φιλικά παιχνίδια ουδεμία σχέση έχουν με τα 2/21 τρίποντα των επίσημων ευρωπαϊκών, κυρίως όμως με τις μόλις πέντε δημιουργίες που έχει να επιδείξει. Αναμφίβολα, είναι ένας από τους λόγους των κακών επιδόσεων του Άρη στην επίθεση. Με 69.4 πόντους κατά μέσο όρο στο Eurocup, το εργοστάσιο δείχνει να έχει κατεβάσει μηχανές. Βέβαια, έχει να κάνει και με το επίπεδο των αντιπάλων και στη συγκεκριμένη διοργάνωση ο Άρης ανεβαίνει βουνό, ίσως ψηλότερο, για τα κυβικά του. Για να μην παρεξηγηθώ, ήμουν, είμαι και παραμένω υπέρμαχος αυτής της ευρωπαϊκής συμμετοχής γιατί έτσι σφυρηλατείται, σκληραίνει και προοδεύει μια ομάδα.

Χθες, απαντώντας σε ερώτηση για τον Καρ, ο Γιάννης Καστρίτης – όπως συνηθίζει εξάλλου – άπλωσε την ασπίδα προστασίας και μάλιστα ήταν από τις λίγες φορές που είπε τόσο απόλυτα ότι… «είναι άδικο να δέχεται κριτική και να δείχνετε με το δάχτυλο έναν παίκτη όταν δεν παίζει καλά». Βασικά, εδώ εμπλέκονται και οι προσδοκίες καθώς είναι μεγάλες αλλά μέχρι στιγμής δεν ανταποκρίνεται. Ωστόσο, το επιθετικό πρόβλημα του Άρη δεν είναι ένας παίκτης. Πείτε από διαστροφή ή λόγω μνημονικού, χθες επιβεβαίωσα μια πρώτη εντύπωση, δηλαδή ότι ο Ρομπέρτο Γκάλινατ – σε πέντε αγώνες στο Eurocup – σημείωσε 37 πόντους στην πρώτη περίοδο όλων των αγώνων και μόλις 47 στις υπόλοιπες. Είναι ζήτημα απώλειας συγκέντρωσης στη διάρκεια ενός αγώνα; Σίγουρα δεν είναι φυσιολογικό. Το ίδιο ισχύει με την πλειοψηφία των παικτών. Μπορεί να φταίει η έλλειψη εμπειρίας σε ευρωπαϊκούς αγώνες αλλά και το διάβασμα του αντιπάλου. Για παράδειγμα, ο Λευτέρης Μποχωρίδης προσπαθεί να μπει στο πετσί ενός ρόλου που παίζει για πρώτη φορά στην καριέρα του.

Επιμένοντας στο χθες, ο Δημήτρης Κατσίβελης δεν ήταν απλά ο μοναδικός εκ των γκαρντ που διάβασε σωστά την τοποθέτηση της αντίπαλης άμυνας. Ήταν ο μόνος με κάθετη κίνηση προς το καλάθι. Οι υπόλοιποι κινήθηκαν παράλληλα δίχως ιδιαίτερη πυγμή, ίσως και φόβο. Τούτο δεν συνέβη για πρώτη φορά, αλλά κοστίζει ακριβά όταν αυτό το στιλ παιχνιδιού συνδυάζεται με το χαμηλότατο 28% στο μακρινό σουτ. Αυτό είναι το ποσοστό στην Ευρώπη και στην ελληνική λίγκα. Και για να κερδίσεις ομάδες σαν την Κλουζ των τριών-τεσσάρων Ευρωλιγκαίων παικτών χρειάζεσαι κάτι παραπάνω. Όχι τίποτε άλλο, αλλά για να αξιοποιήσεις και τις 19 επιπλέον κατοχές που εξασφαλίζεις μέσα από το επιθετικό ριμπάουντ και το κλέψιμο. Προσέξτε, η μέχρι στιγμής πορεία του Άρη είναι καλή, απλά δεν αξιοποιεί αυτό που παράγει στην άμυνα η οποία είναι η καλύτερη στο Eurocup μαζί μ’ αυτή της Μπεσικτάς. Οι ψηλοί εξαρτώνται από τους κοντούς, οι κοντοί δεν βρίσκουν πάσες και το μακρινό σουτ είναι πενιχρό. Κακός συνδυασμός.

Καταλήγοντας, το έγραψα και επιμένω ότι ο Άρης θα χρειαστεί χρόνο για να «χτίσει» την επίθεσή του, να αποκτήσει συνεργασίες και για να γίνουν οι αγώνες πιο ευχάριστοι για όλους. Αν σ’ αυτόν τον χρόνο μαζέψει τις (ευρωπαϊκές) νίκες που χρειάζεται για να κυνηγήσει θέση στα Playoffs τόσο το καλύτερο. Προς το παρόν είναι δεδομένο ότι ξοδεύει το 80% της ενέργειάς του στην άμυνα και απομένει ένα 20% για… μπροστά. Η άμυνα που έχει επιλέξει να παίζει εμπεριέχει απίστευτο τρέξιμο. Χθες για παράδειγμα δεν θα μπορούσε να μην παίξει άμυνα με αλλαγές σε μια προσπάθεια «αφοπλισμού» δύο εξαιρετικών σουτέρ όπως οι Τζάρελ Έντι, Ντένις Σίλι ή για να αποφύγει το ένας εναντίον ενός του Μπράις Τζόουνς. Προτίμησε να κονταροχτυπηθούν οι παίκτες του στη ρακέτα με τους Στιπάνοβιτς, Μέγερις. Αυτή η τακτική ήταν αποδοτική κι αν ο Γκάλινατ ευστοχούσε στο λέι απ, σήμερα θα τη λέγαμε και αποτελεσματική…