Κάποια στιγμή θα βελτιωθεί στη λεπτομέρεια και θα χαμογελά αυτός τελευταίος

Των… φρονίμων τα παιδιά δεν βάζουν εαυτούς σε διαδικασία εκπόνησης σχεδίου επικών ανατροπών σαν αυτές που εξελίχθηκαν σε συνήθεια για τον Άρη και δεν ολοκληρώθηκαν. Έτσι κύλησε ο Νοέμβρης με πειστήριο τις ημερομηνίες. Στις 8 του μήνα, ο Άρης χαμογέλασε στην Ποντγκόριτσα επιστρέφοντας από το -16 (35-19, 16’), αλώνοντας (63-65) την έδρα της Μπουντούτσνοστ. Έξι μέρες αργότερα (14/11) βρέθηκε στο -19 (23-4, 8’) με την Μπουργκ και η αλήθεια είναι ότι πούλησε ακριβά το τομάρι του στους Γάλλους αλλά… το πούλησε. Προσθέστε ακόμη τέσσερις ημέρες (18/11) στο ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ όπου το πρώτο ημίχρονο κάθισε βαρύ κι ασήκωτο (54-34). Ίδιο σκηνικό, ίδιο αποτέλεσμα, ήττα με 82-76. Μια βδομάδα αργότερα (25/11) ήταν με τον Προμηθέα όταν οι τίτλοι τέλους φάνηκε να πέφτουν όταν ο ηλεκτρονικός πίνακας του Αλεξανδρείου έγραψε 50-68 (33’). Και πάλι καταβλήθηκε τιτάνια προσπάθεια αλλά χαμόγελο δεν ήρθε. Και χθες, το ίδιο σκηνικό (62-47, 34’) στην Ιταλία. Η ελπίδα αναζωπυρώθηκε πριν η Τρέντο βγάλει από το συρτάρι της ένα play που είχε επιστρατεύσει και στη Λιθουανία με τη Λιετκαμπέλις με τον ίδιο δράστη, τον Κουίν Έλις. Και τότε ο διαθέσιμος χρόνος ήταν στα τέσσερα δευτερόλεπτα και ο Έλις ξεκίνησε κάτω από τη γραμμή του κέντρου.

Δηλαδή, κρίμα ρε παιδιά για την προσπάθειά σας. Τέτοιου είδους επιστροφές δεν είναι εύκολες, ίσα-ίσα που απαιτούν την κατανάλωση… κυβικών ενέργειας και η συνέπεια αυτής της κατάστασης φαίνεται στην ψυχική και σωματική κούραση τη στιγμή των βολών ή μιας άμυνας τεσσάρων δευτερολέπτων, σαν τη χθεσινή. Κάπου μπαίνει στην εξίσωση και η ψυχολογία. Αυτό το «πλέον δεν έχω τίποτε να χάσω», και καθώς μειώνεται η διαφορά, απελευθερώνει τα πόδια και βαραίνει τα αντίστοιχα του του αλλουνού και μόνο με τη σκέψη του «κάζο» που έρχεται. Τούτο όμως δεν είναι σχέδιο, αλλά ύστατη λύση. Γι' αυτόν τον λόγο, είναι πιο επιτακτική η διερεύνηση των αιτιών των αγωνιστικών κενών, παρά το τι συμβαίνει στο τέλος και δεν ολοκληρώνονται οι ανατροπές.

Προσωπικά, με βρίσκουν σύμφωνο τα περισσότερα απ’ όσα έχει πει ο Γιάννης Καστρίτης αυτές τις εννιά εβδομάδες που κύλησαν στο Eurocup. Πράγματι, ο Άρης είναι το αουτσάιντερ ειδικά από τη στιγμή που άρχισε να κουβαλά και τη φήμη του «καταραμένου» με τόσους τραυματισμούς αλλά και χαμένα παιχνίδια σε 1-2 κατοχές.

Κακά τα ψέματα, έχοντας άπειρη την πλειοψηφία των παικτών και την υποχρεωτική προσαρμογή σ’ ένα εξαντλητικό πρόγραμμα αγώνων, πράγματι ο Άρης έχει μειονέκτημα μαζί ασφαλώς και με την ανώτερη ποιότητα των άλλων. Στην Ελλάδα συνηθίζουμε να γράφουμε για κούραση, ατυχία και φιλότιμες προσπάθειες αλλά το ίδιο ισχύει και για τους απέναντι. Για κάποιους μάλιστα το πρόγραμμα είναι δυσκολότερο αλλά ξοδεύουν και περισσότερα για να ανταπεξέλθουν.

Για παράδειγμα, άλλη η απαίτηση από τον παίκτη των 80 χιλιάδων ευρώ σε σχέση με την αντίστοιχη αυτού των 300ίων. Στην Ελλάδα βέβαια το «ανάθεμα» εύκολα λέγεται. Ίσως γιατί δεν έχει γίνει αντιληπτό το επίπεδο δυσκολίας της αποστολής που ανέλαβε ο φετινός Άρης αλλά και τις συνθήκες υπό τις οποίες προσπαθεί να ανταποκριθεί. Γιατί, κάποια στιγμή – που θα πάει – ο Καστρίτης δεν θα μετρά απώλειες και η λεπτομέρεια θα είναι με το μέρος της δικής του ομάδας. Τόσο ο ίδιος όσο και οι παίκτες του θα πάρουν καλύτερες αποφάσεις στο «τελείωμα» ενός αγώνα. Προς το παρόν, μαθαίνουν από τις στιγμές.

Πέραν αυτών όμως, υπάρχουν και τα συμπεράσματα από ένα πακέτο αγώνων. Σαν τις επιλογές που δεν βγαίνουν με συνέπεια να δείχνει αναπόφευκτη η απόφαση των αλλαγών. Ο Γιάννης Καστρίτης εξάντλησε κάθε χρονικό περιθώριο επί της περίπτωσης του Μάρκους Καρ. Για την ποιότητα του Καναδού συνεχίζω να πιστεύω ότι είναι μπόλικη, είναι φανερό όμως ότι ψυχολογικά βρίσκεται αλλού. Στα φιλικά παιχνίδια ήταν καταπληκτικός, κάπως έτσι ενδεχομένως να λογάριασε και τα επίσημα. Σαν ήρθαν όμως τα πρώτα, έβαλε τον εαυτό του σε (αρκετές) περιττές σκέψεις.

Η εσωτερική αμφισβήτηση μάλλον αποτελεί ό,τι χειρότερο μπορεί να πάθει ένας αθλητής και ο λεγάμενος δείχνει να είναι σε… jet lag διαρκείας. Ίσως περίμενε χαμηλότερο επίπεδο και το πραγματικό να ήρθε και να τον πλάκωσε. Προσωπικά δεν μετρώ τα άστοχα σουτ του κι αν ας είναι πολλαπλάσια των εύστοχων. Γκαρντ που αποκτήθηκε για την παραγωγή πόντων και τον βλέπεις να φοβάται την ευθύνη, να πηγαίνει συνεχώς παράλληλα της ρακέτας και να μην νιώθει την αυτοπεποίθηση για να «φτιάξει» μια συνεργασία ή να ψάχνει την πάσα και όχι το σουτ καθώς τελειώνει ο χρόνος της επίθεσης, δύσκολα θα πατήσει στα πόδια του. Υπάρχουν φορές που θαρρείς ότι νιώθει σαν φυλακισμένος αναζητώντας τρόπο απόδρασης. Συνήθως οι Αμερικανοί κάνουν μουτράκια όταν αντιλαμβάνονται ότι η αλλαγή τους αφορά άμεσα. Ο Καρ δείχνει ανακουφισμένος. Στο πρόσωπο αντανακλάται η ψυχική κατάσταση κάθε αθλητή.

Για τον Τζόναθαν Σταρκ ξέρω ότι αν δεν είχε εκείνον τον τραυματισμό το 2019 δεν θα ερχόταν από τα μέρη μας. Είναι ο γρηγορότερος παίκτης που έφτασε τους 1000 πόντους στο Murray State, μέλος του Hall Of Fame του πανεπιστημίου αλλά εκείνο το κενό της σεζόν 2019-20 χαμήλωσε αρκετά τον πήχη. Σε περίπου έναν μήνα θα «διώξουμε» το 2023 άρα το τι έκανε στην τετραετή κολεγιακή πορεία του (2014-18) έχει μικρή σημασία. Σπουδαία ευρωπαϊκή καριέρα δεν έχει κάνει, ούτε έχει παίξει σε διοργανώσεις επιπέδου αντίστοιχου με το ελληνικό Πρωτάθλημα και το Eurocup. Άρα η περίπτωσή του σχηματίζει ένα ερωτηματικό και οι απαντήσεις θα πρέπει να δοθούν από τον ίδιο. Σίγουρα μπορεί να σουτάρει από μακρινή απόσταση και η δημιουργία είναι κομμάτι του παιχνιδιού του.

Η συμφωνία μαζί του έγινε για την αντικατάσταση του Μάρκους Καρ. Αυτό λέει εξάλλου και η λογική. Ίδια κοψιά, με διαφορά σε εμπειρία και μάλλον σε προσωπικότητα. Κι έτσι θα μπει ένα ακόμη στοίχημα. Με την ελπίδα ότι δεν θα φοβάται και κυρίως, ότι θα αξιοποιηθούν και οι ψηλοί οι οποίοι σπανίως παίρνουν σωστές πάσες με συνέπεια στα μάτια των πολλών να δείχνουν ανήμποροι και «λίγοι». Ο Άρης βρίσκεται στην τελευταία θέση του Eurocup σε παραγωγή τελικών πασών, μοιραία και στην επίθεση. Και για την περιορισμένη δημιουργία δεν φταίει μόνο ο Καρ αλλά το σύνολο των γκαρντ.

Για να επιστρέψω στον Σταρκ, προέκυψε το πρόβλημα με τον Ρομπέρτο Γκάλινατ αλλά το (υποθετικό) σενάριο της αντικατάστασης αυτού (με τον Σταρκ) δεν έχει λογική. Γιατί οι δύο παίκτες δεν έχουν την παραμικρή σχέση και από το πουθενά θα μαζευτεί κόσμος και κοσμάκης στις θέσεις «1-2» δίχως να ξεχωρίζει ο ένας που θα πάρει μόνος του την μπάλα και θα τη βάλει στο καλάθι. Αν δηλαδή ο Γκάλινατ περάσει το κατώφλι του χειρουργείου, ο Άρης θα πρέπει να πάρει άλλον παίκτη για τη θέση του σούτινγκ γκαρντ. Τα τελευταία μηνύματα πάντως «λένε» ότι ο Αμερικανός θα συνεχίσει στη σεζόν. Περιμένουμε την απόφασή του.

Αντί επιλόγου. Το ARIS SUPPORTERS CLUB είναι μια παρέα Αρειανών που έχουν τη δυνατότητα οικονομικής υποστήριξης της ΚΑΕ. Προς το παρόν μαζεύτηκαν 10-12 άνθρωποι με την πρόθεση χρηματοδότησης της εταιρίας, δίχως σκοπό δραστηριοποίησης σε διοικητικό επίπεδο. Βασικά λειτουργούν εδώ και τουλάχιστον δύο μήνες και αποφάσισαν να κοινοποιήσουν τώρα τις ενέργειές τους με σκοπό την αύξηση των μελών και κατ’ επέκταση, την εντονότερη χρηματοδότηση της εταιρίας. Στην πραγματικότητα, καθώς είναι παρόντες σε κάθε παιχνίδι θέλουν να δουν και την ποιοτική αναβάθμιση της ομάδας, οπότε υπολογίζουν ότι το ερχόμενο καλοκαίρι θα είναι σε θέση να αναλάβουν την πληρωμή δύο παικτών. Αντιλαμβάνονται επίσης ότι ανεξαρτήτως του κλίματος ενθουσιασμού που κυριάρχησε τον μήνα Οκτώβρη με τις διαδοχικές νίκες, μια ομάδα δεν φτιάχνεται μέσα σε δύο-τρεις μήνες και κυρίως, ότι για να αντέξεις και δεύτερο καρπούζι στη μασχάλη, είναι αναγκαίο να ανεβάσεις την ποιότητά σου.

Υγ: Τουλάχιστον 300 φίλοι του Αρη βρέθηκαν στο Τρέντο. Θαρρώ ότι ήταν περισσότεροι κρίνοντας από τα πλάνα του σκηνοθέτη τα οποία «συνέλαβαν» αρκετούς με κίτρινες μπλούζες και κασκόλ οι οποίοι κάθονταν σε διάφορα μέρη του γηπέδου, όχι μόνο στην κερκίδα των οργανωμένων. Εδώ βρίσκεται το βασικό επίτευγμα του Άρη της τελευταίας διετίας. Σκεφτείτε. Γεμάτο Παλέ, εκατοντάδες ταξιδεύουν και παρευρίσκονται στους εκτός έδρας αγώνες, δημιουργία Club οικονομικών υποστηρικτών. Ολ’ αυτά λέγονται «προϋποθέσεις ανάπτυξης» μιας ομάδας, αυτές λογαριάζει (π.χ.) ένας μεγάλος επιχειρηματίας όταν σκέφτεται την εμπλοκή του σε μια αθλητική ανώνυμη εταιρία υπολογίζοντας το επίπεδο χρηματοδότησής της και κυρίως, αν αξίζει τον κόπο να το κάνει. Αυτές οι προϋποθέσεις είναι συνυφασμένες με το αποτέλεσμα αλλά ποτέ δεν πρέπει να εξαρτώνται από αυτό.