Άρης: Ήταν απολαυστικός και ο Σταρκ δεν φοβήθηκε να αναλάβει την ευθύνη

Αυτό το 4/5 που οδήγησε στη μετάβαση από τον δύσπεπτο Νοέμβρη στον απολαυστικό Δεκέμβρη προφανώς επιβεβαιώνει αυτό το… «κάτι καλό συμβαίνει» που μήνες τώρα καταγράφεται σ’ αυτή τη γωνιά. Αν σύμμαχος του Άρη ήταν η μπασκετική λογική, το επιβλητικό πέρασμα από την έδρα της Τουρκ Τέλεκομ θα ισοδυναμούσε με bonus πρόκρισης αλλά λόγω των (μάλλον) απρόσμενων νικών των Λιετκαμπέλις, Τρέντο, αποδείχθηκε σωσίβιο επιβίωσης στα πελάγη του Eurocup. Ας είναι.

Την ομάδα που ξοδεύει μέχρι και την τελευταία σταγόνα ενέργειας σε κάθε παιχνίδι, προσωπικά, δεν την φοβάμαι αλλά την περιμένω. Και τα δεδομένα δεν άλλαξαν για τον Άρη καθώς θα βρεθεί στα Play In του Eurocup εφόσον αξιοποιήσει την έδρα του στα παιχνίδια με Σλασκ, Μπουντούτσνοστ, Μπουργκ και Τρέντο. Αυτές οι τέσσερις νίκες είναι αρκετές, υπό την προϋπόθεση ότι απέναντι στην τελευταία θα καλύψει και τη διαφορά της ήττας του πρώτου αγώνα για το πλεονέκτημα σε περίπτωση ισοβαθμίας.

Παραμένοντας στις προϋποθέσεις, είναι και η επανάληψη της (χθεσινής) επιθετικής συνέπειας. Με 95 πόντους νίκησε, 89 είχε βάλει στο Μαρούσι, 88 στη Ρόδο, 80 στην Πολωνία και 77 στην Πάτρα. Μόνο μια εκτός έδρας νίκη έχει αυτή η ομάδα σε παιχνίδι που κρίθηκε κάτω από τους 70 πόντους, στο Μαυροβούνιο με την Μπουντούτσνοστ. Επιβλητικές νίκες σαν τη χθεσινή είναι από αυτές που αφήνουν αποτύπωμα στη διάρκεια της αγωνιστικής περιόδου. Γεμίζουν με περηφάνια τον κόσμο του, ενισχύουν την ήδη υπάρχουσα σχέση αγάπης μεταξύ ομάδας και φιλάθλων, φουσκώνουν επίσης με αυτοπεποίθηση, πνευμόνια και καρδιά των πρωταγωνιστών. Είναι από αυτές που τονώνουν την ψυχοσύνθεση των παικτών.

Βέβαια, ο Γιάννης Καστρίτης δεν θα μπορούσε να αλλάξει την κοσμοθεωρία του. Η αναφορά του στην άμυνα δεν έγινε τυχαία αλλά ήταν προϊόν γνώσης. Ξέρει ότι η πρόκριση απαιτεί περισσότερα (αγωνιστικά) λεπτά καλής άμυνας καθώς χθες η ομάδα του το έκανε κατά διαστήματα, πλην (περίπου) ενός δεκαλέπτου όπου πάτησε σε διαφορά 18 πόντων. Ωστόσο, το τελευταίο εξαρτάται από πολλούς παράγοντες.

Για παράδειγμα, βλέποντας τους δύο ψηλούς να ξοδεύουν άσκοπα τα φάουλ και να συμπληρώνουν από δύο πριν καλά-καλά συμπληρωθεί το πεντάλεπτο, εκεί το χαμηλό σχήμα δεν είναι ζήτημα επιλογής αλλά ανάγκης. Αυτό δεν τράβηξε γιατί δημιούργησε μειονέκτημα στη ρακέτα και από εκεί βγήκαν και τα ελεύθερα σουτ της Τουρκ. ΝτεΣόουζα και Μπάνκστον οφείλουν να διδαχθούν, να αποφύγουν, φροντίζοντας παράλληλα για τη μεγαλύτερη, χρονικά, παρουσία τους στο παρκέ. Έχει μαλλιάσει η γλώσσα του Καστρίτη, ακόμη κι εμείς έχουμε εμπεδώσει ότι δεν πρέπει να βάζουν τα χέρια τους αλλά μόνο τα κορμιά τους. Χθες, η απουσία τους δεν φάνηκε λόγω της συνέπειας στο μακρινό σουτ, της ηγετικής φυσιογνωμίας του Βασίλη Τολιόπουλου παράλληλα με αυτή του Ρόμπερτς Μπλούμπεργκς – και δευτερευόντως του Ρόνι Χάρελ – ο οποίος έτρεχε πανικόβλητος για να καλύψει τρύπες, μαζί με τον Νίκο Περσίδη. Κυρίως όμως γιατί ο Τζόναθαν Σταρκ έκανε κάτι που προσωπικά δεν το περίμενα.

Στα αποκαλυπτήριά του, ο Αμερικανός ήταν εντυπωσιακός γιατί δεν είναι σύνηθες για έναν πρωτάρη να βάζει όλα τα σουτ. Ο Σταρκ έχασε τα δύο πρώτα και στη συνέχεια έκανε 7/7 πασπαλισμένα με καλές άμυνες, δύο ασίστ, τέσσερα κερδισμένα φάουλ και εξαιρετική λειτουργία ως προς τον έλεγχο του ρυθμού (και) στις δύο πλευρές του παρκέ που αποτελεί και την υπ’ αριθμόν 1 απαίτηση του Γιάννη Καστρίτη από τους point guard.

Με λίγα λόγια, σε σχεδόν 19 αγωνιστικά λεπτά έκανε κάτι που δεν κατάφερε σε 500+ ο Μάρκους Καρ αλλά στην προκειμένη περίπτωση, βασικό ζητούμενο δεν είναι μόνο οι 19 πόντοι που σημείωσε αλλά α) το σημείο που ένιωσε ότι έπρεπε να πάρει το παιχνίδι πάνω του και β) η ανάληψη της ευθύνης. Κι αυτό δεν είναι σύνηθες για έναν νεοφερμένο παίκτη καθώς εκεί λειτουργεί διστακτικά αφήνοντας τους παλιότερους να αναλάβουν δράση. Εκτός κι αν η προσωπικότητά του είναι τόσο ισχυρή σε σημείο να μη φοβηθεί την ευθύνη ενός χαμένου σουτ. Ο λεγάμενος πήρε την μπάλα στα χέρια, δημιουργικά τη μοιράστηκε με τον Τολιόπουλο, πήρε και τελείωσε φάσεις, κυρίως όμως ο τρόπος κίνησής του στο παρκέ σε καμία περίπτωση δεν υποδήλωνε παίκτη ο οποίος μετρούσε δύο-τρεις προπονήσεις με την ομάδα.

Κρίνοντας από την περίπτωση του Μάρκους Καρ όπου αποδείχθηκε το… δόγμα της αρχής που είναι το ήμισυ του παντός καθώς ο Καναδός δεν κατάφερε να υψώσει κεφάλι μετά τις διαδοχικές ήττες που «έφαγε» από τους Αλμπισί και Γουόκαπ στα δύο πρώτα επίσημα παιχνίδια, η αρχή του Τζόναθαν Σταρκ ήταν ελπιδοφόρα. Προφανώς δεν ήταν απαίτηση να «βγάλει» τις δύο φάσεις που απέδωσαν οι Τολιόπουλος-Μπάνκστον καθώς αυτό απαιτεί γνώση της κίνησης του συμπαίκτη αλλά και γρήγορη ανάγνωση της τοποθέτησης της αντίπαλης άμυνας, αλλά η ανάληψη της ευθύνης έδειξε guard ο οποίος δεν τη φοβάται.

Ο Άρης χρειάζεται μια ακόμη αξιόπιστη απειλή από την περιφέρεια πλην των Τολιόπουλου, Γκάλινατ ή μάλλον, έναν guard τον οποίον θα υπολογίζει η αντίπαλη ομάδα προσαρμόζοντας πάνω του την άμυνά της γιατί αυτή η προσαρμογή βγάζει σουτ ή δημιουργεί χώρους για τους υπόλοιπους. Χρειάζεται guard με ικανότητα στο pick n’ roll με αξιόπιστο μακρινό σουτ και σωστή πάσα. Αν ο Σταρκ του προσφέρει αυτά τα στοιχεία είναι δεδομένο ότι το σύνολο θα λειτουργήσει καλύτερα στο δεύτερο μισό του γηπέδου. Προς το παρόν ο Αμερικανός απέδειξε την επαφή του με το καλάθι αλλά και την ανθεκτικότητά του στην ανάληψη της ευθύνης.