Άρης: Η εναλλαγή πρωταγωνιστών είναι η χαρά του προπονητή

Κάποια στιγμή χθες, σαν δάσκαλος παλιάς κοπής, ο Γιάννης Καστρίτης πήρε την κιμωλία ανά χείρας, έστρεψε το βλέμμα του στον πίνακα κι έγραψε τις βασικές αρχές αυτής της ομάδας επαναλαμβάνοντας ότι… «δεν θα στηρίξουμε ποτέ το παιχνίδι μας στην επίθεση». Νωρίτερα και καθώς η διαφορά ήταν σε επίπεδα ασφαλείας απέναντι στη Σλασκ, ο τηλεοπτικός φακός είχε αναδείξει την γκρίνια του για άμυνες που δεν είχαν βγει. Προφανώς η αντίδραση δεν ήταν προϊόν ανασφάλειας καθώς, ειδικά χθες, ένιωθε σίγουρος για την ομάδα του. Δεν έχει όμως την παραμικρή πρόθεση διαπραγμάτευσης των βασικών αρχών που πρεσβεύει αυτή η ομάδα. Αυτό το… παλεύω στην (κάθε) άμυνα σα να πρόκειται για μάχη επιβίωσης. Κι έτσι, καθώς του αράδιασαν ένα σωρό στατιστικά στοιχεία δεν είχε τον παραμικρό ενδοιασμό στην υπενθύμιση του βασικού (τακτικά) άξονα αυτής της ομάδας.

Η οπτική του καθενός εξαρτάται από τον τρόπο προσέγγισης του αθλήματος. Άλλος ζει και πεθαίνει για ένα εντυπωσιακό κάρφωμα, άλλος λατρεύει το τρίποντο, ο Γιάννης Καστρίτης θέλει την αμυντική ενέργεια που αναδεικνύει υψηλό αίσθημα αυταπάρνησης παράλληλα φυσικά με τη μετουσίωση αυτής στο transition παιχνίδι. Εκτιμά ότι όταν μια ομάδα φτάσει στο τελευταίο σημείο, αυτομάτως έχει χτίσει χαρακτήρα για να ανταποκριθεί σε κάθε συνθήκη. Δεν έχει άδικο υπό την έννοια ότι φέτος πέρασε πολλά καθότι φτάσαμε στην αλλαγή του χρόνου κι ακόμη δεν έχει ηρεμήσει από τους τραυματισμούς. Πολλές φορές, ο απλός φίλαθλος δυσκολεύεται να αντιληφθεί την αξία μιας απουσίας. Λέει και το περιβόητο… «έλα μωρέ, τόσους έχουμε», αλλά μια ομάδα χτίζεται βάσει των χαρακτηριστικών του κάθε παίκτη.

Για παράδειγμα, ο Άρης των δύο τελευταίων ευρωπαϊκών αγώνων σκόραρε 188 πόντους, δηλαδή, 94 ανά παιχνίδι. Σούταρε με σχεδόν 50% στο μακρινό σουτ σε σύνολο 63 προσπαθειών! Τι σημαίνει αυτό (;), ό,τι άλλαξε αγωνιστική ταυτότητα και από αμυντική μεταλλάχθηκε στο αντίστροφο; Προφανώς όχι, απλά μπήκε ο Ρόμπερτς Μπλούμπεργκς στην εξίσωση. Το «ελαφρύ τεσσάρι» που στην άμυνα ανταποκρίνεται στις αλλαγές και στην επίθεση βασίζεται στο μακρινό σουτ (6/9 στα δύο τελευταία παιχνίδια) υποχρεώνοντας την αντίπαλη άμυνα να «ξεμακρύνει» και να δώσει χώρους στους υπόλοιπους. Κι αφού μπήκαν τα μακρινά σουτ και ο Άρης «ξεμπλόκαρε» από το 29% με το οποίο πορεύτηκε για περίπου δύο μήνες, αυτομάτως αύξησε και τον μέσο όρο των ασίστ.

Η είσοδος του Μπλούμπεργκς έπαιξε ρόλο στην αποδέσμευση των υπολοίπων σαν τον Τολιόπουλο (7/15 τρίποντα) και τον Γκάλινατ (6/15 τρίποντα) γιατί πλέον δεν είναι οι μοναδικοί που απορροφούν το αμυντικό πλάνο του αντιπάλου. Χθες επέστρεψε ο Ίσμαελ Σανόγκο, ο βασικός πυλώνας της αμυντικής τακτικής της ομάδας (μαζί με τον Ρόνι Χάρελ) ο οποίος φέτος καρπώνεται τη δουλειά του περασμένου καλοκαιριού έχοντας βελτιώσει την αποτελεσματικότητά του από μακρινή απόσταση. Προσφάτως, προστέθηκε και ο Τζόναθαν Σταρκ, ένας μπαρουτοκαπνισμένος γκαρντ ο οποίος απελπισμένα αναζητούσε μια ευκαιρία σε υψηλότερο επίπεδο σε σχέση με αυτό που (μέχρι πρότινος) έπαιζε. Χθες, ο λεγάμενος κινδύνεψε με ολοκληρωτικό εκτροχιασμό από το παιχνίδι λόγω φάουλ. Εκεί ο Καστρίτης προχώρησε σε μια έξυπνη κίνηση με την ανάθεση του μαρκαρίσματος του Γκραβέτ. Ο Αμερικανός απέκτησε κίνητρο, αναθάρρησε κλέβοντας την πρώτη μπάλα και αναγεννήθηκε.

Προς τι τα παραπάνω; Η εναλλαγή πρωταγωνιστών στη διάρκεια ενός αγώνα είναι… μεγαλύτερη ευλογία από το μακρινό σουτ. Είναι αυτό που έλεγε ένας παλιός προπονητής «να μην ξέρει από πού θα του’ ρθει». Αυτό ήταν το concept της ομάδας κατά τη διαδικασία χτισίματός της. Βασικό κριτήριο ήταν η αφομοίωση και η αποδοχή του τακτικού πλάνου και στη συνέχεια η σταδιακή ανάδειξη των επιθετικών χαρισμάτων τους. Το τελευταίο έγινε χθες σε μια βραδιά η οποία κύλησε απολαυστικά για τους πρωταγωνιστές και φυσικά τους πέντε χιλιάδες που βρίσκονται στις κερκίδες σε κάθε αγώνα. Και είναι εκεί γιατί χαίρονται με την ψυχή τους βλέποντας την αγωνιστική υγεία αυτής της ομάδας, κυρίως γιατί διαπιστώνουν ότι τούτοι στο παρκέ είναι αυθεντικοί εκφραστές της κουλτούρας τους. Είναι το μοτό που συνηθίζουν να λένε, αυτό το… «δείτε τον αντίπαλο μέσα από τα δικά μας μάτια». Αυτό κάνει η συγκεκριμένη ομάδα ή μάλλον, καθεμία από τις ομάδες που έφτιαξε ο Καστρίτης στην τελευταία τριετία.

Αντί επιλόγου, δύο πραγματάκια για τον νεαρό Βασίλη Καζαμία. Ο συνάδελφος Γιάννης Ψαράκης έγραψε για το ρεκόρ καθώς είναι ο νεαρότερος παίκτης που αγωνίστηκε σε ευρωπαϊκό παιχνίδι του Άρη και καθότι ο Γιάννης έχει εξαιρετικό αρχειακό υλικό, έτσι είναι. Αυτή τη στιγμή, ο νεαρός Βασίλης θεωρείται από τους κορυφαίους παίκτες της γενιάς του 2007. Είναι παιδί των ακαδημιών του Άρη και σε περίπου δύο μήνες θα κλείσει τα 17α. Point guard με μακριά χέρια, με ύψος στα 1.98μ. κυρίως όμως είναι ένα παιδί που δουλεύει με αφοσίωση και συνέπεια. Ο Καστρίτης δεν κάνει χατίρια, είναι της φιλοσοφίας ότι ο παίκτης θα πρέπει δουλέψει σκληρά για τα δύο-τρία λεπτά που θα πάρει.

Το έχω ξαναγράψει ότι στις ακαδημίες του Άρη γίνεται καλή δουλειά η οποία θα αρχίσει να φαίνεται στα επόμενα 2-3 χρόνια. Πριν ο Καζαμίας παρουσιαστεί στο κοινό, έφαγε πολύ ξύλο στη Γ’ Εθνική καθώς η κίνηση απορρόφησης της ομάδας του Βότση από τον Άρη με σκοπό να παίζουν σ’ αυτό το Πρωτάθλημα παιδιά που ακόμη δεν άρχισαν το ξύρισμα ήταν σοφή διότι από μικροί μαθαίνουν να διαχωρίζουν την πλάκα από το σοβαρό. Ο λεγάμενος είναι από τους πρωταγωνιστές αυτής της ομάδας και παίζοντας με μπαρουτοκαπνισμένους έχει φάει (μπασκετικό) ξύλο για να μάθει το κορμί του από τους κραδασμούς και να συνηθίσει από τώρα αυτό που θα συναντήσει στο μέλλον. Γι’ αυτό, χθες, μπήκε με άνεση στο παρκέ. Δεν στάθηκε σε απόσταση από τη ρακέτα, ίσα-ίσα που επιχείρησε διεισδύσεις γιατί το αίσθημα του φόβου εξανεμίστηκε παίζοντας στα μικρά γήπεδα της Γ’ Εθνικής.