Αρης: Μια φούντωση, μια φλόγα μέσα στην καρδιά

Στη ζωή, που έλεγε και ο «Ξανθός», υπάρχουν πράγματα τα οποία αν δεν τα ζήσεις είναι αδύνατο να τα νιώσεις. Μια περιγραφή, όσο συναίσθημα κι αν εμπεριέχει, δεν μπορεί να καταγράψει τον παλμό ή να μετρήσει την τάση του… ηλεκτρικού ρεύματος που διαπερνά το κορμί τη στιγμή της έκστασης. Μόνο αν είσαι εκεί μπορείς να καταλάβεις, να νιώσεις, να αντιληφθείς αυτή τη φούντωση, τη φλόγα μέσα στην καρδιά που ερμήνευσε υπέροχα και με αυθεντικά μόρτικο τρόπο ο αείμνηστος Μάρκος Βαμβακάρης. Σαν αυτή τη φλόγα που πεταγόταν (και) χθες από τις κερκίδες του θρυλικού Αλεξανδρείου.

Το ταξίδι στον χρόνο ήταν αναπόφευκτο. Η επιβλητική παρουσία του Νίκου Γκάλη, οι γνωστές φυσιογνωμίες που τώρα γκρίζαραν, καθώς τα χρόνια πέρασαν, μα συνεχίζουν να κουβαλούν περήφανα τις αναμνήσεις μιας άλλης εποχής, μαζί με τον αξιοζήλευτο ενθουσιασμό της πιτσιρικαρίας που προσφέρει χαμόγελο και ενέργεια αναγκάζοντας και τους 60αρηδες να χοροπηδούν σαν… αλάνια της νεολαίας. Αυτό είναι το Παλέ. Αν δεν έχεις βρεθεί εκεί, δεν μπορείς να το νιώσεις. Καμία εξιστόρηση δεν είναι αρκετή.

Μέχρι και ο πάντα ανέκφραστος Νικ, χθες, ξεπέρασε τον εαυτό του και τα συνηθισμένα όριά του. Φαίνεται ότι και πάλι μούδιασαν τα πόδια του, όπως εκείνο τον Μάρτη του 2000 όταν επέστρεψε μετά από χρόνια στο σπίτι του, ανήμερα Καθαρά Δευτέρα. Ο Άρης είχε νικήσει τον ΠΑΟΚ στο ντέρμπι και ο Γκάλης ένιωσε πιο εξουθενωμένος και από την εποχή που ο ίδιος φορούσε κοντά παντελονάκια, γινόταν σύνθημα και στο τέλος άφηνε την μπάλα να στριφογυρίσει καλλιτεχνικά στο δάχτυλό του. «Χίλιες φορές να παίζω, αυτό δεν αντέχεται», είχε πει έχοντας κυριευτεί από άγχος. Χθες το χάρηκε περισσότερο γιατί είδε μια ομάδα η οποία εκφράζει τη δική του κοσμοθεωρία. Τη μάχη μέχρι τελικής πτώσης, αυτό το refuse to lose που είχε και η δική του. «Τι μπόι έχει ο Τολιόπουλος;», ρώτησε δείχνοντας το πρόσωπο που ξεχώρισε στη σκέψη του.

Η αποτίμηση της πορείας του Άρη στο Eurocup θα γίνει από τους καθ’ ύλην αρμόδιους και πρέπει να είναι συνολική. Προφανώς το στοίχημα πέτυχε απ’ όποια πλευρά κι αν εξεταστεί. Όσοι ισχυρίζονταν περί του αντιθέτου και μιλούσαν για ρίσκο που μπορεί να οδηγήσει στην καταστροφή έχουν κρυφτεί στα λαγούμια τους. Με το συμπάθιο, αλλά δεν έχουν όλες οι ομάδες την ίδια δυναμική. Γιατί, απ’ όποια πλευρά κι αν το εξετάσει κανείς (αγωνιστικά, οικονομικά και εμπορικά) είναι απολύτως πετυχημένο. Όσοι είχαν την αίσθηση περί καταστροφικού ρίσκου είναι γιατί δεν ξέρουν από Άρη, δεν αντιλαμβάνονται τον ψυχισμό του κόσμου και πιθανόν να μην έχουν βρεθεί ποτέ στο Παλέ. Και το μεγάλο κέρδος δεν είναι τα διαδοχικά sold out αλλά όσα προηγήθηκαν. Η πληρότητα του 80%-85% σε κάθε παιχνίδι. Αυτή αιτιολογεί τη φούντωση μέσα στην καρδιά, τη μεγάλη βάση σταθερών φιλάθλων μαζί με την εμπορικότητα και όλα τα στοιχεία που μπορούν να οδηγήσουν έναν ισχυρό επενδυτή στο συμπέρασμα ότι πιθανή επένδυσή του είναι… λεφτά στην τράπεζα.

Προφανώς αυτή είναι αναγκαίο να υποστηρίζεται από πρόσωπα σαν αυτά που έχτισαν (και) το φετινό αγωνιστικό οικοδόμημα. Με ξεκάθαρη μπασκετική σκέψη, γνώση της αγοράς, του περιβάλλοντος και ικανότητα στη δημιουργία ομάδας. Ουδέποτε έκριναν με αποκλειστικό κριτήριο την ικανότητα ενός παίκτη γιατί περισσότερο λογάριασαν χαρακτήρες, αγωνιστική φιλοδοξία και συμπεριφορά εντός ενός συνόλου. Πιο απαραίτητο είναι η πίστη στο εγχείρημα αναβίωσης ενός club γιατί αυτή οδηγεί σε επιπλέον επένδυση ωρών δουλειάς. Για παράδειγμα, πίσω από την αγωνιστική εκτόξευση του Βασίλη Τολιόπουλου κρύβονται γυμναστές, προπονητές οι οποίοι ασχολήθηκαν μαζί του με σκοπό την εκγύμναση, την ατομική βελτίωση, την ταχύτητα στη λήψη αποφάσεων κ.α.

Τα ίδια πρόσωπα είναι πίσω από τη σταδιακή πρόοδο όλων των παικτών και του εντυπωσιακού δεύτερου γύρου που πραγματοποίησε η ομάδα στο Eurocup. Αυτά τα πρόσωπα χαμογελούσαν σαν μικρά παιδιά χθες το βράδυ κι ας κράτησαν την ψυχραιμία τους γιατί ήταν εν ώρα δουλειάς. Στο τέλος της ημέρας όμως επιβεβαίωσαν ότι κάθε θυσία άξιζε τον κόπο. Το ένιωσαν μέσα από το αποτέλεσμα, την επιτυχία αλλά και από τα χιλιάδες συναισθήματα που κυκλοφορούσαν (και) χθες ελεύθερα στον ουρανό του θρυλικού Παλέ.

Καταλήγοντας, αυτό που φέτος πέτυχε ο Άρης δεν αποτυπώνεται μόνο μέσα από τις επιτυχίες του εντός των τεσσάρων γραμμών. Είναι πολύ βαθύτερο και αγγίζει την αναγέννηση ενός club. Αγωνιστικά, ο Γιάννης Καστρίτης παραδέχθηκε ότι κανείς δεν θέλει να τελειώσει αυτό που ήδη ζει. Είναι η φιλοδοξία, ατομική και ομαδική, η οποία λειτουργεί σαν το νερό στον μύλο.