Ολυμπιακός: Light(y) my fire

Ο Ολυμπιακός εκεί που δεν είχε προχωρήσει σε καμία ουσιαστικά κίνηση φρόντισε μέσα σε ένα δεκαήμερο να ολοκληρώσει το ρόστερ του. Κάποιοι έχουν ανακοινωθεί όπως ο Ουόκαπ, με άλλους υπάρχει πλήρης συμφωνία όπως οι Φαλ (όλοι οι γαλλομαθείς φίλοι μου τον λένε έτσι), Λάιτι και Λούντζης και μένουν δύο μικρές λεπτομέρειες για τον Κάρτερ.

Μεταγραφές και «καλαμαράκια», τέλος!

Χωρίς να θέλω να μειώσω τους δύο νεαρούς παίκτες, θα εκφράσω μία σύντομη σκέψη για τους τρεις βασικούς που θα φοράνε την ερυθρόλευκη φανέλα επειδή θα έχουν σημαντικότερο ρόλο.

Ο Ούοκαπ ήρθε αντί του Τζένκινς, ο Λάιτι αντί του Χάρισον κι ο Φαλ αντί του Ελις. Με την εικόνα που έχουμε για τους έξι πρόκειται για αναβάθμιση.

Στην αναβάθμιση αυτή θα βάλω όμως έναν αστερίσκο.

*Ο Ολυμπιακός απείχε αρκετά πέρυσι από τα playoffs οπότε δεν ξέρω κατά πόσο η αναβάθμιση αυτή είναι αρκετή.

Πάντως η ομάδα κινήθηκε όπως ακριβώς είχε πει στο κομμάτι της εμπειρίας. «Δεν θα πάμε σε παίκτες – στοιχήματα, αλλά σε παιδιά παιγμένα που ξέρουν την διοργάνωση» έλεγε ο coach πριν καν φτάσουμε στις 9 Απριλίου.

Νομίζω η μοναδική ατασθαλία σε επίπεδο προμεταγραφικών επιθυμιών είναι πως ο Ολυμπιακός δεν απέκτησε σουτέρ. Το σύγχρονο μπάσκετ βασίζει πολλά στο μακρινό σουτ και πέραν του Βεζένκοβ δεν υπάρχει άλλος παίκτης στο «ερυθρόλευκο» ρόστερ που μπορεί κανείς να τον αποκαλεί σουτέρ.

Κρατάω την δική μου άποψη για το ρόστερ (όχι ό,τι σας ενδιαφέρει) για επόμενο blog και προχωράω σε μία αγωνιστική ανάλυση του Ντέιβιντ Λάιτι

Όσα (δεν) κάνει στο παρκέ

Ο Αμερικανός γκαρντ είναι 33 ετών κι έχει μπόλικη εμπειρία από το υψηλό επίπεδο. Οι δύο πρώτες του σεζόν χρόνια πριν (Καντού, Ναντέρ) δεν έδειξαν κάτι ιδιαίτερο, αλλά την τελευταία διετία με την Βιλερμπάν φάνηκε πως έχει μπόλικες δυνατότητες.

Αρχικά να πούμε τα αυτονόητα. Παίκτης που έχει 11 πόντους στην Euroleague σε μία ομάδα που δεν δουλεύει στο παρκέ για αυτόν, είναι καλός παίκτης. Δεν είναι εύκολοι οι 11 πόντοι σε κάθε παιχνίδι στο συγκεκριμένο επίπεδο.

Μίλησα με Γάλλους συναδέλφους και με ορισμένους προπονητές και οι πληροφορίες που συνέλεξα ανέφεραν πως είναι winner και fighter. Το πνεύμα νικητή που διαθέτει δείχνει ισχυρή προσωπικότητα και το να «παλεύει» σίγουρα θεωρείται καλό δείγμα νοοτροπίας.

Εδώ να μου επιτρέψετε να ανοίξω μία παρένθεση. Κάθε Ιούνιο όλους καλούς τους γράφουμε και σε 5 μήνες αλλά βλέπουμε στο παρκέ. Συνεπώς μικρό καλαθάκι, υπομονή και κρίνουμε αφού αποκτήσουμε εικόνα. Κλείνω παρένθεση.

Επίθεση/Post Up: Ο Λάιτι παίζει να είναι στο Top 3 των περιφερειακών στο παιχνίδι με πλάτη. Του αρέσει να κατεβάζει τον παίκτη του στο χαμηλό ποστ και με ωραίες κινήσεις να τον κερδίζει.

Με πλάτη μπορεί να σκοράρει, να δημιουργήσει για συμπαίκτη του και να φθείρει με φάουλ τον αμυντικό.

Απλά αυτό δεν μπορεί να αποτελέσει τακτική κατ' εξακολούθηση σε ένα παιχνίδια, αλλά μόνο τρικ για 2-3 κατοχές.

Επίθεση/Σουτ: Σε καμία περίπτωση δεν είναι σουτέρ. Πίσω από τα 6.75 δεν έχει συνέπεια και τον χαρακτηρίζουν «day shooter». Σε ένα ματς θα βάλει τρία και σε άλλα κανένα. Μειονέκτημα αυτό.

Από την άλλη είναι εξαιρετικός σουτέρ μέσης απόστασης. Από τα 5-6 μέτρα σπάνια αστοχεί κυρίως έχοντας δημιουργήσει μόνος του το σουτ μετά από ντρίμπλα.

Επίθεση/Iso: Ο Γιώργος Μπαρτζώκας πιστεύει πολύ στο «ένας εναντίον ενός». Το θεωρεί αναγκαίο στην Euroleague. Ο Ολυμπιακός υστερούσε σε τιτανοτεράστιο βαθμό πέρυσι και με τον Λάιτι το διόρθωσε κάπως.

Ο Αμερικανός δεν είναι Λάρκιν ή Τζέιμς, ωστόσο έχει καλό «1on1» είτε σταματώντας ξαφνικά στα 4-5 μέτρα και σουτάροντας είτε φτάνοντας μέχρι μέσα στο καλάθι. Δεν είναι τρομερός, αλλά μπορείς να του εμπιστευτείς μία φάση «ανοιχτά όλοι» χωρίς να ζητήσει σκριν.

Άμυνα: Ο Λάιτι έχει το κορμί και τα πόδια για να ανταποκριθεί στις αμυντικές του αποστολές. Σε καμία περίπτωση δεν είναι σπουδαίος αμυντικός, όπως και σε καμία περίπτωση δεν είναι «τρύπα» στο πίσω μέρος του γηπέδου. Το καλό στην περίπτωσή του είναι πως μπορεί να αντιμετωπίσει παίκτες και από τις τρεις θέσεις της περιφέρειας.

Μπόνους: Το μεγαλύτερο ίσως πλεονέκτημα του Ντέιβιντ Λάιτι από όλα είναι το μέγεθός που διαθέτει και η ευκαιρία που θα δίνει στον Μπαρτζώκα να αλλάζει συνεχώς σχήματα. Ο 56άχρονος προπονητής αρέσκεται στο να ανακατεύει την... τράπουλα την ώρα του παιχνιδιού. Πέρυσι είδαμε πολλές φορές τον Βεζένκοβ στο «3» ή τον Ζαν Σαρλ στο «4».

Η παρουσία του Αμερικανού επιτρέπει μεγάλο πλουραλισμό στα σχήματα. Αν θέλει άμυνα η ομάδα μπορεί να δούμε Ουόκαπ, Λάιτι, Παπανικολάου, Ζαν Σαρλ.

Αν θέλει επίθεση μπορεί να δούμε Σλούκα, Λάιτι, ΜακΚίσκ.

Αν θέλει να ανοίξει την αντίπαλη άμυνα μπορεί να δούμε Σλούκα, Λάιτι, Βεζένκοβ, Πρίντεζη.

Με αυτόν τον τρόπο ο Ολυμπιακός μπορεί να προσθέσει μία δόση «απρόσμενου» στον αντίπαλο εν ώρα παιχνιδιού.

Συμπερασματικά μιλώντας. Ο Λάιτι είναι ένας χρήσιμος παίκτης. Δεν είναι πολύ καλός, δεν είναι κακός. Για τα δεδομένα της αγοράς και του μπάτζετ που έχει οριοθετήσει

ΥΓ: Η επέμβαση του Γιώργου Πρίντεζη δεν προκαλεί ανησυχία. Πρόκειται για έναν καθαρισμό στην ποδοκνημική του η οποία είναι αρκετά ταλαιπωρημένη εδώ και μήνες.

ΥΓ 2: Ήθελα σουτέρ killer. Ήθελα έναν Πρέπελιτς, έναν Κούριτς να τα «στάζει».