Δεν γίνεται να μην στεναχωριέμαι ρε Captain
Το κείμενο που ακολουθεί είναι προσωποκεντρικό. Οφείλω να σας ενημερώσω γιατί είναι καθαρά οι δικές μου σκέψεις οι οποίες κατανοώ απόλυτα πως δεν ενδιαφέρουν τους περισσότερους από σας.
Επίσης μην περιμένετε καμία νορμάλ ροή σκέψεων.
Μπας και σας γλιτώσω χρόνο.
Χρόνος, άτιμο πράγμα.
Στις 9 Απριλίου κατηφόρισα στο ΣΕΦ για την αναμέτρηση με την Χίμκι έχοντας στο μυαλό μου πως η βραδιά είχε πιθανότητες να αποδειχθεί ιστορική. Για αυτό και μόλις ολοκληρώθηκε το ματς έτρεξα και φύλαξα το φύλλο της στατιστικής.
«Βασίλη θα μου το υπογράψεις σε παρακαλώ»;
«Γιατί; Θες να μου κόψεις το μπάσκετ»;
Ο παραπάνω διάλογος δεν έγινε ποτέ. Αφενός γιατί δεν πίστευα πως θα ήταν το τελευταίο του παιχνίδι, αφετέρου γιατί θα μου έσκαγε κανά παπούτσι στο κεφάλι. Το χαρτί το έχω φυσικά.
Στις 9 Απριλίου. Στο πιο αδιάφορο ματς της σεζόν. Απέναντι στην χειρότερη ομάδα της Euroleague και σε ένα άδειο γήπεδο λόγω κορονοϊού έμελλε να γίνω μάρτυρας μίας ιστορικής στιγμής όπως αποδείχτηκε δυόμιση περίπου μήνες αργότερα.
Δεν ήμουν έτοιμος
Το τέλος ως ορισμός της λέξης είναι κάτι το οποίο προδιαγεγραμμένα θα ολοκληρωθεί. Κανείς δεν γνωρίζει το «πότε», αλλά σίγουρα θα ολοκληρωθεί.
Δεν θα έπρεπε να προετοιμαζόμαστε; Δεν θα έπρεπε να προπονούμε τον εαυτό μας για τη στιγμή εκείνη και τον τρόπο με τον οποίο θα διαχειριστούμε το τέλος;
Εγώ δεν ήμουν έτοιμος χθες το απόγευμα. Σε καμία περίπτωση.
Την δούλευα καιρό τώρα . Προφανώς και την δούλευα λάθος ή νόμιζα πως ήμουν σε καλό δρόμο.
Βασικά και σε 5 χρόνια να τελείωνε πάλι ανέτοιμος να το διαχειριστώ θα ήμουν.
Ήθελε να τελειώσει ψηλά
Γνωρίζω τον Βασίλη 11 χρόνια. Kαταφέραμε και χτίσαμε μία σχέση βασισμένη στον σεβασμό. Εγώ στον προσωπικό του χώρο και αυτός στη δουλειά μου.
Τον Φεβρουάριο του 2020 τρόμαξα. Ο τραυματισμός του στο Κάουνας έφερε ένα χειρουργείο. Στο μεσοδιάστημα (μεταξύ των άσχημων νέων και της επέμβασης) δεν τον είχα δει ποτέ πιο απογοητευμένο.
«Το κόβω. Με έχουν πρήξει όλοι με την ηλικία μου. Θα σταματήσω». Δυστυχώς σε αντίθεση με την παραπάνω ιστορία, αυτός ο διάλογος έγινε. Να ‘ναι καλά η Ολυμπία, ο Σκορδής και 2-3 άλλοι άνθρωποι που του «ρούφηξαν» την απογοήτευση και συνήλθε.
Ετσι και τώρα με την θλάση. Τον έπιασε πάλι αυτή η απογοήτευση. Πίστευα θα κρατούσε 1-2 μέρες…
Παρεμπιπτόντως πέρυσι δεν έβγαλε ούτε έναν τραυματισμό.
Το σώμα του πάντως τον εμπόδιζε να κάνει όσα ήξερε και μας είχε δείξει. Το καταλάβαινε, το ένιωθε.
Ήταν ένας λόγος.
Άλλος λόγος ήταν ο ρόλος του. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες.
Ο Σπανούλης συστήθηκε στο μπάσκετ πρωταγωνιστής και θέλησε να αποχωρήσει ως τέτοιος.
«Δεν μπορώ να υποστηρίξω κάποιον άλλον ρόλο. Δεν τον ξέρω και θα κάνω περισσότερο κακό στον Ολυμπιακό παρά καλό»…
Ο Σπανούλης ήθελε να αποχωρήσει με το κεφάλι ψηλά κι όχι με περιορισμένο ρόλο. Δικαίωμά του. Όπως δικαίωμα και του Μπαρτζώκα να του αναθέσει με ειλικρίνεια τον ρόλο που πίστευε πως ήταν ο ιδανικός για το καλό του Ολυμπιακού.
Κανένας δεν «έκοψε» το μπάσκετ στον Σπανούλη. Να είμαστε σοβαροί…
Δική του απόφαση θα ήταν όποτε κι αν την έπαιρνε. Για τον θρύλο των θρύλων μιλάμε.
Ο άνθρωπος που ξεπερνούσε τα όρια
Ο Σπανούλης είχε ένα κουσούρι. (Πολλά έχει, αλλά μόνο η Ολυμπία τα ξέρει). Αν του πεις «δεν μπορείς» θα τρελαθεί. Είναι άνθρωπος που ξέρει να ξεπερνάει τα όρια.
Είναι αυτός που καταφέρνει να κάνει αυτό που ο ίδιος πιστεύει πως δεν μπορεί να κάνει. Μιλάμε για «ανωμαλία».
Για αυτό μου έκανε λίγο εντύπωση το ξαφνικό της απόφασής του. Γιατί με έχει συνηθίσει αλλιώς.
Πραγματικός ηγέτης. Κανονικός δάσκαλος. Αν νομίζετε πως η δουλειά του σταματούσε στο παρκέ είστε γελασμένοι.
Αυτός έφερε τον επαγγελματισμό στον Ολυμπιακό. Στη δική του εποχή ένας σκασμός παίκτες έμαθαν πως να κερδίζουν, πως να προπονούνται, τι να τρώνε, πόσο να ξεκουράζονται, πως να διαχειρίζονται τα συναισθήματά τους.
Εμένα να δείτε πόσα με έμαθε. Τα κρατάω μέσα μου και τα έχω οδηγό μου.
Η ζωή προχωρά
Ο Σπανούλης ολοκλήρωσε την πιο σπουδαία καριέρα που θα μπορούσε να φανταστεί οποιοσδήποτε παίκτης και αισθάνομαι ευλογημένος που την έζησα από κοντά.
Buzzer beater και άστοχα σουτ.
Χαρές και απογοητεύσεις. Τίτλους και χαμένους τελικούς.
Ταξίδια, μεταμεσονύκτιες συζητήσεις και μπασκετικές αναλύσεις.
Ανατριχίλες. Αυτή είναι η κατάλληλη λήξη.
Η καριέρα του Σπανούλη ήταν ανατριχιαστικά υπέροχη και εγώ ήμουν ανατριχιαστικά τυχερός που την έζησα από κοντά.
«Μην στεναχωριέσαι ρε. Φεύγω γεμάτος. Κρατάμε τις καλές στιγμές και προχωράμε. Δεν ήταν και λίγες».
«Δε γίνεται να μη στεναχωριέμαι ρε captain»
«Κώτσο θέλω να σε ευχαριστήσω για ό,τι έκανες για μένα όλα αυτά τα χρόνια. Για την στήριξη που μου παρείχες...»
Κάπου εκεί δεν άντεξε ο Κώτσος κι έκλεισε απότομα το τηλέφωνο. Μακάρι ο διάλογος να ήταν προϊόν μυθοπλασίας όπως κι ο πρώτος του κειμένου.
Δεν ήμουν έτοιμος.
ΥΓ: Ήρθες, δίδαξες, νίκησες, στήριξες, έφυγες. Εμβληματικός αρχηγός και πραγματικός θρύλος.
ΥΓ 2: Σε ευχαριστώ για τα πάντα και απόλαυσε τη νέα σου ζωή με την υπέροχη οικογένεια σου.
Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.
