Έγινε ο καλύτερος μπασκετμπολίστας που μπορούσε!

• Το «μέταλλο» που τον έκανε να ξεχωρίζει!

Το όνομά του το διάβασα αλλά και το άκουσα για πρώτη φορά την σεζόν 1999-2000, όταν έκανε, δειλά-δειλά, τα πρώτα του βήματα στον Γυμναστικό της Λάρισας. Ένα «πουλάκι» μου είχε τότε "κελαηδήσει" για έναν πολύ ενδιαφέροντα πιτσιρικά του οποίου «γυαλίζει» το μάτι και το ερχόμενο καλοκαίρι, ήταν από τα βασικά στελέχη της Εθνικής εφήβων που κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στο Πανευρωπαϊκό εφήβων του Ζαντάρ!

Αυτό που έχει μεγαλύτερη αξία, είναι ότι Σπανούλης δεν ήταν σε καμία περίπτωση τότε, ο καλύτερος παίκτης εκείνης της φουρνιάς των 82άρηδων. Από εκείνη την γενιά ξεχώριζαν σαν τη μύγα μέσα στο γάλα ο Χρήστος Ταπούτος και ο Χάρης Μαρκόπουλος, ο οποίος στην συνέχεια στάθηκε άτυχος και σταμάτησε πολύ πρόωρα το μπάσκετ και ο Νίκος Ζήσης, που ήταν και έναν χρόνο μικρότερος (γεννημένος το 1983).

Ο Βασίλης, όμως, χωρίς να αντιμετωπίζει με ζήλια τους συμπαίκτες και φίλους του, είχε από μικρός μέσα του μία σπίθα που του έλεγε "θα γίνεις ο καλύτερος μπασκετμπολίστας που μπορείς"! Και επειδή σ' αυτή την συνθήκη δεν υπάρχει ταβάνι, η ερμηνεία που της έδινε ο "Μπίλης", ήταν ότι θα γίνει ο καλύτερος παίκτης του κόσμου!

Γι' αυτό προσπαθούσε συνεχώς, γι' αυτό δεν ξεκουραζόταν ποτέ, γι' αυτό δεν αρκούνταν σε κανένα κεκτημένο και γι' αυτό δεν μπορούσε να συμφιλιωθεί ποτέ με τον δευτερεύοντα ρόλο ή με τη λογική του τέλους! Πολύ απλά γιατί εκείνος δεν είχε μάθει να σταματάει ποτέ! Ούτε να ονειρεύεται, ούτε να στοχεύει, ούτε να προπονείται, ούτε να σκέφτεται το μπάσκετ και την επόμενη πρόκληση.

Σε αυτή την απλοϊκή εξήγηση, η οποία όμως κρύβει μία νοοτροπία και έναν εσωτερικό κόσμο που πρέπει να διδάσκονται στα αθλητικά πανεπιστήμια του κόσμου, βρίσκεται το μυστικό του μεγαλύτερου overachiever αθλητή που έβγαλε ποτέ όχι το ελληνικό μπάσκετ, αλλά ο ελληνικός αθλητισμός.

Το «μέταλλο» που τον έκανε να ξεχωρίζει!

Ο "Kill Bill" δεν ήταν ούτε καν ο καλύτερος παίκτης της Εθνικής Νέων που κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στο Πανευρωπαϊκό του Βίλνιους, δύο χρόνια αργότερα (2002). Δεν ήταν καν στους βασικούς πρωταγωνιστές του έπους της Εθνικής ανδρών το 2005 στο Βελιγράδι. Σε όλη αυτή την τριετία(2002-2005), όμως, πίστευε ακράδαντα στο ότι θα γίνει ο καλύτερος, δούλευε πολύ σκληρά γι' αυτό και προετοίμαζε τον εαυτό για την στιγμή της ευκαιρίας.

Μήπως θυμάστε τι ήταν ο Σπανούλης το καλοκαίρι του 2006; Αν όχι να σας θυμίσω ότι από το Μαρούσι, είχε πάρει μετεγγραφή στον Παναθηναϊκό του Ομπράντοβιτς και μετά από μόλις έναν χρόνο παραμονής στο ΟΑΚΑ, είχε "ανοίξει τα φτερά του" και είχε υπογράψει τριετές συμβόλαιο στους Χιούστον Ρόκετς. Και φυσικά από την μικρή συμμετοχή (μ.ο. 2,4π.) στην κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου στο Ευρωμπάσκετ της προηγούμενης χρονιάς, είχε εκτοξευτεί στον καλύτερο παίκτη (μ.ο. 11,7π.) της δευτεραθλήτριας κόσμου και «επίσημης αγαπημένης» στην Σαιτάμα.

Η συνέχεια είναι λίγο πολύ γνωστή σε όλους. Ο Σπανούλης οδήγησε την αποδυναμωμένη Εθνική ομάδα στο τελευταίο της μετάλλιο σε διεθνή διοργάνωση (χάλκινο στο Ευρωμπάσκετ του 2009 στην Πολωνία). Ο Βασίλης άλλαξε τον ρου της ιστορίας του Ολυμπιακού και μέσα σε δύο χρόνια τον «έχρισε» δύο φορές πρωταθλητή Ευρώπης, ο Βασίλης έκανε τόσα πολλά που δεν χωράνε σε ένα κείμενο. Χρειάζεται βιβλίο και μάλιστα με πάρα πολλά κεφάλαια.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ κάτι που μου είχε πει ο μεγάλος Ντέγιαν Μποντιρίγκα το 2015, όταν τον επισκέφτηκα στο Βελιγράδι για μία μεγάλη συνέντευξη στο Gazzetta. «Φίλε, εγώ δεν ήμουν ποτέ μεγάλος fan του Σπανούλη. Και ειδικότερα από τότε που έφυγε από τον Παναθηναϊκό για να πάει στον Ολυμπιακό, έγινα φουλ Διαμαντιδικός! Ωστόσο, δεν μπορώ να παρά να του αναγνωρίσω ότι αυτά που πέτυχε στον Πειραιά, τόσο σύντομα, νομίζω ότι καθορίζουν πόσο μεγάλος παίκτης και πόσο τεράστια προσωπικότητα είναι. Οι παίκτες που θα έφευγαν από μία ομάδα, θα πήγαιναν στην "αιώνια αντίπαλο" και μέσα σε λίγα χρόνια θα άλλαζαν τους συσχετισμούς του ευρωπαϊκού μπάσκετ, είναι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού. Έκτοτε, του βγάζω συνεχώς το καπέλο!»

Η «υπόκλιση» στον Σπανούλη καθορίζει το μεγαλείο του!

Πιστεύω ότι αυτά τα λόγια καθορίζουν απόλυτα το μεγαλείο του 38χρονου Λαρισινού παιχταρά. Δε νομίζω ότι υπάρχει άλλος Έλληνας παίκτης που θα διαθέτει τον χαρακτήρα για να πετύχει κάτι τέτοιο. Είναι τέτοια τα κατορθώματα που έχει πετύχει αυτό το παλικάρι, που η φήμη του έχει ξεπεράσει την Ευρώπη και η μπασκετική του επίδραση έχει περάσει και στο ΝΒΑ, όπως αποκάλυψε στο Gazzetta ο καλός του φίλος και παλιός του συμπαίκτης στον Παναθηναϊκό, Μάικ Μπατίστ.

Κάπως έτσι, μπορεί να εξηγηθεί η πρωτοφανής και αδιανόητη αποθέωση που γνώρισε από την στιγμή που ανακοίνωσε την απόσυρσή του από την ενεργό δράση. Για αρκετές ώρες, θα 'λεγε κανείς ότι όλο το μπασκετικό γίγνεσθαι της Ευρώπης, κυλούσε στον αστερισμό του "V-Span".

Κλείνοντας, θέλω να καταθέσω δύο ακόμη πράγματα. Το πόσο πλούσια ήταν η Εθνική ομάδα στην 4ετία 2004-2008, όταν στην 12άδα συνυπήρχαν ο Βασίλης (Σπανούλης), ο Μήτσος (Διαμαντίδης), ο Θοδωρής (Παπαλουκάς) και ο Νικόλας (Ζήσης). Τέσσερα παιδιά-διαμάντια με όλο ταλέντο του κόσμου αλλά και τέσσερις guards που ταυτόχρονα, δεν πρόκειται να ξαναβγούν όχι στην Ελλάδα, αλλά σε καμία μία μπασκετική χώρα του κόσμου. Τόσο σπουδαία Εθνική ομάδα είχαμε τότε.

Το καλύτερο, όμως, το άφησα για το τέλος. Λένε ότι οι μεγάλοι συνήθως δεν ξέρουν πότε να σταματήσουν να παίζουν. Με βάση τον χαρακτήρα του Βασίλη Σπανούλη, η συγκεκριμένη απόφαση ίσως ήταν πολλαπλώς πιο δύσκολη. Γι' αυτό και η ιστορία θα γράψει ότι ήταν ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ ακόμη και στο Spanoulis out!