Πως ήταν ο Ομπράντοβιτς ως rookie προπονητής

Η επιστροφή του Ζέλικο Ομπράντοβιτς στην Παρτίζαν έβαλε σε συναγερμό το σερβικό μπάσκετμπολ. Πέρα από την αφόρητα συχνή χρήση αυτής της φράσης που αλλοιώνει το μεγαλείο της, ο Ομπράντοβιτς επέστρεψε στο σπίτι του, γυρνώντας δικαίως το ρολόι του χρόνου πίσω στο 1991-92, δίχως ουδείς να μπορέσει να σε κατηγορήσει για παρελθοντολάγνο. Εκείνη τη σεζόν ο Ζοτς έγραψε το παραμύθι σε ασπρόμαυρο φόντο ενώ το τρίποντο του Σάσα Τζόρτζεβιτς στον τελικό με την Μπανταλόντα εκτόξευσε στα ουράνια μια χώρα, μια ομάδα και πολλές καριέρες.

Ο πιο πετυχημένος προπονητής στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ ανέλαβε ξανά την Παρτίζαν και ο Βλάντιμιρ Ντραγκουτίνοβιτς περιγράφει στο Gazzetta τη rookie χρονιά του προπονητή που έχει στο CV του εννιά Κύπελλα Πρωταθλητριών και EuroLeague. Ο βετεράνος γκαρντ πρόλαβε τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς ως συμπαίκτη στην Παρτίζαν την περίοδο 1984-87 κι εν συνεχεία έπαιξε υπό τις οδηγίες του. Μάλιστα στο Final 4 της Κωνσταντινούπολης, ήταν εκείνος που ανέλαβε να περιορίσει τον Ρίβα και τον Βιγιακάμπα! Ο Ντραγκουτίνοβιτς περιγράφει τη φιλοσοφία του Ζοτς ως πρωτάρη προπονητή, στέκεται στη σημασία της επιστροφής του και εξηγεί πως η αλλαγή… χρώματος στα timeout ανέκαθεν τον συνόδευε.

Πώς υποδέχθηκαν οι Σέρβοι την επιστροφή του Ζέλικο Ομπράντοβιτς στην Παρτίζαν; Ήταν έκπληξη ακόμα και για εκείνους;
«Σίγουρα! Νομίζω πως οι φήμες άρχισαν πριν από περίπου έναν μήνα. Ότι δηλαδή ο Ζέλικο θα γυρίσει στη Σερβία και την Παρτίζαν… Για πολλούς, ήταν απλώς φήμες του καλοκαιριού. Προσωπικά, είδα την ανακοίνωση όμως μου είναι ακόμα πολύ δύσκολο να το πιστέψω! Είναι αλήθεια, ο Ζέλικο επέστρεψε στην Παρτίζαν όμως στα δικά μου μάτια, είναι σαν… επιστημονική φαντασία! Φυσικά, δεν γύρισε για το τίποτα. Είναι φιλόδοξος, θέλει αποτελέσματα, έχει μια συγκεκριμένη ιδέα στο μυαλό του όσον αφορά την ομάδα, το πώς θα δουλέψει και πως θα ασχοληθεί με τους νέους παίκτες».

Τι σημαίνει αυτή η επιστροφή;
«Είναι τεράστια υπόθεση, όχι μόνο για τη Σερβία αλλά ενδεχομένως για όλη την πρώην Γιουγκοσλαβία και το μπάσκετ στην περιοχή. Θα ωθήσει τα παιδιά να επιστρέψουν στα γήπεδα και να στραφούν ξανά μπάσκετ. Τα τελευταία 10 χρόνια, ειδικά με τις επιτυχίες του Νόβακ Τζόκοβιτς και των εθνικών ομάδων μας στο βόλεϊ και το γουότερ πόλο, πολλά παιδιά στράφηκαν σε άλλα σπορ, ειδικά στο τένις. Πλέον, όλο και περισσότερα πιτσιρίκια θα ασχοληθούν ξανά με το μπάσκετ. Η επιστροφή του Ομπράντοβιτς έχει τεράστια σημασία, όχι μόνο για την Παρτίζαν αλλά για το μπάσκετ στο σύνολό του»!

Πώς υποδέχθηκαν οι τότε συμπαίκτες του στην Παρτίζαν την απόφασή του να γίνει προπονητής;
«Αρχικώς, με τον Ζέλικο πήγαμε μαζί στην Παρτίζαν το 1984, όπου παίξαμε για 3-4 χρόνια. Έφυγα και επέστρεψα το 1991, όταν έγινε κόουτς. Ήταν στην προετοιμασία της εθνικής ομάδας για το EuroBasket της Ρώμης, νομίζω θα γινόταν αρχηγός όταν ξαφνικά γύρισε από το αεροδρόμιο και μας είπε πως θα γίνει προπονητής! Εκείνη τη στιγμή δεν μπορούσα να το πιστέψω. Ήταν 31 ετών, δεν ήταν τόσο μεγάλος. Σαν παίκτης, ήταν στο prime του, είχε κάνει καλό τουρνουά στο Μουντομπάσκετ της Αργεντινής έναν χρόνο νωρίτερα. Επίσης, είχε τη δυνατότητα να φύγει από την Παρτίζαν τα προηγούμενα χρόνια για να πάει σε ένα μεγαλύτερο κλαμπ όμως προτίμησε να μείνει. Στο μεταξύ, είχε ήδη αρχίσει να δουλεύει με νέα παιδιά, πάντα ήθελε να γίνει κόουτς, ανέλυε το παιχνίδι του κι εκείνο της ομάδας, μέχρι που του παρουσιάστηκε η ευκαιρία. Για όλους εμάς ήταν κάτι εντελώς ξαφνικό, κάτι που κανείς δεν μπορούσε να πιστέψει…».

Παρεμπιπτόντως, εκείνο το πρωτάθλημα που κατέκτησε ο Ομπράντοβιτς με την Παρτίζαν ήταν το τελευταίο στην ενωμένη Γιουγκοσλαβία...
«Εκείνη τη χρονιά, το 1991-92, άρχισαν να συμβαίνουν άσχημα πράγματα στη Γιουγκοσλαβία. Δεν παίζαμε, για παράδειγμα κόντρα σε Κροάτες και Σλοβένους, δεν μπορούσαμε να δώσουμε αγώνες απέναντί τους. Παίζαμε μόνο με ομάδες από τη Βοσνία, το Μαυροβούνιο και τη Βόρεια Μακεδονία. Ήταν η πρώτη σύντομη εκδοχή του πρωταθλήματος, δίχως ομάδες από την Κροατία και τη Σλοβενία. Η χώρα είχε αρχίσει να διαλύεται, γίνονταν πολλές αλλαγές κάθε μέρα, σε όλα τα επίπεδα. Πολύ δύσκολες εποχές. Δύσκολες και παράξενες για να τις εξηγήσει κανείς».

Ποια ήταν, λοιπόν η φιλοσοφία του Ζέλικο Ομπράντοβιτς ως rookie προπονητή; Σε ποια πράγματα επέμενε και πώς ήταν οι προπονήσεις του;
«Είναι πολύ σημαντικό ότι με τους περισσότερους παίκτες της Παρτίζαν ήταν ήδη συμπαίκτης… Με τον Ντανίλοβιτς, τον Τζόρτζεβιτς, τον Νάκιτς, τον Κοπρίβιτσα και εμένα. Μας ήξερε ήδη, τον ξέραμε και γνωρίζαμε τη φιλοσοφία του. Φυσικά, εκείνη την πρώτη χρονιά τον βοήθησε πολύ σαν τεχνικός σύμβουλος ο προφέσορ Νίκολιτς, ο μέντοράς του. Ταίριαξαν ιδανικά με τον Ζέλικο, είχαν παρόμοιες ιδέες και ξεκάθαρη φιλοσοφία. Ο Ζέλικο ήταν πιο κοντά μας, λόγω ηλικίας, γεφυρώνοντας το χάσμα ανάμεσα σε εμάς και τον προφέσορα Νίκολιτς. Ήταν πολύ προσιτός σε όλα και εμείς αποδεχτήκαμε γρήγορα την αλλαγή. Ο Ομπράντοβιτς επέμεινε στην άμυνα! Ήταν η αρχή και το τέλος στο μπάσκετ που είχε στο μυαλό του. Όσον αφορά την επίθεση, επέμεινε στην ακρίβεια και τη λεπτομέρεια. Ήθελε να γίνονται όλα στην εντέλεια. Με ακρίβεια χιλιοστού! Επέμεινε σε μικρά και συγκεκριμένα πράγματα. Πάντα φώναζε για τις λεπτομέρειες».

Συνήθιζε και τότε να… αλλάζει χρώματα στα timeout;
«Ναι! Ναι! Είχε αυτό το χρώμα ακόμα και όταν έπαιζε! Μην ανησυχείτε (γέλια)! Αυτό ήταν το στιλ του, μην ανησυχείτε! Όταν βλέπει κάτι και δεν του αρέσει, μπορεί να γίνει… κόκκινος, μαύρος, άσπρος! Αλλάζει όλα τα χρώματα».

Πώς σας προετοίμαζε για τα ντέρμπι με τον Ερυθρό Αστέρα;
«Πολύ απλά… Σαν να είχαμε μπροστά μας ένα παιχνίδι σαν όλα τα άλλα. Λέγοντάς μας πως για να τους κερδίσουμε, πρέπει να κάνουμε συγκεκριμένα πράγματα. Απλά… Πίστευε πως τα μεγάλα παιχνίδια φέρνουν από μόνα τους ενέργεια και πίεση στους παίκτες, επομένως το μόνο που έπρεπε να κάνει είναι να μας ηρεμήσει και να μας καθησυχάσει. Στο τέλος της ημέρας, είναι απλώς ένα παιχνίδι μπάσκετ και πρέπει να βρεις τον τρόπο να νικήσεις αυτόν που έχεις απέναντί σου. Ο Ζέλικο χαλάρωνε τους παίκτες του και τους έβγαζε την πίεση».

Η Παρτίζαν έδινε τους εντός έδρας αγώνες της στο Κύπελλο Πρωταθλητριών στη Φουενλαμπράδα λόγω του εμπάργκο. Πόσο ψυχοφθόρα ήταν αυτή η διαδικασία;
«Όπως σου εξήγησα, η κατάσταση εδώ στην πατρίδα ήταν πολύ άσχημα. Φυσικά, το να πετάς από τη μια πλευρά της Ευρώπης στην άλλη ήταν πολύ δύσκολο για όλους. Να αφήνεις το σπίτι και την οικογένειά σου, να πηγαίνεις τόσο μακριά, να τρέχεις στις τηλεοράσεις και τα ραδιόφωνα για να μάθεις τι γίνεται πίσω στη Γιουγκοσλαβία, να τηλεφωνείς στους δικούς σου για να δεις αν είναι καλά… Ήταν πολύ δύσκολο, κυρίως στο ψυχολογικό κομμάτι. Από την άλλη πλευρά, αυτή η κατάσταση έδεσε την ομάδα. Ήμασταν μαζί σχεδόν όλη τη μέρα, γίναμε μια μεγάλη οικογένεια! Στο μεταξύ, ο κόσμος της Φουενλμπράδα μας υποστήριζε φανατικά! Ερχόταν στο γήπεδο και φώναζε για εμάς. Διατηρούμε ακόμα επαφές με τους ανθρώπους της Φουενλαμπράδα που μας αντιμετώπιζαν σαν δικούς τους! Φώναζαν για εμάς ακόμα και στα παιχνίδια με τις ισπανικές ομάδες! Έρχονταν στα ματς με την Εστουδιάντες και την Μπανταλόνα και φώναζαν για την Παρτίζαν. Δεν ξέρω γιατί… Ίσως επειδή ήμασταν το αουτσάιντερ κόντρα σε όλους, ίσως επειδή είχαν ενθουσιαστεί βλέποντας μια νεανική ομάδα να βγάζει τόση ενέργεια».

Πως σας προετοίμασε για το Final 4 της Κωνσταντινούπολης;
«Το ξενοδοχείο μας ήταν εντελώς αποκομμένο από όλους. Δεν νιώσαμε την πίεση του Final 4… Μας υπενθύμιζε πως είχαμε να παίξουμε κόντρα στη Φίλιπς Μιλάνο και την Μπανταλόνα, δυο ομάδες δηλαδή που είχαμε αντιμετωπίσει νωρίτερα μέσα στην χρονιά. Τους ξέραμε, τους είχαμε αναλύσει, γνωρίζαμε τα δυνατά σημεία και τα μειονεκτήματά του, παίκτη προς παίκτη! Για μένα, ήταν μεγάλη υπόθεση στον ημιτελικό να σταματήσει τον Ρίβα, έναν από τους καλύτερους σκόρερ στην Ευρώπη! Μετά από τον τελικό ήμασταν εξαντλημένοι και χαρούμενοι, γιατί πετύχαμε κάτι που κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί! Νομίζω πως καταλάβαμε τι έγινε έπειτα από 2-3 μέρες»!

Πως ήταν η σχέση σας με τον προφέσορα Νίκολιτς, ο οποίος είχε να κάνει με τα πιτσιρίκια του Ομπράντοβιτς;
«Η συνεργασία του με τον Ζέλικο ήταν τέλεια. Η εμπειρία και οι συμβουλές του ήταν καθοριστικές, το ίδιο και η επιμονή του στις λεπτομέρειες. Μας έλεγε ιστορίες και τον ακούγαμε προσεκτικά. Κάθε λέξη του! Όλος ο χρόνος που περάσαμε μαζί του ήταν κάτι ανεκτίμητο! Εγώ προσωπικά έκανα τις πρώτες προπονήσεις μου με τον Νίκολιτς όταν ήμουν 15-16 χρονών… Μόνο σεβασμός…».