Παναθηναϊκός: Ο Πρίφτης έχει την τεχνογνωσία και το θάρρος

Δημήτρης Πρίφτης, λοιπόν. Από οποιαδήποτε οπτική γωνία και αν το δει κάποιος, όπως και με όποιον τρόπο και αν προσπαθήσει να το αναλύσει, το συμπέρασμα στο οποίο θα καταλήξει είναι ένα και μοναδικό. Δεν θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερη λύση και επιλογή για τον πάγκο του Παναθηναϊκού!

Από τη στιγμή που ο Ομπράντοβιτς ήταν εκ των πραγμάτων όνειρο θερινής νυκτός (σ.σ. και για να λέμε τα πράγματα με τ' όνομά τους, ουδέποτε υπήρξε περίπτωση Ζοτς), ο Έλληνας προπονητής συγκέντρωνε ΟΛΟ το πακέτο για να του δοθούν με κλειστά τα μάτια τα κλειδιά της ομάδας. Κάλλιστα θα μπορούσε να συμβεί τον περασμένο Ιανουάριο και λίγο μετά το «διαζύγιο» με τον Γιώργο Βόβορα, αλλά από τη στιγμή που δεν μπορούσε να «βγει» από το συμβόλαιό του με την Ούνικς Καζάν η ανάληψη της «πράσινης» τεχνικής ηγεσίας πήρε παράταση έξι μηνών.

Φαινόταν και από τις δηλώσεις του το πόσο πολύ ήθελε να βρεθεί στην άκρη του πάγκο του Παναθηναϊκού. Από την άλλη και ο Παναθηναϊκός τον ήθελε από την πρώτη στιγμή, οπότε ήταν θέμα χρόνου για να συμβεί. Και συνέβη. Με μια πρώτη ανάγνωση κάλλιστα θα μπορούσε να πει κάποιος ότι εκείνος που ρισκάρει περισσότερο είναι ο ίδιος ο Πρίφτης, παρά οι «πράσινοι». Και εξηγώ.

Άφησε την «safe» επιλογή για να βουτήξει στα βαθιά

Ο 52χρονος προπονητής προέρχεται από μια από τις καλύτερες χρονιές της καριέρας του. Σίγουρα θα μπορούσε να ήταν καλύτερη και ονειρική εάν κατακτούσε και το EuroCup ωστόσο οδήγησε την Ούνικς στην EuroLeague και όλοι στο Καζάν επιθυμούσαν την παραμονή του στην ομάδα. Και εδώ που τα λέμε, στην Ούνικς θα είχε το κεφάλι του περισσότερο ήσυχο και την τσέπη του πιο γεμάτη. Κακά τα ψέματα. Διαφορετική η πίεση στη ρωσική ομάδα και διαφορετική στον Παναθηναϊκό. Όμως δεν... μάσησε. Δεν πήγε στην «safe» επιλογή αλλά προτίμησε τον δύσκολο δρόμο.

Ναι, άλλο το πρεστίζ στον Παναθηναϊκό, πολύ πιο φανταχτερό (παρά τις δύσκολες χρονιές που περνάει) αλλά όλα τα μεγάλα καράβια έχουν και μεγάλες φουρτούνες. Ο ίδιος είχε το θάρρος να πάρει την μεγαλύτερη απόφαση της ζωής του και να καθίσει σε μια από τις πιο... ηλεκτρικές καρέκλες των πάγκων. Άλλωστε οι εννέα διαφορετικοί προπονητές από το 2012 και μετά «μιλούν» από μόνοι τους. Ο Δημήτρης Πρίφτης αποτελεί τη δεδομένη στιγμή (μακράν της δέυτερης) την καλύτερη επιλογή για τον Παναθηναϊκό. Και όπως φαίνεται και εκείνος από την πλευρά του είναι πανέτοιμος να επωμιστεί το πιο βαρύ φορτίο στην καριέρα του.

Ένας προπονητής σκληρός. Δεν χαρίζεται σε τίποτα και σε κανέναν. Ένας προπονητής ο οποίος γνωρίζει πολύ καλά την αγορά, ένας προπονητής ο οποίος έχει κάνει ΟΛΑ τα βήματα στην καριέρα του, έχει ανέβει ΟΛΑ τα σκαλοπάτια της προπονητικής και πλέον καλείται να κερδίσει το μεγαλύτερο στοίχημα που έβαλε ποτέ με τον εαυτό του. Να πετύχει σε μια από τις πιο απαιτητικές (και παρά τα όποια της προβλήματα) ομάδες της Ευρώπης.

Ο Πρίφτης καλείται να δημιουργήσει ένα σύνολο με γνώμονα την άμυνα, την «σκληράδα» και την νοοτροπία του νικητή. Μια ομάδα που να παίζει καλό μπάσκετ, ορθολογικά στημένη και με πληρότητα σε όλες τις θέσεις. Το αν πετύχει ή όχι θα φανεί μέσα στις τέσσερις γραμμές του παρκέ. Το σίγουρο είναι ότι ο Παναθηναϊκός οφείλει και πρέπει να δείξει την απαιτούμενη εμπιστοσύνη σ' έναν προπονητή και να μην αναλωθεί σε (άλλες) αλλαγές. Και αν υπήρχε ένας (διαθέσιμος) τεχνικός τη δεδομένη χρονική στιγμή ο οποίος άξιζε να πάρει αυτήν την ευκαιρία, αυτός δεν ήταν άλλον από τον Δημήτρη Πρίφτη. Άλλωστε γνωρίζει πολύ καλά την ομάδα, τον γνωρίζουν πολύ καλά μέσα από την ομάδα, «χημεία» υπάρχει, οπότε οι πιθανότητες του να δημιουργηθεί κάτι...καλό είναι περισσότερες από το ρίσκο ενός άγνωστου προπονητή ο οποίος δεν γνώριζε που θα πάταγε και που θα βρισκόταν.

Και επίσημα «τέλος εποχής» των μεγάλων γκαρντ!

Στο μεταξύ τις τρεις τελευταίες ημέρες μπήκαν και... επίσημα οι τίτλοι τέλους μιας σπουδαίας εποχής! Διαμαντίδης, Παπαλουκάς, Σπανούλης, Ζήσης! Πλέον ΚΑΙ οι τέσσερις από τους καλύτερους γκαρντ ΟΛΩΝ των εποχών στην Ευρώπη απολαμβάνουν την μπασκετική τους σύνταξη. Ο Βασίλης Σπανούλης ανακοίνωσε ότι σταματάει το μπάσκετ το περασμένο Σάββατο (26/6) ενώ ακολούθησε δύο μέρες αργότερα (28/6) ο κολλητός φίλος και κουμπάρος του, Νίκος Ζήσης.

Στα δικά μου μάτια είναι αστείο να καθόμαστε και να τσακωνόμαστε για τις ομάδες όταν η Ελλάδα έχει βγάλει ΤΟΣΟ ΜΕΓΑΛΟΥΣ μπασκετμπολίστες. Διαμαντίδης και Παπαλουκάς βρίσκονται εδώ και αρκετά χρόνια έξω από τις τέσσερις γραμμές του παρκέ έχοντας προχωρήσει σε... διαφορετικές μπασκετικές δραστηριότητες. Από τη νέα σεζόν ωστόσο οι Σπανούλης και Ζήσης καλούνται να «σκοτώσουν» τον παίκτη μέσα τους και να ξεχάσουν εν μία νυκτί τη ρουτίνα της τελευταίας 20ετίας. Και μιλάμε για δύο ανθρώπους οι οποίοι κοιμούνται και ξυπνάνε με το μπάσκετ στο μυαλό τους. Το σκέφτονται 24 ώρες του 24ωρο και 365 ημέρες τον χρόνο. Αν μη τι άλλο θα είναι πολύ δύσκολο. Και για τον έναν, αλλά και για τον άλλον.

Τόσο η προσφορά του Σπανούλη στο ελληνικό μπάσκετ, όσο και αυτή του Ζήση είναι τεράστιες. Και δεν υπάρχει κανένας λόγος να μπαίνουν στην κουβέντα οι «αιώνιοι» ή η ΑΕΚ. Μόνο και μόνο εάν σκεφτεί κάποιος το 2005 και το 2006, όταν μας έκαναν και πάλι να ζήσουμε μέρες '87 (μαζί φυσικά με όλα τα υπόλοιπα παιδιά της Εθνικής), φτάνει και περισσεύει για μια ζωή. Με το «αντίο» τους από την ενεργό δράση έκλεισε και ενας τεράστιος κύκλος του ελληνικού (αλλά και ευρωπαϊκού) μπάσκετ.

Προσωπικά θεωρώ τη γενιά μου πολύ τυχερή που έζησε έντονα τον Γκάλη, τον Γιαννάκη, τον Φασούλα και τον Φάνη, τον Διαμαντίδη, τον Παπαλουκά, τον Σπανούλη και τον Ζήση και που συνεχίζει να ζει το μεγαλείο του Γιάννη Αντετοκούνμπο... Αν μη τι άλλο, καλά να είμαστε, και θα έχουμε πολλές ιστορίες να διηγηθούμε στα εγγόνια μας.