Εποχή Πρίφτη: Τα αναγκαστικά ρίσκα και η διπλάσια πίστωση χρόνου!

• Ο Πρίφτης κέρδισε με το σπαθί του την θέση στον «πράσινο» πάγκο!
• Στο μυαλό του Πρίφτη
• Πως διαμορφώνεται το ρόστερ
• Η άμυνα και η «πλάτη»!

Αν συγκρίνουμε την σταδιακή αγωνιστική πτώση του Παναθηναϊκού, του Ολυμπιακού και της Εθνικής ομάδας στο διεθνές στερέωμα, από το 2018 και μετά, με την αντιστρόφως ανάλογη πορεία των Ελλήνων προπονητών και διοικητικών παραγόντων, θα διαπιστώσουμε ότι τουλάχιστον, υπάρχει μία υγιής και στέρεα βάση, που επιτρέπει στο ελληνικό μπάσκετ να ονειρεύεται καλύτερες μέρες.

Αναμφίβολα, η παρουσία των τεσσάρων συμπατριωτών μας (Ιτούδης, Μπαρτζώκας, Σφαιρόπουλος και Πρίφτης) στους πάγκους ιστορικών ομάδων της Euroleague (ΤΣΣΚΑ, Ολυμπιακός, Μακάμπι και Παναθηναϊκός), η εμπιστοσύνη σε ισάριθμους Έλληνες general managers (Παπαδόπουλος στην Ζενίτ, Σταυρόπουλος στην Αρμάνι, Λεπενιώτης και το δίδυμο Αλβέρτη-Διαμαντίδη), και η επικείμενη αλλαγή «φρουράς» στην διοίκηση της ΕΟΚ, αποτελούν ένα αναπαυτικό «μαξιλαράκι» για όσο διαρκεί η μεταβατική περίοδος που διανύει το άθλημα στην χώρα μας.

Επί του παρόντος, πάντως, η πιο δύσκολη, ίσως, αποστολή είναι αυτή των «πρασίνων», που μπορεί να προέρχονται από την κατάκτηση ενός ακόμη double (εν τη απουσία του Ολυμπιακού δεν έχει την ίδια αξία), ωστόσο, ετοιμάζονται για την 2η διαδοχική σεζόν χωρίς την οικονομική στήριξη του μεγαλομετόχου της ΚΑΕ, την ίδια ώρα που όλες οι ενδείξεις συγκλίνουν ότι οι «ερυθρόλευκοι» προβάρουν το κοστούμι της επιστροφής στην Basket League.

Ο Πρίφτης κέρδισε με το σπαθί του την θέση στον «πράσινο» πάγκο!

Στο πλαίσιο αυτής της κομβικής σεζόν, όπου το budget του «τριφυλλιού» θα είναι και πάλι από τα χαμηλότερα (αν όχι το χαμηλότερο) στην κορυφαία ευρωπαϊκή διασυλλογική διοργάνωση, ο “Φράγκι” με τον “Μήτσο” εκτιμώ ότι έκαναν την καλύτερη δυνατή επιλογή για την θέση του προπονητή της ομάδας.

Ο Δημήτρης Πρίφτης είναι ένας τεχνικός που εργάζεται στους πάγκους σχεδόν από την ηλικία των 20 ετών, έχει περάσει από όλες τις βαθμίδες της προπονητικής. Όλως τυχαίως ήταν προπονητής του Αλβέρτη στο παιδικό του ΑΝΟΓ, δούλεψε δύο χρόνια στο μπάσκετ γυναικών, για μία δεκαετία ήταν assistant στην Α1 Κατηγορία και σε δύο διαφορετικά διαστήματα στην Εθνική ανδρών, ενώ από το 2010, έχει την ευθύνη του head coach ανεβαίνοντας συνεχώς τα σκαλοπάτια της σχετικής ιεραρχίας.

Στα 52 του, μπορεί να είναι ο μοναδικός “rookie” προπονητής της Euroleague στη νέα σεζόν, ωστόσο, η 4ετής θητεία του στην Ούνικς Καζάν (μία ομάδα που λειτουργούσε στα πρότυπα της EL αλλά με συνεχώς μειούμενο budget) αποτέλεσε την καλύτερη δυνατή προθέρμανση για την προαγωγή του στο υψηλότερο επίπεδο του ευρωπαϊκού μπάσκετ.

Μία προαγωγή την οποία κέρδισε δικαιωματικά με την καθοδήγηση του ρωσικού club στον τελικό του Eurocup (επιτυχία που εξασφάλισε την επιστροφή στα κορυφαία ευρωπαϊκά σαλόνια), αλλά τελικά θα συνδυαστεί με την μετακίνησή του σε πάγκο με πολύ μεγαλύτερη πίεση για το αποτέλεσμα και παραδοσιακά την μικρότερη δυνατή πίστωση χρόνου!

Τουλάχιστον με βάση τα όσα έχουμε δει τα τελευταία 9 χρόνια, στην διάρκεια των οποίων, ο Παναθηναϊκός έκανε συνολικά 11 αλλαγές προπονητών (2 φορές Πεδουλάκης, Αλβέρτης, Ιβάνοβιτς, Μανωλόπουλος, Τζόρτζεβιτς, Πασκουάλ, Πιτίνο, Βόβορας, Χαραλαμπίδης και Κάτας)!

Στο μυαλό του Πρίφτη

Για τον έμπειρο Έλληνα τεχνικό, επομένως, δεν τίθεται θέμα γνώσεων, μπασκετικής φιλοσοφίας ή διαχείρισης των προσωπικοτήτων, όσο κατά κύριο λόγο απορρόφησης των «κραδασμών» που απορρέουν από τις υψηλές απαιτήσεις που έχει πάντα η οπαδική βάση (το 2014 πέρασε για ένα σύντομο διάστημα από το τεχνικό επiτελείο της ομάδας), ειδικότερα μετά το χαμηλό βαρομετρικό της περυσινής σεζόν (16η θέση)! Αλλά και από την στιγμή που όλα δείχνουν ότι τα παιχνίδια της νέας σεζόν, θα διεξαχθούν υπό την παρουσία ενός ποσοστού κόσμου στις κερκίδες.

Πολλώ δε μάλλον, όταν η σεζόν θα αρχίσει με ένα πρόγραμμα-«βουνό» στην Ευρώπη! Μία παράμετρος που κανονικά δεν θα έπρεπε να μας απασχολεί καθόλου, από την στιγμή που όλοι θα παίξουν με όλους (αυτό θα ίσχυε για παράδειγμα στο Καζάν), αλλά επειδή εδώ είναι Ελλάδα, θα πρέπει να την προσμετρήσουμε...

Πάμε όμως να δούμε τι ομάδα φτιάχνει ο Παναθηναϊκός και πως ο Δημήτρης Πρίφτης σκέφτεται το στυλ παιχνιδιού που θα παίξει στη νέα σεζόν. Ο διάδοχος του Οντέντ Κάτας είναι κατ' αρχήν λάτρης του ορθολογιστικού μπάσκετ. Θέλει δηλαδή να παίξει σωστό και απλό μπάσκετ, κάτι που στην σημερινή εποχή παραπέμπει σε μία δομημένη ομάδα με ισορροπία σε όλες τις θέσεις και ευχέρεια για γρήγορη ανάπτυξη και κίνηση, σε συνδυασμό με την δυνατότητα πίεσης στην άμυνα.

Που καταλήγουμε; Στην άκρως απαραίτητη αθλητικότητα που πρέπει να επιτευχθεί μέσα από πολύ προσεκτικές και πιο φθηνές κινήσεις, που παρ' ότι εμπεριέχουν ρίσκο, πρέπει να αγγίξουν το απόλυτο ποσοστό επιτυχίας.

Πως διαμορφώνεται το ρόστερ

Κοινώς, το βαρύ συμβόλαιο του Παπαγιάννη και η δαπανηρή αλλά must ανανέωση του Παπαπέτρου (ειδικότερα μετά την απώλεια του Μήτογλου), μοιραία δεν άφησαν μεγάλο υπόλοιπο στο budget (αναμένεται να κυμανθεί κοντά στα 5 εκατομμύρια Ευρώ για το αγωνιστικό), ώστε να υπάρχει μία άλφα ελαστικότητα για το περιθώριο λάθους στους παίκτες που ήρθαν ή θα έρθουν.

Ειδικότερα όταν η δεξαμενή των επιλογών δεν μπορεί να είναι τόσο μεγάλη και όπως φαίνεται, περιλαμβάνει δοκιμασμένες λύσεις μεν, αλλά με χαμηλότερο κόστος και (θεωρητικώς πάντα) ποιότητα δε!

Όλα δείχνουν, λοιπόν, ότι ο Παναθηναϊκός της νέας αγωνιστικής περιόδου, θα βασιστεί στον Κέντρικ Πέρι και πιθανότατα τον Μποχωρίδη στον άσο, τους Νέντοβιτς, Μέικον τζούνιορ και Μπρέϊ (μόνο στην περίπτωση που βρει άλλη ομάδα, θα αποκτηθεί ένας επιπλέον καθαρόαιμος playmaker όπως για παράδειγμα ο Νέϊτ Ουόλτερς) στο “2” και τον Σαντ-Ρος σαν μπαλαντέρ σε όλες τις περιφερειακές θέσεις.

Από 'κει και πέρα, ο Ιωάννης Παπαπέτρου, ο Μάριο Χεζόνια (δεν έχει οριστικοποιηθεί η παραμονή του, αλλά δύσκολα θα «στραβώσει»), ο Οκάρο Ουάιτ, ο Λεωνίδας Κασελάκης (αναμένεται να ανανεώσει) και ο Γιώργος Καλαϊτζάκης προορίζονται για να καλύψουν τις θέσεις “3” και “4”, χωρίς να αποκλείεται το ενδεχόμενο απόκτησης ενός ακόμη Έλληνα power forward (“παίζει” ο Λίνος Χρυσικόπουλος).

Στο “5” θα δεσπόζει ο Γιώργος Παπαγιάννης με back-up τον Aμερικανό, Τζέχαϊβ Φλόϊντ και ενδεχόμενα κι έναν ακόμη Έλληνα ψηλό (Καββαδάς, Γόντικας και Κακλαμανάκης είναι οι υποψήφιοι). Ο Λευτέρης Μαντζούκας μαζί με τον Νίκο Χουγκάζ (υπάρχει προφορική συμφωνία με τον Ιωνικό) συγκεντρώνουν μεγάλες πιθανότητες να παίξουν του χρόνου ως δανεικοί στην Νίκαια.

Η άμυνα και η «πλάτη»!

Συμπερασματικά, η νέα έκδοση του «τριφυλλιού» θα χαρακτηρίζεται από μέγεθος και μάκρος και ταχύτητα, θα επιδιώξει να βγάλει σκληράδα στην άμυνα, ενώ ταυτόχρονα το ρόστερ θα διαθέτει και τουλάχιστον τέσσερις παίκτες (Νέντοβιτς, Παπαπέτρου, Χεζόνια και Μέϊκον τζούνιορ), που αποδεδειγμένα μπορούν να σηκώσουν με συνέπεια το βάρος στο σκοράρισμα

Τα ρίσκα που «χρεώνεται» ο Δημήτρης Πρίφτης λόγω των ειδικών συνθηκών που επικρατεί στην ομάδα, έχουν να κάνουν:

α) Με την επιλογή του Κέντρικ Πέρι, που ακολουθείται από ενδιαφέρουσες συστάσεις αλλά έτσι όπως διαμορφώνεται το ρόστερ, δεν αποκλείεται να επωμιστεί τον ρόλο του βασικού point-guard χωρίς να έχει πατήσει ποτέ το πόδι του στο παρκέ της Euroleague.

β) Η επιλογή του Οκάρο Ουάιτ, που επίσης θα πάρει για πρώτη φορά το «βάπτισμα του πυρός» στο υψηλότερο επίπεδο των ευρωπαϊκών διοργανώσεων και μαζί με τον Χεζόνια, κατά κύριο λόγο θα κληθούν να μπουν στα παπούτσια του Μήτογλου, όντας και οι δύο πολύ διαφορετικοί παίκτες. Ο Πρίφτης βέβαια τον ξέρει καλά, έχει συνεργαστεί μαζί του σε Άρη και Ούνικς, οπότε σίγουρα έχει τους λόγους στους οποίους ποντάρει, σε συνάρτησε πάντα με τα χρήματα που μπορούσε να ξοδέψει.

γ) Η παραμονή του Μπρέϊ θα στερήσει τη δυνατότητα απόκτησης ενός έμπειρου και «παιγμένου» στην διοργάνωση point-guard.

δ) Η ανανέωση του Νέντοβιτς και η ενδεχόμενη επιστροφή του Χεζόνια. Στα καλά του, ο πρώτος είναι “καλαθομηχανή” κορυφαίου επιπέδου, ωστόσο, οι τρεις τελευταίες χρονιές του έχουν δείξει ότι δυσκολεύεται να βγάλει ολόκληρη σεζόν απόλυτα υγιής. Ο δεύτερος έχει μέσα του πολύ μπάσκετ και αν βρει τον κατάλληλο ρόλο, μπορεί να εξελιχθεί σε δεινό σκόρερ, ωστόσο το πρώτο πέρασμά του από την ομάδα, έβγαλε στην επιφάνεια παιδικές μπασκετικές ασθένειες, όπως η έλλειψη θέσης και ομαδικότητας.

Παραδοσιακά, οι ομάδες του Πρίφτη είθισται να βγάζουν μεγάλη ενέργεια στην άμυνα και να έχουν την επιθετική λειτουργία στα μετόπισθεν, ως βασικό σημείο αναφοράς. Όσο πιο γρήγορα, ο 52χρονος Έλληνας τεχνικός, παρουσιάσει ένα σύνολο που θα πουλάει ακριβά το τομάρι του στο αμυντικό κομμάτι, τόσο πιο αποτελεσματικό θα είναι το transition του Παναθηναϊκού στο ομολογουμένως αρκετά βαρύ πρόγραμμα του 1ου γύρου στην Euroleague.

Προσωπικά, δεν τον φοβάμαι καθόλου γιατί είναι δουλευταράς, ξυπνάει και κοιμάται σπάζοντας το κεφάλι του για να πάρει τις καλύτερες δυνατές αποφάσεις και είναι πλέον «μπαρουτοκαπνισμένος» στη νοοτροπία των συλλόγων που «τρέφονται» με το αποτέλεσμα.

Η στήριξη που θα έχει από το managment, θα πρέπει να θεωρείται αδιαπραγμάτευτη. Αν αυτό περάσει και στο σφυγμό των οπαδών και αν το αποτέλεσμα στο πρώτο «αιώνιο» ντέρμπι δεν αποτελέσει κριτήριο για αποθέωση ή αντίστοιχα για αποδόμηση της προσπάθειας, τότε ο Παναθηναϊκός θα έχει βρει τον ιδανικό προπονητή για να επενδύσει σε φόντο πενταετίας.

Υγ.1: Το ότι οι Έλληνες καλύπτουν το 22,2% (4/18) των πάγκων της Euroleague δείχνει την δυναμική της προπονητικής «σχολής» του ελληνικού μπάσκετ.

Υγ.2: Για την ιστορία ακολουθούν οι Ισπανοί (Λάσο, Πασκουάλ και Ρενέσες) και οι Μαυροβούνιοι (Ράντονιτς, Ιβάνοβιτς και Μίτροβιτς), δύο είναι οι οι Ιταλοί (Μεσίνα και Τρινκιέρι) και από έναν εκπρόσωπο έχουν η η Σερβία (Κοκόσκοφ), η Κροατία (Περάσοβιτς), η Αυστρία (Σίλερ), η Γαλλία (Πάρκερ), η Τουρκία (Αταμάν) και η Λιθουανία (Γιασικεβίτσιους).