Ολυμπιακός: Τα συν και τα πλην από το πρώτο φιλικό επιπέδου Euroleague

• Φιλικό με άρωμα Euroleague
• Η «ακτινογραφία»

Δεν σας κρύβω ότι η πρώτη Κυριακή του Σεπτεμβρίου ήταν η πλέον μπασκετική μετά από αρκετούς μήνες. Το μενού περιελάμβανε μία βόλτα από το κλειστό της Κυψέλης, όπου διεξήχθη ένας από τους πιο συγκλονιστικούς τελικούς των τελευταίων ετών στο παιδικό πρωτάθλημα (γι' αυτό θα τα πούμε πιο αναλυτικά λίαν συντόμως) και ο οποίος άφησε πολλές υποσχέσεις για το μέλλον του ελληνικού μπάσκετ και φυσικά την επίσκεψη στο ΣΕΦ, όπου έγιναν δύο καταπληκτικά παιχνίδια, που αποζημίωσαν στο απόλυτο τους 2.000 θεατές που βρέθηκαν στις κερκίδες και “ζέσταναν” την ατμόσφαιρα.

Αναφέρομαι και στα δύο ματς που έγιναν στο Φάληρο γιατί και ο μικρός τελικός του διεθνούς τουρνουά που διοργάνωσε ο Ολυμπιακός σε συνεργασία με την bwin με φόντο την ενίσχυση νοσηλευτικών ιδρυμάτων εν μέσω πανδημίας, ήταν πραγματικά χάρμα ιδέσθαι. Το Λαύριο ήταν πολύ καλύτερο σε σχέση με το πρώτο μας που έχασε εύκολα από τους «ερυθρόλευκους» και έκανε την ανατροπή απέναντι στο Περιστέρι.

Ο Χρήστος Σερέλης θα βασιστεί και φέτος σε πολλά υποσχόμενα Αμερικανάκια που τρέχουν και σουτάρουν, αλλά το σημείο αναφοράς της ομάδας θα είναι και πάλι ο Τάϊσον Κάρτερ, που ακόμη είναι “σβηστός”. Σημαντικό ρόλο θα παίξει η απόκτηση “χημείας” σε ένα σύνολο με 9 καινούρια πρόσωπα αλλά και η διαχείριση των διπλών υποχρεώσεων για τουλάχιστον έξι εβδομάδες. Όσες είναι και οι εγγυημένες της συμμετοχής στους ομίλους του BCL.

Μία εξίσου αθλητική και γρήγορη ομάδα, έχει δημιουργήσει στα δυτικά προάστια και ο Σωτήρης Μανωλόπουλος, ο οποίος φέτος βρίσκεται από την αρχή της σεζόν στον πάγκο της ομάδας και έχει την ευκαιρία να βάλει το στίγμα του. Ο 51χρονος έμπειρος τεχνικός θα βασιστεί σε ξένους με γνώση της ελληνικής πραγματικότητας (Μίλερ, Χάγκινς, Μπράουν, Μορέιρα και Πέτεγουεϊ) και έμπειρους Έλληνες διεθνείς (Σαλούστρος, Χρυσικόπουλος και Κατσίβελης), ενώ το μεγάλο στοίχημα είναι ο νεοαποκτηθείς και πληθωρικός forward από την Γκραβελίν, Έρικ ΜακΓκρι, ο οποίος έχει πολλά προσόντα και μένει να φανεί κατά πόσο μπορεί να τα συνδυάσει και με το εγκεφαλικό μπάσκετ.

Φιλικό με άρωμα Euroleague

To «κυρίως πιάτο» της χθεσινής μπασκετικής πανδαισίας, όμως, περιελάμβανε ένα παιχνίδι υψηλού επιπέδου με υψηλό σκορ, δυνατές μονομαχίες και πολύ ανοιχτό γήπεδο, ανάμεσα σε δύο ομάδες που ρίχνονται στην μάχη της νέας σεζόν, με φιλοδοξίες όσον αφορά την συμμετοχή τους στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση της Ευρώπης.

Η κάτοχος του Eurocup και πρωτάρα στην Euroleague, ανήκει στον Ρώσο μεγιστάνα, Αλεξέι Φεντορίτσεφ, ο οποίος για αρχή έχει επενδύσει περίπου 10 εκατομμύρια Ευρώ στο εφετινό budget. Mε στόχο μία ανταγωνιστική πορεία και με κρυφό πόθο την διεκδίκηση της 8άδας.

Απέναντι σε έναν πολύ αθλητικό αντίπαλο, λοιπόν, που έπαιξε χωρίς τον βασικό του point-guard, διεθνή Γάλλο Λίο Βέστερμαν, ο Ολυμπιακός χρειάστηκε πολλές προσαρμογές για να επαναφέρει τον ρυθμό του παιχνιδιού στα μέτρα του. Μπορεί το εφετινό «ερυθρόλευκο» ρόστερ να έχει σαφώς περισσότερη αθλητικότητα, χωρίς τον “πασπαρτού” Παπανικολάου, όμως (κυρίως) στην άμυνα, ο 56χρονος τεχνικός των Πειραιωτών, αναγκάστηκε να χαμηλώσει σχετικά γρήγορα το αρχικό σχήμα (Ουόκαπ, ΜακΚίσικ, Βεζένκοβ, Ζαν-Σαρλ και Φαλ), περνώντας τον Μάρτιν στο “5” και τον Σλούκα στην θέση του ΜακΚίσικ, ο οποίος είχε ένα πολύ άσχημο διήμερο.

Με καλύτερη κυκλοφορία στην περιφέρεια, με έναν πολύ γρήγορο και κινητικό ψηλό που ακολουθεί τις διεισδύσεις των κοντών και “κόβει” αποτελεσματικά μέσα στην ρακέτα και με τον εντυπωσιακά βελτιωμένο Ζαν-Σαρλ, οι γηπεδούχοι μάζεψαν πολύ γρήγορα το 7-18 του 7ου λεπτού.

Βρήκαν τις προσαρμογές στην άμυνα, ισορρόπησαν τα ριμπάουντ και μείωσαν στις δεύτερες επιθέσεις των πολύ αθλητικών ψηλών του Μίτροβιτς, ενώ οι επιθετικές συνεργασίες της πεντάδας που μονοπώλησε την 2η περίοδο (Σλούκας, Ντόρσεϊ, Λαρεντζάκης, Βεζένκοβ και Ζαν-Σαρλ), ήταν κατά διαστήματα εξαιρετικές.

Τα 6 σερί λάθη της 1ης περιόδου και τα 7 στα πρώτα 11 λεπτά (11 στο ημίχρονο), προκάλεσαν έναν προβληματισμό, αλλά το θετικό για τον Ολυμπιακό, είναι ότι φέτος διαθέτει πολλές περιφερειακές λύσεις, οι οποίες του επιτρέπουν να αλλάζει τον ρυθμό και να διορθώνει τα κακώς κείμενα, χωρίς να δημιουργούνται αμυντικές ανισορροπίες.

Η «ακτινογραφία»

Ο Βεζένκοφ έχει ανεβάσει τόσο πολύ το επίπεδό του, που πλέον στα δικά μου μάτια, είναι παίκτης που θα διεκδικήσει είσοδο στις δύο καλύτερες πεντάδες της διοργάνωσης και το καλοκαίρι – υγιής να είναι – θα πάρει μεγάλο συμβόλαιο. Η άνεση με την οποία ανεβοκατεβαίνει από το “4” στο “3” αποτελεί μεγάλη πολυτέλεια για τον Μπαρτζώκα.

Ο Ντόρσεϊ δείχνει πολύ ορεξάτος, έχει μεγάλη αυτοπεποίθηση στο σουτ και δεν φοβάται να πάρει προσπάθειες. Με το Λαύριο τα έχασε με την Μονακό τα έβαλε. Η προσθήκη του αποτελεί μία ποιοτική λύση των 12-15 πόντων μέσο όρο με περιφερειακό σκοράρισμα κατά κύριο λόγο, που έλλειπε από την ομάδα.

Ο Σλούκας μοιάζει να μην κρατιέται για μία break-out season. Είναι προφανές ότι μοιάζει απελευθερωμένος από τον ερχομό του Ουόκαπ και είναι θέμα χρόνου να μπει σε ρυθμό που θα θυμίσει τον παίκτη που χρειάζεται η ομάδα του στον κατ' εξοχήν ηγετικό ρόλο.

Ο Ουόκαπ είναι πολύ ουσιαστικός και αυτό φαίνεται από το πόσο μετρημένη είναι η παρουσία του στην επίθεση, με δεδομένο ότι δίπλα του βρίσκονται παίκτες με μεγαλύτερη άνεση στο σκοράρισμα. Είναι λίρα εκατό στην οργάνωση και στην δημιουργία, ενώ το μεγάλο του μέγεθος δίνει πλεονέκτημα τόσο στην άμυνα, όσο και στην επίθεση.

Οι πιο ευχάριστες εκπλήξεις του διημέρου, όμως, ήταν ο Λαρεντζάκης και ο Ζαν-Σαρλ. Ο πρώτος δείχνει πραγματικά άλλος παίκτης σε σχέση με πέρυσι, πολλώ δε μάλλον με πρόπερσι. Η περυσινή σεζόν του δίπλα στον Σπανούλη και γενικότερα η πρώτη στο επίπεδο της Euroleague και ο πρωταγωνιστικός ρόλος που είχε το καλοκαίρι στην Εθνική ομάδα, είναι φανερό ότι τον έχουν αναζωογονήσει. Αυτό δεν σημαίνει όμως, ότι δεν έχει δουλέψει πολύ και αυτό βγαίνει πλέον στο γήπεδο. Και σε συνδυασμό με τον χαρακτήρα του (πιστεύει ότι δεν “βλέπει κανέναν” και έτσι πρέπει), έχει καταφέρει να κερδίσει με το σπαθί του σημαντική θέση στο rotation.

Όσον αφορά τον Γάλλο power-forward, νομίζω ότι ο ρόλος του ενδιάμεσου μεταξύ “4” και “5” του ταιριάζει περισσότερο. Είναι ένα αθλητικό παιδί που βγάζει πολλή ενέργεια στην άμυνα, από την οποία και αυξάνει την παραμονή του στο παρκέ, ενώ το κορμί του είναι ιδανικό για πολλά "ματσαρίσματα". Όσο θα παραμένει απoτελεσματικός στα μετόπισθεν, θα κερδίζει ολοένα και περισσότερους πόντους στην επίθεση, όπως φάνηκε στα δύο ματς του Σαββατοκύριακου.

Το χθεσινό παιχνίδι με τα πολύ γρήγορα και αθλητικά κορμιά ημίψηλων δεν ταίριαξε στον Φαλ και ίσως γι' αυτό να μην χρησιμοποιήθηκε πολύ. Κατώτερος των περιστάσεων ο ΜακΚίσικ, που λόγω της αναβάθμισης του “Λάρι” και της άφιξης του Ντόρσεϊ, ίσως να δυσκολεύεται να βρει τα πατήματά του.

Γενικά, ο Ολυμπιακός είχε περισσότερα καλά από κακά διαστήματα, έδειξε ότι διαθέτει μεγάλο βάθος (σκεφτείτε ότι έλλειπε ο Παπανικολάου με τον Πρίντεζη) και κλασσικά έδειξε να δυσκολεύεται να βρει τον ρυθμό του, απέναντι σε ομάδα που τρέχει, πηδάει και πάει πολύ στις επαφές. Δείχνει όμως, ότι έχει την ποσότητα και την ποιότητα των υλικών για να επαναφέρει την κατάσταση στα χέρια του και μοιάζει πολύ πιο πειστικός απ' ότι τα προηγούμενα χρόνια.

Κλείνοντας, η Μονακό την οποία θα αντιμετωπίσει ο Παναθηναϊκός στην πρεμιέρα της 31ης Σεπτεμβρίου στο Πριγκιπάτο, δεν θα είναι καθόλου αμελητέα ποσότητα στην εφετινή Euroleague. Εκ πρώτης όψεως, μου μοιάζει καλύτερη και πιο επικίνδυνη απ' όσο ήταν η Βιλερμπάν πριν από δύο χρόνια. Όταν έκανε κι εκείνη το ντεμπούτο της στα ευρωπαϊκά σαλόνια...