Δάσκαλε το ήπιες όλο το μπουκάλι κι έφυγες μάγκας

Αισθάνομαι κάπως άβολα. Τι να γράψω εγώ για τον Ντούντα όταν συνάδελφοι όπως ο Παντελής κι ο Βασίλης (κι άλλοι φυσικά) τον έχουν ζήσει μια ζωή. Εγώ μόλις δύο χρόνια συνεργάστηκα μαζί του, αλλά τι χρόνια ήταν αυτά.

Ο Ίβκοβιτς είχε ένα χαρακτηριστικό. Σε δοκίμαζε τον πρώτο καιρό της γνωριμίας μαζί του. Αν διαμόρφωνε καλή άποψη για σένα τότε θα σου έδινε την καρδιά του.

Αν πάλι δεν του έκανες τότε, δύσκολα θα άλλαζε άποψη.

Εγώ προσωπικά τον φοβόμουν. Το λέω και δεν ντρέπομαι. Νομίζω την πρώτη φορά που τον συνάντησα με διακατείχε το ίδιο συναίσθημα που είχε κι ο Κώστας Παπανικολάου στην πρώτη προπόνηση μαζί του.

Ήταν η αύρα του τέτοια που του έσφιξα το (τεράστιο σαν κουπί) χέρι και λες και με διαπέρασε ηλεκτρικό ρεύμα.

Νομίζω πως κατάφερα να μπω τελικά στην πρώτη κατηγορία, των ανθρώπων που είχε καλή άποψη.

Ακολούθησα την προετοιμασία εκείνο το καλοκαίρι. Δέκα μέρες στην Τουρκία ξεκινώντας από ένα ψαροχώρι την Μπαντίρμα (έδρα της Μπάνβιτ).

Φτάνω στο «Ελ. Βενιζέλος» και με πιάνει ο Μπαφές, «προσπάθησε εκτός γηπέδου να μην είσαι κοντά στην ομάδα. Ο κόουτς δε θέλει πολλά πολλά με τους παίκτες. Δε θέλει οι δημοσιογράφοι να μπλέκονται στα πόδια του. Στο γήπεδο κάνε όση δουλειά θες και μίλα όση ώρα θες μαζί τους».

Κατανοητό και σωστό φυσικά.

Το χωριό είχε ένα νορμάλ ξενοδοχείο. Έμενα μαζί με τον Νίκο και στο ίδιο ήταν ο Ολυμπιακός. Τρώγαμε πρωινό κι εξαφανιζόμασταν από το λόμπι μόνο και μόνο μη μας δει και θεωρήσει πως απασχολούσαμε τα παιδιά του (έτσι αποκαλούσε τους παίκτες του).

Πάντως ο κανονικός Ντούντα ήταν άλλος. Όταν μας γνώρισε, όταν κατάλαβε πως οι εφημερίδες μας τότε είχαν πληρώσει έναν σκασμό λεφτά κι εμείς δουλεύαμε όλη μέρα μεταμορφώθηκε στην κανονική του υπόσταση.

Κάθε μέρα μας ρωτούσε τι κάνουμε, αν χρειαζόμαστε κάτι, αν ταλαιπωρούμαστε με τις μετακινήσεις, αν τρώμε, αν πίνουμε, αν ξεκουραζόμαστε, για τις οικογένειές μας, για τις ζωές μας.

Κανονική πατρική φιγούρα.

Αν ο ρόλος του προπονητή είναι να φέρνει νίκες, να φέρνει τίτλους, να εξελίσσει παίκτες, να αναδεικνύει ταλέντα και να διαμορφώνει χαρακτήρες, τότε ο «σοφός» ήταν πλήρης. Τα έκανε όλα...

Κάθε μέρα μαζί του στην προπόνηση ήταν ένα μάθημα. Κάθε συζήτηση που έκανες μαζί του ήταν ένα μάθημα.

Ο Ντούντα περπατούσε κι έτρεμε η Γη. Ο θρύλος που τον ακολουθούσε είχε ανυπολόγιστο βάρος.

Ο Ίβκοβιτς για τον Ολυμπιακό ήταν μέντορας, ο άνθρωπος που ξόρκισε τους δαίμονες μίας ομάδας προσφέροντας χαρά σε εκατομμύρια ανθρώπους.

Δάσκαλε το ήπιες όλο το μπουκάλι κι έφυγες μάγκας.

ΥΓ: Αξίζει να βρείτε χρόνο να ακούσετε το Podgazzt με τον Χρήστο Μαρμαρινό, συνεργάτη του για δύο σεζόν. Ιστορίες από τα αποδυτήρια.