Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχε ένα ρομπότ σε ανθρώπινη υπόσταση

Σβήνω, γράφω. Σβήνω, γράφω. Σβήνω, γράφω.

«Μια φορά κι έναν καιρό (έτσι ξεκινούν τα παραμύθια) υπήρχε ένας παιδί που ονειρεύτηκε να παίξει μπάσκετ. Αυτό το παιδί μεγάλωσε με πολλές δυσκολίες, οι οποίες ωστόσο αντί να τον ρίξουν τις χρησιμοποίησε ως βενζίνη στον κινητήρα του.

Μεγαλωμένος με αξίες, ήξερε τι ήθελε, αλλά πολύ περισσότερο ήξερε πως θα το αποκτούσε.

Ο Βασίλης όπως ονομάζεται ο ήρωας του παραμυθιού μας ήταν σκληρός με τον εαυτό του. Με συντροφιά μία μπάλα και μία μπασκέτα στην αυλή ξεκίνησε την διαδρομή του.

Κάθε μέρα που περνούσε έκανε κι ένα βήμα μπροστά. Πρώτος στο χωριό, πρώτος στην πόλη, πρώτος σε άλλη πόλη, πρώτος σε ολάκερη την Ευρώπη...»

Κάπως έτσι θα ξεκινούσε...

Μερικές φορές δεν υπάρχουν λόγια ικανά να αντικατοπτρίσουν μία ιστορία, συναισθήματα, ένα απλό απόγευμα Δευτέρας. Αν και μεταξύ μας, δεν ήταν μία απλή Δευτέρα.

Ο Βασίλης Σπανούλης φρόντισε να στιγματίσει μία ακόμη ημερομηνία, την 27η Σεπτεμβρίου. Όχι με ένα buzzer beater, ούτε με μία ασίστ. Με λόγια βγαλμένα από την καρδιά του και όχι γραμμένα σε χαρτί.

Στην εκπομπή του Gazzetta που ακολούθησε ισχυρίστηκε πως έχει «σκοτώσει» ήδη τον παίκτη μέσα του, αλλά δεν τον πιστεύω. Όλο και κάποιο ανοικτό γήπεδο της γειτονιάς του θα επισκεφτεί. Το μπάσκετ είναι η ζωή του.

Θεωρώ πως το προπονητιλίκι θα ακολουθήσει. Μόνο ο ίδιος ξέρει το πότε, αλλά το έχει μέσα του. Είπαμε, η ζωή του είναι το μπάσκετ.

Ο Σπανούλης που είναι ο βασιλιάς της Ευρώπης, ο θρύλος των θρύλων και χθες είπε, «θα είμαι σπίτι μου και θα περιμένω. Αν βρεθεί κάποια ομάδα που πιστέψει πως μπορώ να τη βοηθήσω ως προπονητής, θα την ακούσω»

Πλάκα μας κάνεις ρε Μπίλι;

Πιστεύω θα γίνει καλός προπονητής, αλλά θα έχει ένα μειονέκτημα. Θα συγκρίνει τους παίκτες του με τον εαυτό του, θα αναρωτιέται «γιατί το κάνουν αυτό λάθος, αφού είναι εύκολο να το κάνουν σωστά».

Βασίλη μου δεν θα είναι εύκολο επειδή εσύ το έκανες να μοιάζει εύκολο.

Ακολουθεί προσωπική άποψη. Ο Σπανούλης είναι ο κορυφαίος αθλητής στην ιστορία του Ολυμπιακού. Όχι του μπάσκετ, του συλλόγου.

Στα δικά μου μάτια στέκεται δίπλα στον Σιδέρη, τον Δεληκάρη τον Τζόρτζεβιτς, τον Τζιοβάνι και τον Αναστόπουλο.

Έχετε κάθε δικαίωμα να διαφωνείτε, γούστα είναι αυτά.

Δεν μπορώ να χωνέψω πως δεν θα βλέπω τα γούρια του και θα γελάω. Δεν μπορώ να πιστέψω πως δεν θα τον ξαναδώ να σαγηνεύει την μπάλα με τα δάχτυλά του, να την στέλνει συστημένη στο αντίπαλο καλάθι ή στα χέρια συμπαίκτη του.

Θα μου λείψουν οι μεταμεσονύκτιες και για ώρες, αναλύσεις του για ένα χαμένο ματς και ο ξενέρωτος τρόπος με τον οποίο αντιμετώπιζε μία τεράστια νίκη, «δεν κάναμε τίποτα. Ήμασταν σοβαροί και συγκεντρωμένοι».

Ένα ρομπότ σε σώμα ανθρώπου. Ναι, αυτό ήταν. Μάλλον και αυτό.

Άνθρωπος προσιτός να σε ακούσει, να σε ρωτήσει για τα προβλήματα στη δουλειά σου. Και πριν μία ώρα μπορεί να είχε σμπαραλιάσει την αντίπαλη άμυνα.

Τι ώρα θα φάει, τι ώρα θα ξεκουραστεί, τι ώρα θα κάνει βάρη, προπόνηση. Άρρωστος με την προπόνηση. Τους κατάπινε ειδικά όσο το σώμα του άκουγε τις προσταγές του.

Από την άλλη ο κορυφαίος Ευρωπαίος μπασκετμπολίστας της περασμένης δεκαετίας ήταν πρόθυμος να μου κάνει ότι χατίρι ήθελα.

«Μπίλι, στείλε ένα βιντεάκι σε Ράφα και Δημητρούλα να χαρούν». Σε 5 λεπτά το είχα στο κινητό μου. Ούτε μα, ούτε μου.

Και πιστέψτε με δεν το έκανε μόνο σε μένα, όπως το ίδιο ακριβώς κάνει εδώ και χρόνια ο Πρίντεζης. Δείχνουν θεοί, αλλά είναι παιδιά. Απλοί άνθρωποι που ενδεχομένως να μην κατανοούν το μέγεθός τους.

Αισθάνομαι ευλογημένος που συνεργάστηκα μαζί του. Που έζησα την εποχή του από κοντά, δίπλα του. Παππούς δεν θα γίνω για να διηγούμαι ιστορίες στα εγγόνια μου μπροστά στο τζάκι, αλλά τα ανίψια μου θα τα πρήξω. Ήδη τα πρήζω...

Για τις νύχτες στην Πόλη, στο Λονδίνο, στη Σιένα, στη Βαρκελώνη, στην Αθήνα, στον Πειραιά. Για τον τρόπο που σκεφτόταν, για τις αντιδράσεις του για αυτόν τον εγωισμό που τον έκανε κορυφαίο των κορυφαίων.

Έφτασε η ώρα για τον επίλογο του παραμυθιού.

«... Ο Βασίλης από την Λάρισα κατέκτησε την Ευρώπη, έγινε θρύλος. Όπου πήγαινε τον αποθέωναν. Δημιούργησε μία υπέροχη οικογένεια και ένα απόγευμα Δευτέρας με αυτή στην αριστερή του πλευρά και την άλλη του οικογένεια τον Ολυμπιακό στην δεξιά του πλευρά αποχαιρέτησε το παιχνίδι.

Κι έζησε αυτός καλά κι εμείς... μπασκετικά χειρότερα».

ΥΓ: Αφιερωμένο Μπίλι...

«Πέρασε κι αυτή η μέρα, χάνεται στο δειλινό

και μαζί της παίρνει πέρα όσα δεν θα θυμηθώ.

Ο,τι έχω στην καρδιά μου είναι όλη μου η ζωή

είναι ο χρόνος που θυμάμαι αυτός που ζήσαμε μαζί.»

Σε ευχαριστώ για όσα μου έχεις χαρίσει, για τις μέρες που μου έδωσες να ζω

για όσα μαζί σου έχω ζήσει....»

Γ. Δημητριάδης

ΥΓ2: Συγχαρητήρια στους ανθρώπους του Ολυμπιακού που ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΚΟΜΗ φορά παρουσίασαν κάτι αντάξιο των περιστάσεων.