Ολυμπιακός: Όταν πανηγυρίζεις τις άμυνες περισσότερο από τα καλάθια

Ο Ολυμπιακός στην πρεμιέρα δεν είχε να αντιμετωπίσει μόνο την Μπασκόνια, είχε να αντιμετωπίσει το άγχος και το «πρέπει» της νίκης αφού αντιμετώπιζε μία ομάδα με τους ίδιους στόχους και με δύο απουσίες. Με απλά λόγια ο αντίπαλος δεν είχε τίποτα να χάσει.

Επίσης υπήρχε ένα μικρό άγχος στη διαχείριση του κόσμου στην εξέδρα. «Πόσοι θα έρθουν»; «Αν στραβώσει στην αρχή το ματς θα έχουμε μουρμούρα»; «Έχουμε ξεχάσει πως είναι να παίζουμε με τους οπαδούς μας» ήταν ορισμένα θέματα συζήτησης.

Ο Ολυμπιακός ήταν τόσο απολαυστικός, τόσο καθολικά ανώτερος στο παρκέ που οι αμφιβολίες κάμφθηκαν γρήγορα. Ο κόσμος μπήκε γρήγορα στο παιχνίδι, χάρηκε με αυτό που είδε κι έφυγε γεμάτος. Ακόμη και 50 άτομα να πείστηκαν πως «αξίζει να πάμε και στο επόμενο ματς γιατί έχουμε ομαδάρα» είναι κέρδος.

Δεν εξαντλήθηκαν οι 8000 επιτρεπόμενες θέσεις, αλλά νομίζω πως την άλλη Παρασκευή θα έχουμε το πρώτο sold out κόντρα στην Ρεάλ.

Τώρα να περάσουμε λίγο στα αμιγώς αγωνιστικά. Ο Ολυμπιακός ήταν πάρα πολύ καλός και η Μπασκόνια αρκετά κακή. Συνδυασμός απόδοσης έφερε την ευρεία αυτή νίκη. Η απουσία του Μπόλντγουιν κυρίως, την επηρέασε αρκετά και φυσικά οι Πειραιώτες την εκμεταλλεύτηκαν πιέζοντας μέχρι σκασμού τον μοναδικό αξιόλογο point guard που της είχε μείνει, τον Γκρέιντζερ.

Ας μπούμε σε ορισμένες λεπτομέρειες...

Τα λόγια έγιναν πράξη

Κάθε καλοκαίρι έχω κουραστεί να γράφω την προγραμματική επιθυμία των προπονητών περί αμυντικής προσήλωσης και πόσο μεγάλο βάρος «θα ρίχνουν» στην άμυνα και πως «τα πάντα θα ξεκινούν από την άμυνα για μας φέτος».

Στον Ολυμπιακό έως τώρα το έχουν κάνει πράξη πάντως και αυτό το βλέπουν άπαντες.

Θα σας γράψω κάποια πράγματα που παρατήρησα και τα οποία αφενός δείχνουν γιατί ήταν τόσο ποιοτική η αμυντική λειτουργία κόντρα στους Βάσκους και αφετέρου σε πόσο μεγάλο βαθμό έχουν κατανοήσει οι παίκτες τη σημασία της.

«Φτιάχτηκα» που έβλεπα τον Ουόκαπ, τον Λαρεντζάκη, τον Παπανικολάου να σπάνε δυναμικά όλα τα σκριν. Δεν είδα να γίνεται αλλαγή πριν καν τους ακουμπήσει ο σκρίνερ. Δεν είδα να «κλέβουν» περνώντας κάτω από το σκριν.

Βέβαια το under και το «σπάω από πάνω» το σκριν, είναι προϊόν τακτικής ελέω των χαρακτηριστικών του αντίπαλου γκαρντ. Και πάλι όμως πολλές φορές κατέφευγαν στην εύκολη λύση της... αλλαγής.

Αφήνω έξω από την εξίσωση τα «τεσσάρια» για τα οποία είναι λογικό. Φαλ και Μάρτιν πίεζαν ψηλά τον αντίπαλό τους σε μία προσπάθεια να του δυσκολέψουν την πάσα και να χαλάσουν τη ροή του συστήματος. Τον Πρίντεζη να μαρκάρει ψηλά το τρίποντο του αντιπάλου του. Με εξαίρεση το τρίποντο του Ένοχ στην αρχή, δεν θυμάμαι μία φορά να αισθάνθηκαν άνετα οι Βάσκοι ψηλοί.

Επίσης είδα τον Ουόκαπ και τον Λαρεντζάκη να μαρκάρουν στο low post και να μην τους κουνάει ο αντίπαλος. Πιο ψηλός τις περισσότερες φορές. Έβαζαν το σώμα τους μπροστά, χαμήλωναν το κέντρο βάρους τους και δεν έκαναν βήμα πίσω. Από εποχή Χάκετ είχα να δω τέτοια άμυνα περιφερειακού χαμηλά στο καλάθι.

Είχε και παγίδες το μενού. Στην παραμικρή δημιουργία mismatch με τον σέντερ της Μπασκόνια στο low post έφευγε «σφαίρα» παίκτης του Ολυμπιακού και έκανε double team. Με αυτόν τον τρόπο τον υποχρέωνε να μην κοιτάξει καν το καλάθι και να δει μόνο την πάσα.

Για να γίνει μία παγίδα αποδοτική χρειάζεται ένα βασικό στοιχείο. Ο παίκτης που θα την δώσει να πάει με επιθετικό τρόπο και χέρια υψωμένα ώστε να δημιουργήσει μία άβολη συνθήκη στον αντίπαλο που έχει την μπάλα και να τον υποχρεώσει να αποφασίσει βιαστικά.

Ακόμη είδα όλους τους παίκτες να προσπαθούν, ακόμη κι οι Ντόρσεϊ, Σλούκας που υπολείπονται θεωρητικά κάπως σε αυτόν τον τομέα. Σαν να παρασύρθηκαν από τους συμπαίκτες τους και έβαλαν μεγάλη προσπάθεια στις αμυντικές τους υποχρεώσεις. Βρίσκονταν μόνιμα μπροστά στον παίκτη τους.

Κανονική αιχμαλωσία και το κορυφαίο όλων... Οι παίκτες κι ο κόσμος πανηγύριζαν με μεγαλύτερη ένταση τις άμυνες που έβγαζαν παρά τα καλάθια που έβαζαν.

Η μπάλα περνούσε από όλους

Ο Ολυμπιακός νίκησε με 25 πόντους διαφορά έχοντας 29% στα τρίποντα. Κατάρριψη της όποιας μπασκετικής λογικής. Αυτό σημαίνει πως νίκησε από την άμυνα; Φυσικά.

Αυτό σημαίνει πως ήταν κακή η επιθετική λειτουργία; Σε καμία περίπτωση.

Στην παρούσα φάση αυτό που αναζητούν οι ομάδες είναι να βγαίνουν ελεύθερες επιλογές στο μπροστινό μέρος του παρκέ. Το αν μπει ή όχι το σουτ είναι και θέμα βραδιάς. Οι «ερυθρόλευκοι» στο μεγαλύτερο διάστημα της αναμέτρησης πρέπει να άφησαν ικανοποιημένο τον Μπαρτζώκα.

Αυτό το οποίο μου άρεσε ήταν το passing game. Η μπάλα μεταφερόταν με ταχύτητα και κυρίως, περνούσε από τα χέρια όλων. Ξέρετε αν δε συμβεί αυτό μπορεί να φέρει προβλήματα τα οποία λίγοι καταλαβαίνουν την ώρα του ματς.

Για παράδειγμα αν ένας παίκτης δεν ακουμπήσει την μπάλα σε τρεις συνεχόμενες επιθέσεις, αν δεν αισθανθεί μέρος του παιχνιδιού... την πρώτη φορά που θα ακουμπήσει την μπάλα θα ψάξει πρώτα το καλάθι, τις προϋποθέσεις να σκοράρει. Αυτό μπορεί να τον οδηγήσει σε μία κακή εγωιστική επιλογή.

Στο ματς με την Μπασκόνια η μπάλα περνούσε από τα χέρια όλων, είχαν την ευκαιρία να σκοράρουν ή να δημιουργήσουν με ασίστ και με πάσα πριν την ασίστ.

Επίσης στην επίθεση παρατήρησα πως το 75% σχεδόν των pick 'n' roll που πήραν τα γκαρντ προήλθαν μετά από κίνηση, από ροή.

Τι εννοώ... Είναι άλλο πράγμα να κάνεις 2-3 ντρίμπλες και να φωνάζεις τον ψηλό να ανέβει για σκριν και άλλο πράγμα να δημιουργείς τη συνθήκη μετά από μία ροή κίνησης. Με τον δεύτερο τρόπο και φυσικά πιο επιθυμητό, η άμυνα έχει μετακινηθεί και το σκριν «χτυπά» τον παίκτη ενώ δεν βρίσκεται σε σωστή ισορροπία. Βρήκε πολλές τέτοιες φάσεις ο Ολυμπιακός.

Κλείνοντας να αναφέρω πως η ομάδα αποκτά τη συνήθεια να πηγαίνει στο επιθετικό ριμπάουντ διεκδικώντας ανανέωση της επίθεσης. Αυτό ήταν κάτι που σε ορισμένα φιλικά προβλημάτιζε τους προπονητές και ήθελαν να το διορθώσουν.

Από δω και πέρα

Εχω αναφερθεί πολλές φορές στη σημασία της διαχείρισης των συναισθημάτων. Είτε αναφερόμαστε σε ενθουσιασμό μετά από νίκη είτε σε απογοήτευση μετά από ήττα.

Καλά για τους παίκτες δεν το συζητώ. Τα ματς είναι τόσα πολλά και συνεχόμενα που δεν προλαβαίνεις να σκεφτείς τι συνέβη στο τελευταίο παιχνίδι.

Ο οπαδός καλά κάνει και ενθουσιάζεται. Αυτό αναζητά. Από την άλλη όμως δεν χρειάζονται υπερβολές.

Ο Ολυμπιακός δεν έγινε ξαφνικά ομάδα Final 4, επειδή νίκησε με 25 πόντους την Μπασκόνια. Μόλις ξεκίνησε η σεζόν κι είναι νωρίς.

Θα έρθουν και κάτι συνεχόμενες κατραπακιές που θα πρέπει να τις διαχειριστεί και ο κόσμος εκτός από τα μέλη της ομάδας.

ΥΓ: Η μαγκιά του Λαρεντζάκη δεν είναι η εξέλιξή του, είναι πως χθες τελείωσε το ματς άποντος με 0/4 σουτ και ήταν από τους καλύτερους του Ολυμπιακού με σπουδαία άμυνα, με 3 κλεψίματα, με 3 ασίστ και με 4 ολόσωστα φάουλ χαμηλά.

ΥΓ 2: Παρατηρήστε τον Ουόκαπ στην άμυνα, πως... σπάει τα σκριν.

ΥΓ 3: Ο «Παπ» είχε ανάγκη ένα καλό ματς και φυσικά το κράτησε για τα επίσημα. Μην τον φοβάστε, όταν βρει ρυθμό αυτός θα ανέβει επίπεδο όλη η ομάδα.