Ολυμπιακός: For the Love of the Game (Για τη χαρά του παιχνιδιού)

• Η αμυντική τακτική που έκρινε το ματς
• Νίκησε με κακό τρίποντο
• Κακή επιλογή μπροστά, έδινε καλάθι πίσω
• Κάτι καλό γίνεται

Στο πρώτο συμβόλαιο του Μάικλ Τζόρνταν με τους Μπουλς υπήρχε ένας ασυνήθιστος όρος. Ο MJ23 είχε την δυνατότητα να παίξει μπάσκετ οποτεδήποτε, οπουδήποτε και με οποιονδήποτε επιθυμούσε. Ο περίφημος όρος «For the love of the Game».

Στο NBA απαγορευόταν παίκτης να πάει να παίξει σε ανοικτό ή το καλοκαίρι με φίλους του κλπ. Οι Μπουλς φυσικά δεν είχαν περιθώριο διαπραγμάτευσης με τον κορυφαίο παίκτη όλων των εποχών

Το μπάσκετ είναι ένα παιχνίδι, κάτι το οποίο ξεχνάμε αρκετές φορές. Και στον Ολυμπιακό το είχαν ξεχάσει. Λες κι είχαν ξεχάσει να πανηγυρίζουν τα καλάθια και τις άμυνες. Θαρρείς κι είχαν ξεχάσει να διασκεδάζουν μαζί με τους οπαδούς τους, να τους ξεσηκώνουν με ένα νεύμα κι ένα ουρλιαχτό.

Ο Ολυμπιακός νίκησε μία σπουδαία ομάδα, έβγαλε ενέργεια, πάθος, αλλά πάνω από όλα οι πρωταγωνιστές του διασκέδασαν κάθε δευτερόλεπτο που βρίσκονταν στο παρκέ.

Χαίρονταν με τη χαρά του συμπαίκτη τους, οι παίκτες στον πάγκο μοίραζαν high five μεταξύ τους και όλοι ήταν μέρος του παιχνιδιού.

Κι ο κόσμος ακολούθησε τον ρυθμό. Στα δύσκολα άλλαζαν ρόλο και ήταν αυτός που του έδινε τον ρυθμό.

Οι «ερυθρόλευκοι» έπαιξαν πολύ κοντά στο πλάνο που είχαν δουλέψει το προηγούμενο διάστημα. Δε νίκησαν τυχαία έναν τόσο πλήρη αντίπαλο. Έπαιξαν μπάσκετ, έκαναν σωστά πράγματα στο παρκέ χάρη στα οποία ήρθε η δεύτερη νίκη σε ισάριθμα παιχνίδια.

Η αμυντική τακτική που έκρινε το ματς

Πάμε όμως να δούμε όμως και πως νίκησε ο Ολυμπιακός την Ρεάλ...

Το πλάνο τακτικής ήταν ξεκάθαρο τις προηγούμενες μέρες στο ΣΕΦ, «για να έχουμε πιθανότητες χρειάζεται να παίξουμε καλή άμυνα και να κατεβάσουμε την παραγωγικότητα των αντιπάλων μας».

Τακτική δε σημαίνει φυσικά «μπείτε και παίξτε άμυνα». Ο Μπαρτζώκας με τους συνεργάτες του είχαν εστιάσει σε κάτι συγκεκριμένο κι αυτό ήταν να κρατήσουν τους αντίπαλους όσο πιο μακριά από το καλάθι τους γινόταν.

Τα γκαρντ της Ρεάλ όταν επιχειρούν διείσδυση είναι άκρως παραγωγικά είτε με τα floater είτε με την δημιουργία τους και τα τελειώματα των ψηλών. Αυτό δεν το ήθελαν και υπήρχαν δύο τρόποι να το αποτρέψουν και η αλήθεια είναι πως το κατάφεραν.

Ο πρώτος είναι ο κλασικός. Η πίεση στην μπάλα. Όταν βρίσκεσαι συνεχώς μπροστά στον παίκτη που κάνει ντρίμπλα, όταν του κλείνεις τους διαδρόμους πάσας και τον βγάζεις από την ζώνη άνεσής του, αυτομάτως έχεις κερδίσει την πρώτη μάχη με αυτόν και τον έχεις υποχρεώσει να πάει σε κάτι άλλο από αυτό που είχε κατά νου.

Ο δεύτερος είναι πιο σύνθετος κι έχει να κάνει κυρίως με τον Μουσταφά Φαλ. Πριν μπω σε λεπτομέρειες θα σας αναφέρω πως πρόκειται για έναν πολύ έξυπνο παίκτη. Μία φορά του λες κάτι και γίνεται κτήμα του.

Η flat άμυνα του Ολυμπιακού στο pick 'n' roll των Μαδριλένων χθες το βράδυ ήταν πιο έξω από ότι συνήθως. Ο Φαλ (κυρίως) είχε την εντολή να αμύνεται πιο ψηλά ώστε να μην επιτρέπει στον αντίπαλο να πλησιάσει το καλάθι. Αυτό είχε ένα μικρό ρίσκο διότι όσο πιο έξω αμύνεται ο ο Γάλλος τόσο πιο ευάλωτος γίνεται να τον «χτυπήσει» κάποιος στα πόδια, ωστόσο το έκανε τόσο καλά που δεν αντιμετώπισε ίχνος προβλήματος.

Ναι μεν περίμενε λοιπόν τον αντίπαλο, αλλά σχεδόν στο ύψος της βολής και όχι πιο μέσα όπως συνήθως.

Τελικά ο Ολυμπιακός «πληγώθηκε» μόνο από τα floater του Ουίλιαμς Γκος.

Νίκησε με κακό τρίποντο

Η Ρεάλ είναι ομαδάρα αναφορικά με το ρόστερ που διαθέτει και έχει μπόλικη αθλητικότητα. Εκτός αυτού διαθέτει και τόσα «νταμάρια» στη ρακέτα της. Για τον Ταβάρες δεν χρειάζονται πολλά λόγια. Πρόκειται για τον κορυφαίο σέντερ της διοργάνωσης και cheat στο παρκέ.

Πουαριέ, Γιαμπουσέλε τους βλέπεις και διστάζεις, κάνεις δεύτερες σκέψεις να πλησιάσεις στο καλάθι.

Ο Ολυμπιακός έπρεπε να σουτάρει καλά από τα 6.75 και δεν το έκανε. Για δεύτερη φορά νίκησε με 29% στο τρίποντο (και με την Μπασκόνια τόσο είχε). Η λογική λέει πως θα έπρεπε να έχει ένα ποσοστό γύρω στο 37% ώστε να ανοίξει τους χώρους, να μεγαλώσει το γήπεδο βγάζοντας τα «νταμάρια» πιο έξω.

Από την άλλη τι να πουν κι οι Μαδριλένοι με 12%.

Εδώ όμως να μου επιτρέψετε να επισημάνω μία διαφορά. Από τα 19 άστοχα των «ερυθρόλευκων» περίπου τα 11-12 ήταν spot σουτ με καλές προϋποθέσεις. Από τα 21 άστοχα της Ρεάλ τα 14-15 ήταν είτε pull up σουτ (μετά από ντρίμπλα δηλαδή) είτε υπό πίεση.

Συνεπώς οι Πειραιώτες ήταν άστοχοι κι οι Μαδριλένοι δεν βρήκαν τόσο κατάλληλες προϋποθέσεις.

Κακή επιλογή μπροστά, έδινε καλάθι πίσω

Προπονητής δεν είμαι, στο παρκέ γίνονται εκατοντάδες πράγματα και πιάνω ορισμένα μόνο. Αυτό το οποίο παρατήρησα ήταν το εξής: Κάθε φορά που ο Ολυμπιακός στην επίθεσή του έβγαινε από το πλάνο του και πραγματοποιούσε μία βιαστική προσπάθεια, δεχόταν καλάθι πίσω.

Αυτό συνέβη σίγουρα στις δύο βιαστικές προσπάθειες του Ζαν Σαρλ στο τέλος του ημιχρόνου, στο βιαστικό πρώτο σουτ κι ένα λάθος του Λαρεντζάκη κι ακολούθησε δίποντο και τρίποντο του Γιουλ στην πρώτη περίοδο.

Η Ρεάλ τιμωρούσε κάθε λάθος που έκαναν οι παίκτες του Μπαρτζώκα στην επίθεση. Όταν σταμάτησε αυτό να συμβαίνει, αυτομάτως αυξήθηκαν οι πιθανότητες να φύγουν πανηγυρίζοντας.

Κάτι καλό γίνεται

Δεν χωρά αμφιβολία πως η ομάδα βρίσκεται σε πολύ καλό δρόμο, κινείται προς τη σωστή κατεύθυνση και όσο υπάρχει υγεία είναι ικανή για πολλά πράγματα.

Επίσης όμως δεν χωρά αμφιβολία πως θα έρθουν και ήττες και «στραβές» τις οποίες θα πρέπει να διαχειριστούν.

Το σίγουρο είναι πως ο κόσμος του έχει ψηθεί πάρα πολύ. Το ΣΕΦ θυμίζει παλιές καλές εποχές, οι οπαδοί φεύγουν με ένα τεράστιο χαμόγελο στο πρόσωπό τους και αναρωτιούνται «πότε είναι το επόμενο εντός έδρας για να έρθουμε».

Ομάδα που βγάζει ενέργεια, πάθος, που έχει αγωνιστικό πλάνο και μπασκετική ταυτότητα. Ομάδα που πωρώνει τον κόσμο της.

ΥΓ: Ο Οκτώβριος είναι απίθανα δύσκολος. Αν δεν κάνω λάθος μέτρησα 11 αγώνες. Σε αρκετές περιπτώσεις θα παίξουν σε λιγότερο από 48 ώρες όπως συνέβη με την ΑΕΚ, αύριο με το Λαύριο και την άλλη Κυριακή (μετά από διαβολοβδομάδα μάλιστα) με τον Προμηθέα. Τρεις καλές ομάδες του ελληνικού πρωταθλήματος. Μετά πάνε Μόσχα και από εκεί προσγείωση στη Θεσσαλονίκη για να αντιμετωπίσουν τον Ηρακλή.

Μην το θεωρείται εύκολο. Δεν είναι.

ΥΓ 2: Χάρηκα που είδα τον Σπανούλη στα επίσημα. Με ξένισε που φορούσε πουκάμισο κι όχι την ερυθρόλευκη με το 7 στην πλάτη. Με «ξένισε» όχι για την απόφασή του να σταματήσει, αλλά λόγω συνήθειας.

Χειροκροτούσε σε κάθε φάση ενώ ο Λαρεντζάκης στο καλάθι μπροστά στον Ταβάρες, νομίζω κι ο Παπανικολάου εμπνεύστηκαν από την παρουσία του και του αφιέρωσαν κάποια καλάθια τους. Αυτό δεν αλλάζει ό,τι κι αν φοράει. Αποτελεί πηγή έμπνευσης.