Ο Ολυμπιακός άλλαξε τους λόγους της στεναχώριας

Το διακύβευμα του χθεσινού παιχνιδιού στην Βαρκελώνη έμοιαζε να είναι το τρόπαιο της Euroleague ή έστω μία θέση στον τελικό. Σε καμία περίπτωση πάντως Μπαρτσελόνα και Ολυμπιακός δεν φάνηκαν να παίζουν ένα απλό ματς regular season το οποίο θα τους διατηρούσε αήττητους στην κατάταξη.

Η ισπανική ομάδα κατ' εμέ διαθέτει το πληρέστερο ρόστερ της διοργάνωσης με παίκτες που συνδυάζουν όλα τα χαρακτηριστικά του σύγχρονου μπάσκετ όπως αθλητικότητα, μέγεθος, ικανότητες, ταλέντο, προσωπικότητα. Την περιμέναμε την Μπαρτσελόνα.

Τον Ολυμπιακό από την άλλη τον βλέπουμε, τον χαιρόμαστε, καταλαβαίνουμε πως έχει αλλάξει, αλλά και πάλι ο τρόπος που αγωνίστηκαν στο «Palau» αφήνει τεράστια δόση αισιοδοξίας. Η νίκη δεν ήρθε για τους λόγους που θα αναλύσουμε πιο κάτω, αλλά δεν γίνεται να μην βλέπει κανείς πως η ομάδα κινείται στη σωστή κατεύθυνση.

Κατά έναν τρόπο ο Ολυμπιακός άλλαξε τη στεναχώρια μας. Πέρυσι «έσκαγε» τους οπαδούς του γιατί έχανε εφτά σερί αγώνες από κατώτερους αντιπάλους και τώρα τους έφτασε στο σημείο να «σκάνε» για μία ήττα στον πόντο από την Μπαρτσελόνα. Κάτι δείχνει κι αυτό.

Για να μην παρεξηγηθώ, προφανώς και υπάρχουν δεκάδες πιο σοβαροί λόγοι στις ζωές μας για να στεναχωριόμαστε από μία ήττα σε έναν αγώνα μπάσκετ.

Άμυνα υψηλού επιπέδου

Οι δύο ομάδες δεν ήταν άστοχες. Όποιος ισχυρίζεται κάτι τέτοιο λαθεύει. Οι δύο ομάδες έπαιζαν τέτοια λυσσαλέα άμυνα που ο αντίπαλος ασφυκτιούσε.

Πίεση στα γκαρντ, γρήγορες βοήθειες, σωστά close out, μάχες στα ριμπάουντ και επαφές στα όρια του φάουλ.

Αμφότεροι οι αντίπαλοι υποχρέωναν τον παίκτη με την μπάλα να βρίσκεται στα 9 μέτρα, να μην απειλεί από τόσο μακριά και να ψάχνει απλά μία πάσα συνήθως παράλληλη με την baseline μήπως και κάποιος συμπαίκτης του κατάφερνε κάτι καλύτερο.

Η άμυνα παραήταν απλωμένη δυσκολεύοντας τη ζωή της επίθεσης. Αυτό ίσχυε και για τους δύο στο μεγαλύτερο διάστημα του παιχνιδιού.

Διαφορετική επίθεση στο τελευταίο 10λεπτο

Μία διαφορά την οποία παρατήρησα ήταν ο τρόπος λειτουργίας της επίθεσης των δύο ομάδων στο διάστημα 35' με 45'.

Πριν φτάσουμε εκεί δεν γίνεται να μην αναφέρω πως ο Γιώργος Μπαρτζώκας και οι συνεργάτες του (Παππάς, Τριαντάφυλλος, Μποζίκας, Καλαβρός καλό είναι να τους αναφέρουμε που και που) είχαν προετοιμάσει άριστα τους παίκτες τους. Η μπάλα έφευγε με ταχύτητα από τα χέρια του ενός για του άλλου, περνούσε και από τους πέντε παίκτες που βρίσκονταν στο παρκέ και οι περισσότερες επιλογές ήταν σωστές.

Στο τελευταίο δεκάλεπτο αυτό διαφοροποιήθηκε κάπως. Οι παίκτες του Ολυμπιακού πήγαν σε πιο προσωπικές φάσεις, σε πιο προσωπικά καλάθια με λιγότερες πάσες. Δεν το κατακρίνω για δύο λόγους. Πρώτον η κούραση από την πίεση της Μπαρτσελόνα και δεύτερον για να γυρίσει ένα ματς σε αυτό το γήπεδο και με αυτόν τον αντίπαλο χρειάζεται και προσωπική «τρέλα».

Την ίδια ώρα όμως οι Καταλανοί διάβαζαν σωστά όλα τα mismatch που δημιουργούνταν και σημάδευαν 9/10 φορές αυτό κοντά στο καλάθι κι όχι αυτό μακριά από το καλάθι.

Δηλαδή η μπάλα πήγαινε στο low post στον Μίροτιτς που είχε πιο κοντό αντίπαλο και όχι στον Χίγκινς στην περιφέρεια που είχε πιο αργό αντίπαλο (εκτός από την τελευταία τους κατοχή). Έφτανε στα χέρια του με συνεργασίες.

Δύο εύκολα καλάθια, δύο ριμπάουντ και δύο (μη) φάουλ

Σε ματς που κρίνεται στον πόντο και στην παράταση, δεν γίνεται να μην σταθείς σε ορισμένες λεπτομέρειες προς το τέλος του αγώνα.

Εστίασα σε ορισμένες και μάλιστα εις διπλούν όπως θα καταλάβετε.

Όταν το παιχνίδι είναι ντέρμπι, όταν πέφτουν κορμιά, όταν ματώνεις για να σκοράρεις, δεν γίνεται να δίνεις δύο ξεκούραστα καλάθια στον αντίπαλο. Η Μπαρτσελόνα σκόραρε το 59-61 και το 61-63 με lay up που κάνει στην προθέρμανση, καλάθια που προήλθαν από αμυντικό λάθος.

Πάμε και στα ριμπάουντ. Τον Παναθηναϊκό τον «πλήγωσαν» έξι στη σειρά κόντρα στην Μπασκόνια, τον Ολυμπιακό μόλις δύο. Το χαμένο επιθετικό του Μάρτιν και το χαμένο αμυντικό στα 7 δευτερόλεπτα.

Συνέχεια παίρνουν τα δύο μη φάουλ. Θα γυρίσω πιο πίσω τον χρόνο. Δεν γίνεται ο Ολυμπιακός να ολοκληρώνει την πρώτη και την τρίτη περίοδο με δύο ομαδικά φάουλ και να μην τα εξαντλεί. Στην πρώτη περίοδο δεν το πλήρωσε αν κι ο Γιοκουμπάιτις σούταρε ανενόχλητος. Στην τρίτη περίοδο το πλήρωσε με τον Λαπροβίτολα να ευστοχεί από τα 6.75 και να στέλνει την διαφορά στους 8 πόντους. Δεν γίνεται να μην κάνεις φάουλ και να αφήνεις τον άλλον να σουτάρει.

Πάμε και στα δύο φάουλ που έπαιξαν ρόλο. Το ένα ήταν η ακατανόητη ενέργεια του Μάρτιν που έδωσε δύο βολές στον Κούριτς χωρίς λόγο και το δεύτερο αυτό που έκρινε το αποτέλεσμα.

Θεωρώ πως δεν υπήρχε κανένα φάουλ στην διεκδίκηση του ριμπάουντ (σε αντίθεση με το 3ο του Βεζένκοβ στο οποίο ξεκάθαρα με το αριστερό χέρι έχει μελανιάσει την πλάτη του Μίροτιτς). Απλά ρητά και κατηγορηματικά.

Ο Γάλλος Ντιφάλα με τον Ισραηλινό τον Σέμες είναι από τους χειρότερους διαιτητές της διοργάνωσης και την συγκεκριμένη άποψη την έχω την τελευταία διετία που εμφανίστηκαν στην Euroleague.

ΥΓ: Στην παράταση πήρε προσπάθειες ο Σλούκας κι αστόχησε. Η δουλειά του είναι να παίρνει κρίσιμα σουτ και καλά έκανε. Μια χαρά επιλογή ήταν κι η τελευταία του προσπάθεια;. Δεν την έβαλε. Και τι έγινε; Το 65-65 που το έχει κάνει με τρομερή προσπάθεια το ξεχάσαμε. Αυτός είναι ο ρόλος του ηγέτη. Να παίρνει το τελευταίο σουτ. Άλλα θα τα βάζει κι άλλα όχι.

ΥΓ 2: Οι 12 πόντοι της Μπαρτσελόνα στην παράταση προήλθαν από 10/10 βολές κι ένα μόλις σουτ εντός πεδιάς.

ΥΓ 3: Αν ο φετινός Ολυμπιακός είναι φτιαγμένος για μεγάλα πράγματα δεν φάνηκε με την Μπαρτσελόνα. Για μένα θα φανεί αύριο με την Ζαλγκίρις. Η αντίδρασή του μετά από χαμένο ματς στον πόντο, μετά από κούραση, από ταξίδι, σε παιχνίδι που έχει το «πρέπει» και κόντρα σε έναν αντίπαλο που τα τελευταία χρόνια τον έχει ρημάξει.