Παναθηναϊκός: Με το «κάτι σαν μπάσκετ» θα μένει στο τέλος πάντα με την προσπάθεια...

Εξαιρώντας την αναμέτρηση στη Βιτόρια όπου -πραγματικά- ο Παναθηναϊκός προσπάθησε να είναι ανταγωνιστικός από το πρώτο λεπτό της αναμέτρησης, στα υπόλοιπα τρία ματς μακριά από το ΟΑΚΑ, είδαμε το έργο να επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά.

Δηλαδή μια ομάδα να «χωλαίνει» στην επίθεση και να «κυνηγάει» το σκορ από τα τέλη της πρώτης περιόδου. Όσο και αν προσπαθούσε να ανατρέψει την κατάσταση ήταν πολύ αργά. Το θέμα ωστόσο δεν είναι μια ομάδα να βρίσκεται πίσω στο σκορ. Αυτό συμβαίνει παντού και θα συμβαίνει πάντα. Το θέμα έχει να κάνει περισσότερο με την εικόνα που βγάζουν οι «πράσινοι» προς τα έξω και το μπάσκετ που προσπαθούν (;) να παίξουν στο μεγαλύτερο διάστημα των αγώνων.

Δέχομαι ότι ακόμα είναι νωρίς και ότι βρισκόμαστε σχεδόν στο ξεκίνημα της σεζόν. Δέχομαι ότι υπάρχουν πολλά νέα πρόσωπα στην ομάδα. Δέχομαι ότι αρκετοί από τους παίκτες δεν διαθέτουν εμπειρία στην EuroLeague. Όμως και πάλι. Η εικόνα που παρουσιάζει ο Παναθηναϊκός στο επιθετικό -κυρίως- κομμάτι είναι από μέτρια έως και κακή. Ας μην γυρίσω, όμως, στα ματς με Μονακό και Ρεάλ. Ας εστιάσω στα... φρέσκα κουλούρια του Τελ Αβίβ.

Η Μακάμπι έδωσε πολλές ευκαιρίες στον Παναθηναϊκό να μειώσει τη διαφορά στο πρώτο ημίχρονο ώστε να είναι από πολύ νωρίς ανταγωνιστικός και να μην χρειαστεί το ξέσπασμα στο τέλος, αλλά οι «πράσινοι» τις πέταγαν στον κάλαθο των αχρήστων. Κακές επιλογές στην επίθεση, βιαστικές αποφάσεις, «μηδέν» συγκέντρωση και καθόλου καθαρό μυαλό. Υπήρξαν στιγμές που έβλεπες το ματς και αναρωτιόσουν: «Μα καλά, μπάσκετ όπου καθένας κάνει ότι του... καπνίσει είναι αυτό ή κάτι άλλο;»

Για να λέμε τα σύκα-σύκα και τη σκάφη-σκάφη, δεν υπονοώ ότι δεν γίνεται δουλειά ή ότι δεν καταβάλλεται προσπάθεια ώστε να παρουσιαστεί η ομάδα καλύτερη. Ίσα-ίσα. Και δουλειά γίνεται και τα πάντα. Όμως από τη στιγμή που υπάρχει έλλειμμα ποιότητας, φρεσκάδας, αγωνιστικής «σκληράδας» και ομαδικού πνεύματος, αυτά θα βλέπουμε. Τον Πέρι να κάνει «μπούκες» με το κεφάλι κάτω ή να πασάρει τη μπάλα με τέτοιον τρόπο νομίζοντας ότι ο Παπαγιάννης είναι ο... τιραμόλα και τον Έβανς να αστοχεί σε φόλοου-καρφώματα και να μην μπορεί να σκοράρει ούτε κάτω από το καλάθι. Δεν θέλω να βάλω στον τοίχο τους δύο παίκτες, αλλά στο συγκεκριμένο ματς, δεν έκαναν τίποτα απολύτως.

Η ανησυχία έχει να κάνει περισσότερο με τον Κέντρικ Πέρι, ο οποίος σε πέντε ματς έχει 9/37 εντός παιδιάς (4/20 δίποντα, 5/17 τρίποντα). Και μιλάμε για έναν παίκτη, ο οποίος έχει τη μπάλα στα χέρια του, όπερ και σημαίνει και... πολλές ευθύνες. Ίσως να χρειάζεται περισσότερο χρόνο ώστε να «σκληραγωγηθεί» στην EuroLeague και να απαλλαγεί από το άγχος. Γιατί φαίνεται ότι «κουβαλάει» πάνω του ένα μεγάλο «πρέπει». Ότι «πρέπει» να παίζει καλά. Και το κυριότερο; Να μην αποδειχθεί παίκτης μόνο για τα εντός έδρας ματς. Ειδικά όταν μιλάμε για την κορυφαία ευρωπαϊκή διασυλλογική διοργάνωση.

Με τον Έβανς... κάπως έτσι θα κυλήσει η χρονιά. Θα κάνει 1-2 καλά ματς, θα... χάνεται για τα επόμενα 3-4. Όπως φάνηκε δεν μπορεί να ανταποκριθεί στη θέση «πέντε» και αυτό ήταν και το λάθος του Πρίφτη που του έδωσε αρκετό χρόνο συμμετοχής σε αυτή τη θέση. Είδαμε τι έγινε όταν αποχώρησε και επέστρεψε ο Παπαγιάννης. Όταν νιώσει ότι «πατάει» καλά ο διεθνής σέντερ και πάρει 2-3 καλές alley oop πάσες ώστε να αποκτήσει και ψυχολογία στο παιχνίδι, δεν... πρέπει να βγαίνει.

O Φέρελ χρειάζεται χρόνο και ρυθμό. Μπάσκετ ξέρει. Γήπεδο βλέπει. Σουτ έχει. Του λείπει χρόνος και προσαρμογή. Θα είναι καθοριστικός και θα φανεί στη συνέχεια. Δηλαδή δεν πιστεύω ότι θα έχει την τύχη του... Μακ για παράδειγμα. Επιπλέον ο Μέικον έχει αποδείξει και συνεχίζει να αποδεικνύει ότι δεν... καταλαβαίνει τίποτα. Δεν φοβάται, θέλει να παίρνει τη μπάλα όταν «καίει» και όπως βλέπουμε ανταποκρίνεται. Α! Και είναι παίκτης EuroLeague. Και ας παίζει για πρώτη φορά.

Προσέξτε τώρα τι έγινε στο ματς: Στα τρία πρώτα δεκάλεπτα ο Παναθηναϊκός είχε 40 πόντους με 8/25 δίποντα, 8/24 τρίποντα και 0/2 βολές. Αντίστοιχα στην τελευταία περίοδο μέτρησε 4/7 δίποντα, 6/8 τρίποντα και 7/8 βολές. Η μέρα με τη νύχτα! Πραγματικός Δόκτορ Τζέκιλ και Μίστερ Χάιντ. Και δεν είναι η πρώτη φορά. Και στη Μαδρίτη προσπάθησε να επιστρέψει και στη Βιτόρια επέστρεψε και με τη Φενέρ το ίδιο. Οπότε δεν είναι τυχαίο. Αυτό που πρέπει να κάνει ο Παναθηναϊκός είναι να διορθώσει και να αλλάξει άρδην τον τρόπο με τον οποίο ξεκινάει τα ματς. Γιατί αλλιώς θα έρθουν και άλλες τέτοιες νύχτες.

Άλλωστε ποια ομάδα έχει πολλές πιθανότητες νίκης όταν έχει σουτάρει ίδιο αριθμο σε δίποντα και τρίποντα και έχει ευστοχήσει περισσότερες φορές έξω από τα 6.75 μέτρα (14/32) απ' ότι μέσα από την περίμετρο (12/32); Γιατί να αποτελούσε εξαίρεση ο Παναθηναϊκός; Και αν πλήρωσε την κακή αμυντική αντίδραση στο πρώτο δεκάλεπτο με τα συνεχόμενα «ποσταρίσματα» του Νάναλι στον Νέντοβιτς (ο οποίος κακώς δεν του έκανε φάουλ για να σταματήσει τον κατήφορο) σίγουρα έδωσε τη... χαριστική βολή στον εαυτό του με τα άθλια ποσοστά στα δίποντα. Και ήταν ελάχιστες οι εξαιρέσεις που γύρισε σωστά η μπάλα. Και σε μια 1-2 από αυτές γύρισε πολύ καλά.

Τις περισσότερες το σκορ ερχόταν (ή δεν ερχόταν) από ατομικές ενέργειες και hero ball. Κάπως έτσι γύρισε το ματς. Με κάποιες καλές άμυνες και τα μεγάλα σουτ των Μέικον και Παπαπέτρου. Αυτό είναι κάτι το οποίο σίγουρα χρήζει δουλειάς και χρόνου. Υπάρχει ακόμα χρόνος. Αρκεί, τουλάχιστον, ο Παναθηναϊκός να εκμεταλλεύεται όσο περισσότερο μπορεί την έδρα του.

Αν κάνει το 2/2 στην επόμενη «διαβολοβδομάδα» απέναντι σε Εφές και Βιλερμπάν και καταφέρει να... γυρίσει το τσιπάκι της ψυχολογίας παίζοντας και πιο ελκυστικό μπάσκετ, τα πάντα είναι ανοικτά για να αλλάξει την εικόνα του.