Συγγνώμη που έχασε ο Ολυμπιακός στη Μόσχα με 6 πόντους, δεν θα επαναληφθεί

Ο Ολυμπιακός μεγαλώνει. Το καταλαβαίνεις από τις αντιδράσεις στις ήττες. Για την ακρίβεια στις ήττες εντός προγράμματος αν υπάρχουν τέτοιες εκτός αν θεωρεί κάποιος πως το «διπλό» στη Μόσχα ήταν κυκλωμένο.

«Αχρηστος ο Μπαρτζώκας», «δεν είναι ηγέτης ο Σλούκας», «να φύγει ο Μάρτιν», «θέλει δύο προσθήκες η ομάδα» και άλλα παρόμοια. Κι όλα αυτά επειδή ηττήθηκε από την ΤΣΣΚΑ με 88-82 ενώ το σκορ στο 33' ήταν 66-63.

Συγγνώμη παιδιά που ο Ολυμπιακός έχασε στη Μόσχα από την ΤΣΣΚΑ με 6 πόντους. Δεν θα επαναληφθεί.

Εγώ πάλι δεν ξέρω αν είναι εξαιτίας της αισιοδοξίας μου ή απλά θέλω να τα βλέπω έτσι, θα αναφέρω δύο ενθαρρυντικά στοιχεία. Πρώτον, ο Ολυμπιακός κέρδισε την ομάδα του Ιτούδη στην έδρα της στα τρία δεκάλεπτα (αυτό που έχασε ήταν καταστροφικό και θα αναφερθώ φυσικά παρακάτω). Δεύτερον, ο Ολυμπιακός διεκδίκησε τη νίκη με τους δυο κατ' ομολογία κορυφαίους του παίκτες εκτός ρυθμού παιχνιδιού αφού ούτε ο Σλούκας ούτε ο Βεζένκοβ πρόσφεραν έστω τα συνηθισμένα.

Οι βασικές αιτίες της ήττας

Μικρή η διαφορά της πρώτης περιόδου. Ο Ολυμπιακός ξεκίνησε εντυπωσιακά καλά παίζοντας ακριβώς όπως είχε σχεδιάσει ο προπονητής του. Λόγω της απουσίας των Μιλουτίνοφ και Σενγκέλια, ο Μπαρτζώκας ήθελε η μπάλα να ακουμπήσει στους ψηλούς του και έτσι έγινε με τα δύο πρώτα καλάθια.

Η άμυνα της ΤΣΣΚΑ αναγκάστηκε να κλείσει μέσα γρήγορα για να προστατέψει την ρακέτα της και ξεκίνησε η ραψωδία του Ντόρσεϊ. Κι όμως η κόρνα λήξης του δεκαλέπτου με βρήκε σκεπτικό. Δεν γίνεται να τελειώνει με 5/6 δίποντα και 5/6 τρίποντα και να προηγείσαι μόλις 5 πόντους. Επρεπε να βρίσκεται στο +10. Δεν συνέβη γιατί εκτός από μπάσκετ έπαιζαν και τα «μήλα» δίνοντας την μπάλα στα χέρια των αντιπάλων τους χωρίς μάλιστα ιδιαίτερη πίεση. Από ανεμελιά περισσότερο.

Ο Κλάιμπερν στο «4». Ο Ιτούδης πήρε νωρίς την απόφαση να πάει σε small ball τοποθετώντας τον Κλάιμπερν στη θέση «4» και παίζοντας με έναν μόνο σέντερ (Μπολομπόι). Ο Αμερικανός είναι παικταράς, έχει τεράστια προσωπικότητα και διαθέτει την ικανότητα να παίζει εξαιρετικά στο «ένας εναντίον ενός». Χωρίς σκριν, χωρίς τίποτα. Απλά χρησιμοποιούσε νωρίς ένα σκριν για να υποχρεώσει τον Ολυμπιακό σε αλλαγή και ακολουθούσε η απομόνωση (isolation).

Δεν θα ήταν υπερβολή να ανέφερα πως ο Κλάιμπερν ήταν τόσο ορεξάτος που επέλεγε σε ποιον θα σκοράρει. Σημάδευε τον Πρίντεζη, τον Μάρτιν, τον Σλούκα, τον Λαρεντζάκη και είτε σκόραρε είτε έδινε ασίστ.

Θα προσπαθήσω να βρω από τους 28 πόντους της δεύτερης περιόδου πόσοι ΔΕΝ δημιουργήθηκαν από τον Κλάιμπερν.

Χωρίς κίνηση, χωρίς πάσα, χωρίς σκορ. Στα πρώτα 4 λεπτά της δεύτερης περιόδου η επίθεση ήταν στατική, είδαμε ντρίμπλα αντί για πάσα και συνέπεια ήταν να μην σκοράρουν. Σε δύο κατοχές επέστρεψαν στο πλάνο ακουμπώντας την μπάλα κοντά στο καλάθι κι ο Πρίντεζης έκανε 2/2, κι ο Μάρτιν βρήκε 4 βολές.

Οι εμπνεύσεις του Μπαρτζώκα

Άκουσε πολλά ο coach για την επιλογή του να μην χρησιμοποιήσει τον «καυτό» Ντόρσεϊ στο δεύτερο δεκάλεπτο. Σίγουρα θα μπορούσε, ωστόσο θεωρώ πως υπήρχε λογική σε αυτή του την απόφαση και μπορώ να την τεκμηριώσω.

Αρχικά σε αυτό το επίπεδο και ειδικά απέναντι σε μία τόσο ποιοτική ομάδα είναι δύσκολο να παίζεις 12-13 λεπτά σερί και συνολικά φυσικά είναι αδύνατον να φτάσεις τα 34-35 λεπτά. Ο ομογενής γκαρντ έπαιξε συνολικά 30 λεπτά γιατί του έδωσε τις ανάσες στο δεύτερο δεκάλεπτο. Για να σας προλάβω... ναι θα μπορούσε να τον έχει βάλει ένα τρίλεπτο, αλλά...

Κι εδώ έρχονται οι ενστάσεις μου. Στα προηγούμενα 4 παιχνίδια αποθεώναμε το γεμάτο ρόστερ και το γεγονός πως οι παίκτες που έρχονταν από τον πάγκο έκαναν καλύτερη δουλειά από αυτούς που ξεκινούσαν. Αποθεώναμε τον Λαρεντζάκη που έμπαινε στη θέση του Ντόρσεϊ κι άλλαζε τον ρυθμό του αγώνα. Συνεπώς φαντάζομαι αυτή ήταν η λογική του coach κι επειδή σε ένα ματς από τα πέντε δεν λειτούργησε, δεν σημαίνει πως ήταν κακή. Μακάρι να είχε μία μαγική σφαίρα και να έβλεπε τον αντίκτυπο κάθε απόφασής του, αλλά δεν έχει.

Αντιθέτως για πρώτη φορά φέτος σε μεγάλο διάστημα εμπιστεύτηκε το σχήμα με τους τρεις ψηλούς. Βεζένκοβ στο «3», Ζαν Σαρλ στο «4» και Φαλ στο «5». Και του βγήκε χάρη κυρίως στην εκπληκτική απόδοση του Ζαν Σαρλ ο οποίος μέσα σε 15 λεπτά έκανε όσα έχει κάνει ο Μάρτιν σε 5 αγώνες και 3 φιλικά. Εντάξει για να είμαι ειλικρινής έβαλε και το χεράκι του κι ο Φαρίντ ο οποίος όσο αγωνίστηκε ήταν ο κορυφαίος του Ολυμπιακού.

Τώρα μπαίνει το «πρέπει»

Ο Ολυμπιακός έχει ρεκόρ 3-2 με τις ήττες σε Βαρκελώνη και Μόσχα να μην τον ενοχλούν. Το επόμενο δεκαήμερο όμως η κατάσταση αλλάζει και στην επόμενη τριάδα αγώνων μπαίνει το «πρέπει». Οι Πειραιώτες υποδέχονται Αλμπα, Φενέρμπαχτσε και Μονακό. Στο δικό μου μυαλό και με την εκπληκτική εικόνα που παρουσιάζει η ομάδα μέχρι τώρα στο παρκέ, θεωρώ πως το 3/3 είναι ο στόχος.

Οποιαδήποτε ήττα σε αυτές τις τρεις αναμετρήσεις θα τον πληγώσει. Δεν θα τον καταστρέψει, δεν θα τον αποκλείσει (όπως και 3/3 νίκες δεν θα τον προκρίνουν στα playoffs), απλά θα τον πληγώσει. Αν είναι από την Αλμπα θα είναι κάτι που λογικά δεν θα συμβεί στους διεκδικητές των ίδιων στόχων με του Ολυμπιακού. Αν είναι από τη Φενέρ θα έχει χάσει εντός από μία ομάδα με τον ίδιο στόχο κι αν είναι από τη Μονακό θα είναι κάτι ενδιάμεσο γιατί η αλήθεια είναι πως δεν έχω κατασταλάξει μέχρι που μπορούν να φτάσουν οι Γάλλοι. Αν φτάσει πάντως στο 6-2 θα βρίσκεται σε εξαιρετική θέση, θα έχει ψυχολογία και θα έχει ολοκληρώσει έναν Οκτώβρη με 11 επίσημα παιχνίδια. Ας μη βιαζόμαστε όμως.

ΥΓ: Έχω την εντύπωση πως ο Νοέμβριος θα είναι ο μήνας της κρίσης για τον Μάρτιν. Δεν θα φύγει από την ομάδα, αλλά αν μπει Δεκέμβριος και δεν έχει «στρίψει» μπορεί να καλυφθεί η θέση του 6ου ξένου και να το πάει πιο πίσω στο rotation.