Πιέρια Χένρι στο Gazzetta: «Ήμουν μία ώρα πριν τον θάνατο, μισή πριν χάσω το πόδι μου»

• «Κοιμόμασταν στο πάτωμα, περάσαμε δύσκολα, μοιραζόμασταν 5 κομμάτια κοτόπουλου»
• «Μία ώρα πριν πεθάνω, μισή ώρα πριν χάσω το πόδι μου»
• «Αγαπώ και σέβομαι τον κόουτς Μπλατ»

«Παραλίγο να χάσω τη ζωή μου όταν ήμουν 17 ετών. Μία ώρα πριν πεθάνω, μισή ώρα πριν χάσω το πόδι μου. Η ζωή είναι αληθινή».

Την ώρα που ο Πιέρια Χένρι αρχίζει να μιλάει, στο πρόσωπό του σχηματίζεται ένα αμήχανο χαμόγελο. Σχεδόν μισό. Θυμάται το παρελθόν του. Και ζει το παρόν.

Μία τεράστια ουλή στο αριστερό πόδι του, από πάνω μέχρι κάτω στο πλαϊνό μέρος του μπουτιού του, θα του θυμίζει για πάντα πως θα μπορούσε να εξελιχθεί η ζωή του. Και θα εκτιμάει τι έχει πετύχει. Θέλησε μόνο να μοιραστεί το... χαραγμένο πόδι του. Όχι την προέλευσή του τραύματος. Όχι ακόμα, τουλάχιστον.

Ο γκαρντ της Φενέρμπαχτσε, λίγες ώρες πριν το τζάμπολ του αγώνα με τον Ολυμπιακό για την 7η αγωνιστική της EuroLeague (21:00) μίλησε στο Gazzetta. Όχι για την πρόθεση νίκης της τουρκικής ομάδας. Αυτή μοιάζει δεδομένη για κάθε μπασκετμπολίστα που σέβεται τον εαυτό του.

Η κουβέντα πήγε στη ζωή του. Στην άγνωστη ζωή. Πριν από κάθε συνέντευξη, η προετοιμασία επιβάλλει την αναζήτηση στοιχείων, παλιότερων δηλώσεων. Για τον Πιέρια Χένρι ο κόσμος του διαδικτύου είχε να δώσε ελάχιστα!

«Προτιμώ να μην αναφέρω πολλά για τη ζωή μου», εξήγησε ο 28χρονος γκαρντ. Προτού αποφασίσει να ξετυλίξει ένα απίστευτο «κουβάρι» ζωής.

Για τη μονογονεϊκή οικογένειά του, για τη φτώχεια, τον ύπνο στα πατώματα και το ελάχιστο φαγητό που έμαθε να δίνει απλόχερα στα αδέρφια του. Όπως κάνει τώρα. Μοιράζει πάσες στους συμπαίκτες, «κλέβει» απ' τους αντιπάλους του (2ος πέρσι με 1.7 ανά αγώνα, 1ος πρόπερσι με 1.6), διοικεί μία ολόκληρη ομάδα στο παρκέ.

Ο Χένρι μίλησε για τον Βασίλη Σπανούλη, τον παίκτη που ήθελε να ξεπεράσει και μιμούνταν στο παρκέ, τον καλό του φίλο Χασάν Μάρτιν, τον κόουτς Γιώργο Μπαρτζώκα, αλλά και τρεις ΝΒΑer, τον Κλιντ Καπέλα (Ατλάντα Χοκς), τον Μοντρέζλ Χάρελ (Ουάσινγκτον Ουίζαρντς) και τον Κρίστιαν Γουντ (Χιούστον Ρόκετς), συμπαίκτες του σε μία αξέχαστη εμπειρία στο Summer League του 2015.

Η ζωή πριν το μπάσκετμπολ τον διαμόρφωσε. Ήταν το καλούπι του. Τον έκανε αυτό που είναι σήμερα. Ένας hustler, ο παίκτης που θα κάνει τη... βρώμικη δουλειά που όλοι επαινούν, αλλά ελάχιστοι θέλουν να κάνουν.

Κυρίες και κύριοι, η ζωή του άγνωστου Πιέρια Χένρι.

Ψάχνοντας στο διαδίκτυο βρήκα ελάχιστα πράγματα για εσένα. Πώς ήταν η παιδική σου ηλικία, πού μεγάλωσες;

«Γεννήθηκα στο Τσάρλεστον, στη Δυτική Βιρτζίνια, ήμουν ένα παιδί της πόλης. Είμαι απ' την καρδιά της. Η παιδική μου ηλικία είναι όπως κάθε άλλου παιδιού που έχει μεγαλώσει σε μία μεγάλη πόλη, μέσα σε ένα φτωχό περιβάλλον. Δεν υπάρχουν πολλά, η ζωή μου δεν είναι στο διαδίκτυο, επειδή το έχω επιλέξει.

Αλλά θέλω να ακουστεί η ιστορία μου. Για τόσο καιρό δεν το είχα κάνει. Δεν είχα το κουράγιο να το κάνω, να ζήσω ξανά το παρελθόν, γι' αυτό και δεν υπάρχουν στοιχεία στο διαδίκτυο. Δεν ήθελα να θυμηθώ μία λυπηρή ιστορία, δεν θέλω να με λυπηθεί ο κόσμος, αλλά στο τέλος της ημέρας οι δυσκολίες που αντιμετώπισα με έκαναν αυτό που είμαι τώρα. Η πόλη με έπλασε στον άνδρα που είμαι σήμερα και το εκτιμώ. Όπως εκτιμώ τις θυσίες που έκανε η μητέρα μου. Μεγάλωσα σε μία μονογονεϊκή οικογένεια, δεν γνώρισα τον πατέρα μου, ξέρω ελάχιστα γι' αυτόν τον άνθρωπο, η μαμά μου ήταν ο... μπαμπάς μου.

Δεν μπορούσε να μου δείξει όσα θα έδειχνε ένας πατέρας, αλλά το έκανε. Κάποια στιγμή “ένιψε τα χέρια της" και με άφησε να φύγω και εγώ έπρεπε να ανακαλύψω τη ζωή και τι θα κάνω».

Χαρακτηρίζεσαι ως hustler, ο παίκτης που θα κάνει τη «βρώμικη δουλειά» στο παρκέ. Είναι κάτι που προέρχεται από το παρελθόν σου;

«Εννοείται. Γεννημένος και μεγαλωμένος hustler...».

«Κοιμόμασταν στο πάτωμα, περάσαμε δύσκολα, μοιραζόμασταν 5 κομμάτια κοτόπουλου»

Ξέρεις να πασάρεις, να κλέβεις την μπάλα. Πώς έχουν μπει αυτά τα στοιχεία στο παιχνίδι σου;

«Μπορεί να ακούγεται κοινότυπο, αλλά θα το θέσω ως εξής: Κάποια κομμάτια του παιχνιδιού μου, αντικατοπτρίζει από το παρελθόν μου. Μεγάλωσα και είχα μάθει να δίνω. Ποτέ δεν ήμουν εγωιστής, αλλά μεγάλωσα με πέντε αδερφές και έναν αδερφό. Οι τρεις μας σε ένα δωμάτιο. Κοιμόμασταν στο πάτωμα, περάσαμε δύσκολα, μοιραζόμασταν πέντε κομμάτια κοτόπουλου, οπότε έμαθα να δίνω το τελευταίο κομμάτι μου.

Αυτό κάνω και στο παρκέ, προσπαθώ να ικανοποιήσω τους άλλους, θέλω να πετύχουν και να είναι χαρούμενοι. Αυτό είναι το ένστικτο του παρελθόντος μου, έτσι με μεγάλωσε η μητέρα, να είμαι αυτός που δίνει, που βοηθάει. Πάντα υπάρχει κάποιος που περνάει χειρότερα από εσένα, οπότε αν έχει ανάγκη ένα ρούχο απ' την τσάντα μου, θα του το δώσω. Όπως με ευλόγησε ο Θεός, έτσι προσπαθώ να “ευλογήσω” και τους άλλους. Για τα κλεψίματα και το ένστικτο γι' αυτά, μπορεί να μπω σε μπελάδες που θα το πω, αλλά... Ήμουν ένα υπέροχο και άγριο παιδί, το περιβάλλον μου, μου δίδαξε πως να... κλέβω απ' τους ανθρώπους».

«Μία ώρα πριν πεθάνω, μισή ώρα πριν χάσω το πόδι μου»

Ήθελες να αγωνιστείς στο ΝΒΑ. Το ταξίδι, ωστόσο, σε έβγαλε σε πολλούς ευρωπαϊκές πόλεις. Πώς είναι για έναν Αμερικάνο να ζει την ευρωπαϊκή κουλτούρα;

«Ναι, ήθελα να παίξω στο ΝΒΑ. Αλλά δεν πίστευα ότι θα ζήσω τόσο πολύ για να δω το ΝΒΑ. Δεν ήξερα αν θα μπορέσω να πάω στο κολέγιο. Παραλίγο να χάσω τη ζωή μου όταν ήμουν 17 ετών. Μία ώρα πριν πεθάνω, μισή ώρα πριν χάσω το πόδι μου. Η ζωή είναι αληθινή. Κάθε λεπτό, κάθε δευτερόλεπτο το απολαμβάνω, μετά από λίγο δεν κοιτούσα τόσο μπροστά στο μέλλον. Ήμουν ένα παιδί που έβλεπα το μπάσκετ ως κάτι που μου αρέσει, που μπορώ να κάνω στον ελεύθερο χρόνο μου, χωρίς βοήθεια. Με βοήθησε να βγάζω ενέργεια, να παίζω με δύναμη και να μην έχω μπελάδες. Αν το ΝΒΑ έρθει, έχει καλώς, θα δεχτώ όσα σχέδια έχει ο Θεός.

Η ζωή συνεχίζεται. Όταν τελείωσα το κολέγιο, δεν είχα ιδέα τι είναι το να παίζεις μπάσκετ στο εξωτερικό. Δεν γνώριζα την ευρωπαϊκή ιστορία, ήμουν αγεωγράφητος. Πίστευα ότι η Ευρώπη είναι μία χώρα. Διάβασα, μορφώθηκα γι' αυτό, να αφήσω πίσω μου τα βουνά της Δυτικής Βιρτζίνια. Είμαι πραγματικά ευγνώμων που είδα τη μεγαλύτερη εικόνα, που κατάφερα να πάω στο κολέγιο. Όλα όσα έχω κάνει μέχρι τώρα είναι σαν ένα μπόνους. Δεν είχα ονειρευτεί ότι μπορούσα να κάνω κάτι τέτοιο. Ο Θεός είναι καλός, σοβαρά...».

Έχετε το ματς με τον Ολυμπιακό, μετά από δύο σερί ήττες στη EuroLeague. Μετά από όλα αυτά τα χρόνια, ο Ολυμπιακός δεν θα έχει τον Βασίλη Σπανούλη. Πώς βλέπεις αυτό το ματς;

«Θα είναι διαφορετικό. Όταν άρχισα να βλέπω παλιά βίντεο της EuroLeague ο Σπανούλης ήταν ένας άνθρωπος που ήθελα να σπάσω μερικά απ' τα ρεκόρ του, να αντιγράψω κάποια απ' τα πράγματα που έκανε στο γήπεδο. Να είμαι και εγώ επιτυχημένος και νικητής. Είναι εντελώς διαφορετικό να μην τον αντιμετωπίζω, μου αλλάζει τον τρόπο που βλέπω τον αντίπαλο μου και για τον Ολυμπιακό και τον τρόπο που παίζουν. Σέβομαι τον προπονητή τους, τον κόουτς Μπαρτζώκα, τον έχω δει να δημιουργεί ομάδες που δεν είχαν τρομερό υλικό, αλλά βρήκε τον τρόπο να τους κάνει να ακολουθήσουν το σύστημά του, να τους κάνει να είναι ανταγωνιστικοί, ανεξάρτητα απ' τη νίκη ή την ήττα. Θα είναι ένα ζόρικο ματς, έπαιξα με τον φίλο μου τον Χασάν Μάρτιν στο Summer League, είναι πάντα χαρά και τιμή να τον βλέπω να αγωνίζεται σε αυτό το επίπεδο. Στο ματς θέλω να τον κερδίσω, δεν είναι προσωπικό, μόνο δουλειά. Το ίδιο θα κάνει και αυτός».

«Αγαπώ και σέβομαι τον κόουτς Μπλατ»

Κάποτε ο Ντέιβιντ Μπλατ σε ήθελε στον Ολυμπιακό. Τι έχεις να πεις γι' αυτό;

«Είναι αλήθεια. Αγαπώ και σέβομαι τον κόουτς Μπλατ. Και μόνο που είχε αναφέρει το όνομά μου ένας προπονητής αυτής της εμβέλειας. Ήξερε ποιος είμαι, μιλούσα στον αδερφό μου συνέχεια γι' αυτό.

Μου μοιάζει σαν ψέμα, επειδή είναι ένας προπονητής που έχει καταφέρει τόσα πολλά και όσους έχει προπονήσει, το να θέλει εμένα να μάθω απ' αυτόν, μακάρι να είχε γίνει. Για κάποιο λόγο δεν συνέβη. Θα λάτρευα να περνούσα χρόνο μαζί του και να μπορούσα να μάθω πως σκέφτεται κα να με βοηθήσει να βελτιώσω το παιχνίδι μου, να γίνω καλύτερος άνθρωπος».

Το 2015 στο Summer League ήσουν στην ίδια ομάδα με τον Κλιντ Καπέλα, τον Μοντρελζ Χάρελ και τον Κρίστιαν Γουντ, όλοι τους παίκτες στο ΝΒΑ, πια. Πώς θυμάσαι εκείνες τις ημέρες;

«Ο Καπέλα δεν είχε αγωνιστεί, είχε έρθει για τις προπονήσεις. Δεν ήρθε στο Βέγκας. Αλλά το να παίζω με τον Χάρελ ήταν... Έχει αυτή την σπίθα, την διάθεση να παλέψει για κάθε μπάλα, όπως και εγώ. Είμαι μεγάλος θαυμαστής του, τον σέβομαι απεριόριστα. Ήταν απίθανο να βλέπω έναν άνθρωπο που δεν είχε τίποτα να παίζει με απίστευτο πάθος, ενέργεια και αγάπη. Μπορείς μόνο να το αγαπήσεις. Τον παρακολουθούσα όταν ακόμα παίζαμε μπάσκετ στο κολέγιο και είχα το όνειρο να τον αντιμετωπίσω στην March Madness, αλλά το δικό μου πανεπιστήμιο δεν κατάφερε να φτάσει μέχρι εκεί. Πάντα ήθελα να τον αντιμετωπίσω, επειδή ήξερα ότι σε κάθε ματς θα παίξει όσο πιο δυνατά μπορεί. Όσο για τον Κρίστιαν Γουντ; Ήταν ένα χαλαρός τύπος, δεν κατάφερα να τον μάθω. Αλλά έβλεπα τη δουλειά που έκανε, καταλάβαινα ότι μπορούσε να πετύχει, ήταν μόνο θέμα χρόνου να πάρει την ευκαιρία για να αποδείξει τι μπορεί να κάνει».

Tο καλοκαίρι ήσουν ελεύθερος. Παραλίγο να συμφωνήσεις με τη Ρεάλ, τελικά κατέληξες στη Φενέρ. Τι συνέβη;

«Δεν ξέρω τι συνέβη με τη Ρεάλ. Ξέρω ότι η Μπασκόνια είχε τα δικαιώματά μου στην Ισπανία, οπότε η Ρεάλ θα έπρεπε να συμφωνήσει μαζί της. Δεν μπόρεσα να καταλάβω αν με ήθελαν πραγματικά.

Αλλά ήρθε η Φενέρμπαχτσε. Μιλούσα με τον Ιγκόρ Κοκόσκοφ, τον προηγούμενο προπονητή. Μετά ο Ακίλε Πολονάρα, που ήμασταν μαζί στην Μπασκόνια, έμαθα ότι μιλάει με τη Φενέρ, ήθελα να δω τι θα έκανε. Ήθελα να τον ακολουθήσω, να συνεχίσουμε να κερδίσουμε μαζί.

Παλιότερα, είχα παίξει απέναντι στη Φενέρ, όταν ήμουν στην Τόφας και θυμάμαι τις μονομαχίες μας. Το πάθος που είχε αυτή η ομάδα. Τότε σκεφτόμουν πως θα μπορούσα να... πάρω τη δουλειά από κάποιον που ήταν σε εκείνο το ρόστερ. Έβλεπα τους φιλάθλους τους, έκαναν φασαρία, έδιναν ενέργεια και ήθελα να αποτελέσω μέλος της ομάδας. Ήταν κάτι που ήθελα, είναι top class να φοράω τη φανέλα της Φενέρ. Δεν θα το θεωρήσω ποτέ ως δεδομένο».