Παναθηναϊκός: Η μπάλα ΤΩΡΑ στα χέρια των Αλβέρτη-Διαμαντίδη

• Μικροί Vs Μεγάλων και νέα... «Hala Pionir» πιο δίπλα
• Χάνονται οι ρόλοι
• Η μπάλα στα χέρια των Αλβέρτη και Διαμαντίδη

Εντάξει. Εκεί που λες ότι τα έχει δει όλα, πάντα θα υπάρχει και κάτι ακόμα. Άλλωστε δεν λένε ότι εχθρός του κακού είναι το χειρότερο; Ε, μετά τον εντός έδρας διασυρμό από την ΤΣΣΚΑ Μόσχας λίγο πριν μπει «λουκέτο» λόγω της πανδημίας, την βαριά ήττα που ακολούθησε πέρυσι στην Αγία Πετρούπολη με κάτω τα χέρια και φέτος την ανατροπή του Άρη από το +19 του Παναθηναϊκού, θεωρούσα ότι οι «πράσινοι» είχαν φτάσει στο πάτο του βαρελιού. Αμ, δε!

Τελικά η έκφραση ότι «το βαρέλι δεν έχει πάτο» είναι σοφή! Ο Παναθηναϊκός κατάφερε, γιατί περί κατορθώματος πρόκειται, να γνωρίσει την πιο βαριά ήττα της ιστορίας του στην EuroLeague με την δεύτερη χειρότερη επιθετική παραγωγή και μάλιστα απέναντι σε μια ομάδα και σε μια έδρα όπου (υποτίθεται) μπορούσε να ανοίξει λογαριασμό στα εκτός έδρας ματς της διοργάνωσης. Ναι, καλά. Ας αλλάξουμε πλευρό καλύτερα. Ίσως κάποια άλλη φορά.

Μικροί Vs Μεγάλων και νέα... «Hala Pionir» πιο δίπλα

Οι «πράσινοι» όχι μόνο παρουσιάστηκαν κατώτεροι των προσδοκιών, όχι μόνο δεν μπόρεσαν να αντεπεξέλθουν στο ματς και να γίνουν... στοιχειωδώς ανταγωνιστικοί, αλλά έφτασαν στο σημείο να γίνουν έρμαιο στις ορέξεις των Σέρβων. Σαν να έβλεπες σχολικό ματς δημοτικού μπάσκετ και να έπαιζε η Α' Δημοτικού με την ΣΤ' Δημοτικού. Για τέτοια διαφορά. Οι μεν έκαναν ΜΟΝΟ τα βασικά και όχι κάτι το ιδιαίτερο (μιλάμε για μετριότατη ομάδα ο Ερυθρός Αστέρας) και οι δε... δεν έκαναν απολύτως τίποτα. Όχι, ψέματα. Έκαναν. Έδιναν την μπάλα στα χέρια των αντιπάλων τους λες και κερνούσαν γλυκάκι, πρόσφεραν απλόχερα εύκολα καλάθια, ενώ στην επίθεση «έχτιζαν» την... νέα «Hala Pionir» λίγο πιο δίπλα.

Δεν ξέρω τι έπαιζε ο Παναθηναϊκός στο Βελιγράδι. Μπάσκετ, πάντως, δεν ήταν. Και φυσικά ευθύνες έχουν όλοι. Από τον πρώτο έως και τον τελευταίο. Τόσο ο προπονητής (γιατί μιλάμε για ήττα με 33 πόντους διαφορά, οπότε το πρόβλημα εκτός από αγωνιστικό είναι και πνευματικό, προετοιμασίας και ετοιμότητας) όσο (και περισσότερο στην προκειμένη περίπτωση) οι παίκτες.

Δεν γίνεται να βρίσκεται ο Πέρι κατά μέσο όρο 20 λεπτά στο παρκέ και να έχει σε οκτώ ματς 13/50 σουτ και 11 λάθη στο σύνολο. Και με άθλιες αποφάσεις. Τόσο στα σουτ, όσο και στην δημιουργία (την... ποια;) Μια από τα ίδια και στο Βελιγράδι. Είτε βρίσκονταν στο παρκέ, είτε ήταν στην Αθήνα για καφέ, ένα και το αυτό. Όχι τίποτε άλλο, αλλά (μου) έδινε την εντύπωση ότι μπορούσε να αποτελέσει σημαντικό κομμάτι του φετινού Παναθηναϊκού. Πάντως το δείγμα των οκτώ αγωνιστικών, μόνο... αισιόδοξο δεν είναι.

Δεν γίνεται ο Φέρελ των 600.000 δολαρίων και των 268 αγώνων του ΝΒΑ, να περνά στο παιχνίδι και σε πέντε κατοχές να έχει δύο «σκοτωμένα» σουτ και τρία αβίαστα και χαμηλού επιπέδου, λάθη. Τα ίδια έκανε και την περασμένη εβδομάδα με τη Βιλερμπάν. Αντε να δεχτώ ότι ακόμα είναι νωρίς και ότι είναι η πρώτη φορά που πέρασε τον Ατλαντικό. Όμως μιλάμε για το 4ο ματς. Έχει μυρίσει... EuroLeague. Και αντί να κερδίζει χρόνο στο παρκέ (άλλωστε για βασικός πλέι μέικερ δεν αποκτήθηκε;) ολοένα να τον χάνει (10:26, 11:29, 06:08 και τώρα 05:52).

Δεν γίνεται ο Φλόιντ και ο Έβανς να έχουν τη μπάλα στα χέρια και να νομίζουν ότι κρατάνε χειροβομβίδα. Δεν λέω ο Ουάιτ ίσως να προσπαθεί λίγο παραπάνω στην άμυνα. Όμως στην επίθεση, χάνεται. Αν δεν μπει το πρώτο σουτ, καληνύχτα και καλή τύχη. Αισίως φτάσαμε στους πέντε ξένους. Αν δεν πάρει ο Παναθηναϊκός πράγματα από τους ξένους, απορώ ποια είναι η ύπαρξή τους μέσα στην ομάδα (σ.σ. θα επανέλθω σε αυτό το θέμα).

Χάνονται οι ρόλοι

Να πάω και στους Έλληνες. Ο Παπαπέτρου δεν μπορεί να κριθεί. Έπαιζε τραυματίας, έχει τραβήξει πολύ κουπί και... πάλι καλά που έσφιξε τα δόντια και προσπάθησε να βοηθήσει. Ανέτοιμος. Φάνηκε. Α! Να μην αδικήσω τον Οκάρο. Κι αυτός ήταν στην ίδια κατηγορία. Από εκεί και πέρα πέρα, όμως, αυτό που λείπει από τον Παναθηναϊκό είναι η σκληράδα. Ο μπασκετικός τσαμπουκάς. Να κοιτάνε αγριεμένοι τους αντιπάλους στα μάτια και να τους λένε «όχι σήμερα!» Ο Παπαγιάννης όταν το κάνει και είναι 100% μέσα στο παιχνίδι είναι ΑΛΛΟΣ παίκτης. Όταν όμως «χάνεται» στην άμυνα και δεν είναι συγκεντρωμένος, αυτομάτως αποδυναμώνει τον Παναθηναϊκό. Και οι «πράσινοι» δεν έχουν την πολυτέλεια των επιλογών στους ψηλούς. Ο Παπαγιάννης ΠΡΕΠΕΙ να παίζει και να βάζει το κορμί του στη φωτιά.

Αυτός που έχει προκαλέσει προβληματισμό είναι ο Κασελάκης. Θα μου πείτε, «είναι ο Κασελάκης το πρόβλημα;» Όχι, δεν είναι αυτός. Είναι όλοι. Και αν κάποιος χάνει τον ρόλο του αψηφώντας τα καθήκοντά του, αυτομάτως «σπάει» και η αλυσίδα που λέγεται «σύνολο». Ο «Κασέλ» δεν είναι ο ίδιος παίκτης της περσινής σεζόν. Εκείνος που έμπαινε στο παρκέ, κυνηγούσε όλες τις μπάλες, πήδαγε σε όλα τα ριμπάουντ, ήταν «σκύλος» στην άμυνα και είχε αποδεχτεί τον ρόλο του. Φέτος θα μπορούσε να πει κάποιος ότι έχει περισσότερο το μυαλό στο σκοράρισμα. Και δυστυχώς (και για εκείνον, αλλά και για την ομάδα) δεν του βγαίνει.

Οι τίμιοι και εκείνοι που προσπαθούν για το «κάτι παραπάνω» (πάντα στο μέτρο του δυνατού) είναι οι Μέικον και Σαντ-Ρος. Φυσικά όταν οι υπόλοιποι 10 υπολειτουργούν ή δεν λειτουργούν καθόλου, είναι λογικό και επόμενο να χάνονται και να παρασύρονται στην συνολική μετριότητα. Και ο Παναθηναϊκός, ΑΥΤΟΣ ο Παναθηναϊκός, ΔΕΝ έχει την πολυτέλεια να υπολειτουργεί. Από τη στιγμή που λείπει η ποιότητα και το ταλέντο, η έξτρα δουλειά και η έξτρα προσπάθεια πρέπει να γίνει βίωμα της ομάδας.

Η μπάλα στα χέρια των Αλβέρτη και Διαμαντίδη

Εδώ ωστόσο τίθεται ένα άλλο ερώτημα. Πολύ βασικό. Μπορούν; Έχουν τη δυνατότητα να υπερβούν τους εαυτούς τους ή θα παίζουν σε επίπεδα... BCL ή FIBA Europe Cup; Θα φανεί στην πορεία. Αυτό που ΠΡΕΠΕΙ να γίνει είναι να πάρουν τη μπάλα στα χέρια τους οι Φραγκίσκος Αλβέρτης και Δημήτρης Διαμαντίδης. Να πάρουν αποφάσεις προτού είναι αργά. Και όταν λέω αποφάσεις δεν εννοώ... σώνει και καλά να πούνε σε ορισμένους παίκτες «φύγε εσύ, έλα εσύ». Αν χρειαστεί να γίνει, ας γίνει.

Όπως και να γίνουν οι απαραίτητες και αναγκαίες συζητήσεις με το προπονητικό τιμ. Να βρουν ΟΛΟΙ μαζί τι φταίει. Και να το φτιάξουν. ΑΜΕΣΑ.

Άλλωστε μόνο εκείνοι γνωρίζουν καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον «τι εστί Παναθηναϊκός». Γνωρίζουν πολύ καλά τι σημαίνει ΑΥΤΗ η εικόνα που παρουσίασε η ομάδα στο Βελιγράδι. Γνωρίζουν πολύ καλά πόσο πολύ πονάνε τέτοιες ήττες. Ειδικά από τη στιγμή που ήταν και η πιο βαριά στην ιστορία της ομάδας. Γνωρίζουν πολύ καλά που βρίσκονται. Και είμαι σίγουρος ότι γνωρίζουν πολύ καλά και τι πρέπει να κάνουν!