Ολυμπιακός: Η δύναμη της αγέλης είναι ο λύκος, η δύναμη του λύκου είναι η αγέλη

• 'Οταν διόρθωσε το αμυντικό transition
• Τα ανοικτά σουτ να βλέπουμε, όχι τα εύστοχα
• Μία νίκη μακριά από την κορυφή

Ο Ολυμπιακός δεν θα έκανε αυτά που κάνει φέτος αν ο ένας δεν βρισκόταν δίπλα στον άλλον, αν όλοι δεν κινούνταν προς την ίδια κατεύθυνση. Όλοι. Προπονητής, παίκτες, διοίκηση και κόσμος. Ο ένας έχει ανάγκη τον άλλον και όταν αυτά τα τέσσερα στοιχεία λειτουργούν ως μία αλυσίδα τότε το αποτέλεσμα το βλέπουμε.

Δεν θα μπορούσε να το περιγράψει καλύτερα ο Ράντγιαρντ Κίπλινγκ στο «Βιβλίο της Ζούγκλας»... «Η δύναμη της αγέλης είναι ο λύκος, και η δύναμη του λύκου είναι η αγέλη».

Το χθεσινό παιχνίδι του Ολυμπιακού με τη Μονακό ήταν ένα είδους τεστ στο δικό μου μυαλό και εξ όσων γνωρίζω και σε αυτό αρκετών ανθρώπων στα ενδότερα της ομάδας. Η Μονακό απέχει αρκετά από το να θεωρείται φόβητρο, ωστόσο διέθετε δύο στοιχεία που είχαν μπολιάσει μία είδους αμφιβολία για την εξέλιξη του αγώνα. Το πρώτο είχε να κάνει με το γεμάτο αθλητικότητα ρόστερ της και τον γρήγορο ρυθμό που παίζει κι ο οποίος δεν ταιριάζει με τους Πειραιώτες. Το δεύτερο με το γεγονός πως προερχόταν από δύο σερί νίκες και μάλιστα η μία επί της ΤΣΣΚΑ καλύπτοντας διαφορά 39 πόντων (έχανε με 22 και επικράτησε με 17).

Στα δικό μου κεφάλι η χθεσινή νίκη επιβεβαίωσε πως ο Ολυμπιακός είναι πολύ καλή ομάδα. Φυσικά και το έβλεπα στις εφτά προηγούμενες αναμετρήσεις, αλλά μερικές λεπτομέρειες είναι αυτές που διαφοροποιούν μία καλή ομάδα από μία πολύ καλή ομάδα. Ο Ολυμπιακός της τελευταίας τριετίας (και βάλε) δεν θα έκανε ποτέ 6/6 στο ΣΕΦ, δεν θα έκανε ποτέ 3/3 σε ματς που είχε το «πρέπει» κρεμασμένο πάνω από το κεφάλι του. Ο Ολυμπιακός της τελευταίας τριετίας μπορεί να κέρδιζε στη Μόσχα και την επόμενη αγωνιστική να έχανε από την Ζαλγκίρις στην έδρα του.

Φυσικά και θα έρθουν τέτοιες ήττες. Είναι αδύνατον να συνεχίσει σε αυτόν τον ρυθμό, αλλά είναι τόσο ποιοτική ομάδα που θα περιορίσει τον αριθμό τους στην πορεία της σεζόν.

Τα παραπάνω έχουν να κάνουν κυρίως με την πνευματική προσέγγιση των «ερυθρόλευκων». Αυτή θα ήταν εντελώς άχρηστη αν στο παρκέ δεν συνέβαιναν «πραγματάκια». Αν λοιπόν πιο πάνω ανέφερα ορισμένους λόγους μη αγωνιστικούς που τον κάνουν πολύ καλή ομάδα, έχω πολλούς περισσότερους αγωνιστικούς που συνηγορούν σε αυτό.

Ο Ολυμπιακός είναι ομάδα με αρχή, μέση και τέλος. Εχει συγκεκριμένη φιλοσοφία, παίζει στοχευμένο μπάσκετ και ο Μπαρτζώκας με τους συνεργάτες του (πάμε ξανά γιατί έτσι πρέπει... Παππάς, Τριαντάφυλλος, Μποζίκας, Καλαβρός, Γκατζούλης) από πλευράς τακτικής παίρνουν δέκα με τόνο.

Ο Ολυμπιακός παίζει καταπληκτική άμυνα και προσαρμόζεται ανάλογα με τον αντίπαλο χωρίς να παρουσιάζει σημαντικά σκαμπανεβάσματα.

Σκαμπανεβάσματα έγραψα. Ο Ολυμπιακός είναι πολύ καλή ομάδα γιατί είναι απόλυτα συνεπής 40 μέρες τώρα που έχει ξεκινήσει η σεζόν. Αυτό στην Euroleague είναι απαραίτητο στοιχείο αν θες να ξεχωρίσεις.

Ο Ολυμπιακός είναι πολύ καλή ομάδα γιατί διαθέτει 11 καλούς παίκτες. Δυστυχώς βγάζω τον Μάρτιν από την εξίσωση, αλλά βάζω σε αυτήν τον Λούντζη ο οποίος είναι κανονικός παίκτης απλά παίρνει λιγότερες ευκαιρίες επειδή έρχεται πιο πίσω στο rotation. Παίκτης μπαίνει, παίκτης βγαίνει και δεν καταλαβαίνεις διαφορά τις περισσότερες φορές. Αλλοι ξεκινάνε βασικοί, άλλοι τελειώνουν τα παιχνίδια στο παρκέ. Αλλος πρωταγωνιστεί στο ένα ματς, άλλος στο επόμενο. Αυτό σημαίνει πλήρες ρόστερ. Κι έρχεται κι ο Κουίνσι Έισι ο οποίος αν είναι αυτός που βλέπαμε στην Μακάμπι θα μιλάμε για μεταγραφική «κλοπή» μέσα στη σεζόν.

Ο Ολυμπιακός είναι πολύ καλή ομάδα γιατί έχει έναν τρομερό προπονητή ο οποίος δεν είναι εμμονικός, προσαρμόζεται στις ανάγκες, αλλάζει την φιλοσοφία του σύμφωνα με τις νέες απαιτήσεις του σύγχρονου μπάσκετ (π.χ πήρε τον Φαλ ενώ δεν του άρεσαν οι 7footers), έχει ιδέες και δίνει την απαραίτητη ελευθερία στους παίκτες του (πάντα εντός ορίων). Σύμφωνοι μερικές φορές θα τους «μπινελικώσει» αντί να τους «χαϊδέψει», αλλά κι αυτό σε ορισμένους λειτουργεί ως ξυπνητήρι.

'Οταν διόρθωσε το αμυντικό transition

Σας έπρηξα με το πόσο πολύ καλή ομάδα είναι ο Ολυμπιακός κι αργήσαμε να αναλύσουμε μπασκετικά τι είδα χθες...

Οι Πειραιώτες βασίζονται υπερβολικά στην αμυντική τους λειτουργία και καλά κάνουν. Αυτή δε είναι θέμα ημέρας όπως συμβαίνει με την επίθεση, αλλά θέμα δουλειάς και συγκέντρωσης. Η Μονακό σκόραρε 27 πόντους στην πρώτη περίοδο και 38 στον υπόλοιπο αγώνα. Αυτό έχει εξήγηση.

Ενας από τους βασικούς στόχους στο πλάνο τακτικής ήταν να μην πέσουν στην παγίδα του γρήγορου ρυθμού των Γάλλων. Η Μονακό βρίσκει πολλούς πόντους από αιφνιδιασμό και η αλήθεια είναι πως το κατάφερε περίφημα στο ξεκίνημα. Οι Μονεγάσκοι ακόμη και μετά από καλάθι έκαναν γρήγορη επαναφορά κι έτρεχαν με αποτέλεσμα να βρουν 12 πόντους από τους 27 του δεκαλέπτου. 'Αλλες ομάδες δεν βρίσκουν 12 εύκολους πόντους σε ολόκληρο παιχνίδι.

Όταν οι επιστροφές στην άμυνα βελτιώθηκαν και πήγε το παιχνίδι στο «πέντε εναντίον πέντε» ανέλαβαν δράση οι αλλαγές. Ο Μάικ Τζέιμς έπεφτε συνεχώς σε τείχος. Τον άφηνε ο Ουόκαπ, πήγαινε στον Παπανικολάου. Εφευγε από τον Παπανικολάου πήγαινε στον Φαλ. Οι Μονεγάσκοι εγκλωβίστηκαν και έβρισκαν καλάθι με κόπο.

Τα ανοικτά σουτ να βλέπουμε, όχι τα εύστοχα

Ο Ολυμπιακός έπαιξε άριστα στα δικά μου μάτια στην επίθεση με εξαίρεση λίγα λεπτά της πρώτης περιόδου στα οποία βγήκε από το πλάνο του. Η ομάδα ξεκίνησε όπως πάντα με προσπάθειες κοντά στο καλάθι. Αυτό υποχρέωσε τον αντίπαλο να κλείσει πιο βαθιά για να αμυνθεί αφήνοντας χώρους έξω.

Οι πάσες μετακίνησαν τη μπάλα γρήγορα, οι «ερυθρόλευκοι» σούταραν ανενόχλητοι και απλά ήταν άστοχοι. Η Μονακό βλέποντας αυτή την αστοχία παρέμενε πιο κλειστά στην άμυνά της και ρίσκαρε αφήνοντας τα σουτ. Δικαιώθηκε στο ημίχρονο αφού πήγαν στα αποδυτήρια με 2/10 οι παίκτες του Μπαρτζώκα. Το 90% των σουτ ήταν άριστες επιλογές!

Στο δεύτερο ημίχρονο βρήκε ρυθμό ο Ντορσέι, συνδέθηκε με το καλάθι ο Βεζένκοβ κι οι Γάλλοι βγήκαν πιο έξω να μαρκάρουν. Ο Μπαρτζώκας έκανε το απλό σε εκείνο το σημείο. Μέσα ο Σλούκας, ο κορυφαίος δημιουργός του και πάρε τη μία ασίστ μετά την άλλη στον Ζαν Σαρλ που έβρισκε άδεια τη ρακέτα και... σχόλασε ο γάμος.

Α, και μιας και το θυμήθηκα. Ο Ολυμπιακός είναι πολύ καλή ομάδα (bonus στα προηγούμενα) γιατί παίρνει εύκολη νίκη σουτάροντας με 28% από τα 6.75. Το ίδιο έχει συμβεί με Μπασκόνια, με Ρεάλ και οριακά δεν έχει συμβεί με τη Φενέρ (31%). Αυτό σημαίνει πως δεν βασίζεται στο τρίποντο κι έχει πολλούς άλλους τρόπους για να φτάσει στο θετικό αποτέλεσμα.

Μία νίκη μακριά από την κορυφή

Οταν ξεκινούσε η διοργάνωση αν μου έλεγε κάποιος πως ο Ολυμπιακός την 8η αγωνιστική θα έχει ρεκόρ 6-2, δεν θα τον πίστευα. Το 6/6 στο ΣΕΦ του έχει δώσει τη δυνατότητα να τον διατηρήσει για ακόμη περισσότερο διάστημα αν καταφέρει και «τσιμπήσει» κάποιες εκτός έδρας νίκες. Δεν θα ταξιδέψει πουθενά με το «πρέπει», ίσως μόνο στο Βελιγράδι αν και εκεί είδαμε πως κατηφορίζει μερικές φορές το γήπεδο. Το «πρέπει» θα το βρει ξανά με την Μακάμπι στο ΣΕΦ.

Ας μη βιαζόμαστε όμως κι ας απολαύσουμε το μπάσκετ που παρακολουθούμε.

ΥΓ: Δεν θα σταματάω να γράφω για τον κόσμο. Μπορεί και να υπερβάλλω λόγω της απουσίας του την τελευταία διετία, αλλά και πάλι. Τέτοια βοήθεια που δίνει...

ΥΓ 2: Ενας φίλος ο Ιορδάνης ήρθε από την Καβάλα στην Αθήνα για δουλειά και δεν γινόταν να χάσει την ευκαιρία να επισκεφτεί το ΣΕΦ, Ενας πατέρας ζήτησε από τους Βεζένκοβ και Παπανικολάου μετά τις δηλώσεις τους να βγουν μία φωτογραφία με το παιδί του. «Από την Πρέβεζα ήρθαμε» τους είπε. «Για τον αγώνα» αναρωτήθηκε ο Παπ. «Ε, ναι αφού με είχε πρήξει ο γιος μου να τον φέρω» ήταν η απάντηση.

Αυτές κι αν είναι νίκες...