Παναθηναϊκός: Πόσα ν' αντέξει ακόμα ο φίλαθλος της ομάδας...

• Βρε Οκάρο καλέ μου άνθρωπε...
• Εξαιρετικό κοουτσάρισμα ο Πρίφτης, διαβασμένος στο 100%
• Αναζητείται ψυχολογία ενόψει ΣΕΦ

Τελικά δεν ξέρω τι είναι χειρότερο. Δεν έχω καταλήξει ακόμα. Να χάνεις εύκολα χωρίς να υπάρχει άγχος ώστε να μην ανεβαίνει και η πίεση ή να φτάνει το ματς στην κόψη του ξυραφιού και να υπάρχουν ελπίδες αλλά στο τέλος το αποτέλεσμα να είναι το ίδιο έχοντας υποστεί προηγουμένως και δυο-τρία εμφράγματα;

Ναι, ξέρω. Τίποτα από τα δύο. Μαζί σας. Στην τελική ας κέρδιζε. Την ίδια άποψη (θαρρώ ότι) έχουμε. Πάντως είναι πραγματικά κρίμα. Να φέρνει ο Παναθηναϊκός στα μέτρα του το παιχνίδι στο Μόναχο, να είναι ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ από την Μπάγερν στο μεγαλύτερο διάστημα του αγώνα, να είναι ΑΡΙΣΤΑ διαβασμένος και στις δύο πλευρές του παρκέ και να χάνει ένα ΔΙΚΟ ΤΟΥ ματς από πραγματική χαζομάρα.

Η Μπάγερν «έκλεψε» το ματς από τον Παναθηναϊκό. Δεν το κέρδισε. Και καλά έκανε και το «έκλεψε» από τη στιγμή που οι «πράσινοι» της έδωσαν το δικαίωμα να το κάνει. Τα πράγματα είναι απλά και δεν χρειάζονται μεγάλη ανάλυση. Όταν προηγήθηκαν με 70-61 στο 35' και έδειχναν να είναι τα «αφεντικά» του αγώνα, ας έκαναν καλύτερη διαχείριση. Ας ήταν πιο προσεκτικοί. Όμως επειδή οι λεπτομέρειες κάνουν την διαφορά, δύο στιγμές αδράνειας στο ριμπάουντ και μια βιαστική επιλογή του Νέντοβιτς στον αιφνιδιασμό, έβαλαν και πάλι τους Βαυαρούς στο ματς.

Βρε Οκάρο καλέ μου άνθρωπε...

Ακόμα και έτσι, ο Παναθηναϊκός είχε την τύχη στα χέρια του. Δεν σχολιάζω την λανθασμένη επαναφορά της μπάλας στα 2:06 πριν από το τέλος με αποτέλεσμα το 72-76 να γίνει 74-76. Αυτό, ΟΚ, δεν το είδαν οι διαιτητές, δεν υπήρχε το δικαίωμα του challenge, το δικαιολογώ. Όμως αυτό που δεν μπορώ να «χωνέψω» με τίποτα είναι οι δύο βολές του Ουάιτ στα 44'' πριν από το τέλος. Βρε Οκάρο καλέ μου άνθρωπε, 10/10 είχες μέχρι εκείνο το σημείο. Τότε βρήκες να τις χάσεις; Εντάξει, δεν λέω, άνθρωπος είναι. Μπορεί να αγχώθηκε, μπορεί να κόμπλαρε, ενδεχομένως μπορεί και να... έτρεμε μην έχοντας την απαραίτητη και αναγκαία αυτοπεποίθηση εκείνη τη στιγμή, αλλά στην EuroLeague χρειάζονται παίκτες που δεν... καταλαβαίνουν ούτε από χρονόμετρα, ούτε από πίεση, ούτε από τίποτα. Το πιστεύουν, μπαίνουν και σουτάρουν.

Όπως το πίστεψε ο Μέικον στα 9'' πριν από το τέλος και ενώ το σκορ ήταν 77-76. Και φάνηκε με τον τρόπο που ζήταγε τη μπάλα και σούταρε. Και πιο πολύ μου άρεσε η εικόνα του Αμερικανού μετά το το τέλος. Έπιανε το κεφάλι, φύσαγε, ξεφύσαγε, είχε καθίσει απαρηγόρητος σε μια καρέκλα και δεν μπορούσε να πιστέψει ότι είχε αστοχήσει. Μόνο μην τον πάρει από κάτω ενόψει της συνέχειας. Αν και δεν το πιστεύω. Δεν είναι τέτοιος χαρακτήρας για να απογοητευτεί. Ίσα-ίσα που θα κοιτάξει το επόμενο παιχνίδι προκειμένου να «ρεφάρει» αυτό το σουτ.

Η χαρακτηριστική στιγμή με την απογοήτευση του Μέικον

Το σίγουρο είναι ότι ο Παναθηναϊκός βρίσκεται σε δύσκολη θέση. Δεν εστιάζω στο βαθμολογικό κομμάτι καθότι έχει μείνει ήδη πολύ πίσω και δεν ξέρω αν υπάρχει (που η λογική λέει ότι δεν υπάρχει) γυρισμός. Αν και ξεκινάει το τρίτο δεκαήμερο του Νοεμβρίου, δεν πιστεύω ότι κανείς από την ομάδα έχει, έστω στο πίσω μέρος του μυαλού του, κάποιον συγκεκριμένο στόχο στην EuroLeague. Αυτό ίσως να βγει και σε καλό διότι θα μπορεί να παίζει πιο ελεύθερα χωρίς να υπάρχει το βάρος του «πρέπει». Από την άλλη ωστόσο δεν συνάδουν με το όνομα του Παναθηναϊκού οι τελευταίες θέσεις της κατάταξης. Και από τη στιγμή που είναι -εκ των πραγμάτων- δύσκολο να αλλάξει το τοπίο, τουλάχιστον ας αλλάξει η εικόνα.

Εξαιρετικό κοουτσάρισμα ο Πρίφτης, διαβασμένος στο 100%

Αν μη τι άλλο το πρόσωπο που παρουσίασε ο Παναθηναϊκός στο Μόναχο ήταν μακράν το καλύτερο μακριά από το ΟΑΚΑ τη φετινή σεζόν. Υπήρχε σωστό διάβασμα, οι «πράσινοι» κοιτούσαν συνέχεια να «χτυπήσουν» τα «μις ματς», δεν επιχείρησαν αχρείαστα σουτ, έβαλαν τη μπάλα στο καλάθι, προσπάθησαν να πάρουν πράγματα από το «ζωγραφιστό», έβαζαν συνέχεια τη μπάλα στο παρκέ, υπήρχε -επιτέλους- στόχευση στο επιθετικό κομμάτι, ενώ με την «ζώνη» μπόρεσαν να βγάλουν την Μπάγερν από το ματς. Σίγουρα η εμφάνιση αποτελεί παρακαταθήκη για τη συνέχεια. Κάλλιστα θα μπορούσε να έρθει η νίκη αλλά οι λεπτομέρειες ήταν εκείνες που έκαναν την διαφορά. Οι άστοχες βολές του Οκάρο, το εύστοχο τρίποντο του Λούτσιτς, το άστοχο τρίποντο του Μέικον...

Το σίγουρο είναι ότι σε αυτό το ματς ο Πρίφτης δεν έχει ευθύνη καθώς πήγε το ματς εκεί που ήθελε. Όμως τι να έκανε; Να έμπαινε στο παρκέ να σουτάρει τις βολές αντί του Ουάιτ; Γιατί κακά τα ψέματα. Αν είχε διαμορφωθεί το 74-78 στα 44'' δεν ξέρω αν γυρνούσε ποτέ με «μαξιλαράκι» τεσσάρων πόντων. Και τότε όλοι θα έλεγαν για το εξαιρετικό κοουτσάρισμα του Πρίφτη και ότι είχε δέσει... κόμπο (που το έκανε) τον Τρινκιέρι.

Ωστόσο το αποτέλεσμα είναι εκείνο που μετράει. Και ο Παναθηναϊκός κατάφερε (γιατί περί κατορθώματος πρόκειται) να χάσει ένα δικό του παιχνίδι. Ουσιαστικά επιβεβαίωσε το «όπου φτωχός και η μοίρα του...» Ε, πόσα ν' αντέξει ακόμα ο φίλαθλος της ομάδας όταν πάει να σκάσει ένα χαμόγελο αισιοδοξίας, να πανηγυρίσει μια νίκη βρε αδερφέ και να φτάνει στο σημείο να κοιτάζει αποσβολωμένος την τηλεόραση μην μπορώντας να καταλάβει πώς χάθηκε (και) αυτό το ματς.

Αναζητείται ψυχολογία ενόψει ΣΕΦ

Πλέον ο Παναθηναϊκός καλείται να μαζέψει τα κομμάτια του από τις δύο ήττες στην «διαβολοβδομάδα» και να αντιμετωπίσει την μεγαλύτερη πρόκληση από το πρώτο τζάμπολ της σεζόν. Το παιχνίδι στο ΣΕΦ και το μεγάλο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό. Παρεμπιπτόντως η τελευταία εκτός έδρας νίκη του (τουλάχιστον όσον αφορά την EuroLeague) ήταν στο φαληρικό παλέ τον περασμένο Φεβρουάριο!

Όπως τότε, έτσι και τώρα, ο Παναθηναϊκός θα παίξει στο ΣΕΦ ως το μεγάλο αουτσάιντερ και σε καμία περίπτωση ως το μεγάλο φαβορί. Ο Ολυμπιακός είναι καλύτερος, πιο πλήρης και σίγουρα θα έχει το βάρος και το άγχος του «πρέπει» με το μέρος του. Φυσικά μιλάμε για ένα... τελείως διαφορετικό παιχνίδι όπου δεν παίζει κανέναν ρόλο τα όσα είχαν προηγηθεί τις περασμένες εβδομάδες. Γι' αυτόν τον λόγο ο Παναθηναϊκός θα πρέπει να ορθώσει το ψυχολογικό του ανάστημα και να γίνει ανταγωνιστικός όπως και πριν από εννέα μήνες.