Ολυμπιακός: Αν υπάρχει τέλειο μπάσκετ, το άγγιξε στο πρώτο δεκάλεπτο

• Η άμυνα και ο Φαλ
• Η ταχύτητα της πάσας
• Σοβαρός την περισσότερη ώρα
• Είδαμε νέα «δίδυμα»
• Θα είναι ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό

Η Euroleague απαιτεί και δεν σου χαρίζει τίποτα. Οποιαδήποτε από τις 18 ομάδες σε οποιαδήποτε έδρα (και το εννοώ αυτό) αν βρει τον αντίπαλο λίγο «μπόσικο», λίγο χαλαρό, λίγο κουρασμένο θα τον νικήσει. Κι αν δεν τον νικήσει, σίγουρα θα του δημιουργήσει πολλά προβλήματα.

Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί θα πρέπει να θεωρούμε δεδομένη τη νίκη του Ολυμπιακού στο Κάουνας, στο Βερολίνο, στο Καζάν κλπ. Σε κάθε αγωνιστική υπάρχουν «τρελά» αποτελέσματα τα οποία θα έπρεπε να μας πείθουν για την παραπάνω σκέψη.

Βασικά θα το πάω ακόμη παραπέρα. Εδώ έχουμε ομάδες να μεταμορφώνονται από δεκάλεπτο σε δεκάλεπτο. Τρανό παράδειγμα ο Ολυμπιακός ο οποίος πριν τρεις μέρες σκόραρε 3 πόντους σε μία ολόκληρη περίοδο και μετά από λίγες ώρες παρέδωσε σεμινάριο για το πώς παίζεται το μπάσκετ.

Η αλήθεια είναι πως το πρώτο δεκάλεπτο κόντρα στην Μακάμπι ούτε ο Μπαρτζώκας δεν το φανταζόταν. Σίγουρα θα βλέπαμε αντίδραση στο παρκέ, σίγουρα ο κόσμος θα έδινε ώθηση, αλλά το 35-8 είναι και κάπως ανεξήγητο. Αν υπάρχει τέλειο στο μπάσκετ, ο Ολυμπιακός το άγγιξε στο πρώτο αυτό δεκάλεπτο.

Η άμυνα και ο Φαλ

Όπως πάντα έτσι και στον αγώνα με την Μακάμπι, τα πάντα ξεκίνησαν από την άμυνα. Ο Ουόκαπ «έδεσε» κόμπο τον Ουίλμπεκιν που είχε βάλει 37 πόντους λίγες ώρες πριν στη Μονακό. Ο Ντόρσεϊ, ο Παπανικολάου και ο Βεζένκοβ θαρρείς και είχαν βάλει στοίχημα μεταξύ τους να μην δεχτούν καλάθι από τον προσωπικό τους αντίπαλο κι ο Φαλ είχε κρύψει τα «φώτα» της οροφής του ΣΕΦ.

Θα μείνω λίγο περισσότερο στον Γάλλο γιατί το παλικάρι δείχνει μία μοναδική ικανότητα να υποστηρίζει τις αλλαγές στα σκριν ακόμη κι αν χρειάζεται να βγει μακριά να μαρκάρει κοντό. Το ακόμη πιο εντυπωσιακό στην δική του περίπτωση είναι πως πηδάει για να κόψει το σουτ και είναι κι αυτός που θα πάρει και το ριμπάουντ στην ίδια φάση. Θα πει κάποιος «μα, 2.18 είναι ρε μεγάλε». Μαζί του, αλλά και πάλι μέχρι να προσγειωθεί από το πρώτο άλμα για την τάπα και να γυρίσει το σώμα του και να κάνει ένα δεύτερο για το ριμπάουντ απαιτεί χρόνο.

Η ταχύτητα της πάσας

Ο Μπαρτζώκας έχει ένα «χούι» (βασικά πολλά έχει, αλλά ας σταθώ σε ένα τώρα), θέλει να βλέπει την μπάλα να φεύγει γρήγορα από τα χέρια και να μετακινείται συνεχώς. Οι γρήγορες πάσες εκτός από την μπάλα μετακινούν και την άμυνα και όσο μετακινείται η άμυνα τόσο περισσότεροι χώροι δημιουργούνται για να εκμεταλλευτούν κάποιο ρήγμα οι παίκτες του συνήθως σε close out κατάσταση.

Δηλαδή η δέκατη κατοχή χθες με την περίφημη φάση που η μπάλα μετακινήθηκε με ταχύτητα «φωτός» και τελικά αστόχησε ο Ντόρσεϊ ήταν βγαλμένη από όνειρο για τον coach. Θυμάμαι πως ήταν η 10η κατοχή γιατί πολύ απλά το παιχνίδι ξεκίνησε με τον Ολυμπιακό να βρίσκει στόχο στις 9 πρώτες επιθέσεις του έχοντας 4/4 δίποντα και 5/5 τρίποντα.

Σοβαρός την περισσότερη ώρα

Ο νικητής κρίθηκε στην πρώτη περίοδο. Αυτό δε σημαίνει πως η Μακάμπι δεν θα αντιδρούσε έχοντας θιχτεί ο εγωισμός της ή ότι έπαψε ξαφνικά να είναι καλή ομάδα. Μην ξεχνάμε πως προερχόταν από έξι νίκες στα εφτά τελευταία ματς και η μοναδική της ήττα ήταν στη Μόσχα από την ΤΣΣΚΑ με έναν πόντο.

Στον Ολυμπιακό τα γνώριζαν όλα αυτά και για αυτό προφανώς έμειναν τόσο συγκεντρωμένοι και στο υπόλοιπο παιχνίδι. Δεν είναι εύκολο. Αφενός ήταν μπροστά με 27 πόντους διαφορά αφετέρου ακολουθεί ο Παναθηναϊκός και είναι λογικό να υπάρχει στο μυαλό αρκετών. Μου άρεσε λοιπόν το γεγονός πως διατήρησαν τον υψηλό βαθμό συγκέντρωσης για αρκετό διάστημα του παιχνιδιού.

Είδαμε νέα «δίδυμα»

Ο Γιώργος Μπαρτζώκας έχει σχηματίσει ορισμένα «δίδυμα» στο μυαλό του. Για παράδειγμα ο Ουόκαπ θα παίζει κυρίως με τον Ντόρσεϊ, ή ο Σλούκας κυρίως με τον Λαρεντζάκη κλπ. Δεν είναι κανόνας, πρόκειται περισσότερο για μία νόρμα την οποία φυσικά και αλλάζει αν το απαιτεί το εκάστοτε ματς.

Στο ματς με την Μακάμπι βγήκε από νωρίς από αυτή τη φιλοσοφία. Από τα μισά σχεδόν της πρώτης περιόδου είδαμε μαζί τον Σλούκα με τον Ουόκαπ. Ενα ζευγάρι το οποίο υπήρχε στο μυαλό μας πως θα έπαιζε αρκετή ώρα μαζί. Είδαμε σχήμα με ΜακΚίσικ και Παπανικολάου μαζί. Αν θυμάμαι καλά για πρώτη φορά φέτος.

Δε νομίζω αυτό να συνέβη λόγω της εξέλιξης του αγώνα αφού για παράδειγμα Σλούκας και Ουόκαπ έπαιξαν μαζί στο πρώτο δεκάλεπτο. Ίσως να δοκιμάζει πράγματα κι ο coach ενόψει της συνέχειας. Μερικές φορές οι προπονητές ίσως και να κρύβουν ηθελημένα κάποια πράγματα προκειμένου να τα εμφανίσουν τον Ιανουάριο ή τον Φεβρουάριο. Για παράδειγμα αν τον Φεβρουάριο ο αντίπαλος κάνει scouting τον Ολυμπιακό θα πει ο προπονητής «παιδιά Σλούκας και Ουόκαπ δεν παίζουν ποτέ μαζί οπότε δεν ασχολούμαστε». Πάρε ένα Σλούκας, Ουόκαπ μαζί μετά από τον Μπαρτζώκα.

Δεν ξέρω. Εικασία κάνω. Μπορεί και να μην στέκει.

Θα είναι ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό

Ο οπαδός καλά κάνει και ονειρεύεται νίκη στο ντέρμπι με «20άρα», αλλά η αλήθεια είναι πως θα παρακολουθήσουμε μία αμφίρροπη αναμέτρηση. Ο Ολυμπιακός είναι 100% καλύτερος από τον Παναθηναϊκό αυτή την περίοδο. Σε μπάσκετ, σε ψυχολογία, σε εξωστρέφεια, σε ενθουσιασμό, στη βαθμολογία.

Αυτά τα ματς είναι όμως διαφορετικά ακόμη κι αν ο αντίπαλος είναι τελευταίος στην κατάταξη της Euroleague μετά από 11 αγώνες. Το ίδιο συνέβαινε κι από την ανάποδη. Τρανό παράδειγμα ο πρώτος γύρος των playoffs που οι «πράσινοι» ήταν πρώτοι και οι «ερυθρόλευκοι» όγδοοι. Στο πρώτο ματς στα Πατήσια ο Ολυμπιακός είχε βγάλει το «λάδι» του Παναθηναϊκού και είχαν χρειαστεί να συμβούν πολλά για να έρθει ο «άσος».

Ο Πρίφτης και οι παίκτες του ψάχνουν μία ευκαιρία να βγουν από το τούνελ στο οποίο βρίσκονται και δεν υπάρχει καλύτερη αφορμή από μία νίκη στο ντέρμπι. Θα τους αλλάξει το τσιπάκι. Από την άλλη ο Μπαρτζώκας και οι δικοί του παίκτες όλα αυτά τα γνωρίζουν πολύ καλύτερα από μένα και από εσάς. Ξέρουν τις δυσκολίες του παιχνιδιού και θα φροντίσουν να παρουσιαστούν πνευματικά όπως πρέπει.

ΥΓ: Η φάση στην πρώτη περίοδο στην οποία «κρύφτηκε» η μπάλα με τις πολλές και γρήγορες πάσες και η οποία κατέληξε σε άστοχο σουτ τελικά κρύβει τη μαγεία της στην σιωπή των 5-6 αυτών δευτερόλεπτων που απλώθηκε στο ΣΕΦ. Λες και έβλεπαν σε slow motion το πεταχτάρι του Πρίντεζη στην Πόλη το 2012. Όλοι όρθιοι με τα χέρια περασμένα πίσω από το κεφάλι τους και με κομμένη την ανάσα περίμεναν να μπει η μπάλα στο καλάθι για να ξεσπάσουν. Δε συνέβη, αλλά αυτό δε μπορεί να χαλάσει τη μαγεία αυτής της σιωπής.