Φράνκαμπ στο Gazzetta: «Αν με ήθελε πολύ ο Παναθηναϊκός, ίσως τώρα να με είχε!»

Γεννημένος στην καρδιά της Πολιτείας του Κάνσας (Ουιτσίτα), πέρασε όλα του τα παιδικά χρόνια με μία "σπυριάρα" μπάλα στα χέρια. «Ούτε ένα βράδυ δεν πήγα για ύπνο χωρίς να ονειρεύομαι μία ζωή μέσα στα γήπεδα του μπάσκετ με την ετικέτα του επαγγελματία μπασκετμπολίστα!», θυμάται ο 26χρονος βραχύσωμος ξανθομάλλης point-guard, τον οποία συναντήσαμε πριν την χθεσινοβραδινή προπόνηση της Ζενίτ στο ξενοδοχείο που κατέλυσε η αποστολή της ρωσικής ομάδας.

Ο λόγος για τον Κόνερ Φράνκαμπ, τον οποίο όλοι γνωρίσαμε πριν δύο χρόνια με την φανέλα των Cretan Kings του Ρεθύμνου (2019-2020), όταν αναδείχτηκε πρώτος σκόρερ της Α1 Κατηγορίας (μ.ο. 20,8π. & 4,1ασ.), διάκριση που τον βοήθησε να πάρει προαγωγή στο πιο ανταγωνιστικό πρωτάθλημα της Ευρώπης.

Τα πεπραγμένα του στην περσινή ομάδα της Μούρθια, ως συμπαίκτης του Κώστα Βασιλειάδη, έπεισαν τον Τσάβι Πασκουάλ να τον πάρει στην Αγία Πετρόπουλη σαν back-up point-guard του συμπατριώτη του, Σαμπάζ Νέϊπιερ, του οποίου όμως ο τραυματισμός, πριν την έναρξη της σεζόν, τον έριξε αυτομάτως στα βαθιά.

Και ως τώρα, παρ' ότι rookie στην Euroleague, δεν τα έχει πάει καθόλου άσχημα. Δεν είναι τυχαίο ότι η ομάδα του μετράει 5/5 σε όλα τα ματς που έχει σκοράρει διψήφιο αριθμό πόντων και τα νούμερά του είναι κάτι περισσότερο από αξιοπρόσεκτα (μ.ο. 8,5π. & 1,2ασ. με 87,5% βολ., 59,3% διπ. & 47,1% τριπ. σε 11αγ.), παρ' ότι ο μέσος χρόνος που αγωνίζεται δεν ξεπερνάει τα 16 λεπτά.

Η επιστροφή του στην Ελλάδα αποτέλεσε μία καλή ευκαιρία να τον συναντήσουμε και η συζήτηση μαζί του είχε αρκετά ενδιαφέροντα σημεία.

Από την μεγάλη ομάδα των Τζέιχοκς και τις προσδοκίες τίτλους στο NCAA, βρέθηκες στην Βουλγαρία και τρία χρόνια μετά την θητεία σου στην άσημη Ρέμποε, βρίσκεσαι στην Euroleague. Ποιο είναι το μυστικό αυτής της πορείας;

«Μεγάλωσα με το παιδικό όνειρο να γίνω μπασκετμπολίστας. Ερωτεύτηκα το άθλημα από πολύ μικρή ηλικία και πορεύτηκα μαζί του όλα τα χρόνια που θυμάμαι τον εαυτό μου, επομένως, νιώθω ευλογημένος που κατάφερα να κάνω το χόμπι μου επάγγελμα.»

Πως ήταν η συνύπαρξη με τους μετέπειτα αστέρες του ΝΒΑ στο πανεπιστήμιο του Κάνσας;

«Η πρώτη χρονιά στο κολέγιο ήταν τρομερή εμπειρία. Είχαμε εκπληκτική ομάδα και για την ακρίβεια μία ασυναγώνιστη πεντάδα παικτών (σ.σ.: Εμπίντ, Ουίγκινς, Μπλακ, Σέλντεν και Μέισον), οι οποίοι βρίσκονται στο ΝΒΑ. Δεν ήταν απλά εκπληκτικοί παίκτες αλλά πολύ καλά παιδιά και είχαμε αποκτήσει εξαιρετική “χημεία” μέσα και έξω από το γήπεδο. Προφανώς ο Τζοέλ και ο Άντριου έχουν φτάσει στο υψηλότερο επίπεδο και τα έχουν καταφέρει καλύτερα από τους υπόλοιπους από μας, αλλά δεν αναιρεί τόσο πόσο καλοί χαρακτήρες είναι και πόσο διασκεδαστική ήταν η συνύπαρξή μας. Τότε, όλοι πιστεύαμε ότι μπορούσαμε να κατακτήσουμε το πρωτάθλημα, αλλά ο Εμπίντ τραυματίστηκε στην μέση και η απουσία του μας στοίχισε τον αποκλεισμό στον 2ο γύρο. Δυστυχώς, έπαιξα μόλις έναν χρόνο στο Κάνσας και ακόμη μου χρεώνω ως ατυχή, την απόφαση να αλλάξω κολέγιο, να μείνω έναν χρόνο έξω και εν συνεχεία να παίξω τρία χρόνια στο Ουιτσίτα Στέιτ.»

Η προσγείωση από το κολεγιακό μπάσκετ στην παγκοσμίως άγνωστη ευρωπαϊκή ομάδα στην οποία βρέθηκες, πως ήταν;

«Στην Βουλγαρία ήταν σαν να έχω βρεθεί σε άλλον πλανήτη. Πολύ διαφορετικές συνθήκες σε σχέση με όσα είχα συνηθίσει. Ήταν η πρώτη μου επαγγελματική σεζόν, επομένως το πολιτισμικό σοκ που υπέστην ήταν αξιοσημείωτο. Ωστόσο, έκανα κάποιους καλούς φίλους εκεί, έπαιξα καλά και γενικά η συγκεκριμένη εμπειρία με βοήθησε πολύ σαν παίκτη και σαν άνθρωπο.»

Και μετά ήρθε η εμπειρία του Ρεθύμνου...

«Στην Ελλάδα, συνειδητοποίησα ότι μπασκετικές διαφορές του πρωταθλήματος ήταν μεγάλες σε σχέση με την Βουλγαρία, οπότε σε συνδυασμό με τον πολύ καλό καιρό, την θάλασσα και τις ομορφιές της Κρήτης, σχεδόν αμέσως ενθουσιάστηκα. Ήταν η σεζόν που διεκόπη στην μέση λόγω της πανδημίας, οπότε νομίζω πως όλοι δοκιμαστήκαμε αρκετά και και γίναμε δυνατότεροι. Κάτι που συμβαίνει συνήθως στις μεγάλες δυσκολίες. Το ελληνικό πρωτάθλημα σίγουρα με βοήθησε να γίνω περισσότερο ανταγωνιστικός και πιο σκληρός, ώστε να ανέβω επίπεδο και παίξω στην λίγκα ACB.»

Εκεί συνάντησες τον νεότερο αδελφό του Γιάννη Αντετοκούνμπο...

«Ο Άλεξ έκανε σχεδόν κάθε μέρα προπόνηση μαζί μας. Πολύ φιλικό παιδί, με εξαιρετικό κορμί και αθλητικές ικανότητες, που σίγουρα έχει προοπτική. Θυμάμαι ότι ένα απόγευμα που είχα πάει στην προπόνηση, εμφανίστηκε ξαφνικά ο MVP! Δεν προπονήθηκε μαζί μας φυσικά, αλλά έκανε ατομικό πρόγραμμα και βλέποντάς τον από κοντά συνειδητοποίησα πόσο τεράστιος είναι και τι πλεονέκτημα παίρνει με το μάκρος και την αθλητικότητα που διαθέτει. Τώρα που σιγά-σιγά βελτιώνει και το σουτ, έχει αρχίσει και γίνεται ασταμάτητος και πιστεύω ότι θα μείνει στην ιστορία ως ένας από τους κορυφαίους παίκτες στην ιστορία του παγκοσμίου μπάσκετ.»

Στην Ισπανία νομίζω ότι έκανες την πιο μεστή χρονιά της καριέρας σου...

«Παίζοντας καλά στην Μούρθια, ένιωσα έτοιμος για το μεγάλο βήμα της Euroleague και η Ζενίτ ήταν η ομάδα που έδειξε το πιο “ζωηρό” ενδιαφέρον. Αναμφισβήτητα, ήταν μία πολύ καλή ευκαιρία για μένα να συνεργαστώ με έναν εκ των κορυφαίων προπονητών και ως τώρα θεωρώ ότι τα πηγαίνω αρκετά καλά. Μου πήρε ένα διάστημα να προσαρμοστώ και στα τρία πρώτα ματς είχα πολλά σκαμπανεβάσματα, αλλά μαθαίνω συνεχώς και προσπαθώ να ανταποκριθώ στις υψηλές απαιτήσεις του coach Πασκουάλ και νομίζω ότι η εφετινή χρονιά θα με βελτιώσει πολύ σαν παίκτη.»

Παρατήρησα ότι έχεις πολύ περισσότερο χρόνο στην Euroleague σε σχέση με την VTB-League. Πως εξηγείται αυτό;

«Δεν μπορώ να σου πω ότι οφείλεται σε κάτι συγκεκριμένο. Ίσως στο γεγονός ότι έχουμε αρκετούς παίκτες και όποιος παίζει καλά, μένει περισσότερο στο παρκέ. Τα δικά μου καλά ματς έχουν καταγραφεί στην Euroleague, όπου έτυχε να έχω την μπάλα στα χέρια μου, οπότε ίσως και γι' αυτό να παίζω περισσότερο σε αυτά τα παιχνίδια. Μπορεί να παίζει ρόλο και το γεγονός ότι είμαι πιο πολύ ένας επιθετικός point-guard που έχει συνηθίσει πιο πολύ να σκοράρει και λιγότερο να δημιουργεί, αλλά προσπαθώ να δουλέψω και να γίνω πιο αποτελεσματικός πασέρ. Έχουμε πολύ ποιοτικό ρόστερ και μία μεγάλη ευκαιρία να κάνουμε κάτι σπουδαίο, όπως η πρόκριση στο Final 4.»

Είχες πρόταση από κάποια ελληνική ομάδα το καλοκαίρι; Ο Παναθηναϊκός, για παράδειγμα έψαχνε και ίσως και να ψάχνει ακόμη για point guard...

«Αν με ήθελε πραγματικά ο Παναθηναϊκός, ίσως να με είχε τώρα! Το καλοκαίρι, οι άνθρωποι της ελληνικής ομάδας απλά ενημέρωσαν τον ατζέντη μου ότι ενδιαφέρονταν, αλλά ποτέ δεν προχώρησαν σε μία πιο ουσιαστική κίνηση, υπό την έννοια ότι δεν κατέθεσαν ποτέ επίσημη πρόταση. Δεν το αναφέρω σαν αιχμή, απλά αυτή είναι η πραγματικότητα. Προφανώς είχαν άλλες προτεραιότητες και είναι απολύτως σεβαστό. Άλλωστε, είναι ένας οργανισμός με μεγάλη παράδοση και ιστορία και του τρέφω μεγάλο σεβασμό.»

Μεγαλώνοντας στην Αμερική, πόσες φορές έχεις ακούσει την φράση «οι “λευκοί” δεν μπορούν να πηδήξουν;

«(γελάει!!)... Σίγουρα όχι λίγες! Η απάντησή μου, όμως, ήταν πάντα με ένα κάρφωμα! Παρά το μικρό μου ύψος (σ.σ.: 1,85), από μικρός κάρφωνα πολύ εύκολα οπότε όταν το συνειδητοποιούσαν και από μόνοι τους, “έραβαν” για τα καλά το στόμα τους!»

Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι όλα σου ήρθαν εύκολα;

«Η διαδρομή δεν ήταν στρωμένη με ροδοπέταλα. Αλλά αγαπώ τόσο πολύ το μπάσκετ και ήμουν πάντα πολύ παθιασμένος με το άθλημα, που νομίζω ότι είναι η δεύτερη φύση μου. Υπό αυτές τις συνθήκες, λοιπόν, δεν εξέλαβα ως εμπόδια τις όποιες δυσκολίες αντιμετώπισα! Θα συμβούλευα όλα τα νέα παιδιά που αισθάνονται το ίδιο σκίρτημα για την “πορτοκαλί μπάλα”, να μην σταματούν ποτέ να δουλεύουν στην προπόνηση, να πιστεύουν στον εαυτό τους και να μην επιτρέπουν στην αρνητική ενέργεια να τους καταβάλει..»