Παναθηναϊκός: Extreme... Makeo(n)ver

• Τύφλα να 'χει ο Καλάθης
• Ο Μέικον «μεταμορφώνει» τον Παπαγιάννη
• Οι ευκαιρίες στον Μαντζούκα και ο... απαραίτητος Γιόβιτς

Αρχικά να πούμε το αυτονόητο. Ο Παναθηναϊκός δεν μπορεί να μιλάει για συγκεκριμένο στόχο στη φετινή EuroLeague. Να είμαστε και ρεαλιστές. Έτσι;

Με 4-10 ρεκόρ και έχοντας διανύσει κάτι... λιγότερο από το μισό της regular season, όσο και αν δεν φαντάζει μακρινή η διαφορά των τεσσάρων νικών από την οκτάδα, άλλο τόσο είναι. Εκτός και αν στον δεύτερο γύρο μας επιφυλάσσει ο Παναθηναϊκός ένα τελείως διαφορετικό πρόσωπο, βγαλμένο από τα καλύτερα όνειρα των φιλάθλων του, οπότε... πάω πάσο. Ποτέ μην λες ποτέ, αλλά θεωρητικά είναι πάρα πολύ δύσκολο.

Οπότε, λοιπόν, από τη στιγμή που είτε συνειδητά, είτε ασυνείδητα πλανάται στον αέρα το «δεν στοχεύω σε κάτι» ισχύουν δύο τινά. Το πρώτο ότι «και να χάσουμε δεν έγινε και τίποτα» που είδαμε την περασμένη εβδομάδα στη Μόσχα και το οποίο σχολίασα αναλόγως και το δεύτερο ότι «παίζουμε ελεύθερα, απαλλαγμένοι από το άγχος, δοκιμάζουμε πράγματα και... ότι γίνει» το οποίο είδαμε απέναντι στην Άλμπα. Θεωρώ ότι μέχρι το τέλος της κανονικής περιόδου στην EuroLeague θα δούμε πολλές φορές το ίδιο έργο. Τόσο με το πρώτο, όσο και με το... δεύτερο σενάριο. Ας μείνουμε ωστόσο στο δεύτερο. Στο καλό. Πράγματι ο Παναθηναϊκός έπαιξε ωραίο μπάσκετ. Καλύτερο από αυτό κόντρα στην Εφές.

Καλύτερο και από αυτό στο ΣΕΦ απέναντι στον Ολυμπιακό. Βέβαια για να βάζουμε όλα τα δεδομένα στο τραπέζι, διαφορετική δυναμικότητα έχουν η Εφές και ο Ολυμπιακός και διαφορετική είναι η δυναμικότητα της Άλμπα Βερολίνου. Βέβαια αλλιώς είναι να παίζει μια ομάδα (χαμηλής η αλήθεια είναι) ποιότητας χωρίς τον πιο φορμαρισμένο παίκτη της (λέγε με Νέντοβιτς) χωρίς -ουσιαστικά- τον αρχηγό της ο οποίος ήταν παντελώς ανέτοιμος (λέγε με Παπαπέτρου) και χωρίς -και πάλι ουσιαστικά- χωρίς το βασικό της τεσσάρι (λέγε με Οκάρο Ουάιτ) ο οποίος αλλού πάταγε και αλλού βρίσκονταν. Θα μου πείτε έλειπαν οι Σίκμα και Κουμάτζε από την Άλμπα; Ε, και; Συνολικά αν το δούμε το πρόβλημα του Παναθηναϊκού (και μάλιστα απέναντι στην ομάδα η οποία είχε νικήσει την περασμένη εβδομάδα την Αρμάνι Μιλάνο) ήταν μεγαλύτερο.

Τύφλα να 'χει ο Καλάθης

Επιστρέφω σε αυτό που ανέφερα. Ο Παναθηναϊκός έπαιξε ωραίο μπάσκετ! Και αυτό το οφείλει περισσότερο στον Ντάριλ Μέικον, ο οποίος μοίρασε τις 11 από τις 19 ασίστ του Παναθηναϊκού. Τύφλα να 'χει ο Καλάθης! Ναι, ξέρω. Ξεπέρασα τα όρια της υπερβολής γράφοντας αυτό το πράγμα, αλλά πλάκα-πλάκα, από τα χρόνια του άλλοτε αρχηγού των «πρασίνων» είχαμε να δούμε έναν παίκτη να έχει 10+ ασίστ σ' ένα ματς, όντας διψήφιος και σε πόντους και μάλιστα με 20+ πόντους!

Δεν ξέρω αν πραγματικά εννοούσε ο Μέικον αυτό που είπε ότι «η πρώτη μου αγάπη είναι η πάσα» αλλά απέναντι στην Άλμπα έκανε εξαιρετικά τη δουλειά του δημιουργικά. Και αυτό ήταν κάτι που είχε λείψει πολύ από τους «πράσινους». Και όπως φαίνεται, είναι παίκτης ο οποίος «καλουπώνεται». Είναι παίκτης ο οποίος θα ακούσει τον προπονητή. Είναι παίκτης ο οποίος θα λειτουργήσει για το όφελος της ομάδας. Όπως φυσικά είναι και... άναρχος παίκτης ο οποίος θα «μπουμπουνίσει» τρίποντο στον αιφνιδιασμό. Και γιατί να μην τον κάνει αν νιώθει καλά; Αν νιώθει ότι μπορεί να ευστοχήσει... Αν νιώθει ότι διαθέτει απόθεμα αυτοπεποίθησης...

Αυτό είναι κατι που γνωρίζει καλά ο Πρίφτης. Και για να κερδίσει τον παίκτη (σ.σ. άλλωστε μια και δυο έχει αγκαλιά ο Μέικον τον προπονητή του;) θα πρέπει και κάποιες φορές να του δίνει ελευθερία (ειδικά όταν μιλάμε για έναν παίκτη όπως ο Μέικον) και να πηγαίνει και με τα... νερά του. (Και) σε αυτές τις περιπτώσεις ισχύει το «δούναι και λαβείν». Αν καταφέρει ο τεχνικός των «πρασίνων» να παίρνει από τον Μέικον (όχι 11 αλλά) 5-6 ασίστ σε κάθε ματς θα είναι ευχής έργον. Να έλεγα ότι δεν μπορεί να το κάνει ο παίκτης; Όπως φαίνεται... μπορεί και παραμπορεί. Μην ξεχνάτε και τις 8 τελικές πάσες που είχε δώσει με το Λαύριο την περασμένη Τρίτη (7/12). Ε, αν δει ο Πρίφτης ότι ο Μέικον εκμεταλλεύεται τους συμπαίκτες του, πιστεύει κανείς ότι δεν θα του πει «πάρε και ένα-δυο σουτ ακόμα;» Και ΑΥΤΟΣ ο Μέικον που είδαμε απέναντι στην Άλμπα είναι ο Μέικον που πραγματικά μπορεί να βοηθήσει τον Παναθηναϊκό.

Ο Μέικον «μεταμορφώνει» τον Παπαγιάννη

Παράδειγμα: Στα τρία τελευταία ματς της EuroLeague, ο Μέικον έχει 7,3 ασίστ κατά μέσο όρο ενώ στα ίδια παιχνίδια ο Παπαγιάννης σκοράρει 15,3 πόντους. Τυχαίο; Δεν νομίζω... Και αν όσο περνάει ο καιρός, αυτό είναι κάτι που θα μπαίνει στο «πετσί» του ρόλου του, τότε μόνο χαμόγελα αισιοδοξίας θα πρέπει να υπάρχουν. Και είναι κάτι που θα φανεί-αποδειχθεί εντός των συνόρων, εκεί όπου ο Παναθηναϊκός έχει πραγματικούς και εφικτούς στόχους με την κατάκτηση των δύο ελληνικών τροπαίων. Άλλωστε όταν ο Παπαγιάννης είναι καλός (και νιώθει χρήσιμος) στην επίθεση, αυτομάτως στην άμυνα δεν αφήνει να περάσει... κουνούπι έχοντας πάρει ενέργεια από ένα alley oop κάρφωμα ή από μια απλή ασίστ «πάρε-βάλε».

Από εκεί και πέρα, εκείνος που αποτελεί σε όλα τα ματς τον «αφανή» ήρωα αλλά και τον... τόσο μεγάλο πρωταγωνιστή είναι ο Χάουαρντ Σαντ-Ρος. Έχω την αίσθηση ότι όταν λείπει από το παρκέ η δυναμική στην άμυνα μειώνεται κατά το ήμισυ, ενώ στην επίθεση δεν έχει -πλέον- στα χέρια του το «βάρος» της οργάνωσης και παρουσιάζεται πάρα πολύ χρήσιμος. Είτε «βάζοντας» την μπάλα στο παρκέ, είτε με το spot up σουτ του από την περιφέρεια. Λίρα... εκατό θα τον χαρακτήριζα και ομολογώ ότι ο Παναθηναϊκός έκανε μεγάλη κίνηση το περασμένο καλοκαίρι, όταν και του ανανέωσε το συμβόλαιό του έως το 2023.

Όσο για τον Κασελάκη; Μετά το νωθρό του ξεκίνημα έχει πάρει για τα καλά τα πάνω του. Σιγά-σιγά τείνει να βγάλει από πάνω του την «ταμπέλα» του τίμιου παίκτη (τιμιότατος όσο δεν πάει θα συμπλήρωνα) και να γίνεται πραγματικός πρωταγωνιστής. Σουτάρει με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση ενω ποστάρει και πολύ καλά. Αν χρησιμοποιούσε περισσότερο το χουκ όταν βάζει τον αντίπαλο στο καλάθι έχοντας πλεονεκτική θέση και λιγότερο το fade away θα γίνει και πιο αποτελεσματικός ακόμα από κοντά.

Ο Παπαπέτρου φάνηκε πόσο ανέτοιμος ήταν μετά την απουσία του από τις προπονήσεις. Ο Οκάρο Ουάιτ όχι μόνο δεν μοιάζει με πρώτο τεσσάρι σε μια ομάδα της EuroLeague αλλά υπάρχουν στιγμές που νιώθω ότι δεν κάνει ούτε για τρίτο. Γενικά το πρόσημο της παρουσίας του, με εξαίρεση την ενέργεια που βγάζει και κάποιες βοήθειες που δίνει στην άμυνα, είναι αρνητικό. Κατανοώ ότι σε αυτό το ματς είχε και εκείνος τα δικά του προβλήματα με την ίωση, αλλά μιλάω για τη γενική του εικόνα. Ο Νέντοβιτς ευτυχώς για εκείνον και τον Παναθηναϊκό, αναμένεται να επιστρέψει σύντομα όπως είπε και ο Δημήτρης Πρίφτης. Και πάλι. Με αυτές τις σημαντικές «απουσίες» ο Παναθηναϊκός έπαιξε ωραίο και ποιοτικό μπάσκετ.

Οι ευκαιρίες στον Μαντζούκα και ο... απαραίτητος Γιόβιτς

Last but not least άφησα τους «πιτσιρικάδες». Ξαναλέω. Πολύ θα ήθελα να βλέπω περισσότερο Μαντζούκα. Ακόμα και στην EuroLeague. Μπήκε στο παρκέ, έπαιξε για 13:20, πήρε 4 ριμπάουντ, μοίρασε μια ασίστ, έκανε μία τάπα και έδειξε την προσήλωση που είχε στα αμυντικά του καθήκοντα. Βοήθησε και μάλιστα βοήθησε πολύ. Αν ο Παναθηναϊκός θέλει να δείξει κάτι το διαφορετικό στη συνέχεια, το... extreme makeover ναι μεν θα ξεκινήσει από τον Μέικον και στο γεγονός να εκμεταλλευτεί τις δημιουργικές του (όπως έδειξε ότι έχει) αρετές αλλά θα πρέπει να εστιαστεί και στον Λευτέρη Μαντζούκα, ο οποίος μπορεί να βοηθήσει άμεσα τους «πράσινους». Τουλάχιστον αυτό μπορώ να συμπεράνω από την παρουσία του στο παρκέ. Έτρεχε, κάλυπτε χώρους, έδινε βοήθειες, τράβαγε παίκτη έξω, ενώ εάν χρειαστεί θα πάρει και το σουτ. Θα βάλει και εκείνος τη μπάλα στο παρκέ. Θα τοποθετηθεί σωστά για ένα επιθετικό ριμπάουντ. Θα διεκδικήσει μπάλες και hustle plays. Και όσο περισσότερο παίζει, τόσο το καλύτερο και για τις δύο πλευρές.

Όσο για τον Νεοκλή Αβδάλα; Μπράβο αρχικά στο ίδιο το παιδί που μπήκε σε ματς της EuroLeague και έδειξε θράσος, χωρίς να φοβάται τίποτα και κανέναν και μπράβο και στον Δημήτρη Πρίφτη που του έδωσε αυτήν την ευκαιρία. Και θα του δώσει και άλλες (πολλές) στο μέλλον. Αυτό είναι το μόνο βέβαιο. Δεν λέω, καλές οι νίκες και τα αποτελέσματα, αλλά στον Παναθηναϊκό υπάρχει «πρώτη ύλη» και πρέπει να εκμεταλλευτεί! Αυτό και αν θα είναι... extreme makeover!

Βέβαια μην ξεχνάμε κάτι. Η ολική μεταμόρφωση θα έρθει, όταν θα αποκτηθεί και ένας κανονικός Point Guard. Όπως διαβάσατε στο Gazzetta, στον Παναθηναϊκό θέλουν να πάρουν το ρίσκο (και πολύ καλά κάνουν που θέλουν να το πάρουν συμπληρώνω εγώ) με τον Στέφαν Γιόβιτς. Και αν ο Σέρβος μπορέσει να είναι υγιής στο 50%-60%, τότε θα μιλάμε για... άλλη ομάδα στη συνέχεια.