Τα δικά μας διπλά είναι οι άσσοι των άλλων

Μας πιάνει καμιά φορά μια εμμονή με μερικές λέξεις. Το «διπλό». Η εκτός έδρας νίκη με όρους δανεικούς από παλιό ΠΡΟ-ΠΟ. Το κουβαλούσε πόσα χρόνια ο ποδοσφαιρικός Ολυμπιακός σαν μεταφυσικό φορτίο, ακόμα και στις καλές ευρωπαϊκές βραδιές του, συνομωτούσε το σύμπαν και πολλές φορές με ένστικτα αυτόχειρα, τα έκανε όλα λάθος από το 75ο λεπτό και μετά.

Στο μπάσκετ με τα πολλά παιχνίδια και τα play off ήμασταν για πολλά πολλά χρόνια οι Πράσινοι και Κόκκινοι καλομαθημένοι. Απόρθητο κάστρο έγραφαν τα πρωτοσέλιδα για την καυτή μας έδρα, ισχυροί διεκδικητές στα εκτός έδρας. Σαν συνεχιστές του αυτοκράτορα Άρη που νικούσε από το αεροδρόμιο τον αντίπαλο που κατευθυνόταν στο Παλέ, έκανε παρέλαση σε Γαλλίες – Γερμανίες και ψιλοαγκομαχούσε κατά την απομάκρυνση, ειδικά προς Ισπανία μεριά.

Πάνε αυτά πέρασαν. Πάει ο καιρός που Παναθηναϊκός του Παύλου σημάδευε τα ματς της Κωνσταντινούπολης σαν κοντινές εκδρομές που μερικές φορές προσφέρονταν για rotation, αν ακολουθούσε καμιά ΤΣΣΚΑ ή Μπαρτσελόνα. Απόψε κόντρα στην Πρωταθλήτρια Ευρώπης είναι η καταφανέστατη Σταχτοπούτα του ματς αλλά και της διοργάνωσης. Λογική η πτώση μετά την ακμή αλλά... στενάχωρη η αλήθεια είναι.

Το Γιαντ Ελιάου εύκολο δεν ήταν ποτέ για κανέναν. Ούτε στα πιο καλά χρόνια δεν έλεγε κανείς, «πάω και το πιο πιθανό είναι να κερδίσω». Όχι αυτή την ομάδα, όχι εκεί μέσα! Δεν είναι να απορεί κανείς που οι Κόκκινοι δεν ανταποκρίθηκαν στις απαιτήσεις του αγώνα. Σε μια περίπλοκη για τον Ολυμπιακό χρονική περίοδο, οι ερυθρόλευκοι βρέθηκαν απέναντι σε μια παραδοσιακή έδρα, απέναντι σε μια υπό αμφισβήτηση ομάδα και κόντρα σε έναν έμπειρο προπονητή που καιγόταν να πάρει ροζ φύλλο. Ένα προπονητή που μάλιστα ξέρει τα κόκκινα ελαττώματα πολύ καλά.

Κάθε φορά που αγανακτούμε ως Έλληνες φίλαθλοι για την απουσία διπλού, συνειδητοποιούμε ότι για την Μακάμπι ας πούμε, θα ήταν μεγαλύτερη καταστροφή η απώλεια του άσσου; Κι επίσης τι έχουμε κάνει τόσο καλά για να αξίζουμε να διεκδικήσουμε αυτό το διπλό; Ειδικά ο Παναθηναϊκός που απέναντι σε ισχυρούς με σοβαρότητα έχασε στο ΟΑΚΑ, τι πάει να κερδίσει στην Πόλη; Χαρακτήρα θα απαντήσω μόνος μου. Άλλο να καταρρεύσεις όπως στο Βελιγράδι, άλλο να παλέψεις όπως στο Μόναχο.

Το παράτημα φοβούνται οι φίλοι των Πρασίνων, την εγκατεστημένη απογοήτευση και την ηττοπάθεια. Ξέρουμε ότι η μπασκετική λογική λέει Έφες κι Αταμάν, θέλουμε όμως να δούμε ένα σχέδιο από τον Δημήτρη Πρίφτη για να παρουσιαστεί μια ελλιπής ομάδα μαχητική κι ανταγωνιστική. Όπως οι φίλοι του Ολυμπιακού θέλουν να βλέπουν τον κόουτς Μπαρτζώκα να «φτιάχνει» το μυαλό της ομάδας του αντί να αφήνει να χαλάει το δικό του.

Εξακολουθώ να πιστεύω πως ο Ολυμπιακός μπορεί να κάνει παραπάνω βήματα φέτος και να δαγκώσει ακόμα και καλύτερες ομάδες. Δεν είμαι σίγουρος όμως, αν μπορεί να το πετύχει με μειονέκτημα έδρας, δεν μου το εγγυάται η αστάθεια σε πολλά χρονικά σημεία της σεζόν. Τεχνογνωσία έχει, ταλέντο έχει όσο χρειάζεται, τον χαρακτήρα της ομάδας βλέπω λίγο προβληματικό στους κλυδωνισμούς. Με χαλάει το πόσο «ήρεμα» χάνει μερικά ματς. Για κάποιους από τους παίκτες του έχει ανέβει ψηλότερα από το κανονικό ο πήχυς των απαιτήσεων, κάποιοι άλλοι περνούν και το φυσιολογικό ντεφορμάρισμα.

Στον Παναθηναϊκό νομίζω το λάθος έγινε με το λόγο value for money. Πολλή σημασία στο money λιγότερη στο value. Ακόμα και τώρα που φιγουράρει στο ρόστερ (όχι στο γήπεδο) ο Γιόβιτς, η λογική είναι πως ποντάραμε λίγα χρήματα σε κάποιον που μπορεί να αποδώσει μεγάλο κέρδος. Στην πραγματικότητα αν ο Γιόβιτς δεν βγει, δεν χάνουμε τα λίγα χρήματα που δόθηκαν, αλλά την κανονικότητα που προσφέρει σε μια ομάδα η ύπαρξη ενός υγιούς play maker. Αυτό λοιπόν δεν το λες ποντάρισμα αλλά τζόγο και δεν είμαι σίγουρος, αν χωράει άλλος τζόγος πάνω στον οργανισμό του Παναθηναϊκού. Μήπως είναι καλύτερα να διασφαλίζεις το 6 πριν κυνηγήσεις το 8-9 που μπορεί να καταλήξει κάτω από τη βάση; Απλή ερώτηση κάνω.