Στερνέ μου Γιόβιτς να σε είχα πρώτα

Το σημαντικό σε μια ομάδα είναι να ξέρει τι χρειάζεται. Έπειτα το επίσης σημαντικό είναι να βάζει τις προτεραιότητές της. Δυο χρόνια ο Παναθηναϊκός έχει απόλυτη ανάγκη τον λεγόμενο floor general και προσπαθεί με «λοχίες και δεκανείς» να οδηγήσει το στράτευμα. Δεν γίνεται…

Δεν μπορώ να πιστέψω ότι άνθρωποι με τόνους περισσότερο από μας μπάσκετ στο dna τους, δεν προσπάθησαν τόσο καιρό να βρουν αυτόν τον έναν, τον «εκλεκτό». Με τα μετρημένα κουκιά στο μπάτζετ , α) δεν υπήρχε αυτή η κατάλληλη προσιτή περίπτωση και β) όπου υπήρχε η πιθανότητα προσέγγισης, οι «εκλεκτοί» επέλεγαν συνολικά καλύτερα πιο πλούσια και πιο φιλόδοξα projects.

Τι έχασε όμως ο Παναθηναϊκός αυτή τη διετία χωρίς τον απόλυτο οργανωτή; Έχασε Final Four; Μα αυτά τα έχασε και σε σεζόν οικονομικής παντοκρατορίας. Έχασε εγχώριους τίτλους; Δεν τους έχασε αλλά δεν ψήνονται πια οι Πράσινοι μόνο με τέτοιους. Έχασε την ευκαιρία να βγάλει λεφτά; Ο Παναθηναϊκός δεν έβγαζε ποτέ λεφτά από αγοραπωλησίες παικτών. Το Τριφύλλι δεν πουλούσε ποτέ για το κέρδος, ξόδευε για τους τίτλους του. Καλώς ή κακώς νομίζω τα παραπάνω είναι αληθή.

Ο Παναθηναϊκός κατά την ταπεινή μου γνώμη έχασε την ευκαιρία να προοδεύσει. Έχασε χρόνο στο να γίνουν παίκτες και σύνολο του 5 και του 6, μονάδες και ομάδα του 8. Δίπλα σε περιπτώσεις αθλητών όπως ο Νέντοβιτς ή ο Γιόκιτς έχουν την ευκαιρία να παίξουν καλύτερο μπάσκετ ο Μποχωρίδης, ο Μαντζούκας, ο Καλαϊτζάκης και ο Αβδάλας. Άλλη ηλικία ο καθένας τους, ένδεια παραστάσεων σε υψηλό επίπεδο για όλους. Για να μη μιλήσω για το πόσο (ακόμα) καλύτερος θα ήταν ο Παπαγιάννης ή τα 4αρια με κανονικό οργανωτή να συνεργάζονται.

Αν είχε έρθει έναν χρόνο πριν ο Στέφαν Γιόβιτς στο ΟΑΚΑ, δε σημαίνει ότι θα ήταν υγιής, χωρίς τραυματισμούς ή ασθένειες, έτσι αυτό το συγκεκριμένο blog δεν κλαίει πάνω από το χυμένο γάλα, περισσότερο θα ήθελα να οριοθετήσουμε το τι σημαίνει για τον οργανισμό του Παναθηναϊκού επιτυχία στη φετινή σεζόν.

Στη Euroleague που δεν έχει καμιά ιδιαίτερη σημασία αν θα τελειώσεις 14ος ή 11ος πέρα από ένα μικρό οικονομικό όφελος, χρειάζεται να δούμε πρόοδο και συνέπεια. Όχι μόνο για τα ελληνικά play off αλλά για την προοπτική της επόμενης σεζόν. Σημαντικό να ξέρεις ότι συνεχίζεις με έναν υγιή και αξιόπιστο κορμό, έστω κι αν αυτός χτίστηκε αργά, κι άλλο πράγμα να το χτίζεις πάλι από την αρχή. Αν σε αυτό προσθέσουμε και την αυτονόητη για μένα παραμονή Πρίφτη, ξεκινάς από κάπου.

Στις ελληνικές διοργανώσεις τι διαφορετικό πρέπει να σκεφτόμαστε, αν οι τίτλοι καταλήξουν στο Ολυμπιακό; Κατ’ αρχάς για να συνεννοούμαστε, ποιόν Ολυμπιακό θα αντιμετωπίσει ποιος Παναθηναϊκός; Ο υγιής Σλούκας θα αντιμετωπίσει τον υγιή Γιόβιτς; Ο Ντόρσεϊ τον Νέντοβιτς; Ο Παπανικολάου τον Παπαπέτρου; Ο Φαλ τον Παπαγιάννη; Και κάτι που τα περασμένα χρόνια ούτε καν θα το αναφέραμε, ο υγιής Μπαρτζώκας θα καθίσει στον πάγκο απέναντι στον υγιή Πρίφτη;

Καταλαβαίνετε ελπίζω το πνεύμα μου. Στη φετινή σεζόν κάποια αποτελέσματα μπορούν να είναι τόσο συμπτωματικά, που είναι άδικο να κρίνουν συνολικά την προοπτική για την επόμενη χρονιά. Είναι ο Ολυμπιακός μια καλύτερη ομάδα σε σχέση με τον περσινό Ολυμπιακό; Αν ναι, τότε πρέπει να συνεχίσει πάνω στα φετινά βήματα. Θα βρει τα στοιχεία που του έλειπε ο Παναθηναϊκός για τους επόμενους 4 μήνες; Θα είναι καλύτερη ομάδα από το διάστημα Σεπτεμβρίου – Δεκεμβρίου ; Τότε πρέπει να συνεχίσει ώστε από το 5 να πάει στο 8.Είτε χάνοντας είτε κερδίζοντας, πάντα όμως κάνοντας και κάτι παραπάνω, κάτι καλύτερο.

Ο τίτλος του blog λοιπόν δεν αναφέρεται σε έναν Γιόβιτς, που θα μας είχε τώρα στις θέσεις 1-4 της Euroleague, γιατί αυτό θα ήταν μπασκετικά αφύσικο. Αναφέρεται στην ευκαιρία του Παναθηναϊκού να είναι κάθε αγωνιστική μια έστω και λίγο καλύτερη ομάδα. Μια ευκαιρία που ως τώρα δεν αξιοποιήθηκε λόγω άστοχων επιλογών και κακών συγκυριών. Και δυστυχώς οι κακές συγκυρίες (κορονοϊός, τραυματισμοί) δεν είναι πρακτικά αδύνατον να εμφανιστούν ξανά.