Ολυμπιακός: Του αρέσει να είναι με την πλάτη στον τοίχο

«Σαν δε φτάνει ο άνθρωπος στην άκρη του γκρεμού, δεν βγάζει στην πλάτη του φτερούγες να πετάξει» αναφέρει ο Νίκος Καζαντζάκης. Φράση η οποία ταιριάζει γάντι σε όσα είδαμε χθες το βράδυ από τον Ολυμπιακό στην Βιτόρια. Ο κίνδυνος της πέμπτης διαδοχικής ήττας και όσα θα ακολουθούσαν αυτής (βαθμολογικά και ψυχολογικά) ήταν το όριο, ήταν η άκρη του γκρεμού των «ερυθρόλευκων». Και όπως κάθε καλή ομάδα (διότι ο Ολυμπιακός τέτοια είναι) αντέδρασε ιδανικά, έβγαλε φτερά και πλέον αισθάνεται καλύτερα

Η εβδομάδα που ολοκληρώθηκε ήταν μία καλή εβδομάδα για τον Ολυμπιακό. Μπορεί η συγκομιδή του να περιελάμβανε μία νίκη και μία ήττα, αλλά θεωρώ πως για πρώτη φορά το 2022 η ομάδα έπαιξε σε υψηλό επίπεδο. Είχα αναφέρει στα δύο τελευταία σχόλια την ανάγκη να έπαιζε καλά κόντρα στην Ρεάλ κι ας έχανε. Τόνιζα πως το συγκεκριμένο παιχνίδι θα βοηθούσε την ομάδα να βρει τα «πατήματά» της, να το «βρουν» οι παίκτες και να το κεφαλαιοποιήσουν στη συνέχεια και αυτό ακριβώς έγινε.

Οι «ερυθρόλευκοι» στις δύο αναμετρήσεις επί ισπανικού εδάφους μάτσαραν την ενέργεια των αντιπάλων τους σε μεγάλο βαθμό, έπαιξαν μπάσκετ επιπέδου και κυρίως δεν ήταν ένα βήμα πίσω σε σχέση με τους αντιπάλους τους στα ματς με Μακάμπι, Φενέρ και Ερυθρό Αστέρα. Ο Ολυμπιακός κόντρα σε Ρεάλ και Μπασκόνια δρούσε και δεν αντιδρούσε, ήταν αυτός που τις περισσότερες φορές έκανε την πρώτη κίνηση και δεν περίμενε τον αντίπαλό του να την κάνει.

Φαλ και «Παπ» γέμισαν το γήπεδο

Ο Ολυμπιακός θαρρεί κανείς και θυμήθηκε την βασική αρχή της φετινής του φιλοσοφίας η οποία δεν είναι άλλη από την αμυντική του λειτουργία. Η άμυνα των «ερυθρόλευκων» δέχτηκε μόλις 42 πόντους σε καταστάσεις «πέντε εναντίον πέντε». Εξαιρώ δηλαδή αιφνιδιασμούς και σκορ μετά από επιθετικό ριμπάουντ. Θυμάμαι πολλές φορές παίκτες που δεν λατρεύουν την άμυνα, να παλεύουν σε κάθε κατοχή να βάλουν το σώμα τους εκεί που έπρεπε για να κλέψουν μία μπάλα όπως έκανε για παράδειγμα ο Σλούκας δύο φορές στην τελευταία περίοδο.

Ωστόσο ιδιαίτερη αναφορά ως προς τα μετόπισθεν αξίζει στον Μουσταφά Φαλ, στον Κώστα Παπανικολάου και στον Τόμας Ουόκαπ οι οποίοι «γέμισαν» το γήπεδο. Ο Γάλλος όση ώρα βρισκόταν στο παρκέ έκρυβε το καλάθι, οι Βάσκοι αισθάνονταν όπως αισθάνεται ο Ολυμπιακός όταν έχει απέναντί του τον Ταβάρες. Εναν φόβο, μία δεύτερη σκέψη πριν σουτάρουν. Για αυτό έπαιξε 27 λεπτά.

Ο «Παπ» πήρε κάτι χειροπέδες και τις πέρασε σε Φοντέκιο και Γκιεντράιτις. Το σχήμα μe τα δύο φόργουορντ του Σπάχια στο «3», «4» ταίριαξε απόλυτα με αυτό των Παπανικολάου και Βεζένκοβ. Οι αλλαγές ήταν εύκολες, αλλά πραγματικά ο Παπανικολάου φρόντιζε να είναι μόνιμα μπροστά τους, να τους κάνει να αισθάνονται άβολα και πρόσφερε πολύτιμη βοήθεια στον τομέα του ριμπάουντ. Πέραν μίας φάσης που τη θυμάμαι και γελάω στην οποία είχε μείνει πίσω, ο Γκιεντράιτις σούταρε από την κορυφή και αυτός βγήκε σαν ταύρος με σκυμμένο κεφάλι μπας και του χαλάσει το μυαλό, αλλά ευστόχησε ο Λιθουανός. Τα 4/4 τρίποντα ήταν κάτι το οποίο έπαιξε φυσικά τον ρόλο του, αλλά μην ξεχνάμε πως στα προηγούμενα ματς δεν είχε πάρει και πολλές μπάλες στα χέρια του.

Ο Ουόκαπ τέλος, έκανε ό,τι ήθελε τον Μπόλντγουιν και κυρίως από την αρχή του ματς δεν του επέτρεψε να βρει ρυθμό υποχρεώνοντας τον σε λάθη και πολλά άστοχα σουτ. Αν έλειπαν και κάποια μικρά διαστήματα στα οποία ήταν πιο επιθετικός στην μπροστινή μεριά του παρκέ από όσο έπρεπε θα ήταν όλα τέλεια.

Κίνηση στην επίθεση

Για ένα ακόμη παιχνίδι ο Ολυμπιακός σκόραρε λίγο. Οι 72 πόντοι δεν είναι κάποιο αξιομνημόνευτο νούμερο ειδικά σε βραδιά που έχεις 11 εύστοχα τρίποντα. Από την άλλη όμως και με εξαίρεση το δεύτερο δεκάλεπτο ο Μπαρτζώκας δεν πρέπει να έχει παράπονο από την κίνηση των παικτών και τη γενικότερη επιθετική λειτουργία της ομάδας.

Οι περισσότεροι παίκτες προτιμούσαν την πάσα από την ντρίμπλα κάτι το οποίο μετακινούσε την άμυνα και έδινε ευκαιρία στους Πειραιώτες να χτυπήσουν είτε την close out άμυνα των Βάσκων είτε με μακρινό σουτ. Μόνο στο δεύτερο δεκάλεπτο έβλεπα στατικούς παίκτες στο παρκέ.

Ο Ολυμπιακός θα μπορούσε εύκολα να είχε σκοράρει 6-8 περισσότερους πόντους και να άγγιζε τους 80, αλλά έχασε κάποιους αιφνιδιασμούς ενώ σε ορισμένες περιπτώσεις βγήκε ένας μικρός ατομισμός κυρίως από τον Ντόρσεϊ ο οποίος αντί να δώσει μία απλή πάσα που θα έφερνε εύκολο καλάθι (όπως ένας αιφνιδιασμός που του έκαναν φάουλ αντί να σκοράρει ο Παπανικολάου).

Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να αναφέρω μία ξεχωριστή σκέψη μου. Ο Ντόρσεϊ είναι ένας ιδιαίτερος παίκτης που μπορεί να σου προσφέρει το απρόσμενο στην επίθεση και να σου «καθαρίσει» ένα ματς στο οποίο η ομάδα έχει κολλήσει αγωνιστικά. Αυτό το απρόσμενο είναι σημαντικό στοιχείο στο μπάσκετ, είναι χάρισμα και ο Ολυμπιακός το έχει χάρη στον ομογενή γκαρντ μετά από χρόνια. Από την άλλη όμως θα πρέπει κι ο ίδιος να βρει μία ισορροπία γιατί πολλές φορές δείχνει πως παίζει και για τα στατιστικά του προκειμένου να εκπληρώσει σε λίγους μήνες το πολυπόθητο όνειρο του ΝΒΑ. Αυτό δημιουργεί έναν εκνευρισμό στους υπόλοιπους ο οποίος είναι φανερός αν και δεν θα έπρεπε (να είναι φανερός). Αν ο Ντόρσεϊ καταφέρει και βρει αυτή την ισορροπία θα είναι ακόμη πιο χρήσιμος για την ομάδα του κι ενδεχομένως να τον δουν με διαφορετικό μάτι και οι ομάδες του ΝΒΑ. Αν δεν πάει στο ΝΒΑ, τότε σίγουρα θα κεφαλαιοποιήσει αυτή την ισορροπία μεταξύ «πασάρω» και «εκτελώ» με ένα πολύ μεγαλύτερο συμβόλαιο στην Euroleague.

Αναθάρρησε ψυχολογικά

Η νίκη επί των Βάσκων δεν διέκοψε απλά ένα κακό σερί, δεν εδραίωσε απλά τον Ολυμπιακό στις θέσεις των playoffs, αλλά ήταν μία γερή ένεση αυτοπεποίθησης. Στην ομάδα όπως και σε όλες τις ομάδες που χάνουν διαδοχικά παιχνίδια, δημιουργείται κακή ψυχολογία. Πλέον αυτό δεν υπάρχει και σίγουρα θα αντιμετωπίσουν την Αναντολού Εφές ανανεωμένοι και πιο ήρεμοι. Οι Πειραιώτες είχαν ανάγκη αυτή την ηρεμία ενόψει κρίσιμων αναμετρήσεων σε Ευρώπη κι Ελλάδα.

ΥΓ: Με 2/2 νίκες τον Φεβρουάριο στην Euroleague (Εφές και Αρμάνι στο ΣΕΦ) θα είναι σούπερ. Με 1/2 θα είναι απλά καλά. Το Κύπελλο είναι ξεχωριστή υπόθεση, δεν μου αρέσει να μπλέκω την Ελλάδα με την Euroleague.

ΥΓ 2: Τεράστια μαγκιά του Βαγγέλη Λιόλιου που έπεισε Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό να δώσουν παίκτες στα προκριματικά με την Τουρκία. Σε πανομοιότυπες συνθήκες μέχρι πέρυσι ήταν απλά «κακή η Euroleague».