Παναθηναϊκός: Η ευτυχία των «ιτς»

• Η περιφέρεια ήθελε τους... Σέρβους της
• Το +26 του Γιόβιτς που έκανε τη διαφορά
• «Δείξε μου τον άσο και το πεντάρι σου να πω τι ομάδα έχεις»
• Το ψυχολογικό boost που είχε ανάγκη ενόψει Final 4

Μέχρι πριν από μερικές εβδομάδες θα έβαζα και στοίχημα ότι ο Παναθηναϊκός θα τελείωνε τη σεζόν στην EuroLeague χωρίς εκτός έδρας Νίκη. Πάλι καλά που δεν το έβαλα. Άλλωστε δεν... φημίζομαι για τις επιτυχίες μου στις προβλέψεις! Μία ματιά στις δύο πρώτες συλλαβές του επωνύμου μου, φτάνει και περισσεύει για να πειστείτε και να «ποντάρετε» στα αντίθετα από εμένα. Όνομα και πράγμα!

Η αλήθεια είναι ωστόσο ότι η ομάδα δεν έπειθε. Δεν ήταν μόνο τα σκαμπανεβάσματα που παρουσίαζε από παιχνίδι σε παιχνίδι και η εικόνα της «παρατημένης στην ευρωπαϊκή της μοίρα ομάδα» αλλά το γεγονός ότι δημιουργούσε έντονα το αίσθημα της αμφισβήτησης. Δεν ενέπνεε καμία σιγουριά στα παιχνίδια της EuroLeague. Άλλωστε τα αποτελέσματα «μιλούσαν» από μόνα τους.

Η περιφέρεια ήθελε τους... Σέρβους της

Και φυσικά υπήρχε εξήγηση. Δεν ήταν τόσο το πολύ χαμηλό και περιορισμένο (ακόμα και για κάποιες απαραίτητες προσθαφαιρέσεις) budget, αλλά όσο ότι για δεύτερη σερί σεζόν η ομάδα έπαιζε χωρίς κλασσικό playmaker. Διέθετε παίκτες τους οποίους σε καμία περίπτωση δεν θα τους χαρακτήριζε κάποιος «first pass point guards». Ούτε τον Μέικον, ούτε τον Πέρι που αποχώρησε για την Μπούντουτσνοστ, αλλά ούτε και τον Μποχωρίδη (ασχέτως που άλλαξε τον τρόπο παιχνιδιού του προκειμένου να «επιβιώσει» και να βρει χρόνο στο «πράσινο» ρόστερ) ο οποίος είναι περισσότερο «δυάρι» (όπως έχει πει και ο ίδιος) και (λιγότερο) «άσος».

Και εδώ που τα λέμε είναι δύσκολο να βρεις Αμερικανούς παίκτες οι οποίοι να μην έχουν στο πίσω μέρος του μυαλού τους το σκοράρισμα. Ειδικά αν αγωνίζονται στις θέσεις της περιφέρειας. Να μου πείτε για τη frontline όπου χρειάζονται αθλητικοί παίκτες, να πω εντάξει. Όμως στην αμερικανοποίηση της περιφέρειας όσον αφορά τη θέση του point guard, κάτι με χαλούσε. Άλλωστε και το δείγμα της σεζόν 2020-21 δεν ήταν και το καλύτερο δυνατόν με Τζάκσον, Σάικς και Μακ με αποτέλεσμα να γίνει εν μία νυκτί «άσος» ο Σαντ Ρος. Και φυσικά η σταθερή παρουσία του υγιούς Νεντοβιτς τη φετινή σεζόν, επιβεβαίωνε του λόγου το αληθές παιχνίδι με το παιχνίδι.

Όχι μόνο ήταν ο πρώτος σκόρερ του Παναθηναϊκού και ο πιο έμπιστος παίκτης στην επίθεση αλλά παράλληλα ήταν και ο καλύτερος δημιουργός. Ε τι άλλο να έκανε; Να έπαιρνε και μια σκούπα για να σκουπίσει και το ΟΑΚΑ; Άλλωστε προέρχεται από μία χώρα η οποία «ζει και αναπνέει» για το μπάσκετ. Και δεν ήταν λόγες οι φορές που είχα πιάσει τον εαυτό μου να λέει ότι αν ο Παναθηναϊκός είχε έναν ακόμα Νέντοβιτς ή εν πάσει περιπτώσει έναν παίκτη από τη «μεγάλη των πλάβι σχολή» που γνωρίζει πολύ καλά τα βασικά του αθλήματος θα είχε και τελείως διαφορετική τύχη.

Το +26 του Γιόβιτς που έκανε τη διαφορά

Για αυτόν τον λόγο ήταν άκρως ελπιδοφόρα η είδηση ότι ότι ο Παναθηναϊκός απέκτησε τον Στέφαν Γιόβιτς: «Κανονικός παίκτης. Κανονικός πλέι μέικερ» είχα αναφέρει χαρακτηριστικά. Με το όποιο, δεδομένο, ρίσκο λόγω των δικών του προβλημάτων και του γεγονότος ότι δεν είχε παίξει σε σύλλογο έναν ολόκληρο χρόνο. Δεν πέρασε καλά-καλά ένα 15μερο από το ντεμπούτο του και ο Σέρβος point guard έχει καταφέρει να φέρει έναν άλλον αέρα... σιγουριάς στις τάξεις της ομάδας.

Το πώς κινείται, το πώς «κατεβάζει» τη μπάλα, το πώς «βλέπει» γήπεδο, το πώς «διαβάζει» τις φάσεις, το πότε να πασάρει, φανερώνουν έναν παίκτη ο οποίος γνωρίζει πολύ καλά τη συγκεκριμένη θέση. Στο ντεμπούτο του με αντίπαλο τη Μπασκόνια φρόντισε να βάλει μερικές πινελιές των όσων μπορεί να προσφέρει. Στη συνέχεια έψαχνε τα πατήματά του και τις ανάσες του από τη στιγμή που ήταν πολύ πίσω από πλευράς φυσικής κατάστασης, ενώ στο Astroballe υπενθύμισε στον Παναθηναϊκό το «πώς είναι» να έχει έναν κανονικό point guard στο ρόστερ του.

Δεν θα κάνει ποτέ το κάτι παραπάνω. Και δεν χρειάστηκε να το κάνει απέναντι στη Βιλερμπάν. Έκανε αυτά που ΕΠΡΕΠΕ να κάνει για τη θέση του έχοντας 6 πόντους με έξι προσπάθειες εντός παιδιάς, 5 ριμπάουντ, 5 ασίστ, 3 κλεψίματα, «μηδέν» λάθη και το κυριότερο; Το +26 του Παναθηναϊκού στο +/- κάθε φορά που ήταν στο παρκέ! Και δεν στέκομαι στο γεγονός ότι οι «πράσινοι» νίκησαν. Το ίδιο θα ίσχυε και αν είχε φύγει από τη Γαλλία με την ήττα. Η ουσία για τον Παναθηναϊκό στην EuroLeague δεν είναι (πια) τα αποτελέσματα, αλλά η εικόνα ενόψει των στόχων του.

«Δείξε μου τον άσο και το πεντάρι σου να πω τι ομάδα έχεις»

Από τη στιγμή που βρήκε στο πρόσωπο του Γιόβιτς τον κουμανταδόρο που ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ του έλειψε τα δύο τελευταία χρόνια, έχει καταφέρει να ανέβει επίπεδο. Και παράλληλα να πιάνει τους «πράσινους» μια αστείρευτη μελαγχολία για τα το χρόνο που χάθηκε και τις δύο ευρωπαϊκές σεζον που πήγαν στα... σκουπίδια. Θυμάστε τι έλεγαν οι παλιοί; «Δείξε μου τον άσο και το πεντάρι σου για να σου πω τι ομάδα έχεις...» Μέχρι και την έλευση του Γιόβιτς ο Παναθηναϊκός ΔΕΝ είχε «άσο» για να... δείξει, με αποτέλεσμα ο Παπαγιάννης να πηγαίνει πάνω-κάτω στο παρκέ σαν την άδικη κατάρα και να περιμένει τη μπάλα από... σπόντα! Είτε ύστερα από ένα επιθετικό ριμπάουντ, είτε με ένα putback κάρφωμα. Σπανίως την έπαιρνε κανονικά, εκτός και αν ήταν ο Νέντοβιτς στο παρκέ.

Πλέον η κατάσταση έχει αρχίσει και αλλάζει. Γνωρίζει ότι στο παρκέ υπάρχει ένας παίκτης που θα τον... ψάξει. Ένας παίκτης που γνωρίζει πολύ καλά την συγκεκριμένη θέση και πώς να την «υπηρετήσει» προσφέροντας για τους συμπαίκτες του. Κάτι που ο Παναθηναϊκός δεν διέθετε έως σήμερα γιατί δεν είχε... κανονικό «άσο» όπως είναι ο Γιόβιτς. Και ξέρετε. Για έναν σέντερ, ο οποίος περιμένει την μπάλα και δεν ειναι εκείνος που αποφασίζει, αποτελεί τεράστιο ψυχολογικό boost όταν γνωρίζει ότι το πρώτο μέλημα του point guard θα είναι η πάσα και όχι το σουτ.

Δεν ξέρω αν ο Γιόβιτς «πιάσει» τελικά στον Παναθηναϊκό ή αν βγάλει (χτυπήστε ξύλο για το παιδί) προβλήματα. Αυτό που γνωρίζω είναι ότι οι «πράσινοι» μπορούν να απαντήσουν στην εν λόγω ερώτηση των «παλιών» καθώς έχουν να δείξουν ΚΑΙ πλέι μέικερ, αλλά ΚΑΙ σέντερ από το πάνω ράφι για να καταλάβει κάποιος ότι κάτι άρχισε να αλλάζει. Αισίως ο Παπαγιάννης έφτασε στο 6ο «double double» τη φετινή σεζόν και δείχνει να ξαναβρίσκει τα πατήματά του. Εκτός του ότι εκμεταλλεύεται τις ασίστ των συμπαικτών του, βγάζει περισσότερη σιγουριά και αυτοπεποίθηση όταν κυνηγάει τα ριμπάουντ. Τυχαίο ότι παραμένει ο πρώτος ριμπάουντερ της EuroLeague;

Από εκεί και πέρα: Ο Νέντοβιτς είναι ο ηγέτης του Παναθηναϊκού. Θα πάρει πολλά σουτ. Θα πάρει και παρατραβηγμένα σουτ. Σε κάποια (στα περισσότερα θαρρώ) θα ευστοχήσει. Σε κάποια άλλα θα αστοχήσει και ενδεχομένως να αποδειχθούν και μοιραία. Όμως έτσι είναι. Θεωρείται δεδομένο ότι θα πάρει πολλά, ενδεχομένως και τα «μεγάλα» σουτ. Απλά όταν τον καταβάλλει η κούραση, πρέπει να ενεργοποιείται το «plan b» το οποίο στο «Astroballe» ενεργοποιήθηκε από... σπόντα καθώς οι κράμπες του (κουρασμένου) Νέντοβις έδωσαν την ευκαιρία στον Μέικον να βάλει τις τελευταίες «πινελιές» στη νίκη του Παναθηναϊκού επί της Βιλερμπάν.

Το ψυχολογικό boost που είχε ανάγκη ενόψει Final 4

Ο παίκτης, στον οποίο βγάζω το καπέλο (αν και του έχω... σούρει πάρα πολλά) είναι ο Οκάρο Ουάιτ, ο οποίος δείχνει ένα τελείως διαφορετικό πρόσωπο. Σταμάτησε να είναι επιπόλαιος και «τσαπατσούλης» στο παρκέ και σε αυτό παίζει ρόλο το γεγονός ότι παίρνει τη μπάλα στα σωστά σημεία χωρίς να χρειαστεί να κάνει το κάτι παραπάνω με αποτέλεσμα να... πηγαίνει για μαλλί και να βγαίνει κουρεμένος. Είναι χαρακτηριστικό ότι στις αλλαγές εκμεταλλεύεται τα «μις ματς» ποστάροντας τον αντίπαλο, έχει βελτιώσει πολυ το «spot up» σουτ του από το τρίποντο, ενώ κινείται εξαιρετικά χωρίς τη μπάλα προσπαθώντας να πάρει τη σωστή θέση.

Εν κατακλείδι. Η νίκη επί της Βιλερμπάν δεν έχει καμία βαθμολογική σημασία. Τουλάχιστον όσον αφορά την οκτάδα γιατί όσον αφορά το οικονομικό κομμάτι η 14η θέση δίνει χρήματα κάποια χρήματα (σ.σ. 150.000 ευρώ) τα οποία μπορεί να αντιστοιχούν και σ' ένα συμβόλαιο. Προς το παρόν το αφήνουμε στην άκρη και αυτό διότι το «διπλό» στο Astroballe το οποίο ήταν και το πρώτο στην EuroLeague ύστερα από έναν ολόκληρο χρόνο είναι πολύτιμο όσον αφορά την ψυχολογία, την αυτοπεποίθηση και τον βαθμό ετοιμότητας που έδειξε ο Παναθηναϊκός ενόψει του Final 4 στη Κρήτη.

Άλλωστε αυτό είναι που... καίει και τσουρουφλάει στην παρούσα φάση τους «πράσινους» οι οποίοι θα βρεθούν απέναντι στον πρώτο μεγάλο στόχο της σεζόν που δεν είναι άλλος από την κατάκτηση του Κυπέλλου. Και με αυτήν την νίκη, αλλά κυρίως με την εμφάνιση, έδειξαν ότι είναι σε καλό δρόμο... Αρκεί να «βγάλουν» στα «Δύο Αοράκια» και το ίδιο ανταγωνιστικό και αποφασιστικό πρόσωπο, παίζοντας και πάλι ορθολογικό μπάσκετ με γνώμονα την καλή άμυνα.