Παναθηναϊκός: Θα βγει κάτι θετικό από αυτή τη «σκληρή» χρονιά;

Ο Παναθηναϊκός φέτος έχει ηττηθεί πολλές φορές, περισσότερες ίσως απ’ όσες άξιζε. Δε θα μπω καν σε μια συζήτηση περί διαιτητών και κρίσιμων σφυριγμάτων, οι Πράσινοι στο παρελθόν έχουν πάρει τέτοια σφυρίγματα, τώρα πια δεν τα παίρνουν. Ο άδικος φυσικός νόμος του ισχυρού. Για κάθε τελευταία φάση που αδικήθηκε, μπορώ να αντιπαραθέσω πολλά πρώτα δεκάλεπτα που η ομάδα μπήκε στα ματς ανόρεχτη και θολωμένη κι αρκετές τελευταίες φάσεις που οι βολές δεν μπήκαν, που η άμυνα «γύρισε» λάθος.

Κάθε ναδίρ εκτός από απογοήτευση κρύβει και μια μικρή ελπίδα ότι τα πράγματα μπορούν να πάνε μόνο καλύτερα. Δεν θέλω καν να σκεφτώ ότι η φετινή σεζόν του Τριφυλιού στη Euroleague δεν είναι το ναδίρ, ότι μπορεί να υπάρξει και χειρότερη χρονιά. Αλλά από τη δική μου ελπίδα μέχρι τη σκληρή πραγματικότητα δυστυχώς μπορεί να υπάρξει μεγάλη απόσταση. Και τι εγγυάται ότι τα πράγματα θα πάνε νομοτελειακά καλύτερα;

Πρώτα απ’ όλα σε σχέση με τους παίκτες υπάρχουν δύο ενδεχόμενα κι αυτά είναι ανεξαρτήτως συμβολαίων. Όλα τα συμβόλαια μπορούν να σπάσουν, αν η ομάδα δει ότι οι παίκτες «δεν θέλουν». Το ένα ενδεχόμενο είναι να υπάρξει ένας κορμός που θα αποδώσει μελλοντικά καλύτερα, που θα μάθουν ο ένας τον άλλον κι όλοι μαζί θα μάθουν τον προπονητή, γιατί μην ξεχνάμε κι ο Πρίφτης είναι για πρώτη σεζόν στους Πράσινους και στη Euroleague. Το άλλο ενδεχόμενο δυστυχώς είναι να βασιλέψει το ξενέρωμα, να μπουν μπροστά κάποια ατομικά στατιστικά αντί του ομαδικού αποτελέσματος και να έχουν ήδη ξεκινήσει οι συζητήσεις για την επόμενη μέρα με τη βαθιά πεποίθηση ότι δε αλλάξει κάτι δραματικά προς το καλύτερο την επόμενη χρονιά.

Ωραία η ζωή στην Αθήνα, βαριά η φανέλα με τα έξι αστέρια, συγκλονιστικό να παίζεις σε γεμάτο ΟΑΚΑ αλλά κάνενας αθλητής δεν αγάπησε τις ήττες ούτε καν αυτές που κάποιοι ονομάζουν διδακτικές. Εξάλλου και οι νίκες μπορούν να είναι εξαιρετικά διδακτικές αν το staff κάνει τη δουλειά του σωστά, άσε που κοιμάσαι και πολύ καλύτερα μετά από μια νίκη. Δεν υπάρχει ευχαριστημένος παίκτης, ξένος ή Έλληνας, όταν είναι στον πάτο της βαθμολογίας, αργά ή γρήγορα θα ψαχτεί για το «επόμενο βήμα», όπως είπε κι ο Ντίνος Μήτογλου προσφάτως.

Τι θα κρατήσει και τι θα πετάξει η ομάδα από τη φετινή «χαμηλή» χρονιά; Τη στατική επίθεση που κρέμεται συχνά από τον Νεμάνια Νέντοβιτς; Τα αργά αμυντικά transitions; Τις κακές συνεννοήσεις που οδήγησαν σε τόσα χαμένα rebounds; Τα σκοτωμένα σουτ των τελευταίων δευτερολέπτων; Τα τεράστια κενά διαστήματα που οι διαφορές εκτοξεύτηκαν σε ασυμάζευτο σημείο; Ελπίζω τίποτα από τα παραπάνω ως επανάληψη, μόνο ως διδάγματα. Κι αν κάτι έχει νόημα να κληροδοτηθεί στην επόμενη σεζόν, είναι αυτή η λύσσα να μην παρατήσει το σκορ στη μοίρα του. Όχι πάντα αλλά συχνά το κυνήγησε το ροζ φύλλο μέχρι τελευταίας απέλπιδας προσπάθειας. Κι όταν το κέρδισε ήταν η πιο γλυκιά επιβεβαίωση πως στους Πράσινους ταιριάζει η νίκη.

Τέλος επιτρέψτε μου ένα σχόλιο για τη ρωσο-ουκρανική επίδραση στη Euroleague και ειδικά στον Παναθηναϊκό. Όλοι όσοι ξερογλύφονται για προπονητικά teams, ξένους stars έως και διοικητικά στελέχη για αυτόν τον Παναθηναϊκό, μάλλον ναρκώθηκαν μια 3ετία πριν και μόλις ξύπνησαν. Sorry που χαλάω την ωραία ατμόσφαιρα αλλά ή θα είμαστε ρεαλιστές και θα σχεδιάζουμε στα κυβικά μας ή τα χειρότερα ακόμα δεν τα έχουμε δει και θα μας εκπλήξουν δυσάρεστα.