Ολυμπιακός: Το μικρό rotation, η άμυνα του Παπανικολαου στον Λεκαβίτσιους και η πάσα από μέσα προς τα έξω

'Οταν η αγαπημένη μας ομάδα νικάει συνέχεια έναν αντίπαλο αναφέρουμε τη σχέση τους ως «πελατειακή». Οταν συμβαίνει το αντίθετο, δηλαδή η αγαπημένη ομάδα χάνει συνέχεια από έναν αντίπαλο αυτός γίνεται «κακός δαίμονας». Όποια ταμπέλα κι αν βάλαμε στη σχέση Ολυμπιακού και Ζαλγκίρις, χθες μπήκε μία τελεία.

Οι «ερυθρόλευκοι» είναι πολύ καλοί για να μην νικούσαν χθες, για να μην έβρισκαν τις απαραίτητες λύσεις που θα τους οδηγούσαν στα playoffs. Βασικά ο Ολυμπιακός είναι τόσο καλή ομάδα που πέτυχε τον βασικό του ευρωπαϊκό στόχο και ουδείς ασχολείται γιατί πολύ απλά οι απαιτήσεις είναι μεγαλύτερες. Τόσο μεγάλες που η μαθηματική παρουσία στα playoffs απασχολεί ελάχιστα μιας και άπαντες ασχολούνται με το πλεονέκτημα έδρας και το πλασάρισμα στην κατάταξη.

Κακά τα ψέματα, δεν υπάρχει άνθρωπος ο οποίος πέρυσι τον Οκτώβριο να πίστευε πως από τον Φεβρουάριο ο Ολυμπιακός θα είχε «κατσικωθεί» στην πρώτη «τετράδα» και δεν θα το κουνούσε ρούπι. Να θυμίσω πως και πριν σταματήσουν να αγωνίζονται οι ρώσικες ομάδες ο Ολυμπιακός στην «τετράδα» βρισκόταν.

Η ήττα στο Βερολίνο αποδείχτηκε μικρό διάλειμμα και πλέον η ομάδα του Γιώργου Μπαρτζώκα μετρά πέντε νίκες στα τελευταία της έξι παιχνίδια. Τις 45 μέρες που μεσολάβησαν Φεβρουάριο και Μάρτιο έχει δύο χαμένα παιχνίδια.

Ο Ολυμπιακός είναι πολύ καλή ομάδα γιατί διαθέτει αρκετούς τρόπους να κερδίσει ένα παιχνίδι. Αν δεν του πάει κάτι καλά στο αρχικό πλάνο, υπάρχει εναλλακτικό. Αν ούτε αυτό λειτουργήσει, θα ανακαλύψει τρίτο και τέταρτο αν χρειαστεί. Για την επίθεση μιλάω γιατί αν δεν παίξει άμυνα, δεν κερδίζει και πολλές από τις 17 ομάδες της Euroleague. Στην επίθεση θα έχει και μπόλικο pick 'n' roll, θα έχει και plays για παιχνίδι μακριά από την μπάλα, θα έχει και low post, θα έχει και το αγαπημένο του «spain pick 'n' roll». Προσαρμόζεται στις απαιτήσεις θυμίζοντας χαμαιλέοντα.

Οι κομβικές αποφάσεις του Μπαρτζώκα

Το περασμένο καλοκαίρι ο coach πίστεψε ένα μικρό ρόστερ 12 παικτών το οποίο στη συνέχεια έγινε 13 με την άφιξη του Έισι (ασχέτως αν δεν έγινε ποτέ επί της ουσίας). Ο Μπαρτζώκας με αυτόν τον τρόπο πέτυχε δύο σημαντικά πράγματα. Εδωσε ρόλο σε όλους και τους έκανε να νιώθουν χρήσιμοι. Εδιωξε την απογοήτευση και την δικαιολογημένη «γκρίνια» του παίκτη που δεν θα έπαιζε. Βέβαια εδώ είναι και τεράστια μαγκιά των παικτών αφού αποδέχτηκαν τον ρόλο τους.

Χθες, στο δεύτερο ημίχρονο ο Μπαρτζώκας έκανε μόλις δύο αλλαγές. Σλούκας αντί Ουόκαπ στο 27' και Μάρτιν αντί Φαλ στο 30'. «Αλλαγές και καλαμαράκια... τέλος». Διατήρησε τον ρυθμό που είχε βρει η ομάδα του και δεν τον αλλοίωσε.

Και αυτό δεν ήταν καθόλου εύκολο για αυτόν αφού κατά την παρουσία τους στο πρώτο μέρος οι Λαρεντζάκης, Πρίντεζης και ΜακΚίσικ έπαιξαν καλά και βοήθησαν. Δεν αποφάσισε να μην χρησιμοποιήσει κάποιον εξ αυτών επειδή ήταν κακός όση ώρα έπαιξε. Αυτό θα του το έκανε εύκολο.

Το σφιχτό rotation του Ελληνα τεχνικού ήταν κομβική απόφαση για την εξέλιξη της αναμέτρησης. Κάποτε τον κατηγορούσαμε για αλλαγές με το ρολόι... Κομβική απόφαση και αυτή που θα διαβάσετε παρακάτω.

Η άμυνα του Παπανικολάου στον Λεκαβίτσιους

Ο Κώστας Παπανικολάου έκανε ΜΑΤΣΑΡΑ. Ολοκληρωτική εμφάνιση και στις δύο πλευρές του παρκέ. Στην επίθεση έπαιξε με φόρα από τον αγώνα με τον Ηρακλή (21π. με 5/7 τρίποντα). Τα καλά της συμμετοχής στο πρωτάθλημα είναι αυτά σε θέμα ρυθμού και ψυχολογίας. Στην άμυνα ήταν ακόμη καλύτερος από όσα έκανε στο μπροστινό μέρος του γηπέδου.

Κυριολεκτικά ήταν παντού. Στο πρώτο δεκάλεπτο έχει δώσει βοήθεια και έχει σώσει δύο μπάλες από το να φτάσουν στα χέρια του Νέμπο και του Λοβέρν. Οσο έπαιξε στο δεύτερο δεκάλεπτο έτρεχε πανικόβλητος να καλύψει κάθε πιθανό κενό.

Στο δεύτερο ημίχρονο χάρισε τη νίκη στην ομάδα του και ήταν η αιτία να αλλάξει αγωνιστικό πρόσωπο ο Ολυμπιακός. Η κίνηση του Γιώργου Μπαρτζώκα να τον βάλει πάνω στο μαρκάρισμα του Λεκαβίτσιους ήταν το ματ στην σκακίερα της αναμέτρησης. Μπράβο και στον coach, αλλά μπράβο και στον «Παπ» που έφερε την αποστολή εις πέρας.

Να το εξηγήσω όμως... Στο πρώτο ημίχρονο ο Λιθουανός γκαρντ είχε 10 πόντους και 3 ασίστ σε 12' συμμετοχής. Εκανε ό,τι ήθελε. Όποιο γκαρντ τον μάρκαρε, αντιμετώπιζε πρόβλημα. Στο δεύτερο ημίχρονο από το τζάμπολ πήγε ο Παπανικολάου πάνω του και αυτό επηρέασε το ματς με τρεις τρόπους.

Πρώτον, ο Λεκαβίτσιους είχε να αντιμετωπίσει έναν ψηλότερο παίκτη που του έκοβε τους διαδρόμους πάσας, αλλά και τις εύκολες ματιές προς το καλάθι.

Δεύτερον, ο Λιθουανός στην τελευταία περίοδο κι ύστερα από την ασφυκτική άμυνα πάνω του παρουσιάστηκε ασυνήθιστα για τα δεδομένα του, κουρασμένος και πήρε λάθος αποφάσεις.

Τρίτον και πιο σημαντικό, απέτρεψαν όλα τα mismatch κοντά στο καλάθι. Οταν αποφάσιζαν να προχωρήσουν σε αλλαγή μετά το σκριν, βρισκόταν ο Παπανικολαόυ με τον ψηλό της Ζαλγκίρις στο low post και όχι ο Σλούκας ή ο Ουόκαπ ή ο Ντόρσεϊ. Ο «Παπ» έχει και το μέγεθος και την ικανότητα να αντιμετωπίζει ψηλό για 2-3 δευτερόλεπτα.

Η Ζαλγκίρις είχε μοναδικό πλεονέκτημα το ποστάρισμα από τη θέση «3» λόγω του ότι σε αυτόν βρισκόταν ο Σλούκας ή ο Ντόρσεϊ. Δεν το εκμεταλλεύτηκε σχεδόν καθόλου όμως, οπότε νικητής ο Ολυμπιακός.

Πάσα από μέσα προς τα έξω

Μπορεί να φαίνεται παιδικό ή αστείο, αλλά η πάσα από μέσα προς τα έξω είναι ευλογία για την επιθετική λειτουργία κάθε ομάδας. Ο Ολυμπιακός στο Κάουνας βρήκε πολλές λύσεις από αυτή τη συνθήκη με τον Χασάν Μάρτιν να την πραγματοποιεί τρεις φορές. Δεν το έκανε μόνο ο Αμερικανός, απλά τονίζω αυτόν γιατί δεν είναι σύνηθες.

Οι Πειραιώτες είχαν μία ασίστ στην πρώτη περίοδο κι έδωσαν άλλες 20 στα τρία δεκάλεπτα στη συνέχεια. Διόρθωσαν εν πολλοίς την κυκλοφορία της μπάλας και κατέφυγαν πολλές φορές στην πάσα από μέσα προς τα έξω υποχρεώνοντας την άμυνα των Λιθουανών να μετακινηθεί.

Από τα σενάρια πρόκρισης σε αυτά του πλεονεκτήματος

Ο Ολυμπιακός βρέθηκε τελευταία φορά σε playoffs τη σεζόν 2017-18 όταν και αποκλείστηκε με πλεονέκτημα έδρας από την Ζαλγκίρις. Δύο τα κρατούμενα από δω. Αρχικά ότι το πλεονέκτημα έδρας δεν σημαίνει απαραίτητα και Final 4 και εν συνεχεία, δεν υπάρχει εύκολος αντίπαλος όπως θεωρούνταν το 2018 η Ζαλγκίρις.

Η ομάδα είναι πολύ καλή, έχει όλα τα φόντα να βρεθεί στο Βελιγράδι. Μας έχει πείσει για αυτό, αλλά δεν είναι δεδομένο. Θα πρέπει να το αποδείξει στο παρκέ όπως κάνει έξι μήνες τώρα.

Μέχρι τότε ας απολαύσουμε το γεγονός πως πέρυσι με εφτά διαδοχικές ήττες από τον Φεβρουάριο (αρχής γενομένης από εκείνο το ματς στο Κάουνας) δεν κάναμε καν σενάρια πρόκρισης στην «οκτάδα» και πλέον όλα τα σενάρια που κάνουμε αφορούν το πλασάρισμα πιο ψηλά από την 4η θέση.

Το αυριανό παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό είναι πολύ κρίσιμο. Το άγχος και η πίεση του αποτελέσματος βρίσκονται στην πλευρά των «ερυθρόλευκων». Στην πλευρά τους όμως βρίσκεται και η καλή ψυχολογία μαζί με την μπασκετική ποιότητα. Ιδιαίτερο ματς έτσι κι αλλιώς.

ΥΓ: Ο Βεζένκοβ είναι παικταράς όχι για τα στατιστικά του, αλλά γιατί στις βραδιές που δεν λειτουργεί το «όπλο» του που είναι το μακρινό σουτ, βρίσκει άλλους τρόπους να βοηθήσει την ομάδα του.

ΥΓ 2: Πριν λίγο καιρό έγραφα για την ανάγκη που υπάρχει να κάνουν step up όλοι οι παίκτες. Αυτό το ένα βήμα μπροστά που θα κάνει τη διαφορά. Ο Χασάν Μάρτιν φροντίζει εδώ και 20 μέρες να απαντά σε όλους μας. Η αγωνιστική του άνοδος έχει επηρεάσει όλη την ομάδα. Και όχι μόνο ο Αμερικανός. Ολοι πλην του Έισι, βγαίνουν μπροστά.

ΥΓ 3: Ας διαβάσουμε μία ακόμη φορά τις δηλώσεις του Μπαρτζώκα για τον πόλεμο της Ουκρανίας.