Η διαφορά ποιότητας και η αναζήτηση προοπτικής

Συζητώντας στην ανάπαυλα με τον παλιό μας γνώριμο, Ντίνο Ράτζα, που βρέθηκε στο γήπεδο ως προσκεκλημένος της NOVA και παρακολούθησε το ματς παρέα με τον Πέρο Άντιτς και τον Ντούσαν Βούκσεβιτς, μοιραία στην κουβέντα ήρθε το «διπλό» του «τριφυλλιού» τον περασμένο Νοέμβριο για το πρωτάθλημα.

«Μα καλά, πως είναι δυνατόν να έχασε ο Ολυμπιακός από τον Παναθηναϊκό και μάλιστα εδώ μέσα; Στο ΟΑΚΑ να το καταλάβω…», αναρωτήθηκε φωναχτά μετά το +25 (58-33) του πρώτου 20λεπτου. «Η διαφορά ποιότητας των δύο ομάδων είναι πολύ μεγάλη!», σχολίασε o αντιπρόεδρος της κροατικής ομοσπονδίας, προσθέτοντας ότι η έλλειψη βαθμολογικού ενδιαφέροντος, έπαιξε τεράστιο ρόλο στην εικόνα που παρουσίασε η ομάδα του Δημήτρη Πρίφτη στο παρκέ του φαληρικού Σταδίου.

Δύο κουβέντες ενός «θρύλου» του ευρωπαϊκού μπάσκετ, που αποτύπωσαν την «ιστορία» του παιχνιδιού μέσα σε λίγες λέξεις. Γι’ αυτό, όμως, ο Κροάτης βετεράνος superstar που έπαιξε και στις δύο ομάδες, είναι αυτός που είναι και ανάγκασε πολλούς απλούς μπασκετόφιλους να φωτογραφηθούν μαζί του αλλά και μπασκετάνθρωπους που βρέθηκαν στο γήπεδο (Παπαλουκάς) να σπεύσουν να τον χαιρετήσουν.

Πάμε, όμως και στην ανάλυση του ματς. Προσωπικά πριν το τζάμπολ και γνωρίζοντας τα προβλήματα του Παναθηναϊκού (εκτός των τραυματιών Γιόβιτς και Παπαπέτρου, οι Σαντ-Ρος, Μαντζούκας και Καββαδάς έπαιξαν χωρίς να έχουν προπονηθεί κανονικά το τελευταίο τριήμερο), δεν είχα αμφιβολία ότι ο Ολυμπιακός, εύκολα ή δύσκολα, θα έφτανε στη νίκη.

Ειδικότερα μετά την πειστική νίκη στο Κάουνας, που «σφράγισε» την πρόκριση στα playoffs της Euroleague. Σε ένα γήπεδο «κατηφορικό» εδώ και έξι χρόνια και απέναντι σε μία Ζάλγκιρις, που είναι εντελώς διαφορετική με τον Γιούρι Ζντοβτς στον πάγκο της.

Από την παραπάνω «ανάγνωση», όμως, μέχρι την μεγαλύτερη «ερυθρόλευκη» νίκη στην ιστορία των «εμφύλιων» αναμετρήσεων στην Ευρώπη, υπάρχει μεγάλη διαφορά.

Αν μπορούμε να αποδώσουμε κάπου αυτό το handicap που παρουσιάστηκε απόψε στο ΣΕΦ, τότε σίγουρα η υψηλού βαθμού συγκέντρωση σε άμυνα κι επίθεση, η ψυχολογική απελευθέρωση και η απόλυτη αξιοποίηση του ποιοτικού πλεονεκτήματος των γηπεδούχων και η αμυντική ασυνέπεια των φιλοξενουμένων, νομίζω ότι περικλείουν όλο το resume της αναμέτρησης.

Όταν ο Ολυμπιακός αντιδρά υποδειγματικά στην ζώνη με την οποία ξεκίνησαν οι «πράσινοι» και σκοράρει με όλους τους πιθανούς τρόπους (iso του Φαλ, κόψιμο και lay-up του Παπανικολάου και ελεύθερο τρίποντο του Ουόκαπ) και στο “καπάκι” βγάζει τέτοια ενέργεια στην άμυνα, που υποχρεώνει τους αντιπάλους του να βρεθούν στο -25 στην λήξη της 1ης περιόδου, τότε αντιλαμβάνεστε ότι το ματς έχει τελειώσει, πριν καν αρχίσει.

Το 80% εντός πεδιάς με 12/15 σουτ και 4/4 βολές στο 10λεπτο είναι ασύλληπτο νούμερο γι’ αυτό το επίπεδο, αλλά προήλθε τόσο από την αγωνιστική ετοιμότητα και ικανότητα των νικητών αλλά όσο και από την κατώτερη των περιστάσεων εικόνα των ηττημένων, η οποία προοδευτικά αύξανε την ενέργεια των Κυπελλούχων Ελλάδας.

Το 29-10 του ημιχρόνου και το 49-20 στο τέλος του αγώνα, στους πόντους που πήραν οι δύο ομάδες από τον πάγκο, δίνει πολλές εξηγήσεις για το τελικό 101-73. Το ίδιο φυσικά και οι 6 παίκτες με διψήφιο αριθμό πόντων (Φαλ, Σλούκας, ΜακΚίσικ, Βεζένκοβ, Μάρτιν και Παπανικολάου), που είχε η ομάδα του Μπαρτζώκα και οι μόλις τρεις του Πρίφτη (Νέντοβιτς, Μέικον και Παπαγιάννης).

Το στοιχείο που κατά την άποψή μου, όμως, δείχνει ότι ο Ολυμπιακός έχει γυρίσει για τα καλά τον διακόπτη, από τον περασμένο Νοέμβριο, όταν γνώρισε την τελευταία ήττα του από τον «αιώνιο» αντίπαλό του, έχει να κάνει με την αντίδραση που είχαν οι Πειραιώτες, όταν ο Παναθηναϊκός «έτρεξε» ένα σερί 2-17 (και συνολικά 10-32) και πλησίασε σε 60-46.

Το ότι οι «ερυθρόλευκοι» επέστρεψαν από τάιμ-άουτ και ήταν σαν να πάτησαν το κουμπί της ολικής επαναφοράς σε άμυνα κι επίθεση, αποτελεί δείγμα αγωνιστικής ωριμότητας και αλλά και απόδειξη της αυτοπεποίθησης που έχουν αποκτήσει σε ένα match-up, που μέχρι πρότινος δεν ήταν το καλύτερό τους.

Όταν το +14 γίνεται με συνοπτικές διαδικασίες +33 μέσα σε λιγότερο από 10 λεπτά, τότε σίγουρα η ομάδα που το καταφέρνει, έχει πλέον κατοχυρώσει μία ταυτότητα νικητή, που της επιτρέπει πλέον να κοιτάει πολύ ψηλά.

Κάπως, έτσι χωρίς να το πολυκαταλάβει ο πολύς κόσμος, ο Ολυμπιακός έχει ήδη πετύχει τους δύο στόχους που έχει θέσει για το Κύπελλο (τίτλος) και την Euroleague (επιστροφή στα playoffs μετά από 4 χρόνια) και το εντυπωσιακό είναι ότι απέχει ελάχιστα από το να κλειδώσει και την είσοδο στην 4άδα, εξασφαλίζοντας πλεονέκτημα έδρας για τα playoffs.

Κι όλα αυτά, στην πρώτη – μεταβατική συνήθως – σεζόν μετά την αποχώρηση του επί 11 χρόνια φυσικού του ηγέτη (Σπανούλης) και σε μεγάλο βαθμό αναμορφωτή της πορείας του από το 2011 και μετά.

Ο Παναθηναϊκός σίγουρα έχει πολλά ελαφρυντικά, αλλά η έλλειψη μαχητικότητας στην άμυνα (πλην του εντυπωσιακού Παπαγιάννη), που είναι το σημείο αναφοράς του, δεν του επέτρεψε να υψώσει έστω αξιοπρεπώς το ανάστημά του. Το γεγονός ότι εδώ και μήνες παίζει χωρίς στόχο στην Euroleague, ενώ μέχρι πριν από λίγα χρόνια θεωρούνταν από τα φαβορί για την κατάκτησή της στο ξεκίνημα κάθε σεζόν, αδικεί την τεράστια παράδοση που έχει «οικοδομήσει» ως σύλλογος και έχει μετριάσει το ενδιαφέρον του άκρως μπασκετικού κοινού που δημιούργησαν οι ευρωπαϊκές επιτυχίες του παρελθόντος.

Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι οι πρωταθλητές θα είναι διαφορετικοί στην μάχη της Basket League που ακολουθεί. Το ερώτημα που ταλανίζει τους πιστούς φίλους της ομάδας, όμως, είναι ποια η προοπτική του «τριφυλλιού» στη νέα ευρωπαϊκή σεζόν, καθώς σε λίγους μήνες θα συμπληρωθούν δύο χρόνια από την αποστασιοποίηση της οικογένειας Γιαννακόπουλου στα διοικητικά της ΚΑΕ.