Ολυμπιακός: Έπεσε στην παγίδα του μυαλού του

• Η δύναμη του μυαλού, μη γίνει αδυναμία
• Από δω και πέρα

Το μπάσκετ στο ανώτατο επίπεδο όπως είναι αυτό της Euroleague είναι ένα πολυσύνθετο παιχνίδι. Ο τρόπος με τον οποίο θα προσεγγίσεις ένα παιχνίδι, ο τρόπος με τον όποιο εν τέλει θα αγωνιστείς σε αυτό, ακόμη και η άσχημη βραδιά η οποία είναι λογική και δικαιολογημένη θα σε υποχρεώσουν σε ήττα. Συνηθίζουμε να λέμε μετά από τα παιχνίδια πως «η τάδε ομάδα έχασε από την άμυνά της ή έχασε από την επίθεση της».

Ε, λοιπόν ο Ολυμπιακός στο Μονακό έχασε από το μυαλό του. Σε καμία περίπτωση δεν προσέγγισαν πνευματικά το παιχνίδι όπως θα έπρεπε. Εγραψα και στο pre game live του Gazzetta πως αμφέβαλλα για τον τρόπο διαχείρισης του θριάμβου επί του Παναθηναϊκού. Καλά τα λόγια, αλλά στις πράξεις φάνηκαν επηρεασμένοι.

Με εξαίρεση τον Φαλ και στο ξεκίνημα τον Παπανικολάου, οι υπόλοιποι παίκτες μπήκαν με χαλασμένη την πυξίδα του μυαλού τους. Δεν μπήκαν χαλαροί ή μπλαζέ, απλά με λάθος φιλοσοφία. Και όχι φυσικά επίτηδες.

Για παράδειγμα ο Σλούκας στην πρώτη κατοχή κάνει λάθος στο κέντρο, στην δεύτερη κάνει φάουλ και δίνει βολές (αφήνω στην άκρη πως ήταν μόλις το πρώτο φάουλ όλης της ομάδας), στην τρίτη κατοχή κάνει φάουλ στον Λι σε προσπάθεια για τρίποντο. Δεν το ήθελε, απλά του στράβωσε το ματς.

Πολλοί έπαιξαν άσχημα, ωστόσο το δικό μου παράπονο θα το εστιάσω στον ΜακΚίσικ. Ο Αμερικανός με απογοήτευσε για την γενικότερη προσέγγιση που είχε. Θα σας περιγράψω ακριβώς το προσωπικό του play by play.

Μπήκε μέσα και πρώτη φάση, έκανε «μπούκα» (κακή απόφαση) κερδίζοντας βολές όμως. Πίσω δέχεται τρίποντο από τον Λι. Στην αμέσως επόμενη φάση σουτάρει τρίποντο χωρίς να δώσει πάσα πουθενά. Πίσω αφήνει τον Λι ανενόχλητο να δώσει ασίστ στον Χολ. «Καπάκι» παίρνει νέο τρίποντο και ακολουθούν λάθος αλλαγή και δέχεται τρίποντο από τον Μότουμ.

Όλα τα παραπάνω τα έκανε 1:51! Αδιανόητο. Να του έλεγαν «αδερφέ μπες μέσα και κάνε τα π%&τ@*@ όλα», έτσι δεν θα τα κατάφερνε. Και το ακόμη χειρότερο έβγαλε και μία ασυνήθιστα κακή συμπεριφορά με επιθετικότητα προς τον διαιτητή όταν σωστά αποβλήθηκε.

Ο Ολυμπιακός δεν έχασε ούτε από τον Σλούκα, ούτε από τον ΜακΚίσικ. Με εξαίρεση τον Φαλ κανένας δεν ανταποκρίθηκε στις απαιτήσεις της αναμέτρησης. Απλά ανέφερα δύο παραδείγματα για να γίνει πιο κατανοητός ο λάθος τρόπος που μπήκαν να παίξουν το ματς.

Θα υπάρξουν και τέτοια βράδια. Κατανοητά, σεβαστά. Δεν είναι ρομπότ, άνθρωποι είναι. Απλά «έκατσε» και βρέθηκαν ταυτόχρονα πολλοί παίκτες σε κακή αγωνιστική κατάσταση. Συμβαίνει.

Η δύναμη του μυαλού, μη γίνει αδυναμία

Η Euroleague απαιτεί πνευματική δύναμη, ειδικά όσο πλησιάζει στο τέλος της και υπάρχει στόχος, όνειρο, φιλοδοξίες για κάτι καλό. Για να πας στο Final 4. Οι «ερυθρόλευκοι» στο Μονακό έπεσαν στην παγίδα που τους έστησε το ίδιο τους το μυαλό, αλλά επειδή το μυαλό είναι πιο δυνατό από οτιδήποτε και οποιονδήποτε καλό είναι να αποφύγουν τέτοιου είδους μονοπάτια.

Τι θέλω να πω... Ξαφνικά εδώ και τρεις εβδομάδες όλοι κάνουν (κάνουμε) σενάρια για πλεονέκτημα έδρας. Ο Ολυμπιακός ξεκίνησε τη σεζόν με στόχο να μπει στα playoffs και το κατάφερε «περίπατο». Ο θόρυβος γύρω από το πλεονέκτημα έδρας δεν πρέπει να τους γυρίσει μπούμερανγκ. Σαν να αγχώθηκαν, σαν να πιέστηκαν.

Στον Ολυμπιακό παίζουν, οφείλουν να αντέχουν την πίεση, αλλά μη χάσουν και την αίσθηση της απόλαυσης. Αναφερόμαστε σε μία μαγική σεζόν. Πριν δύο χρόνια λέγαμε σε καφενειακές κουβέντες πως «θα ξαναδούμε Final 4 σε δέκα χρόνια» κι όμως, οι Πειραιώτες βρίσκονται πολύ κοντά σε αυτό σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα.

Ας απολαύσουν την διαδρομή, πετυχημένη είναι και ας βγουν και 5οι. Στο φινάλε φινάλε, αν αξίζεις να πας στο Βελιγράδι θα πας γιατί ΠΑΝΤΑ σε σειρά πέντε αγώνων η καλύτερη ομάδα θα είναι αυτή που θα προκριθεί. Συμφωνώ απόλυτα με την δήλωση του Παπανικολάου «δεν είναι καταστροφή αν δεν έχουμε πλεονέκτημα έδρας». Το 2018 ο Ολυμπιακός το είχε κι έπαιζε και με θεωρητικά εύκολο αντίπαλο κι έβλεπε από την τηλεόραση την Ζαλγκίρις στο Final 4 λίγες μέρες μετά. Κι εμείς καθόμαστε εδώ κι ένα μήνα και ψάχνουμε πώς θα αποφύγει την Εφές. Λες κι αν παίξει με την Μπάγερν ή την Μακάμπι, είναι σιγουράκι η πρόκριση.

Το ίδιο και στο πρωτάθλημα. Ο Παναθηναϊκός έχει νικήσει στο ΣΕΦ πολλές φορές, ο Ολυμπιακός στο ΟΑΚΑ πολλές φορές. Ποιο πλεονέκτημα έδρας; Αυτό μετρά μόνο αν η σειρά οδηγηθεί σε Game 5. Εκεί ναι, καμίνι το γήπεδο, αλλά και άγχος μαζί.

Κατανοώ και συμφωνώ, έχει τεράστια ευκαιρία μπροστά του. Γιατί να μην την εκμεταλλευτεί; Και προσέξτε, την ευκαιρία δεν του τη χάρισε κανένας. Με το μπάσκετ που παίζει την απέκτησε. Και με τις ρώσικες ομάδες στο παιχνίδι, πάλι 4ος ήταν και τον απειλούσε μόνο η Ζενίτ. Ούτε η ΤΣΣΚΑ, ούτε η Ούνικς. Αφήστε που και οι τρεις θα περνούσαν από το ΣΕΦ της μίας ευρωπαϊκής ήττας φέτος. Αυτά τα λένε όσοι θέλουν να μειώσουν την αξία της επιτυχίας.

Από δω και πέρα

Δύο παιχνίδια έμειναν. Ας βγάλουν όσο μπορούν από το μυαλό τους σενάρια κλπ κι ας παίξουν το μπάσκετ τους. Συγκεντρωμένοι, με καλή λειτουργία της άμυνας, με καλή κυκλοφορία της μπάλας κι ας ασχοληθούν μόνο με την Βιλερμπάν. Γύρισε κι ο Οκόμπο. Δεν θα είναι εύκολο. Και στο τέλος θα δουν τι κατάφεραν. Λες και μπορούν να ορίσουν την κατάσταση; Αφού τελευταία αγωνιστική δεν παίζουν. Θα βλέπουν τις άλλες ομάδες να φέρνουν τα επιθυμητά για αυτές αποτελέσματα.

Επαναλαμβάνω γιατί η πυξίδα του μυαλού που ανέφερα πιο πάνω δεν δείχνει χαλασμένη μόνο στους πρωταγωνιστές, αλλά σε όλους όσοι αγαπούν την ομάδα. Η παρουσία στα playoffs είναι επιτυχία και ήρθε και πολύ άνετα. Σε λίγο θα τελειώσει η regular season, ο Ολυμπιακός θα είναι 5ος (που δε θα είναι πιστεύω) και θα κυριαρχεί η στεναχώρια κι η απογοήτευση. Που αν έλεγες σε 100 ανθρώπους το περασμένο Οκτώβρη «θες να μην γίνει regular season και να τερματίσεις 5ος», οι 101 θα έλεγαν «ναι» με κλειστά μάτια και θα χοροπηδούσαν από χαρά.

ΥΓ: Μετά από καιρό blog χωρίς αγωνιστική ανάλυση, αλλά ήθελα να βγάλω ορισμένα πράγματα από μέσα μου. Ετσι κι αλλιώς, δε χωράει και ανάλυση. Μία ομάδα έπαιζε μπάσκετ.

ΥΓ 2: Ρίχνω ζαριά... Ολυμπιακός – Μακάμπι.