Το «άχαστο στοίχημα» του coach Σπανούλη!

Ήταν δίχως άλλο και με την καλή έννοια, ένα από τα πιο απρόσμενα μπασκετικά τριήμερα των τελευταίων ετών. Ίσως, η έμφαση της διατύπωσης να οφείλεται αρκετά και στην έλλειψη προσδοκιών προ της αναχώρησης, αλλά όπως και να έχει το πράγμα, όταν δεν ξέρεις τι να περιμένεις, ο συνολικός απολογισμός φαντάζει ακόμη πιο ενδιαφέρων.

Πολλώ δε μάλλον, όταν το μενού περιλαμβάνει και μία τεράστια δόση από “Kill Bill”, στην προπονητική έκδοση του μπασκετικού αυτού φαινομένου. Ο λόγος για τον πρώτο σκόρερ όλων των εποχών στην Euroleague, που εδώ και λίγους μήνες, μετά τους τίτλους τέλους που έριξε το περασμένο καλοκαίρι στην μυθική του καριέρα του σαν παίκτης, κάνει σταθερά και πολύ προσεκτικά τα πρώτα του βήματα στο coaching.

Γνωρίζοντας πολλά χρόνια τον Βασίλη Σπανούλη, συνομιλώντας μαζί του στην διάρκεια του τριημέρου και παρατηρώντας τον άκρη του πάγκου, μπορώ να καταθέσω τα εξής: Είναι πάρα πολύ ευτυχής κι απολαμβάνει στο έπακρο την σταδιακή μετάβασή του από τον παίκτη που δείχνει να έχει «σκοτώσει» προ πολλού μέσα του, στον προπονητή που θα μας απασχολήσει για πολλά χρόνια στο υψηλότερο επίπεδο.

Όπως στον πρώτο εφετινό σταθμό του Adidas Next Generation Tournament (μέχρι 18 ετών) στο Βελιγράδι, έτσι και στην αχαϊκή πρωτεύουσα, ο 40χρονος βετεράνος παίκτης-«θρύλος» του ευρωπαϊκού μπάσκετ ξόδεψε πολύ χρόνο για να μελετήσει τα χαρακτηριστικά των επιλέκτων παικτών τους οποίους ανέλαβε να κάνει ομάδα, έτσι ώστε να τους αξιοποιήσει στο έπακρο και να παρουσιάσει το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.

Δεν ήταν καθόλου τυχαίο ότι στην σερβική πρωτεύουσα που η μικτή ομάδα της πόλης κατέλαβε την 4η θέση, ήταν η μοναδική που υποχρέωσε σε ήττα (93-87) την νικήτρια του ANGT, Βιλερμπάν. Ένα σχεδόν παρεμφερές «έργο»... ανέβηκε και στο «Δημήτριος Τόφαλος», όπου οι επίλεκτοι της Πάτρας που πήραν την 3η θέση, ήταν η μοναδική ομάδα που έφερε στα όρια της (78-82) την αήττητη νικήτρια του τουρνουά, ιταλική Stellazzura.

Στο συγκεκριμένο παιχνίδι, μάλιστα, που ήταν και το πρώτο της ομάδας του στο τουρνουά της Πάτρας, δεν του πήρε παρά ελάχιστο χρόνο για να ξεδιπλώσει τα πλούσια αθλητικά προσόντα των παικτών του στο παρκέ. Παρά την ήττα στις λεπτομέρειες, η εικόνα των επιλέκτων της πόλης παρουσίαζε συνεχή βελτίωση, ενώ από το δεύτερο κιόλας ματς, που είχε αποκτήσει ακόμη μεγαλύτερη εξοικείωση με το τι μπορεί να κάνει ο καθένας, έβαζε συνεχώς το «πρέπει» στο προσκήνιο παρεμβαίνοντας συχνά-πυκνά στις επιλογές για να δώσει τις σωστές κατευθύνσεις.

Μου έκανε πολύ θετική εντύπωση ότι ζούσε το κάθε λεπτό της αναμέτρησης και ήταν εκεί επειδή γούσταρε να διδάξει αλλά και να διδαχθεί μέσα από την σωστή διαδικασία. Ο μπασκετάνθρωπος Σπανούλης, άλλωστε, δεν θα πάψει ποτέ να σκέφτεται και να αναπνέει μπάσκετ, πολύ απλά γιατί αυτή είναι η φύση του.

Η έκρηξή του σε μία φάση, που ο εξαιρετικά εξελίξιμος 16χρονος Ισραηλινός guard, Μπεν Σαραφ άργησε να πασάρει στον αιφνιδιασμό και η κραυγή «pass the ball» που έβγαλε πηδώντας στον αέρα, ήταν μία light ένδειξη του πόσα πολλά έχει να προσφέρει στο παιχνίδι ο ένας προπονητής με το μπασκετικό ένστικτο, το μπασκετικό IQ, αλλά και τους «τόνους» παραστάσεων και αυτοματισμών που έχει βγάλει ο Σπανούλης σαν παίκτης στο παρκέ.

Μην εκπλαγείτε αν μέχρι το τέλος της σεζόν, μάθετε νεότερα για την επόμενη σελίδα στον τόμο της ιστορίας που είναι αποφασισμένος να γράψει και στους πάγκους. Και όπως δούλεψε σκληρά για να γίνει αυτός που έγινε στο γήπεδο, το ίδιο και περισσότερο κάνει ήδη για να γίνει αυτός που έχει βάλει στόχο να γίνει έξω από τις τέσσερις γραμμές. Τα καλύτερα έρχονται και ο 3ος σταθμός του ANGT στο Βαρέζε (1-3 Απρίλη) δεν μπορεί να περιμένει...

Κάτι κάνουμε πολύ λάθος όσον αφορά στην αθλητικότητα

Το μπάσκετ που είδαμε στο «Δημήτριος Τόφαλος» και η χαώδης απόσταση που χώρισε τις δύο ελληνικές ομάδες που συμμετείχαν (Ολυμπιακός και Προμηθέας κατέλαβαν τις δύο τελευταίες θέσεις) απ’ όλες τις υπόλοιπες, μας προκάλεσε μία σχετική μελαγχολία όσον αφορά στο που βαδίζουμε στην επόμενη πενταετία.

Το μεγάλο πρόβλημα δεν είναι ότι δεν έχουμε ταλέντα. Το αντίθετο μάλιστα! Στο κομμάτι που υστερούμε παρασάγγες, όμως, είναι αυτό της αθλητικής σωματοδομής. Κοινώς, έχουμε κολλήσει στο στερεότυπο ότι ο αθλητής πλάθεται μετά τα 18-19 και οι ομάδες από την Τυφλίδα και το Ελσίνκι (δεν συζητάω για την Stellazzura, την Μπαρτσελόνα, την Μακάμπι που έχουν ολοκληρωμένα προγράμματα), μας έβγαλαν τα μάτια με τα γυμνασμένα κορμιά των παικτών τους.

Ακόμη και ο Αλέξανδρος Σαμοντούροφ (μέλος της καλύτερης πεντάδας), που έχει σπάνια σωματικά προσόντα, σπουδαία ευχέρεια στην κίνηση με την μπάλα στο πάτωμα (για το ύψος του) και πολύ υψηλή μπασκετική αντίληψη, έδειξε ότι ακόμη βρίσκεται πάρα πολύ πίσω σωματικά και αυτό φάνηκε στις δυσκολίες που συνάντησε από τις επαφές με πολύ πιο μυϊκά αναπτυγμένους, πλην όμως συνομήλικους αντιπάλους.

Το “in your face” coast-to-coast κάρφωμα του ύψους 1,88 Ισπανού point-guard, Ράφα Βιγιάρ στον κατά 17 πόντους ψηλότερο και φαινομενικά πιο ογκώδη, Μιχάλη Σπρίντζιο (2,05) του Ολυμπιακού ήταν μία φάση που αποτύπωσε απόλυτα του λόγου το αληθές και κατέδειξε το πόσο πίσω έχουμε μείνει όσον αφορά στο χτίσιμο των σωματοδομικών χαρακτηριστικών, τα οποία καθορίζουν έναν σύγχρονο αθλητή. Που στην πορεία γίνεται και μπασκετμπολίστας.

Η Πάτρα έχει κάνει μία καλή αρχή

Κλείνοντας αυτό το blog δεν μπορώ παρά να αποδώσω τα του Καίσαρως τω Καίσαρι στους ανθρώπους του Προμηθέα, που συνεχίζουν με μεράκι το όραμα του νέου προέδρου της ΕΟΚ, Βαγγέλη Λιόλιου. Για το πρότυπο και υπερσύγχρονο αθλητικό κέντρο του συλλόγου της Πάτρας θα τα πούμε με περισσότερες λεπτομέρειες τις επόμενες μέρες. Άλλωστε, αξίζει τον κόπο και με το παραπάνω και σίγουρα όχι μόνο επειδή είναι από τα κορυφαία της Ευρώπης.

Η ουσία, όμως, δεν κρύβεται μέσα στις πραγματικά άρτιες εγκαταστάσεις του, αλλά στην πνοή που έχει δώσει στο άθλημα αλλά και γενικότερα στον αθλητικό τρόπο ζωής, η μπασκετική γειτονιά που έχει «χτιστεί» στον Καστελόκαμπο. Πρόκειται για το προάστιο που χωρίζει την Πάτρα από το Ρίο και στο οποίο βρίσκεται το “Promitheas Park” αλλά και το «Δημήτριος Τόφαλος», που είναι η έδρα της επαρχιακής ομάδας με την πιο επιτυχημένη πορεία στην τελευταία πενταετία.

Η πανάξια εκπροσώπηση της πόλης και εκτός των συνόρων, το παιδομάζεμα στις ακαδημίες, τα τουρνουά “3on3” που οργανώνονται και η συνολική παρακίνηση της νεολαίας προς τον αθλητισμό γίνεται πλέον κάτι περισσότερο από αισθητή στον επισκέπτη που "εισπνέει" μία πρωτόγνωρη μπασκετική ατμόσφαιρα.

Το συναπάντημα μετά από δεκαετίες με τον αξιαγάπητο Κώστα Πετρόπουλο και η δια στόματος “Νουρέγιεφ” πρόβλεψη ότι λίαν συντόμως, οι μπασκετικοί ρυθμοί θα μας ξαναπαρασύρουν, είναι ίσως ο καλύτερος επίλογος που μπορώ και θέλω να επιλέξω...

Υγ.: Τις επόμενες ημέρες θα υπάρξει σχετικό κομμάτι με τα μπασκετικά projects που ξεχώρισαν.