Τι θα γινόταν αν ο Μαντζούκας δεν έβγαινε με 5 φάουλ;

Όταν μία ομάδα δέχεται 100 παρά πέντε πόντους και μάλιστα στην έδρα της και βρίσκεται στην προτελευταία θέση της Euroleague με το χειρότερο ρεκόρ στην ιστορία της συμμετοχής στην διοργάνωση, είναι δύσκολο να βρει κάποιος κάπου να πιαστεί ώστε να δει το ποτήρι μισογεμάτο.

Η αλήθεια είναι, βέβαια, ότι το τελικό 83-95 υπέρ της Μακάμπι μάλλον αδικεί την συνολική εικόνα του Παναθηναϊκού, υπό την έννοια ότι το τελικό ταμείο έχει σίγουρα και κάποια στοιχεία που επιτρέπουν στον Δημήτρη Πρίφτη να αισιοδοξεί ενόψει της συνέχειας της σεζόν στην Basket League.

Ας πάρουμε, ομως, τα πράγματα με την σειρά. Οι «πράσινοι» παρατάχθηκαν στο γήπεδο χωρίς το παραμικρό κίνητρο, χωρίς ούτε μισό point-guard (οπότε αυτομάτως χωρίς ευχέρεια στην δημιουργία) και πέραν του τραυματία Γιόβιτς, με την απουσία της τελευταίας στιγμής να ακούει στο όνομα του Οκάρο Ουάιτ.

Επομένως, ευθύς εξαρχής οι Ισραηλινοί που προέρχονταν από δύο διαδοχικές μεγάλες νίκες επί της Αρμάνι και της Ρεάλ και ταυτόχρονα «καίγονταν» για το «διπλό» (η Μακάμπι πλέον «συγκατοικεί» με την Εφές στην 5η θέση, αλλά υστερεί στην ισοβαθμία), ήταν το απόλυτο φαβορί.

Παρ' αυτά, οι πρωταθλητές μπήκαν στο γήπεδο γεμάτοι ενέργεια και το αρχικό 8-2 πρόδιδε μία αρχική προσέγγιση με πολύ θετικούς οιωνούς. Το σερί 0-12 που ακολούθησε, όμως, ήταν η πρώτη ένδειξη για την αμυντική απαξίωση που χαρακτήρισε σε αρκετά σημεία του παιχνιδιού, την απόδοση του «τριφυλλιού».

Λίγο η κακή κυκλοφορία της μπάλας στην επίθεση, οι βιαστικές και βεβιασμένες επιλογές του Νέντοβιτς και η δυσκολία στις συνεργασίες απέναντι σε οργανωμένη άμυνα και λίγο η έλλειψη συνεννόησης στο κομμάτι του αμυντικού transition, έδωσαν στην Μακάμπι εύκολους πόντους στο ανοιχτό γηπέδο και μοιραία απογείωσε την αυτοπεποίθησή της.

Το μέγεθος του Παπαγιάννη που σκέπασε τα καλάθια και είχε 6 ριμπάουντ από τα μέσα της 2ης περιόδου και η σποραδική του αξιοποίηση μετά το πρώτο 7λεπτο, βοήθησε τους γηπεδούχους να ισορροπήσουν πολύ γρήγορα το ματς και να προηγηθούν ακόμη και με +8 (35-27 στο 13'08”). Κομβικό ρόλο σε αυτό το διάστημα έπαιξε ο Λευτέρης Μαντζούκας που μπήκε στο 6ο λεπτό (κάτι που δεν θα είχε συμβεί αν ο Οκάρο Ουάιτ ήταν διαθέσιμος) στην θέση του Έβανς και από την θέση “4”, έδωσε αξιοσημείωτη ενέργεια σε άμυνα κι επίθεση.

Το εντυπωσιακό με τον 18χρονο forward είναι ότι δεν περιορίστηκε μόνο στο σκοράρισμα και στην δημιουργία, αλλά ήταν και ο μόνος που κράτησε τον Ντέρικ Ουίλιαμς χαμηλά. Οι φιλοξενούμενοι, βέβαια, εκμεταλλεύτηκαν την ικανότητα του Ρέινολντς να τραβήξει τον “Big Pappa” έξω από το ζωγραφιστό, να τον φορτώσει με 3 φάουλ και να βρει διαδρόμους προς το καλάθι, με αποτέλεσμα το σκορ να πάει στα αποδυτήρια με προίκα ένα πολλά υποσχόμενο +9 (46-55).

Το ανησυχητικό της εικόνας του 1ου μέρους, όμως, δεν ήταν το σχεδόν διψήφιο προβάδισμα της «ομάδας του λαού». Ήταν κυρίως το παθητικό των 55 πόντων στην ανάπαυλα (2ο χειρότερο της εφετινής σεζόν μετά τους 58π. στο ΣΕΦ) και οι 15 ασίστ των παικτών του Άβι Έβεν, απόρροια των πολλών εύκολων πόντων στον αιφνιδιασμό.

Αυτή η τελευταία παράμετρος μονοπώλησε και το σύντομο καθιερωμένο τηλεοπτικό σχόλιο του Δημήτρη Πρίφτη πριν την έναρξη της 3ης περιόδου. Ο 53χρονος τεχνικός διατήρησε τον εξαιρετικό Μαντζούκα του 1ου μέρους (11π. & 2ασ. με 3/3 τριπ.) στην πεντάδα με την οποία ο «εξάστερος» βγήκε από τα αποδυτήρια και ο μικρός μπήκε σεληνιασμένος στην άμυνα, που ήταν το κομμάτι που έχρηζε βελτίωσης συνολικά.

Τα τρία φάουλ που έκανε μέσα σε 4'07”, μπορεί να τον έστειλαν για τα καλά στον πάγκο (είχε κάνει 2 στο πρώτο μέρος), ωστόσο έβαλαν τα θεμέλια της αμυντικής βελτίωσης κι έδειξαν τον δρόμο της «πράσινης» επιστροφής στο ματς.

Ο Παναθηναϊκός του παθητικού των 23 πόντων στην 1η περίοδο και των 32 στην 2η, είχε δεχθεί μόλις 8 στα πρώτα 8'44” του 3ου δεκαλέπτου και έδειχνε να έχει βρει τις προϋποθέσεις για την ολική επαναφορά.

Στο κρίσιμο αυτό διάστημα, όμως, δεν βρήκε την απαιτούμενη επιθετική στήριξη από τους Νέντοβιτς και Μέϊκον τζούνιορ που μονοπώλησαν τις επιθέσεις (μέχρι το 30' είχαν μαζί 15π. με 5/15 σουτ) και φυσικά με 28,6% εντός πεδιάς (4/14 σουτ) στην 3η περίοδο, αντί να ρίξει την διαφορά, την είδε να πηγαίνει στο -12 στο 30' και στο -15 στο 31'19”.

Τι να σκέφτεται και να μονολογεί άραγε καθώς ανεβοκατεβαίνει ο ψηλός του Παναθηναϊκού, όταν για συνεχόμενα λεπτά η συμμετοχή του συνίσταται στο αμυντικό ή το επιθετικό ριμπάουντ, το κόψιμο και τα screens στους κοντούς; Τόσο μονόπλευρο και μονοδιάστατο είναι ορισμένες φορές το επιθετικό παιχνίδι του Παναθηναϊκού και τόσο αναξιοποίητος μένει ο 24χρονος Έλληνας σέντερ, που πλέον πλέον προσπέρασε τον Ταβάρες σε μέσο όρο ριμπάουντ (8,0) και φιγουράρει στην κορυφή της σχετικής λίστας της Euroleague.

Προσοχή κανείς δεν ισχυρίστηκε ότι μπορεί να κάνει τα πάντα άριστα. Αλλά αν δεν ταϊστεί περισσότερο σ' αυτά τα αδιάφορα παιχνίδια με δυνατούς προσωπικούς αντιπάλους και αν δεν του δοθούν περισσότερα επιθετικά plays, πως θα πάει στο επόμενο επίπεδο το επιθετικό του παιχνίδι;

Συμπερασματικά, ο Παναθηναϊκός αδίκησε τον εαυτό με την εικόνα του στην άμυνα. Το επιθετικό ξύπνημα των Νέντοβιτς και Μέικον τζούνιορ που σκόραραν 19 πόντους στην 4η περίοδο, τον έφερε δύο φορές σε απόσταση αναπνοής (74-79 στο 35' και 77-83 στο 36') και αν στο παρκέ βρισκόταν ακόμη ο γεμάτος ενέργεια Μαντζούκας, ίσως ο Ντέρικ Ουίλιαμς (17π., 6ρ., 3ασ. & 3κλ. με 4/7 τριπ.) να μην έβρισκε τον χώρο για τα δύο καταδικαστικά τρίποντα που «έσταξε» στο τελευταίο 5λεπτο, σφραγίζοντας την 3η σερί νίκη της Μάκαμπι.

Κλείνοντας, αν οι πρωταθλητές κατόρθωσαν να «ντύσουν» στα «πράσινα» το σπουδαίο prospect που ακούει στο όνομα του Αλέξανδρου Σαμοντούροβ, το οφείλουν στον χώρο που υπάρχει στο ρόστερ και στον σταδιακό χρόνο που παίρνουν στην πρώτη ομάδα, ταλαντούχα παιδιά όπως ο Μαντζούκας, ο Χουγκάζ και ο Αβδάλας.

Καιρός πλέον να αποδείξουν και στην πράξη, όμως, ότι μπορούν να στήσουν την ομάδα πάνω τους, έστω κι αν χρειαστεί να θυσιάσουν μία-δύο χρονιές χωρίς συγκεκριμένους στόχους. Μόνο έτσι θα ψηθεί ο ελληνικός κορμός και θα χτιστεί μία ομάδα, που σε 3-4 χρόνια θα είναι σε θέση να επιστρέψει στο κορυφαίο επίπεδο.

Είναι κρίμα να μην έχει παίξει περισσότερο ο Μαντζούκας σε μία χρονιά που απουσίασε αρκετά ο Παπαπέτρου και να μην έχει ψηθεί επιθετικά περισσότερο ο Παπαγιάννης, όταν βρίσκεται στο παρκέ για σχεδόν 28 λεπτά ανά αγώνα...